Dragan Ilić – Di Vogo

INICIJACIJA LEPOTOM

[You must be registered and logged in to see this image.]

Za Dragana Ilica Di Voga slikanje je misaoni problem, ritual i osvajanje srece.

Njegova umetnost prolazi kroz estetsku metamorfozu, svlacenje zmijskih kosuljica lepote, rusenje izgradjenog, da bi ispod okamenjenih slojeva, naslage, dosade vidjenog i spoznatog, blesnula nova, sjajna koza imaginarnog. Efdit Pjaf peva: „Moja koza, moje zadovoljstvo“. Za njega je promena postojanost i mogucnost retrospektivnog sagledavanja opusa. Savremenost je jedini vid savremenosti. Zato u Di Vogove slike ulaze simboli vecnosti: anticki kipovi, ljudsko telo shvaceno kao skulptura, andjeli, device, gusteri, devojke u vrhuncu lepote, aktovi (za nagost je Miodrag Pavlovic pisao da je uvek sveta), crkve, zamkovi, rusevine i anticki hramovi, zlato, velovi, makovi, krila, cvece, deca, labudovi…

Pojavljuje se uranski, solaran, svet tema i motiva neobicne lepote istaknute neuporedivim kontrastima svetlo-tamnog i nocnog, demonskog. Slikar, poput retora ili romanopisca stvara svoj jezik i retoriku, negujuci vrt simbola i sadrzaja. Di Vogovo slikarstvo oscilira u suprotnostima, u magiji ekstrema.

Slikar je svestan snage uranske ali i htonske inicijacije. On kultivise opus, rasprostire ga u raznim smerovima, po horizontalama i vertikalama misaonog i istorijskog. Njegovo delo smesta se izmedju stalno pokretnog, savremenog i staticnog, principijelnog, drevnog. Na nivou likovnih odnosa objavljuje se savrsenost ljudskog tela i duha, zena je simbol, Sofija, bozanska premudrost, ali i zivi idol, Venera, sakralna u erotskoj ceznji. Svet trulezi i smrti, amorfnosti, apstraktnosti, dozirane ruznoce, istovremeno je prisutan u njegovom delu, kao opomena, trag prolaznosti memento mori ili vanitas korekcija zivotne i erotske raskosi.

Devojka i smrt, secanje, car, zudnja, strast ali i opomenutost, samosvest, imaju na likovnom planu Di Vogovog opusa dublji smisao. On zna da ma sta predstavljale i ma koliko vesto bile naslikane forme, bilo kojim stepenom iluzionizma, uvek oznacavaju materijalno, nepokretno, predmetno, bezvoljno i propadljivo. Zato Di Vogo svet cvrstih oblika, trodimenzionalan, transcendira na jedinoj mogucoj, duhovnoj osnovi. Tela (kako je dobro naznacio i telo je neka vrsta predmeta), bica i zivotinje, izlaze svetlosti, sjaju, iluminaciji, netvarnom, bozanskom i bezvremenom. Ozracenje bojama, vibracijama i ritmom koji kao da potice iz muzike sfera, uznosi njegov i celokupni svet. Samo se tako, na osnovu sakralnog principa, moze razumeti sinteza i sinestezija ovog slikarstva.

Sasvim uslovno se Di Vogovo slikarstvo moze vrednovati kao hiperrealisticko. Slikar samo sledi pouku starih majstora koju je prvi prevideo Ezen Delakroa – da treba slikati glatko, bez vidljivog traga cetke jer takav trag ne postoji u prirodi. Time se umetnik izvorno priblizio svom idealu: onostranoj lepoti i nepoznatim vidovima postojanja koji, paradoksalno, ne izneveravaju i ne remete nista ljudsko i zemaljsko. Di Vogova licna i stvaralacka velicina, ali i drama je u tome sto bogotraziteljski veruje u lepotu, tacnije, izgubljenu idealnu lepotu.

[You must be registered and logged in to see this image.]

artinfo portal.

Dragan Ilic DI VOGO,srpski slikar fantastike,rodjen 07. septembra 1962. godine u Beogradu.Od 1990. godine,ima zvanje akademskog slikara.Do 1991. godine imao je niz samostalnih izložbi i od tada izlaže i na grupnim izložbama u Beču,Požarevcu,Beogradu,Herceg Novom,Prištini,Sarajevu,Atini,Parizu,Los Andjelesu,Gracu,Madridu,Rimu itd..Širom Evrope i sveta!Od 2001. uživa u statusu samostalnog umetnika.Član je Udruženja umetnika Paralarsa.Živi i radi u Beogradu,pretežno!