Milenko Atanacković (Šid, 1. maj 1875 — Bijeljina, 7. februar 1955) je bio srpski slikar i likovni pedagog.
Milenko Atanacković je rođen je u Šidu 1875. godine da bi se, zajedno sa roditeljima trgovcima, preselio u Bijeljinu 1878. godine. Posle školovanja u Bijeljini, gde je završio osnovnu i trgovačku školu i Sarajevu gde je završio srednju tehničku školu, 1895. godine nastavio školovanje u Beču u pripremnoj školi za akademiju za slikarstvo kod čuvenog profesora slikarstva Šauera, a posle toga, skoro godinu dana, proveo je u slikarskoj radionici slikara Paje Jovanovića, gde je stekao solidnu osnovu i obrazovanje za studije na slikarskoj akademiji u Beču, koju je upisao 1896., a završio 1899. godine. Nakon završene akademije pohađao je trogodišnju specijalizaciju kod profesora K. Gripenkerla na istoj akademiji. Ta slikarska akademija u Beču (nem. Allgemeine Maller Schule ) je bila tada čuvena u Evropi i nedostižan san mnogih mladih umetnika.
Ne računajući godine školovanja u Sarajevu, studiranja u Beču i pet godina koje je proveo sa službom kao profesor gimnazije u Pljevljima, sve vreme je proveo u Bijeljini gde je od 1920. do 1947. godine radio (do penzije) u Gimnaziji »Filip Višnjić« kao profesor slikarstva i crtanja[1]. U tom svom plodnom životu ostavio je dela izuzetne vrednosti, a posebno na polju portretisanja.
Milenko Atanacković slikar (Autoportret 1900—1903)
Pretpostavlja se, da se njegova dela danas, nalaze se u raznim galerijama, muzejima i u privatnim kolekcijama vlasnika u Americi, Engleskoj, Austriji, Bijeljini, Šidu, Pljevljima, Beogradu, Rijeci Crnojevića, Sarajevu, Tuzli, i drugim mestima. Najviše radova Milenka Atanackovića čuva se u Umetničkoj galeriji Bosne i Hercegovine u Sarajevu, Muzeju „Semberija“ i Galeriji „Milenko Atanacković“ u Bjeljini.
U opusu Milenka Atanackovića najzastupljeniji su portreti bilo da su rađeni kao slike ili crteži, mada je sam umetnik tvrdio da mu je žanr „pijaca“. Bio je dokumentarista svoga vremena i na papiru, platnu, kartonu ili drvetu zabeležio je poluvekovni život svoje Bijeljine i njenih stanovnika. Značajno je reći da je u periodu između dva svetska rata uradio ikonostase u crkvama u Bijeljini[2], Zagonima i Janji i da oni i danas predstavljaju značajna dela fresko slikarstva i ikonopistva. Od 1950 do 1955. godine pretežno se bavio crtanjem ornamenata. Napravio je oko 1000 raznih crteža i skica koji su uglavnom služili umetničkim zanatima.
Prvi put je izlagao u Beču još kao đak u Kinstler Haus-u (nem. Künstler Haus) a poslednja, retrospektivna izložba njegovih radova je organizovana u Bijeljini 2005. godine na pedesetogodišnjicu njegove smrti.
U Bjeljini će i završiti svoj izuzetno uspešan život, 7. februara 1955. godine. Danas jedna umjetnička galerija u Bijeljini nosi njegovo ime.