Antonin Artaud

Gost

(Antonin Artaud)ANTONEN ARTO

Iz knjige “POZORIŠTE I NJEGOV DVOJNIK”

POZORIŠTE I KULTURA
Nikada, u samom času kad nas život napušta, nije se toliko govorilo o civilizaciji i kulturi. Postoji neki čudan paralelizam između tog opšteg rušenja života, koje leži u osnovi savremenog rasula, i brige oko kulture koja se nikad nije podudarala sa životom i koja je stvorena zato da bi upravljala njime.
Pre nego što pređem na kulturu, moram da izjavim da je svet gladan, i da mu nije stalo do kulture; i da se samo veštačkim putevima nastoji da se na kulturu skrenu misli koje su upravljene na glad.
Stoga mi se ne čini najhitnijim toliko nužnost da se odbrani kultura, koja nikad nije spasla nijednog čoveka od brige da bolje živi i da ne bude gladan, koliko to da se iz onog što se naziva kulturom izvuku ideje čija je životvorna snaga jednaka snazi osećaja gladi.
Nama je, pre svega, potrebno da živimo i da verujemo u ono što nam omogućuje da živimo i da nešto doprinosi da živimo – i da ono što proističe iz tajnovitih dubina nas samih ne treba da dopre do nas u vidu prostačke zabrinutosti za probavu.
Naime, ako je za sve nas važno da odmah jedemo, trebalo bi da je još važnije da ne rasipamo odjednom našu običnu snagu gladi na jedinu brigu da jedemo.
Ako je obeležje epohe nered, ja u osnovi tog nereda vidim raskid između stvari i reči, ideja i znakova koji su njihovo ovaploćenje.
Nikako se ne može reći da nam nedostaju sistemi mišljenja; za našu staru evropsku i francusku kulturu karakteristični su njihov broj i njihove protivrečnosti: ali gde se to vidi da je život, naš život, ikad bio obeležen tim sistemima?
Ne kažem da su filozofski sistemi nešto što treba da bude odmah i neposredno primenjeno; ali svakako jedno od ovog mora da bude:
Ili su ti sistemi u nama, i mi smo do te mere prožeti njima da od njih živimo, a onda čemu nam knjige? Ili nismo njima prožeti, a onda oni ne zaslužuju da pokreću naš život; u tom slučaju, šta mari ako nestanu?
Treba staviti težište na tu ideju tvoračke kulture koja u nama postaje jedan nov organ, neka vrsta novog daha: a civilizacija, to je primenjena kultura, koja upravlja čak i našim najtananijim delovanjima. duhom prisutna u stvarima; stoga je podvajanje civilizacije i kulture veštačko, kao što je veštačka i upotreba dve reči za označavanje jedne jedinstvene i istovetne akcije.
O civilizovanom čoveku sudi se po načinu na koji se vlada i misli da se vlada; ali već i u reči civilizovan čovek postoji zabuna; za sve nas, kultivisan civilizovan čovek to je čovek obavešten o sistemima, čovek koji misli u sistemima, formama, znacima, predstavama.
To je čudovište u kome se razvila do apsurda naša sposobnost da izvlačimo misli iz postupaka, umesto da naše postupke izjednačimo sa našim mislima.
Ako našem životu nedostaje sumpor, što će reći neka stalna magija, to je stoga što nam se dopada da posmatramo naše postupke i da se gubimo u razmatranju maštanih vidova naših postupaka, umesto da nas oni podstiču.
I ta odlika je isključivo ljudska. Reći ću čak da ta zažarenost /zaraženost?/ ljudskim kvari naše ideje koje je trebalo da ostanu božanske; jer sam daleko od toga da verujem u natprirodno i božansko koje je izmislio čovek. Ja, naprotiv, mislim da je čovekovo hiljadugodišnje posredovanje izvitoperilo ono što je božansko.
U doba kad više ništa ne opravdava život, treba iznova da prihvatimo naše ideje o životu. Taj bolni rascep je razlog zbog kojeg nam se stvari svete, a poezija, koja nije više u nama i koju više ne uspevamo da pronađemo u stvarima, odjednom izbija iz mračnih strana stvari; i nikad nije bilo viđeno toliko zločina čija se bezrazložna bizarnost može objasniti našom nemoći da posedujemo život.
Ako je pozorište stvoreno zato da omogući našim potisnutim strastima da izađu na svetlost dana, onda se neka vrsta užasne poezije razotkriva kroz čudne postupke u kojima izvitoperavanje činjenice življenja pokazuje da je snaga života netaknuta i da bi bilo dovoljno da je samo bolje upravimo.
Ali ma kako da nam je silno stalo do magije, mi, u stvari, strahujemo od života koji bi se u celini odvijao u znaku istinske magije.
Stoga se zbog našeg ukorenjenog odsustva kulture čudimo izvesnim veličanstvenim anomalijama i tome, na primer, da na ostrvu bez ikakvog dodira sa savremenom civilizacijom, najobičniji prolazak broda, na kojem se nalaze samo zdravi ljudi, može da izazove pojavu bolesti nepoznatih na tom ostrvu, a koje su svojstvene našim stranama: osip, influencu, grip, reumatizam, sinuzit, polineuritis, itd.,itd.
Isto tako kad mislimo da Crnci imaju neprijatan miris, zaboravljamo da za sve ono što nije Evropa, mi, belci, imamo neprijatan miris. Rekao bih čak da imamo nekakav beli miris, beo kao kad se kaže „belo zlo“.
Kao što se kaže za gvožđe da je dovedeno do belog usijanja, tako se isto može reći za sve što je preterano da je belo; a za jednog Azijata bela boja je postala znamenje potpunog raspadanja.
Posle ovoga možemo početi sa izlaganjem ideje o kulturi, ideje koja je, pre svega, protest.
Protest protiv besmislenog sužavanja pojma kulture koja se svodi na neku vrstu nepojmljivog Panteona; što pak dovodi do nekakvog obožavanja kulture, slično idolopokloničkim religijama koje smeštaju bogove u svoj Panteon.
Protest protiv podvojene ideje koju stvaramo o kulturi, kao da je kultura s jedne, a život s druge strane; i kao da istinska kultura nije najsavršenije sredstvo da se shvati i ispunjava život.
Može se spaliti aleksandrijska biblioteka. Iznad i izvan papirusa postoje snage: za izvesno vreme biće nam uskraćena sposobnost da pronađemo te snage, ali se njihova energija neće uništiti. I dobro je da suviše velike olakšice nestanu i da forma padne u zaborav; iznova će se javiti sa rastućom snagom, kultura bez prostora i vremena, kultura koja sadrži u sebi naš nervni kapacitet. I pravedno je da s vremena na vreme dođe do kataklizmi koje će nas primorati da se vratimo prirodi, što će reći da pronađemo život. Stari totemizam životinja, kamenja, predmeta krcatih eksplozivnom snagom, divljački iskićenih kostima, jednom rečju sve što služi tome da se uhvate, uprave i razviju snage, sve je to za nas mrtva stvar iz koje jedino umemo da izvučemo artističku i statičnu korist, korist uživaoca a ne učesnika.
Totemizam je učesnik, jer se kreće, a stvoren je za učesnike; a svaka istinska kultura oslanja se na varvarska i primitivna sredstva totemizma čiji divlji, to jest svršeno spontani život hoću da slavim.
Ono što nam je upropastilo kulturu, to je naše zapadnjačko shvatanje umetnosti i koristi koju iz nje možemo da izvučemo. Umetnost i kultura ne mogu se složiti, suprotno opšte rasprostranjenom mišljenju!
Istinska kultura deluje svojom egzaltacijom i svojom snagom, a evropski ideal umetnosti nastoji da dovede duh u položaj koji ga odvaja od te snage i daje mu samo ulogu posmatrača. To je jedna lena i beskorisna ideja koja u vrlo kratkom vremenu dovodi do smrti. Ako su silna uvrtanja zmije Quetzalcoatl harmonična, to je stoga što ispoljavaju ravnotežu i kretanje jedne uspavane snage; a silina oblika ovde služi samo zato da zavede i zarobi snagu koja, u muzici, budi jednu bolnu klavijaturu.
Bogovi što spavaju u Muzejima: bog Vatre sa svojom kadionicom koja podseća na inkvizitorski tronožac; Tlalok, jedan od mnogobrojnih bogova Voda, isklesan u zelenom granitu; Boginja Majka Voda, Boginja Majka Cveća; nepromenljiv izraz što odzvanja pod pokrivačem od mnogih slojeva vode, izraz Boginje u odeždi od zelenog žada; ushićen i blažen izraz, lice prepuno mirisa gde se kovitlaju atomi sunca, lice Boginje Majke Cveća; ta vrsta prirodne potčinjenosti jednog sveta u kojem kamen živi pošto je bio dobro isklesan, taj svet organskih civilizovanih ljudi, hoću da kažem onih čiji životni organi izrastaju takođe iz njihovog spokoja, taj ljudski svet prodire u nas, učestvuje u plesu bogova, ne okrećući se i ne gledajući unazad, pod pretnjom da se pretvori, kao i mi sami, u trošne statue od soli.
U Meksiku, pošto je reč o Meksiku, ne postoji umetnost, a stvari služe. I svet je u stanju stalnog oduševljenja.
Jedna autentična kultura suprotstavlja našoj inertnoj i nepristrasnoj ideji umetnosti jednu magijsku i silno egoističnu, što će reći pristrasnu ideju. Jer Meksikanci zarobljuju Manas, snage koje spavaju u svakom obliku i koje ne mogu da proisteknu iz posmatranja formi zbog njih samih, već jedino zbog magijskog izjednačavanja s tim formama. A stari Totemi su tu da bi ubrzali sjedinjavanje.
Teško je u trenutku kad nas sve nagoni da spavamo, dok gledamo prikovanih i svesnih očiju, da se probudimo i da posmatramo kao u snu, očima koje više ne znaju čemu služe, i čiji je pogled okrenut unutra.
Tako se rađa čudna ideja neke nezainteresovane radnje, ali koja je radnja, ipak, i to vrlo silovita, da se dodirne iskušenje spokoja.
Svaki stvarni lik ima senku koja ga udvaja; i umetnost pada u trenutku kad vajar modelujući veruje da oslobađa neku vrstu senke čije će postojanje uništiti njegov spokoj.
Kao svaka magijska kultura koju njeni hijeroglifi proširuju, pozorište takođe ima svoje senke; i od svih jezika i od svih umetnosti, ono jedino još ima senke koje su proširile svoje granice. I može se reći da još od samog početka one nisu podnosile ograničenja.
Naša okamenjena ideja pozorišta pridružuje se našoj okamenjenoj ideji kulture bez senki, kulture u kojoj naš duh, ma gde se makao, susreće samo prazninu, iako je prostor pun.
Ali istinsko pozorište, pošto se kreće i pošto se koristi živim oruđem, nastavlja da oživljuje senke u kojima život nije prestao da posrće. Glumac koji ne čini dvaput isti pokret, već čini pokrete, kreće se, i, naravno, zlostavlja forme, ali iza tih formi, i kroz samo njihovo razaranje, on je kadar da dosegne ono što nadživljuje forme i doprinosi da se one nastave.
Pozorište koje nije sadržano ni u čemu, ali se služi svim jezicima: pokretima, zvucima, vatrom, kricima, pronalazi sebe upravo u onom času u kojem je duhu potreban jezik da bi se izrazio.
I svođenje pozorišta na jedan jezik: na pisane reči, muziku, svetlost, zvuke, ubrzo vodi njegovoj propasti, pošto izbor jednog jezika potvrđuje samo sklonost ka olakšicama koje nam on sam nudi; a isušivanje jezika prati njegovo ograničavanje.
Za pozorište kao i za kulturu ostaje pitanje kako da se imenuju senke i kako da se upravlja njima; a pozorište, koje se ne vezuje za jezik i oblike, ruši samim tim lažne senke, ali priprema put za drugo rađanje senki oko kojih se odvija istinski spektakl života.
Razoriti jezik da bi se dodirnuo život, to znači stvoriti ili iznova stvarati pozorište; i važno je ne verovati da taj čin treba da bude svet, što će reći namenjen samo nekima. Važno je samo verovati da njega ne može bilo ko da stvori i da je za to potrebna priprema.
Ovo vodi odbacivanju uobičajenog ograničavanja čoveka i njegovih moći i vraćanju beskonačnosti granicama onog što se zove stvarnost.
Treba verovati u smisao života koji će se obnoviti zahvaljujući pozorištu, života u kojem je čovek neustrašivi gospodar onog čega još nema, a što će on stvoriti. I sve ono što još nije rođeno, može da se rodi, pod uslovom da se ne zadovoljimo time da ostanemo obični organi za primanje utisaka.

Isto tako, kad izgovorimo reč život, treba da znamo da nije u pitanju život koji potvrđuju spoljašnje činjenice, već ona vrsta krhkog i živog žarišta u koje forme ne zadiru. I ako postoji nešto pakleno i istinski prokleto u ovom vremenu, to je činjenica da se artistički zadržavamo na formama, umesto da budemo slični mučenicima koje spaljuju i koji se krste na svojim lomačama.

Gost

Gost

Gost

Gost

Le pene di Antonin Artaud

A 4 anni, Antonin Artaud (1896-1948) conobbe l’esperienza della meningite. Si vuole che i suoi problemi mentali nascano da essa. Il rapporto fra malattia e sensibilità artistica è un topos radicato nella cultura occidentale. Si pensi, ad esempio, alla vicenda di Van Gogh, del quale, tra l’altro, Artaud fu strenuo difensore. Van Gogh si presentava perfettamente come personaggio-pilota per una tesi che lo scrittore marsigliese volle sviluppare a favore del malato, o del disturbato. Il disturbo mentale, causa di sdoppiamenti di personalità, secondo Artaud, è una sorta di profonda ammissione di impotenza nei confronti della comprensione della realtà, fagocitata da un timore di debolezza razionale da parte del malato. Questa debolezza viene accentuata artificialmente dai problemi di competitività spietata insiti nel sistema. Il malato, tuttavia, non accetta la sua debolezza, tanto più se si chiama Antonin Artaud.

A dimostrazione di un falso nella tesi, in qualche modo voluta dalla cultura circostante e dominante, il marsigliese espone una serie di considerazioni acribiche sulla funzione dell’intelligenza e della sensibilità quando vengono chiamate a dare risposte convincenti sullo scopo dell’esistenza.

Volutamente, ma sinceramente, Artaud pone una raffica di domande sul valore della parola, allora considerata, in generale, la chiave della conoscenza assoluta. La semeiotica provvedeva a spiegare la provenienza di una affermazione e ne spiegava il motivo. I motivi, riuniti, davano una visione precisa del mondo. Era un po’ come nell’enciclopedia classica, quella prima francese, dove ogni voce ha una descrizione accurata del suo essere. La semeiotica vi aggiungeva il perché, chiudendo il cerchio della conoscenza superiore dell’uomo. Artaud, che viveva a Parigi in pieno Surrealismo (per lui un notevole aiuto intellettuale, anche quando lo lasciò), fu tra i primi a contestare tanto sapere attraverso la sola speculazione umana fatta appena sotto la superficie delle cose e con intento finale utilitaristico.

Questa contestazione si trova, implicitamente, nella corrispondenza fra lui e Jacques Rivière (eccellente critico letterario e scrittore lui stesso), dove, tentando di piazzare delle poesie – rifiutate – Artaud spiega ampiamente il suo autentico stato d’animo, quello segreto: egli ammette la propria ignoranza, ma denuncia anche una limitatezza intellettuale che lo tormenta in quanto inadatta a seguire i seri rapimenti del sentimento. Il sentimento vuole tutto, mentre la ragione può poco: è una condizione dettata dalla storia dello sviluppo dei due estremi. Essi, con Artaud, vogliono assolutamente andare insieme. Rivière, direttore di una importante rivista letteraria, la “Nouvelle Revue Française”, attratto dallo strano personaggio, finirà con il pubblicare parte della loro corrispondenza. L’inquietudine abissale di Artaud viene tuttavia rivelata con estrema precisione da un breve testo, il “Pesa-nervi” dove lo scrittore marsigliese raggiunge forse il culmine del proprio acuto ed intelligente malessere esistenziale, riuscendo a dare allo stesso una valenza universale.

Dunque inquieto e incontentabile, Antonin Artaud passa ad altre esperienze, fra cui, determinante, quella del viaggio nel paese dei Tarahumara (scritto centrale del volume “Al paese dei Tarahumara” a cura di H.J. Maxwell ed E. C. Rugafiori, Adelphi editore, nel quale sono compresi i due testi citati, più le “Lettere di Mènage”, i “Frammenti di un diario d’Inferno”, le “Lettere da Rodez” e “Frammentazioni”: una panoramica impressionante del mondo Artaud). Il popolo dei Tarahumara abita la parte sud dello Stato di Chihuahua (confinante con il Texas) nel Messico. Artaud vi conobbe il rito del “Peyotl” un allucinogeno antidolorifico e liberatorio da ogni complesso. Lo scrittore marsigliese cadrà preda degli oppiacei, che già aveva conosciuto come “cura” attraverso il laudano.

Importante per lo sviluppo della sua personalità, fu l’incontro con il teatro balinese nel 1931 in occasione di una Esposizione coloniale. Da quell’antico modo espressivo, fatto di gesti morbidi e allo stesso tempo sincopati (come statue che cambiano posizione quasi inavvertitamente e nella nuova vi restano per qualche minuto per poi passare alla successiva seguendo il medesimo rito) trasse parecchi spunti per i suo “Teatro della crudeltà”, padre del “Living Theatre” e di molto teatro moderno (recitazione con l’intero corpo, la voce in secondo piano, il testo, elementare, estremamente vissuto sino al patimento: da qui la crudeltà). Artuad fu anche buon attore cinematografico, per Abel Gance, ad esempio, il regista francese più quotato de tempo; recitò con Jean-Louis Barrault, con Louis Jouvet, i due divi maschili francesi di allora.

Il Nostro invecchiò rapidamente e molto anzitempo, dando seri segni di squilibrio, oppure per tali furono prese le sue stranezze, i suoi dolori (cose che probabilmente erano poco fisiche) e finì in Sanatori dove non gi lesinarono elettrochoc, impietosamente. Morì male, di un male terribile, di un cancro al colon, ma fino all’ultimo fu lucido e fino all’ultimo denunciò la pochezza intellettuale dell’uomo creato dal materialismo, con scritti di rarissima efficacia razionale e sentimentale.

Gost