Čarobni dvorci i legende o njima

Takeda, zamak u oblacima
Autor: D.L / Izvor: medias.rs




Ako ste čitali romane o Hariju Poteru, sigurno vam je poznat institut Durmstrang, škola dobro skrivena u planinama gde borave veštice i čarobnjaci. Kada bi takva škola zaista postojala, za nju bi japanski zamak Takeda bio savršeno mesto. Oni koji su naklonjeniji domaćim legendama, rekli bi da baš tu živi Baš-Čelik.

Spektakularni zamak, od koje su danas ostale samo ruševine, nalazi se u japanskoj prefekturi Hyogo. Sagrađen je u XV veku na vrhu planine visoke oko 300 metara. Zamak Takeda je poseban zbog prizora koji pravi tokom maglovitih jesenjih jutara, neposredno nakon izlaska sunca. Zbog naglog pada temperature tokom noći, gust obruč magle obavije planinu u zoru tako da izgleda kao da zamak stoji u oblacima. Zbog lepote koja ostavlja bez daha, Takedu nazivaju i japanski Machu Picchu, poredeći ga sa drevnim planinskim ruševinama Perua.



Veruje se da je zamak sagradio japanski samuraj Yamana 1443. godine. Istorija kaže da je nakon njega Takeda promenio nekoliko gospodara do 1600. godine, kada je pripao Hirohide Akamatsu. Nažalost, ratnik Hirohide je izvršio sepuku, ritualno samoubistvo, nakon nekoliko godina provedenih u zamku i od tada je ovo mesto napušteno.



U želji da sačuvaju lokaciju od potpunog uništenja, japanske vlasti naplaćuju 300 jena za posete zamku, a do njega se stiže 40-minutnim planinarenjem. Najveći broj posetilaca dolazi ovde tokom jeseni da bi videli fenomen „dvorca u oblacima“, ali mnogi vole da ga posete i tokom sezone cvetanja sakura trešnje koje u okolini zamka ima u izobilju. Japanci veruju da je sakura trešnja simbol života samuraja i označava njihov kratak, ali slavan život.



medias

Zamak Huska
Autor: D.L / Izvor: medias.rs




Zamak Huska (Hrad Houska), gotski zamak kojeg je u periodu 1253-1278. godine gradio češki vladar Otokar II, nalazi se 47 km od Praga. Leži u istočnom delu šume Kokorin, nedaleko od mesta Blatze, u severnoj Bohemiji, na krečnjačkim planinama, daleko od svih važnijih trgovačkih puteva i okružen močvarnim zemljištem. Zaštićen je kao kulturni spomenik Češke republike i najočuvaniji je češki zamak iz vremena Renesanse, od kada je renoviran 1924. godine.



Zamak Houska sredinom XIV veka

Legenda kaže da je izgrađen na vrhu bezdana, iznad ambisa koji vodi direktno do pakla. Za to je verovatno zaslužna činjenica da je prilikom gradnje zamka kamenim pločama prekrivena jama u krečnjačkoj podlozi terena, a koju gradioci zamka nisu proveravali koliko je velika i duboka, jer kada su prvog radnika konopcem spuštali u nju, nakon nekoliko desetina metara čuli su se krici i povici u pomoć. Kada su izvukli jadnika napolje, bio je izbezumljen od straha, totalno pobelele kose i buncao je nepovezano o demonima. Radnik je nedugo zatim umro u jednom manastiru koji se brinuo o duševno poremećenim bolesnicima.Verovatno je uznemirio koloniju slepih miševa kojima je jama bila dom, a u to vreme se verovalo da su slepi miševi glavni kućni ljubimci vampira i ostalih stvorenja iz pakla. Ta rupa se prvi put spominje u IX veku, ako je verovati spisima Češke Hronike koju je objavio Vaclav Hajek 1541. godine, kada su Sloveni gradili prvi zamak na ovom području. Po njemu, oni su pokušali da zatrpaju rupu kamenjem, ali je ambis progutao sve što je u njega bačeno. Neki napredak nije postignut, pa su graditelji odustali od daljeg zatrpavanja. To je bilo dovoljno da sujeverni Sloveni povežu duboku jamu sa vratima pakla.



Lokalna priča o demonima je proširena i činjenicom da su u izgradnji zamka najviše učestvovali osudjenici na smrt kojima je tako odlagana kazna. Dobar deo njih je stradao prilikom gradnje, što su meštani objašnjavali kao akt nesvetih sila ispod zamka. Verovatnije je da su zatvorenike ubijali sami čuvari, kada više nisu bili od koristi zbog izgladnelosti ili starosti, a ionako su to bili teški kriminalci koji su osudjeni zbog razbojništva ili ubistva. Niko nije plakao za njima, a Otokaru je odgovarao takav razvoj situacije, jer je po nekim zapisima zamak i počeo da gradi kako bi izbegao neželjene goste i posetioce.

Kapela zamka je, prema lokalnoj priči, sagrađena iznad starog bunara kada je presušio, a taj događaj su meštani odmah protumačili kao đavoljev znak da su stanovnici zamka nepoželjni na tom mestu. Počele su priče o pojavljivanju čudnih stvorenja koje lete okolo zamka, bezglavih konja koji jure u okolini dok im krv šiklja iz vrata ili koloni ljudi međusobno vezanih lancima koji idu ka dvorcu dok na njih kidiše ogroman crni pas. Istražitelji koji su proveravali priče meštana nisu nikada pronašli stari bunar, a za vreme njihovog boravka nije se pojavio ni jedno od pomenutih stvorenja. Pretpostavlja se da je pomenuti bunar u stvari jama u krečnjaku, a da je kapela sagrađena kao zaštita od prolaska demona.



Levoruki ženski strelac

Unutrašnjost kapele krase neke od najstarijih slika u Evropi, na kojima su oslikani pobijeni zmajevi i demoni. Kapela je posvećena Arhangelu Mihailu, i prikazan je na dvema slikama koje datiraju iz XIV veka. Ono što je čudno, jeste to da je na jednoj fresci prikazana figura pola žene-pola konja, koja drži luk u desnoj ruci, a levom odapinje strelu. Neobično je ne samo to da je na crkvenoj fresci prikazan kentaur, stvorenje paganske mitologije, već i to da je stvorenje levoruki ženski strelac. To je jedina takva poznata slika. U srednjem veku levorukost je bila povezivana sa Satanom i istraživači veruju da je slika povezana sa pričama o životinjama koji izlaze kroz vrata pakla.

Svoju zaslugu u stvaranju legende o vratima pakla dao je i švedski razbojnik, plaćenik i vojni zapovednik Oronto, tokom tridesetogodišnjeg rata u Evropi. On se smestio sa svojim vojnicima u napušteni zamak, odakle je terorisao okolinu, a priča se i da se bavio alhemijom i crnom magijom i  izvodio čudne eksperimente na ljudima. Verovatno je Oronto bio sadista koji je uživao u mučenju ljudi i pronalaženjem načina da zadovolji svoju bolest, a ljudi su to nazvali ekspertimentima. Austrijski car Ferdinand II je Oronta nazivao đavoljim sledbenikom, verovatno zbog okrutnosti prema zarobljenicima i stanovništvu.

Spominjući eksperimente, treba dodati i da su tokom Drugog svetskog rata i Nemci boravili u ovom zamku, ali da ne postoje nikakvi zapisi šta su tamo radili. Ako se zna da zamak nema nikakav strateški značaj i da je daleko od svih puteva, tačan razlog boravku SS trupa u njemu ostaje nepoznanica. Priča se da je u njemu često boravio Hajnrih Himler, glavni zagovornik okultizma u nacističkoj Nemačkoj, pa se samim tim i boravak Nemaca dovodi u spoj sa demonizmom i čudnim eksperimentima. Nemci su prilikom povlačenja ispred Crvene Armije minirali ceo zamak i dobar deo šume oko njega, a jedan deo zgrade su i zapalili i urušili. Pretpostavlja se da je i ostatak neotkrivenih mina razlog zašto do sada nije bilo ekspedicija i istraživanja u vezi famoznog ambisa ispod kapele.



Satanin presto

Tokom vremena počela su razna neobjašnjiva dešavanja koja su hranila legendu o vratima pakla. Prvo se na trećem spratu zamka pojavila kontura mlade žene obučene u belo kako viri kroz prozor. Niko ne zna ko bi mogla biti ta žena ali je meštani smatraju ''najnormalnijim'' od svih duhova. Prilikom boravka u lovačkoj kući, gost Zdena Vrzalov sa svojom ženom je čuo teško lupanje po podu. Kada se okrenuo video je na stepeništu dve crne prilike kako lebde i šapuću o ubistvu neke mlade devojke. Pretpostavlja se da je to povezano sa figurom mlade žene na trećem spratu zamka. Podrum zamka je dobio naziv Satanima kancelarija, jer se u njemu nalazi presto ukrašen rogovima i trozupcem, a viđana je prilika sveštenika u crnoj odori kako se materijalizuje ispred prestola i nestaje na stepenicama.

TV Ghoust Hunters International Team je 2009. godine došao u zamak Huska i sproveo svoje istraživanje paranormalmnog. Nakon 3 dana boravka u zamku izjavili su da je zamak definitivno uklet, i da je po tom pitanju na prvom mestu na tlu kontinentalne Evrope.

Otrovna bašta zamka Alnvik
Autor: D.L / Izvor: medias.rs



Zamak Alnvik (Alnwick Castle), koji je širokoj javnosti poznat po tome što su ga njegovi vlasnici, vojvoda i vojvotkinja od Nortamberlenda ustupili za snimanje filma o Hari Poteru i serije "Crna Guja", okružen je predivnim vrtovima koji se prostiru na 12 hektara zemljišta. Ono što te vrtove čini različitim od svih ostalih je to što se u njihovom sklopu nalazi i čuvena Otrovna bašta.


Već na samom ulazu stoji jasno upozorenje belim slovima na crnoj pozadini: "Ove biljke mogu ubiti", a slika lobanje sa ukrštenim kostima daje nedvosmislenu poruku o opasnostima koje vrebaju sa druge strane kapije.


Posete vrtu su dozvoljene isključivo uz pratnju vodiča, koji više puta tokom šetnje napomene da se biljkama ne prilazi, da se ne dodiruju i ne mirišu, jer su neke toliko otrovne da mogu ubiti već i samim svojim mirisom.


U ovom vrtu raste preko sto vrsta ekstremno otrovnih biljaka koje su se kroz istoriju pokazale kao odgovorne za mnoge bolesti, nenamerne smrtne slučajeve, ali i ubistva. Svoje mesto su ovde našle Atropa Belladonna, čiji su svi delovi otrovni a naročito bobice, a koju su u 16. veku žene koristile u obliku kapi da bi proširile zenice, lepote radi. Toksične ili smrtonosne doze ove biljke izazivaju ubrzan rad srca, žeđ, suva usta, teško gutanje, nemir, umor, glavobolju, halucinacije, konvulzije, ataksiju (niz neuroloških poremećaja), komu i najzad smrt.

Strychnos Nux vomica (strihnin je alkaloid ove biljke) čija je smrtonosna doza 5 mg po kilogramu telesne mase, tj. oko 350 mg za odraslu osobu. Simptomi trovanja počinju nakon dvadesetak minuta, uključuju snažne kontrakcije mišića i konvulzije, a smrt nastupa prestankom disanja.

Conium maculatum čiji je glavni sastojak alkaloid konin kojim su u antička vremena ubijani istaknuti Atinjani, među njima i Sokrat, koji je bio prinuđen da sam ispije otrov. Simptomi trovanja su drhtavica, dezorijentisanost, raširene zenice, slab rad srca, hladni udovi, koma i smrt do koje dolazi usporavanjem rada srca i prestankom disanja.

Ricinus cniommus, kod koje su otrovni svi delovi biljke, a najviše semenke. Protein ricin spada u najjače biljne otrove i čak je dvaput jači od otrova kobre. Toksični efekti razvijaju se u roku 2-24 sata. Počinju jakim bolovima u stomaku, povraćanjem i dijarejom, a za nekoliko dana dolazi do jake dehidracije, žeđi, glavobolje i moguće smrti. Temperatura pre smrti naraste i dovodi do karakterističnog drhtanja. Smrt nastupa u iscrpljenosti i grču. Nema protivotrova.


Osim navedenih i još mnogih drugih otrovnih biljaka, među kojima ima pravih cvetnih lepotica, u ovom neobičnom vrtu se gaje i biljke sa omamljujućim svojstvima poput maka, kanabisa i koke (Erythroxylon coca). Ovaj deo vrta se koristi za edukaciju o zloupotrebi droga.

Otrovni vrt je otvoren 2005. godine i umesto da obnovi stari vrt sa lekovitim biljem, vojvotkinja od Nortamberlenda, gospođa Džejn Persi (Jane Percy) je želela da transformiše obične vrtove u jedinstvenu turističku atrakciju edukativnog karaktera.

   "Pomislila sam da je ovo odličan način da zainteresujemo i mlađe generacije. Decu ne zanima odakle dolazi aspirin, njih zanima da li biljke mogu da vas ubiju i na koji način, odnosno kako biste se osećali pre smrti. Kakva bi to jeziva i bolna smrt mogla biti!"


Džejn Persi, vojvotkinja od Nortamberlenda


medias

Chillingham Castle


Obilježen kao dvorac s najviše duhova, Chillingham Castle u Northumberlandu na sjeveru Engleske poznat je po cijeloj zbirci nemirnih duša. Najpoznatiji među njima prozvan je Blue Boy, a njegovi stravični krici odjekuju navodno oko ponoći od hodnika dvorca do najbližih naselja.Nakon toga, kaže legenda, svjetlost obasja veliki bračni krevet u obližnjoj sobi i lik malog dječaka se ukaže na nekoliko sekundi.

Najjezovitije u cijeloj priči jest što su prije nekoliko godina u zidu iza kreveta pronašli kosti malenog dječaka i ostatke plave odjeće na njima.

3 ukleta dvorca gde i danas možete da vidite duhove
Blic |

Legende o ukletim dvorcima stare su gotovo kao i sami dvorci. Ipak, neki od njih zaista imaju mračnu prošlost, čak i bez silnih legendi koje nas intrigiraju vekovima.

Dvorac Edinburg, Škotska

Najpoznatiji škotski dvorac mnogi smatraju jednim od najukletijih mesta na svetu. Sagrađen je u 12. veku, a posle toga je pretrpeo brojne više ili manje uspešne opsade. U njemu su pogubljeni brojni plemići i žene optužene za veštičarenje i, kao da to nije dovoljno strašno, tamnice u podnožju dvorca služile su kao karantini u kojima su okupljani oboleli od kuge koji su tu umirali. Dvorac je, prema legendama, toliko uklet da su se za njega 2001. godine zainteresovali i ozbiljni istraživači. Njih je predvodio doktor Ričard Vajzman sa Univerziteta u Herdfordširu, zajedno sa desetak volontera. Oni su nekoliko dana boravili u ukletim delovima dvorca I delovima koji to nisu.



Volonteri nisu znali koji su delovi ukleti, a čak 50 procenata volontera koji su bili u ukletim delovima prijavili su da su videli duhove i imali paranormalne doživljaje. Doktor Vajzman je koristio najmoderniju opremu za snimanje zvuka i fotografije, pisao je BBC 2001. godine. Na kraju istraživanja Vajzman je izjavio kako još nije uveren u postojanje duhova, ali je sada “još radoznaliji”.

Dvorac Mušam, Austrija

Početkom 13 veka Mušam su sagradili salzburški biskupi, a u srednjem veku je postao poznat i kao “Dvorac vaštica”'. U njemu je crkva godinama osuđivala, mučila i ubijala žene optužene za veštičarenje. Prema nekim procenama, tamo je živote izgubilo nekoliko hiljada žena, a neke od njih, kažu legende, I danas opsedaju dvorac i traže osvetu. Stanovnici Salcburga već vekovima prenose legendu u vukodlacima koji okružuju dvorac i hrane se srnama.



Dvorac Bran, Rumunija

Bran je najpoznatiji ukleti dvorac u Europi, i to - potpuno neopravdano. Naime, dvorac je postao poznat po izlasku romana “Drakula” prema kojemu je u njemu živeo Vlad III. Tepeš poznatilji kao grof Drakula. Iako je bio stvarna istorijska ličnost, Vlad III nije živio u Branu. Sve je, dakle, proizvod mašte pisca Brama Stokera.