Đuzepe Verdi



Kratka biografija
Đuzepe Verdi (ital. Giuseppe Fortunino Francesco Verdi) je najveći kompozitor zrelog italijanskog belkanta (bel canto). Rođen je u selu Le Ronkole (Le Roncole) kraj Parme (Parma) u Italiji. Već u svojoj jedanaestoj godini je postao orguljaš u lokalnoj crkvi. Prvi koji je uočio njegov talenat je bio trgovac i ljubitelj muzike Antonio Bareči, koji ga je uzeo u svoju radnju i pomagao u svakom pogledu. Uz njegovu pomoć, kao i pomoć grada Buseta, omogućeno mu je da upiše muziku u Milanu godine 1832. Međutim, upravnik Konzervatorijuma se ustručavao da Verdija primi, navodno zbog toga što je bio stariji nego što je statut dozvoljavao, ali verovatnije stoga što nije imao poverenja u njegov talenat. Zbog toga je Verdi tokom sledeće tri godine radio kod operskog dirigenta Lavinje, pragmatičnog čoveka, čiji je katihizam bio Mocartov Don Đovani. Godine 1833. u Busetu umire orguljaš Provesi i Verdi ga nasleđuje. Dve godine nakon toga se ženi Margeritom Bareči (Margerita Barecci), najstarijom ćerkom svoga zaštitnika. No, već 1840. ona umire, kao i njihovo dvoje dece. Godinu dana pre toga je Verdi debitovao kao operski kompozitor, što mu je donelo uspeh i mogućnost da se preseli u Milano. Ova opera je bila Oberto, grof od San Bonifacija. Nakon ove je napisao još mnoge opere, koje su mu stvorile ime najpre u Italiji, ali i u svetu. 1859. se venčao sa operskom pevačicom Đuzepinom Streponi (Giuseppina Strepponi), ali je i nju nadživeo, iako samo četiri godine.
Osim opera, napisao je i dva dela sakralnog karaktera, i to Rekvijem (Requiem) 1874. na uspomenu na Aleksandra Manconija i Četiri sveta komada (Quattri pezzi sacri) 1898., koje se sastoje od Ave Maria, Stabat Mater, Te Deum i Laudi alla Vergine iz Danteovog Raja.

Verdi je umro u Milanu u kojem je dugo godina živeo i radio i sahranjen je u Muzičkom Institutu Verdi u tom gradu.
Opere
* Oberto, grof od San Bonifacija (Oberto, conte di San Bonifacio) (1839.)
* Jedan dan vlasti, ili lažni Stanislav (Un giorno di regno, o Il finto Stanislao) (1840.)
* Nabuko (Nabucco) (1842.)
* Lombardijci u Prvom krstaškom pohodu (I Lombardi alla prima crociata) (1843.)
* Ernani (Ernani) (1844.)
* Dva Foskarija (I Due Foscari) (1844.)
* Jovanka Orleanka (Giovanna d'Arco) (1845.)
* Alzira (Alzira) (1845.)
* Atila (Attila) (1846.)
* Makbet (Macbeth) (1847.)
* Razbojnici (I Masnadieri) (1847.)
* Gusar (Il Corsaro) (1848.)
* Bitka za Lenjano (La battaglia di Legnano) (1849.)
* Lujza Miler (Luisa Miller) (1849.)
* Stifelio (Stiffelio) (1850.)
* Rigoleto (Rigoletto) (1851.)
* Trubadur (Il Trovatore) (1853.)
* Posrnula žena (Travijata) (La Traviata) (1853.)
* Sicilijansko večernje (I Vespri Siciliani/Les vêpres Siciliennes) (1855.)
* Simone Bokanegra (Simone Boccanegra) (1857.)
* Bal pod maskama (Un Ballo in Maschera) (1859.)
* Moć Sudbine (La Forza del Destino) (1862.)
* Don Karlos (Don Carlos) (1867.)
* Aida (Aida) (1871.)
* Otelo (Othello) (1887.)
* Falstaf (Falstaff) (1893.)

Giuseppe Verdi




Portret je delo velikog Đovanija Boldinija

Parma nije samo poznata po veličanstvenoj arhitekturi i ukusnim jelima, za ovu italijansku pokrajinu vezuje se i ime velikog kompozitora Đuzepea Verdija (Giuseppe Fortunino Francesco Verdi). Ovaj svetski poznat kompozitor rođen je u selu Le Ronkole pokraj Parme. Od malena je bio privučen umetnošću, pa je tako već sa 11 godina naučio da svira orgulje u lokalnoj crkvi. Imao je sreću da su ga od malena primećivali oni koji su cenili muziku i kulturu, i uz pomoć dobrih ljudi upisao se na studije muzike u Milanu. Za svog zaštitnika smatrao je Antonija Barecija (Antonio Barezzi), čijom se najstarijom kćerkom i oženio 1835. godine. Da život nije milovao ovog talentovanog umetnika punog želje za životom i uspehom, pokazuje i činjenica da je 1840. godine ostao bez svoje voljene supruge i njihovo dvoje dece.

Debitovao je operom “Obreto, grof od Sanbonifacija” i nastavio je da radi na drugim vrednim delima čija popularnost ni danas ne jenjava u teatrima širom Evrope, ali i sveta. Opera je izvedena u Milanskoj skali u martu 1839. godine.

Opere velikog Verdija su: “Jedan dan vlasti”, “Nabuko”, “Lombardijci u Prvom krstaškom ratu”, “Ernani”, “Dva Foskarija”, “Jovanka Orleanka”, “Alzira”, “Atila”, “Magbet”, “Razbojnici”, “Gusar”, “Bitka za Lenjano”, “Lujza Miler”, “Stifelio”, “Rigoleto”, “Trubadur”, “Travijata”, “Sicilijansko večernje”, “Simone Bokanegra”, “Bal pod maskama”, “Moć sudbine”, “Don Karlos”, “Aida”, “Otelo” i “Falstaf”.

Gotovo svaka Verdijeva opera bila je inspirisana nekim istorijskim događajem, i svaka je imala notu tada modernog stila, dok je “Magbet” posebno bila u potpunosti nadahnuta i ostvarena u duhu modernog. Verodostojna i efektna, i danas je jedna od njegovih najčuvenijih opera.

Verdijevu muzičku karijeru nisu uvek pratili uspesi, često su o njegovim operama loše govorili pisci toga doba, premijere su ponekad bile sinonim za propast, ali Verdi nikada nije gubio veru u svoja dela. Na premijernom izvođenju “Travijate” nastupio je potpuni fijasko, na šta je autor odgovorio: “Da li je moja krivica ili krivica pevača? Vreme će pokazati.”



Svaka nova opera u njegovom životu donosila je nešto novo. U početku su to bila znanja vrsnih kompozitora i dirigenata, zatim druženje sa aristokratijom, i polako ali sigurno, sve veća i veća popularnost.



U svetu najvećih bio je poseban. Umetnik u čijem je životu kreativnost nadjačala nevešte igre sudbine. Umetnik čije će opere večno živeti i melodije koje ćemo uvek voleti.