Izgubljeno blago

Zvuči nevjerojatno, no nije riječ tek o pukim maštarijama;
negdje na svijetu uistinu postoje izgubljena, zakopana, ili drugačije
skrivena blaga, koja čekaju da ih netko otkrije; a ljudi su
uistinu znali nabasati na zapanjujuća skrovišta plijena. U ožujku
2004., na primjer, Ken Allen iz južnog Gloucestershirea u
Engleskoj pronašao je »neprocjenjivo blago« od 20 000 rimskih
novčića dok je kopao jezerce u svom dvorištu, a u lipnju 2000.
seljak u sjevernoj Indiji otkrio je više od 15 kilograma zlata i nakita
iz 5 000 godina stare civilizacije iz doline Inda.
Čak je i piratsko blago uistinu bilo pronađeno.
Znači, bacate li se u lov na blago, mudro birajte svoju metu.

Blago kapetana Kidda

[You must be registered and logged in to see this image.]

William Kidd (1645. – 23. svibnja 1701.) je bio škotski pomorac koji je obješen zbog piratstva nakon povratka kući sa Indijskog oceana. Neki suvremeni povjesničari smatraju da je njegova piratska zloglasnost nezaslužena, jer je djelovao kao legalni gusar. Njegovoj slavi je mnogo doprinjelo to što je tijekom suđenja ispitivan pred Engleskim parlamentom. Njegovo djelovanje na otvorenom moru, bilo piratsko ili ne, je bilo mnogo manje štetno od drugih pirata i gusara njegovog vremena.

Ovaj motiv godinama je tisuće ljudi tjerao u lov na legendarno
zakopano blago kapetana Kidda u svakom zakutku i svakoj pukotini
obale od New Jerseya do Connecticuta. Zapanjuje broj
mjesta za koje se tvrdi da su povezana s Kiddom i/ili da skrivaju
dio njegova plijena, dijelom zbog toga jer se zna ili vjeruje da je
Kidd pristajao na nekoliko mjesta u tom području prije nego se
predao guverneru, mjesta gdje je bilo uobičajeno da se usidre
brodovi i/ili da se dio posade iskrca na obalu po svježu vodu i
namirnice. Ta mjesta uključuju: Gardiners Island, Block Island,
Charles Island i Thimble Islands, sve u zaljevu Long Islanda;
mjesta u zaljevu Raritan u New Jerseyju; mjesta uz rijeku Connecticut
kao što su Clark's Island (ponekad zvan i Kidd's
Island); i mjesta u dolini rijeke Hudson.
U nekima od tih mjesta (primjerice na otočiću koji je u
međuvremenu nestao, Money Islandu u zaljevu Raritan) zapravo
su i pronađeni neki stari novčići, no s obzirom na povijest i
sve brodove, brodoprijevoznike, trgovce i naseljenike u regiji,
nemoguće je znati imaju li ti novčići ikakve veze s kapetanom
Kiddom.

Tajanstvene mape

Pravi začin priči dodaje otkriće četiri navodne mape blaga pronađene
u dvadesetim i tridesetim godinama prošlog stoljeća, a
koje su navodno sakrili sam kapetan Kidd ili njegova obitelj/suradnici
u komadima namještaja koji mu je pripadao. Guy i Hubert
Palmer bili su dva brata Engleza koja su vodila piratski
muzej i bili predani sakupljači piratskih suvenira. Preko jednog
od svojih redovitih dobavljača, trgovca starinama Arthura
Hill-Cutlera, u posjed su im dopali predmeti poput Kiddova
pomorskog kovčega i pisaćeg stola, koji su ga navodno pratili na
posljednjem putovanju, povratku u Britaniju (iako podrijetlo
ovih predmeta nije jasno). Slijedilo je zapanjujuće otkriće više
komada pergamenta s mapama skrivenih u lažnim dnima i šupljim
nogama, a mape su naizgled sve prikazivale isti otok.
Braća Palmer mape su predala na provjeru stručnjaku Britanskog
muzeja koji ih je proglasio autentičnima, no bile se u
tako lošem stanju da se njima nije moglo rukovati, pa su
izrađeni dijapozitivi, a zatim po njima i kopije. Generacije tragača
za blagom neumorno su proučavale ove mape, no do sada
bez rezultata.
Jedno od tumačenja koje se nameće jest da je čitava epizoda
tek čista podvala. U svojim poslovima Hill-Cutler očito nije
uvijek bio pouzdan, a poznajući opsesiju Palmerovih svime što
je piratsko i njihovu želju da vjeruju u istinitost podrijetla mapa,
uz malo mašte lako možemo zamisliti da je Hill-Cutler stavio
lažne limene ploče na komade pokućstva, između njih sakrio
lažne mape i zatim ih prodao lakovjernoj braći. Tobožnje mape
s blagom jednostavno su predobre da bi bile istinite, sa zamršenim
šiframa i uzbudljivim nazivima, poput »Krijumčareve
uvale«, »Olupina« i »Kornjača«. Još samo nedostaje veliki znak
»X« i lubanja s prekriženim kostima.
U svakom slučaju, to je današnji sud Britanske knjižnice, čiji
konzervator odjela za mape Peter Barber mape smatra lažnima.
Lovac na blago Paul Hawkins ne slaže se s tim i naglašava da je
bilo kakva prosudba autentičnosti nemoguća, budući da su originalni
dokumenti nestali, a ostale samo kopije. Hawkins, čije je
ime upravo prikladno*, nadalje tvrdi da je dešifrirao kodove i locirao
otok s blagom, za koji kaže da se nalazi u Indijskom oceanu.

Zaključak

Do danas nitko nije uspješno iskopao nijedno od desetaka navodnih
Kiddovih zakopanih blaga. Malo je vjerojatno da će ikada
i iskopati, pošto je po svoj prilici guverner Bellomont već
izvukao sav zakopani plijen koji je postojao. Jedino blago za
koje znamo da je definitivno postojalo već je pronađeno. Ostalo
su govorkanja, podmetanja, spekulacije i lude tvrdnje osuđenika
koji se hvata za slamke. Kiddovo naslijede ipak živi, jer priča
o njemu navodno je djelomice nadahnula Otok s blagom,
učvršćujući tako općeprihvaćenu romantičnu ideju o zakopanu
piratskom blagu.

Svici s Mrtvoga mora



[You must be registered and logged in to see this image.]

Pećina u Kumranu gdje su pronađeni spisi


"Svitci s Mrtvog mora" ili „Kumranski spisi“ sastoje se od oko 900 dokumenata, uključujući i tekstove iz Hebrejske Biblije, koji su otkriveni između 1947. i 1956. u 11 špilja u okolici Kumrana u blizini drevnog naselja Khirbet Qumran, na sjeverozapadnoj obali Mrtvog mora.

Svici s Mrtvoga mora

Svici s Mrtvoga mora skupni je naziv za velik broj antičkih rukopisa,
uglavnom ranih biblijskih zapisa, otkrivenih u spiljama na
zapadnoj obali Mrtvoga mora, blizu Kumrana*, između 1947. i
1956. Legenda kaže da je prve svitke s Mrtvoga mora otkrio
1947. beduinski dječak, pastir koji je po mnogobrojnim špiljama
u brdima i klancima obale Mrtvoga mora tražio izgubljenu
ovcu. Hrabro ušavši u jednu od špilja, dječak je pronašao zbirku
raspuklih i nedirnutih lončanih posuda, od kojih su neke bile
prepune antičkih dokumenata ispisanih na papirusu i pergamentu
(životinjskoj koži).
Do 1948. neki od svitaka dospjeli su, preko raznih sumnjivih
posrednika, u ruke stručnjaka koji su prepoznali njihov
značaj. Postalo je jasno da postoji čitava gomila ovih dokumenata
i da beduinski lovci na blago, shvativši kolika je njihova vrijednost,
tragaju za njima. Arheolozi iz tada mlade države Izrael,
uz podršku brojnih institucija širom svijeta, započeli su vlastitu
potragu, u nadi da će u trci za nalazima od najvećeg arheološkog
značaja preteći pljačkaše koji za sobom ostavljaju pustoš.
* Stoga su poznati i pod imenom »kumranski rukopisi«.

Otkriće Bakrenoga svitka

U ožujku 1952., u pećini na brdu oko 2 km od Kumrana došlo je do jednog od najuzbudljivijih otkrića. Na izbočini pri dnu špilje,
djelomično zaklonjena odronom stijena, iza nekoliko drugih
posuda koje su sadržavale uobičajenije antičke svitke, nalazila
se posuda s dva svitka bakrenih listova prekrivenih zemljom, za
koje se kasnije pokazalo da su dvije polovice bakrenog smotuljka,
iglom ispisanog na čudnoj mješavini hebrejskog i grčkog
- bio je to Bakreni svitak. Kad je svitak tek otkriven nije se moglo
pročitati što točno na njemu piše, no na poleđini svitka nazirale
su se iglom urezane udubine, i arheolozima se činilo da
mogu prepoznati riječi »zlato« i »srebro«.
Uzbuđenje izazvano ovim otkrićem moralo se obuzdati jer
se pokazalo da razmotavanje svitka neće biti lak posao. Nakon
četiri godine premišljanja, odlučeno je da će se svici prepiliti u
bakrene trake, koje će tako biti moguće očistiti i analizirati.
Većina akademika zaduženih za prijevod oklijevali su isti dati u
tisak iz straha da će pokrenuti zlatnu groznicu neslućenih razmjera,
no mladom i svojeglavom Johnu Allegru dosadile su odgode,
pa je objavio vlastitu verziju eksplozivnog sadržaja svitka.
Kako doći do neizrecivog bogatstva
Bakreni svitak je popis sa 64 točke. Prve 63 su skrovišta blaga,
zajedno s uputama kako ih naći, dok posljednja točka govori o
kopiji popisa s daljnjim uputstvima i, što je ključno, s
»objašnjenjem«. Nabrojana blaga u različitim su oblicima. Većinu
blaga čine različite količine zlata i srebra, no tu su i ukrasi i
zlatne i srebrne posude, aromatične tvari i svici.
Najviše zapanjuje, ali je i najproblematičnija, količina pobrojanog
zlata i srebra. Na svitku se, čini se, kao mjera za težinu
koristi antička jedinica znana kao talenat. Danas nitko nije siguran
koliko točno teži jedan talenat iz Bakrenoga svitka, budući
da to ovisi o točnoj starosti popisa. Po uglavnom prihvaćenom
akademskom tumačenju, težina navedenoga blaga (udruženog
s raznim drugim predmetima) nevjerojatnih je 26 tona zlata i 65
tona srebra, što danas vrijedi sveukupno oko 2 milijarde dolara,
i to samo za vrijednost rudače. S ovim tumačenjem ne slažu se
svi, a dosta je i prostora za nagađanja, budući da se riječ za talenat
na svitku nigdje zapravo ne spominje. Primjerice, tvrdi se da
se brojke na svitku ne odnose na talente, već na neku manju
mjeru, što bi količine učinilo uvjerljivijima.

Dragulji kralja Ivana




Ivanov izgubljeni plijen
Povjesničari se razilaze oko mnogih elemenata ove priče. Za potencijalne
lovce na blago jedno od najzanimljivijih pitanja je ono
što je kralj zapravo izgubio. Premda se općenito smatra da je izgubio
krunske dragulje, ne postoji suvremeni zapis koji to igdje
konkretno tvrdi. Djelo Flores Historiarum (Cvjetovi povijesti)
Rogera de Wendovera, napisano oko 1230., izgubljeni plijen
opisuje kao »blaga, dragocjene posude, i sve druge stvari koje je
[kralj] osobito cijenio«. Chronicon Anglicanum Ralpha od Coggeshalla
blago opisuje ovako: »njegova kapela sa svojim relikvijama
... i različitim vrijednosnim papirima«. Jedan drugi izvor
spominje kraljevu »skupocjenu kočiju i pokućstvo«.
Brzi vlak za nigdje
U svojoj knjizi Undiscovered (Neotkriveno) Ian Wilson razmatra
teorije o izgubljenom blagu kralja Ivana, ističući da službeni zapisi
toga vremena pokazuju da se kralj po okolici kretao prilično
brzo - nekad bi prešao i do 60 kilometara u danu. Ovo sugerira
da ga nije slijedila velika pratnja s prtljagom, koja bi u to doba
bila iznimno spora. Suvremeni prikazi stoga su možda pretjerani.
Dijamanti su kraljevi najbolji prijatelji
Nasuprot tome stoje dokazi da je toga dana u listopadu izgubljeno
istinski vrijedno blago. Omiljeni hobi kralja Ivana bio je
skupljanje nakita, a kao kralj je također posjedovao i zalihu zla
ta i srebra i drugih vrijednosti, koje je tijekom 1215. i 1216. pobrao
iz različitih samostana gdje je bilo pohranjeno. Od osobite
vrijednosti bile su carske regalije koje je naslijedio od bake, njemačke
carice, a koje su sačinjavale dio zbirke krunskih dragulja.
Za vrijeme Ivanove vladavine sve ovo blago nalazilo se na
popisu kraljevskog inventara zvanog Registar (engl. Rolls), koji
je uspostavio sam Ivan, no godine 1220. za vrijeme krunidbe
Ivanova nasljednika Henrika III. medu korištenim regalijama
većine ovih predmeta nije bilo. Drugim riječima, čini se da je
neprocjenjiva zbirka kraljevskih dragocjenosti uistinu izgubljena.
Točka prijelaza
Glavni problem je lociranje mogućeg mjesta nesreće. Obala
ovoga područja poprilično se promijenila od vremena srednjega
vijeka. Projekti isušivanja iz sljedećih stoljeća povratili su dobar
dio zemljišta i korjenito promijenili način na koji se zemlja
taložila, pa se linija obale proširila za mnogo kilometara. Sam
Wisbech, koji je bio blizu moru, sad se nalazi nekoliko kilometara
duboko u kontinentu. Za lovce na blago ovo je potencijalno
ohrabrujuća činjenica, jer znači da se mjesto gubitka dragulja
sad nalazi na suhom kopnu, no također znači i to da putevi, gazovi
i nasipi preko kojih se Wash prelazio u srednjem vijeku sad
postoje tek kao ostaci, povremeno prepoznatljivi iz zraka, kao
temelj suvremenih medužupnih granica ili cesta.
Povrh svega navedenoga, najozbiljnije se spori i oko toga je
li Ivan putovao sa svojom prtljažnom pratnjom ili odvojeno od
nje, i kojom rutom bi se bilo išlo u svakom od slučajeva.
Vidokrug
Većina suvremenih izvora samouvjereno tvrdi da je Ivan putovao
odvojeno od pratnje s prtljagom. Dok je on oko zatona krenuo
dužim putem, preko Wisbecha, njegova pratnja krenula je
prečacem preko Washa, navodno da nadoknade to što su se
kretali sporije od kralja. Međutim, kao što ističe Wilson u knjizi
Undiscovered, suvremeni izvori jasno navode da je kralj jedva izbjegao
nesreću, što implicira da je bio s pratnjom u trenutku
njezine propasti. Ukoliko je pratnja uistinu nosila njegov samostanski
plijen, on je vjerojatno nije bio voljan ispuštati iz vida.
Faktor sigurnosti bio je osobito bitan zbog nestabilnog vremena
i činjenice da je močvarno područje Lincolnshirea bio neprijateljski
nastrojen teritorij gdje normanska monarhija nikad nije
bila popularna. (Na ovom području skrivao se Hereward the
Wake, pobunjenik iz 11. stoljeća i povijesna ličnost koja je poslužila
kao jedan od glavnih temelja za lik legendarnog Robina
Hooda.)
Ovi faktori od presudnog su značaja jer se zna da je Ivan uistinu
prešao Wellstream kod Wisbecha. Ukoliko je pratnja bila
s njim, i ona je rijeku morala prijeći na istome mjestu. Wellstream
danas više ne postoji, no rijeka Nene slijedi otprilike isti tok.
Kandidatske lokacije
Wilson razmatra tri teorije o točnom mjestu nesreće. Dugo godina
tradicionalni stav bio je da je prdjažna pratnja rijeku prešla
odvojeno od Ivana, putujući od Cross Keysa sa zapadne strane
zatona Wash do Long Suttona s njegove istočne strane, a plima
ih je sustigla pokraj današnjeg Sutton Bridgea. Brojni lovci na
blago istraživali su ovo područje, no bez uspjeha.
Pretpostavivši da je pratnja išla s kraljem, povjesničar Gordon
Fowler odredio je vjerojatnu točku prijelaza Wellstreama,
točno između Wisbecha i Walsokena (makar ova dva mjesta
danas više-manje čine isti grad). Fowler čak predlaže
objašnjenje za nesreću: iznenadna pojava plimnog vala, u tom
području poznatog kao eagre, koji se događa kad plima vodu
pogura uz rijeku proizvodeći niz velikih, potencijalno razornih
valova.
Treća kandidatska lokacija temelji se na teoriji povjesničara
J. C. Holta, koja kaže da se ondašnje tradicionalno mjesto prelaska
Wellstreama nalazilo sjeverno od Wisbecha, između Walpolea
i Foul Anchora - što događaj smješta pokraj današnjeg
Tydd Gotea. U ovom području postoje dokazi srednjovjekovnih
slojeva živog pijeska, što se poklapa sa suvremenim prikazima
nesreće.
Nedavno se pojavio četvrti kandidat, zasnovan na rekonstrukciji
plimskih tabela za taj dan u 1216., koji sugerira da je
prtljažna pratnja već bila prešla Wellstream kad ju je sustigao
plimni val, i da je u tom trenutku vjerojatno prelazila ušće rijeke
Welland kod današnjeg Fosdykea, sjeveroistočno od Wisbecha.
Priča se zapliće
S toliko kandidatskih lokacija lovcu na blago teško je znati gdje
da traži, a potragu nimalo ne olakšava 10 metara zemlje koja se,
kako se smatra, tijekom proteklih 800 godina nataložila na
ondašnji nivo kopna, stavljajući blago daleko van dometa
običnih detektora za metal. Ovo bi, ipak, mogao biti tek dio
problema. Različite zakulisne igre i podzapleti poznate priče sugeriraju
da blaga tamo možda uopće nema.
Umorstvo najstrašnije
Nakon Ivanove smrti proširile su se glasine da je bio otrovan,
vjerojatno onim »kruškama, breskvama, i svježom jabukovačom
« koje su mu servirali redovnici u Swinesheadu. Premda
većina modernih povjesničara ove glasine odbacuje, s njima se
ne slažu svi, a teoriju o srednjovjekovnoj zavjeri potkrepljuje
»koincidencija« gubitka kraljeva blaga i njegove preuranjene
smrti.
Madioničarski trik
Još jedna teorija predlaže da krunski dragulji uopće nisu izgubljeni,
već da ih je Ivan prodao/iskoristio kao polog za zajam, dok
je incident u Washu zapravo insceniran u svrhu podmetanja krivih
tragova, odnosno srednjovjekovne prevare. Kakav god da je
bio kraljev zlikovački plan, prekratila ga je njegova prerana
smrt/ubojstvo, a blago je potom ukradeno. Najmanje jedno suvremeno
izvješće spominje sumnjive, teško natovarene ljude
viđene na izlasku iz Newarka odmah nakon kraljeve smrti.
Tajanstveno bogatstvo
Prema W. A. Duttu, folkloristu Istočne Anglije, lokalna legenda
iz područja Suttona govori o rupi kralja Ivana, bazenu u koji je
dragulje sakrio ili sam Ivan (za neke svoje zlikovačke svrhe), ili
oni koji su ih pronašli nakon nesreće u Washu. Kažu da se bazen
nalazi s južne strane ceste koja vodi od King's Lynna prema
Long Suttonu. No moguće je da je ovaj skriveni plijen već otkriven.
U 14. stoljeću lokalni plemić Robert, treći lord Tiptoft, iznenada
se nevjerojatno obogatio. Za njegovo naglo bogaćenje
nije bilo očitih razloga, pa su se proširile glasine da je Tiptoft
pronašao izgubljeno blago kralja Ivana. Zbog toga možda više
nema ničega za otkriti...

Пустињсkа лисица

[You must be registered and logged in to see this image.]

Ервин Ромел



Један од највећих војсковођа Другог светског рата, који је својом тактиком извојевао већи број победа у корист Хитлера, био је Ервин Ромел. Захваљујући свом успеху и терену на којем је те победе задобио, стекао је трајни надимак “Пустињска лисица”.

Као и огромна већина нациста, током рата је такође показао да није имун на блага других народа, тако да до наших дана постоји много недоумица око тога где је нестало то силно благо, које је овај славни нациста, однео из Африке.

Сваку своју победу крунисао је отимањем драгоцености на које би наишао. Међутим, након пораза код Ел Аламејна, схватио је да је тренутак да се пажљиво размисли о времену које долази.

Убрзо после потписивања капитулације од стране Италије 8. септембра 1943. године, по Ромеловом наређењу, Петер Флајг, Чехословак у редовима СС дивизије, добија задатак да пронађе “сигурно склониште” за шест великих ковчега пуних злата, платине, дијаманата и уметничких дела. Верни Ромелов пријатељ, заједно са још четворицом официра Афричког корпуса и једним морнаром, одлази моторним чамцем према Корзици, како би сакрио драгоцени терет. Недалеко од Бастије, у дубину мора, спустио је драгоцени товар и то место је обележио на мапи. Задовољни због обављеног посла, кренули су ка обали северне Италије.

О судбини ове “веселе дружине” постоји неколико прича. По једној су их савезници ухватили и стрељали осим оног једног морнара, а по другој су стрељани од стране самих Немаца.

Сам Ромел је убрзо након неуспелог атентата на Хитлера 20. јула 1944. године, извршио самоубиство како би заштитио своју породицу. Да ли је заиста учествовао у овој завери, историја још увек нема тачан одгoвор.

Његов пријатељ Флајг је само пар година након рата, 1948. кренуо у потрагу за оним што је сакрио. Резултата није било. Од француске владе је затражио помоћ, и показао је спремност да се нагоди са њом. За себе је тражио само трећину плена, али је одбијен. Убрзо је ухапшен од стране француске полиције због крађе једне сасвим обичне камере.

Боравећи у ћелији, поверио се неком Корзиканцу, који се бавио роњењем. Желео је да заједно крену у нову потрагу након изласка из затвора. Тај Корзиканац, Анри Матеј, одбио је понуду, вероватно се надајући да тај подухват може извести сам, без помоћи Флајга.

Каснији период историје обележило је неколико безуспешних покушаја да се благо пронађе. Тако је прича о Ромеловом благу и даље жива, привлачећи и искушавајући многобројне радозналце и ловце на изгубљене драгоцености.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Ромел у северној Африци

[You must be registered and logged in to see this image.]

Ромелов гроб

Tajne skrivenog blaga

Izgubljena blaga nisu samo plod nečije mašte i zanimljive teme knjiga i filmova. Iako nam se čini gotovo nevjerovatno, ona uistinu postoje. Zapravo, svijet je prepun izgubljenih bogatstava koja čekaju da ih neko pronađe.

Neka od blaga koja zaista vrijedi pronaći, izgubljena su ko zna gdje, a oni koje sreća posluži i pronađe ih čeka i više nego lagodan život.

Blago "Flor de la Mara": Stari kolonijalni brodovi su bili prave riznice blaga. Često su tonuli najviše zbog prenatrpanosti vrijednim metalima, ali i napada gusara i oluja. Tokom godina pronađene su mnoge vrijedne olupine, ali pravi "kapitalci" i dalje leže negdje na dnu mora.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Zlatni gral svih lovaca na blago je portugalska fregata "Flor de la Mar", koja je 1511. godine iz malezijske Malake u domovinu nosila ogromno opljačkano blago i darove sijamskog kralja. To je bilo najveće blago koje je jedan brod prenosio u istoriji portugalske mornarice. Brod je potonuo nakon strahovite oluje. Kapetan Alfonso de Albukerke i dio posade su se spasili, ali veliki broj robova i silno blago zauvijek su nestali u morskim dubinama.

Zbog prilično loše kartografije i više od pola milenijuma truljenja, tačnu lokaciju olupine je nemoguće odrediti, ali da je kojim slučajem neko nađe, bio bi bogatiji za više od 2,6 milijardi dolara.

Nestala "Faberžeova" jaja: Svi su čuli za ova prebogato ukrašena jaja. Ipak, nije svakome poznata činjenica da se osam ovih vrijednih jaja i dalje smatra nestalima i da svako od njih vrijedi najmanje 30 miliona dolara. Naime, krajem 19. i početkom 20. vijeka poznata draguljarska kuća "Faberže" izradila je 50 skupocjenih uskršnjih jaja za rusku carsku porodicu. Svako od jaja bilo je unikatno, ukrašeno dragim kamenjem i plemenitim metalima, a unutar svakog je bio skriven i poseban poklon. Ali, nakon revolucije i Staljinovog dolaska na vlast, većina jaja je prodata da bi se pokrili dugovi.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Samo je 10 "Faberžovih" jaja sačuvano u Rusiji, 32 krase muzeje i odaje kolekcionara širom svijeta, a za osam i dalje tragaju lovci na blaga.

Soba od ćilibara: Nacisti su krivi za nestanak jednog od najznačajnijih blaga - sobe od ćilibara.

[You must be registered and logged in to see this image.]

U pitanju je velika, šest tona teška soba od ćilibara, ukrašena zlatnim listićima. Nastala je 1716. godine kao poklon ruskom caru Petru Velikom od pruskog kralja Fridriha Vilhelma Prvog, u pretjeranom nastojanju da se dvije velike sile ujedine u borbi protiv Šveđana. Soba je smještena u Sankt Peterburg, gdje se nalazila sve do dolaska nacista i njihovog ubilačko-pljačkaškog pohoda po zapadnim granicama velikog ruskog carstva. Rastavili su sobu na komade i 1941. godine je deportovali do dvorca Keningsberg u Njemačkoj. Tada joj se gubi svaki trag, te do danas nije poznato njeno posljednje prebivalište. Neki tvrde da je stradala u savezničkom bombardovanju, dok drugi misle da je potopljena negdje u Baltičkom moru, kada su je nacisti u panici pokušali prokrijumčariti. Gdje god bila, danas bi vrijedila minimalno 250 miliona dolara.

Stari kolonijalni brodovi bili prave riznice blaga

Krugerovo zlato:

[You must be registered and logged in to see this image.]

Zanimljiva situacija se dešavala krajem 19. vijeka na jugu Afrike, gdje su vođeni krvavi burski ratovi. Južnoafrički potomci holandskih doseljenika Buri nisu se slagali s engleskim imperijalističko-kolonijalnim planovima, te su kroz dva rata pokušali spriječiti njihov dalji prodor. Kada su vidjeli da nema svrhe boriti se protiv daleko moćnijeg protivnika, odlučili su spasiti svoje blago. Povukli su svo zlato i srebro koje su mogli, veliki dio pretvorili u kovanice, a ostatak ostavili u pločama.

Zlato je povjereno burskom predsjedniku Polu Krugeru, koji ga je pokušao prošvercati do Mozambika. Sticajem okolnosti, morao je pobjeći u Francusku, a kompletno blago je ostalo skriveno u divljini pokrajine Transval. Od onda mu se gubi svaki trag.

Pisoar vrijedan milione:

[You must be registered and logged in to see this image.]

Skulptura francuskog umjetnika Marsela Dušampa "Fontana" je pisoar koji je 1917. godine bio neshvaćena bezvezarija, a danas se ne smije ni pomisliti koliko bi vrijedio.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Dušamp je htio pokazati kako i svakodnevni predmeti mogu biti umjetnost, pa je tako uzeo običan pisoar, na njega napisao R. Mat i poslao ga istoričarima umjetnosti i ljubiteljima avangarde. Iako je već tada bio slavan i cijenjen umjetnik, nije se htio potpisati svojim imenom, već se koristio pseudonimom R. Mat. Nažalost, njegov mali trik nije uspio, te je, prije nego što se iko uspio snaći, "Fontana" završila u smeću.

Kasnije je Dušamp napravio više kopija svoje neshvaćene skulpture, koje su podijeljene muzejima i privatnim kolekcionarima, a danas se cijene na oko 2,5 miliona dolara po komadu. O sudbini originala se ne zna ništa, a jedini svjedok tog slavnog umjetničkog djela jeste fotografija Alfreda Stiglica.

Jedan od prvih Hičkokovih filmova:

[You must be registered and logged in to see this image.]


Alfred Hičkok je bio jedan od najvećih reditelja u istoriji filma. Čudak, ekscentrik i fetišista, napravio je neke od najznačajnijih filmskih djela u istoriji, ali i sam je imao trnoviti početak karijere. Ranih dvadesetih radio je sve i svašta, od produkcije do montaže, a jedan od prvih filmova mu je bio "The White Shadow", krimić o blizankama, koji je neslavno propao na siromašnom bioskopskom tržištu. U ono vrijeme propali filmovi nisu uvrštavani na liste najgorih svih vremena, već su sve kopije spaljivane, pa je i ovom filmu tako nestao svaki trag.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Tako je bilo do 2011. godine, kada su na Novom Zelandu pronađene tri od šest traka tog filma. U ono vrijeme je filmska traka putovala od zemlje do zemlje, a sve bi obično završile na Novom Zelandu, gdje bi bile uništavane. Tako su neki od klasika završili kod kino-operatera Džeka Murtaga, koji nije imao srca da ih uništiti. Nakon njegove smrti, ove trake su bile u podrumu lokalnog arhiva 22 godine dok nisu slučajno otkrivene. Nedostaju još tri trake tog filma, a vrijednost im je procijenjena na nekoliko miliona dolara.

Linkolnov izgubljeni govor:

[You must be registered and logged in to see this image.]

Pet godina prije nego što je postao predsjednik SAD, Abraham Linkoln je 29. maja 1856. godine održao neponovljivi govor na sjednici Republikanske stranke. Taj govor je bio toliko snažan i revolucionaran, da se nijedan novinar nije usudio da ga prenese, kako ne bi izgubio na toj svojoj moći. To je jedno od najprihvaćenijih objašnjenja zašto sat i po najboljeg govora koji je svijet ikada čuo nigdje nije zapisan.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Drugo objašnjenje je da je cijela stvar zataškana, jer su neki dijelovi bili toliko radikalni i usmjereni protiv ropstva, da Amerikanci nisu bili spremni za tako nešto. Bilo kakav dokaz tog govora bio bi neprocjenjiv, a bogati Amerikanci bi dali pravo bogatstvo za taj komadić istorije.

Fosil praistorijske dino-ptice:

[You must be registered and logged in to see this image.]

Maksbergov primjerak je fosilni ostatak praistorijske vrste Arheopteriks, bića za koje se smatra da je karika koja nedostaje između dinosaurusa i ptica, a pronađen je 1956. godine u jednom njemačkom kamenolomu blizu gradića Maksberga. Pošto su u to vrijeme postojala samo dva pronađena primjerka ove paleontološki bitne vrste (danas ih postoji deset), naučnici su bili jako uzbuđeni i jedva su čekali da ga počnu proučavati. Međutim, u tome ih je spriječio vlasnik kamenoloma Eduard Optiš, koji je fosil odlučio prodati onome ko ponudi najviše. Takav se nikada nije pojavio, jer Optišu nijedna ponuda nije bila dovoljno visoka. Počele su kružiti priče da Optiš čuva fosil ispod svog kreveta, ali nakon njegove smrti 1991. godine fosilu se izgubio svaki trag. Neki kažu da ga je zakopao na sigurno, a drugi tvrde da je tajno prodata kolekcionaru.

Rani snimci Karsonovog "The Tonight Showa": Džoni Karson bio je voditelj najgledanije američke večernje emisije "The Tonight Show" i to 30 sezona od 1962. do 1992. godine. Karson je zapamćen kao jedan od najvećih i najboljih voditelja u američkoj TV istoriji. Zato vjerovatno i traje pomama za rijetkim video-materijalima s početka prikazivanja NBC-jevog šoua.

[You must be registered and logged in to see this image.]

U to vrijeme se gotovo ništa nije čuvalo i nije postojalo tržište antikviteta. Sve ono što danas smatramo vrijednim, bilo je smatrano smećem. Tako su i kasete, na kojima je snimana emisija, bile redovno brisane radi uštede, jer je jedna koštala današnjih 2.000 dolara. U novije vrijeme su se počele pojavljivati neke video-kasete s tavana ili podruma, koje su samo kap u moru vjerovatno zauvijek izgubljenih TV klasika.

[You must be registered and logged in to see this image.]

idesh.