Vrhunski sportisti su mahom uspešni, bogati, deluju nesalomljivo, čini se da su rođeni da budu pobednici. Ipak, malo je poznato da su se iza uspešnih karijera često nalazile prave životne drame. Ovo je priča o ljudima koji su kroz sport prošli put od trnja do zvezda i čiji su životi poslužili kao inspiracija i Holivudu.

Dok su u Srbiji tek snimljeni, Montevideo bog te video i Žućko - više od igre (film o Radivoju Koraću), prvi filmovi u kojima je prikazan život vrhunskih sportista u našoj zemlji, u Americi Holivud već decenijama snima filmove o svojim sportskim zvezdama.



Mark Volberg kao bokser Miki Vord u filmu "The Figher"

Neki od najvećih holivudskih blokbastera upravo opisuju neverovatne živote američkih sportista.

Ako se za Vala Kilmera kaže da se pretplatio na uloge istorijskih ličnosti, onda je Mark Volberg navikao da glumi poznate sportske legende. Volberg je u prošlogodišnjem filmu The Figher glumio boksera Mikija Vorda poznatom pod nadimkom Irac. Vord je bio bokser velter kategorije a imao je veoma zanimljivu karijeru i životnu priču. On je sjajno počeo karijeru sa 14 uzastopnih pobeda, ali je posle toga četiri puta za redom poražen. Vord se jedno vreme oprostio od boksa i radio je kao putar.



Nesalomivi Miki Vord zvani Irac

Od novca koji je uštedeo radeći tad posao američki bosker je operisao desnu šaku sa kojom je imao velikih problema. Vord se u ring vratio na nagovor svog brata, i zabeležio je velike uspehe. Njegovi dueli protiv Artura Gatija ušli su u boksersku legendu. Prvi meč u kojem je Vord pobedio proglašen je za najbolju borbu 2002. godine.



Revanš je bio takođe sjajan a ovde je nokautom pobedio Gati. Ovo rivalstvo je preraslo u trilogiju kada su se 2003. godine ova dva boksera ponovo susrela u ringu. I ovde je Gati pobedio i ovaj meč je proglašen za najbolji te godine. Treba pomenuti da su ova dva borca posle svojih duela završavali u bolnici, što samo pokazuje da se nisu štedeli u ringu. Sve ovo nije ni deo zanimljive Vordove karijere koju je u filmu The Figher odglumio Mark Volberg.

Mark Volberg kao Vins Papali u filmu "Invincible"

Isti glumac je pet godina ranije u filmu Invincible glumio legendarnog NFL igrača Vinsa Papalija. Priča Papalija, koga su fanovi zvali Roki po Staloneovom filmu, podseća na bajku jer je sa 30 godina postao najstariji ruki u NFL ligi potpisavši ugovor za Filadelfija Falkonse.

Iako je njegova priča, koja je preneta na filmsko platno previše romansirana, ostaje činjenica da je Papalijeva karijera poslužila kao inspiracija mnogim sportistima.



Vins Papali, sad i nekada

Još jedna priča, koja podseća na bajku dobila je svoju filmsku ekranizaciju. Priča o NFL igraču Majklu Oheru ovekovečena je u filmu The Blind Side iz 2008. godine, u kojoj glavnu ulogu tumači Kvinton Aron. Majkl je rođen u Memfisu bio dvanaesto dete u familiji u kojoj je majka bila alkoholičar i zavisnik od kreka dok je otac često bio u zatvoru.

Majkl je ponavljao razrede, nije imao disciplinu a u prvih devet godina promenio je 11 škola. Posle toga Majkl je promenio i više hraniteljskih porodica, ne uklopivši se ni u jednu od njih, a u pojedinim trenucima živeo je i na ulici kao beskućnik.

Oher je još u školi pokazivao veliki talenat za američki fudbal, a 2003. godine privukao je i pažnju koledž skauta. Godinu dana kasnije stvari kreću na bolje za ovog momka. Majkl dolazi u novu hraniteljsku porodicu, koja ga kasnije i usvaja.




Kvinton Aron kao Majkl Oher u filmu "The Blind Side"

Oni izlaze u susret njegovim potrebama a drastično je popravio i uspeh u školi, da bi, posle dodatnih kurseva kojim je morao da popravi uspeh, na kraju uspešno maturirao i upisao Univerzitet u Misisipiju. Majkl je 2008. godine ispunio san i došao na NFL draft.

Ipak, samo dva dana kasnije on se povukao sa drafta jer je hteo da za svoju koledž ekipu odigra još jednu sezonu. Godinu dana kasnije Majkl je izabran u najbolju postavu lige, a u proleće 2009. godine diplomirao je krivično pravo. Iste godine Majkl ponovo izlazi na draft gde ga kao 23. pika biraju Baltimor Rejvensi, gde ovaj momak i dalje igra.



 

Majkl Oher sa porodicom koja ga je usvojila

Jedan od filmova koji je opčinio publiku je The Cinderella Man, iz 2005. godine. Nadimak "Pepeljuga" (Cinderella Man) nosio je američki bokser Džejms Volter Bredok, koga u filmu sjajno glumi Rasel Krou. Život i karijera Bredoka zaista podseća na priču o Pepeljugi.

Ovaj momak je postao popularan posle velikog pada i povratka koji je imao u karijeri. Bredok je boksovao za vreme "velike depresije" u Americi, i bio je poznat po razornoj desnici i grantnoj bradi. Bredok je rođen u Njujorku u delu grada poznatim pod nazivom "paklena kuhinja" koji se nalazio zapadno od 48. ulice, u blizini Medison skver gardena.

Bredok je sa 21 godinom postao profesionalac i do 1928. godine imao je neverovatan skor od 44 pobede i po dva remija i poraza. Pobedom nad favorizovanim Tafijem Grifitskom Bredok je dobio šansu da se bori za titulu u poluteškoj kategoriji.



Rasel Krou kao Džejms Bredok u filmu "The Cinderella Man"

Ipak, posle meča sa Tomijem Lugranom, koji je izgubio posle 15 rundi odlukom sudija, Bredokov život kreće nizbrdo. Prvo je ustanovljeno da ima tešku povredu desne šake, pa je izgubio veliki broj mečeva. Zbog velike krize u Americi Bredokova porodica jedva sastavlja kraj sa krajem, a Bredok pokušava novac da zaradi kao lučki radnik.

Zbog bolova u desnoj šaci, Bredok na poslu češće koristi levu ruku, koja će kasnije da mu postane mnogo jača od desne. Bredok se u ring vraća 1934. godine, ali bez velikih ambicija. Prva borba bila je protiv favorizovanog Džona Korn Grifina, i Bredok je trebao da tu posluži samo kao usputna stepenica protivniku do borbe za titulu.




Ovde je ušao u legendu: Pobeda Bredoka nad favorizovanim Baerom

Na opšte iznenađenje, posle tri runde Bredok šalje Grifina na pod i dobija borbu. Posle Grifina pao je i Džon Henri Luis a zatim i Art Laski.



Na red je došla i borba za titulu, a protivnik je bio Maks Baer. Dok je Bredok nemilosrdno trenirao Baer je neozbiljno shvatio meč. Ipak, tog 13. juna 1935. godine rodila se bajka o bokserskoj Pepeljuzi ili kako Amerikanci kažu Cinderella Man. Sa šansama 10 prema jedan protiv njega, 30-godišnji Bredok je na zaprepašćenje svih, posle žestoke borbe, savladao 26-godišnjeg Baera, jednoglasnom odlukom sudija.

Deo novca koji je zaradio povratkom u ring Bredok je vratio novac državi koji je u vreme dok je bio siromašan dobijao na ime socijalne pomoći, a sa ženom je organizovao više fondova kojima je pomagao siromašne.



Ovako je legendarni meč izgledao na filmu

Sve ovo je bilo dovoljno da reditelj Ron Hauard 2005. godine snimi ovu istinitu bajku o jednom od najvećih sportista na planeti.

Golf i Naskar trke mnogi i ne smatraju pravim sportovima, ali i tu je bilo ljudi koji su napravili karijere kakve ne bi smislio ni najbolji holivudski scenarista. Ovo su priče o najznačajnijem američkom golferu (ne Tajgeru Vudsu), i jednom od najboljih Naskar vozača, čiji su životi preneti na veliko platno.

Kada su sportske karijere u pitanju malo ko bi pomislio da bi sport kao što je golf mogao da ima svoje heroje čija bi priča bila zanimljiva za Holivud. Ipak, u filmu The Greatest Game Ever Played, iz 2005. godine, opisan je jedan meč koji je promenio istoriju golfa u Americi.



Šaja Lebaf u ulozi legendarnog Frensisa Vimea

Zahvaljujući Tajgeru Vudsu, Amerika je postala sportska velesila i u golfu, ali počeci tog sporta na tom kontinentu nisu bili nimalo svetli. Ko zna da li bi uopšte i bilo nekog poput Tajgera Vudsa, da u prvoj polovini prošlog veka nije bilo Frensisa Vimea, koji je nazvan i ocem amaterskog golfa u Americi.

Vime je rođen 1893. godine u mestu Bruklin u Masačusetsu u siromašnoj porodici gde je otac bio emigrant iz Kanade, dok je majka emigrirala iz Irske. I u to vreme, golf je bio rezervisan za bogate, tako da ništa nije nagoveštavalo da bi Vime mogao da se proslavi u tome.

Ipak, ispunjenje sna počelo je kada je porodica kupila kuću u Bruklinu koja se nalazila preko puta kantri kluba koji je posedovao teren za golf sa 17 rupa. Sa devet godina, Vime se zaposlio u klubu kao kedi (momak koji golf-igraču nosi štapove). Ubrzo je Vime počeo i sam da igra. Stare štapove je uzeo od brata, koristio je loptice koje je nalazio na terenu i sam je usavršavao svoju igru.



Vime, otac amaterskog golfa u Americi

Vime je brzo zapao za oko ostalim golferima u klubu, a ubrzo je postao i juniorski šampion u tom sportu. Ipak, i pored talenta, njegov otac je bio apsolutno protiv bavljenja golfom i savetovao je svom sinu da počne da radi nešto korisno. Ipak, Vime je nastavio da igra golf, a uspeo je da osvoji i nekoliko turnira.

Upravo ta odluka na kraju ga je i uvela u legendu. Vime je 1913. godine, na nagovor predsednika Američke golf-federacije, uzeo učešće na Otvorenom prvenstvu Amerike. Treba pomenuti da je Vime bio blizu odluke da odustane od turnira, jer nije mogao da uzme slobodne dane kod poslodavca, ali na kraju je nekako, ipak, uspeo da se izbori da ode na turnir i zadrži posao.



Vime zapanjio svet pobedivši Britance Vardona (levo) i Reja (desno)

Iako je bio amater, on je uspeo da dođe do samog kraja, gde je ostao u konkurenciji sa dva Britanca, Herijem Vardonom i Tedijem Rejom, koji su smatrani najboljim golferima tog vremena. U veoma neizvesnoj partiji, Vime je, na iznenađenje svih, izašao kao pobednik.

Takav uspeh šokirao je sve, posebno Britance koji su dominirali u tom sportu. To je bilo i prvi put da neki amater trijumfuje na Otvorenom prvenstvu Amerike. Borbu Vimea sa Vardonom i Rejom u to vreme pratio je i rekordan broj navijača. Posle trijumfa Vime je postao heroj nacije. Zanimljivo je da taj momak nikad nije hteo da pređe u profesionalce, ali mu je odlukom Američke golf-federacije dodeljen profesionalni status.



U filmu iz 2005. godine koji u centar stavlja legendarnu priču sa Otvorenog prvenstva Ameruike, lik Vimea tumači Šaja Lebaf.



Šaja Lebaf dostojno predstavio legendu golfa

Film The Dale Earnhardt Story iz 2004. godine sa Barijem Peperom u glavnoj ulozi govori o životu jednog od najboljih vozača Naskara, Dejlu Ernhartu, koji je tragično izgubio život na trci u Dejtona Biču 2001. godine.

Ernhart je rođen 1951. godine u Kanapolisu (Severna Karolina), a ljubav prema trkama nasledio je od oca Ralfa koji je, takođe, bio vozač. Iako otac nije hteo da sin krene njegovim putem,  Dejla je bilo nemoguće zaustaviti u ispunjenju sna. Brzo je Dejl napustio školu i posvetio se auto-trkama.

Trkama ga je učio njegov otac Ralf, sve do svoje smrti 1973. godine. U Vinston kup seriji Dejl debituje 1979. godine i posle sjajnih vožnji dobija nagradu za najboljeg rukija, a još bolje nastavlja u drugoj godini.



Beri Peper u ulozi vozača Naskara Dejla Erharta

Već tada, Dejl se pokazuje kao vozač koji na trkama vozi veoma rizično i nagoveštava da će biti jedan od najvećih Naskar vozača u istoriji. Posebno dobra za njega bila je 1987. godina, kada je na početku sezone imao četiri uzastopne pobede (jedini vozač kome je to pošlo za rukom), a od prvih sedam trka Ernhart je trijumfovao na pet.

Ubrzo posle toga, on dobija i svoj nadimak The Intimidator (zastrašivač), posle jednog incidenta kada je na Naskar ol-staru (trka koja nije donosila bodove) izleteo sa staze na travu. Njegova kola su se tada okretala, ali on je zadržao kontrolu i vratio se na stazu ne izgubivši prvu poziciju.



Erhart sa legendarnim autom broj tri

Ernhart je imao još dva nadimka, jedan je Man in Black (čovek u crnom), zbog svog legendarnog automobila broj tri, koji je bio crne boje, dok je nadimak Dart Vejder zaslužio činjenicom da se radije sudarao sa protivničkim vozačem nego što bi pustio da ga pređe, a uz to je imao i crni trkački kombinezon u kojem je zaista ličio na negativca iz Ratova zvezda.



Ovaj sjajni vozač u je u 27-godišnjoj karijeri vozio 677 trka na kojima je zabeležio 76 pobeda, na 428 trka plasirao se u prvih deset, dok je 22 puta imao pol poziciju. Višestruki Naskar šampion život je tragično okončao 2001. godine na trci u Dejtoni.



Erhart u akciji

U poslednjem krugu te trke, Ernhart je zakačio jedna kola, izgubio je kontrolu nad svojim vozilom, udario u zid, a druga kola udarila su ga sa strane i gurala još nekoliko stotina metara.

Iako nije izgledao kao strašan udes, jer su u Naskaru takve nezgode česte, posledice su bile katastrofalne.

Dejl Erhart se u životu tri puta ženio, a imao je i petoro dece.



Fatalni kraj Dejla Erharta


rts.

''Razjareni bik''

 Scorseseovo remek delo je biografska priča o destruktivnom bokseru Jakeu LaMotti čija borba u ringu je neuporedivo lakša u odnosu na onu van ringa.

Pratimo život i karijeru boksera Jakea LaMotte (Robert DeNiro) od uspona u četrdesetim do pada u pedesetim godinama prošlog veka. LaMotta je odrastao na ulicama Bronxa pa je od malih nogu naučen da se za sve u životu valja izboriti.



Naporno radi kako bi stekao priliku na borbu za naslov prvaka sveta u srednjeteškoj kategoriji. Zaljubljuje se u prekrasnu Vicky (Cathy Moriarty), devojku iz susedstva kojoj nikako ne može da izrazi svoja osećanja.

Svoju frustracije rešava u ringu u kojem, za razliku od ostatka života, ima potpunu kontrolu. Ipak, tako ne uspeva da reši probleme, posebno one s bratom Joeyem (Joe Pesci). Njihov toplo-hladno odnos prerasta u sukob, između ostalog i zbog Joeyeve ljubomore na bratov uspeh, a posebno Vicky.

Nemogućnost da se nosi s prezahtevnom okolinom pomešana s impulsivnom naravi dovesće do raspada sistema u LaMottinoj glavi.To je početak strmoglavog pada kako na profesionalnom tako i na privatnom planu.



Dvojac DeNiro - Pesci ovde je pokazao sve svoje adute u možda i najboljoj glumi obojice glumaca. DeNiro je fizikalac, energičan, harizmatičan čovek mašina koji se najbolje oseća u ringu. S druge strane ringa imamo Pescija koji se bori za svetla pozornice nastojeći ukrotiti neukrotivog brata.

Snimljen u crno-beloj tehnici, Razjareni bik je jedan od Scorseseovih trademark filmova, remek delo neopterećeno zahtevima danas komercijalno orijentisanih studija.





Robert de Niro kao La Mota

Kako se ugojiti dvadeset kilograma

Skorceze i De Niro došli su na zamisao da taj dio filma mora biti jednako stvarnosti. Robert, koji je slijedeće, 1989. godine nagrađen Oskarom za najbolju mušku ulogu, nije imao ništa protiv. A zašto bi? Zbog uloge saksofoniste u filmu "Njujorj, Njujork" naučio je da svira saksofon!
U jednom od mnogobrojnih intervjua koji su objavljeni kada je osvojio "Oskara" za glavnu mušku ulogu, Rober de Niro je otkrio da mu nije bilo ni malo lako da se ugoji. Poslije snimanja prvog djela filma, napravljena je dvomjesečna pauza kako bi glavni glumac imao priliku da se udeblja i bude nalik stvarnom Džejku la Moti. De Niro nije ispuštao iz ruku čaše s čokoladnim milkšejkom, a tortu od sira, čuveni čiz kejk, jeo je kad god je stigao. Žalio se da danonoćno pati od nepodnošljive gorušice. Skorceze mu je savjetovao da je opasno mnogo jesti u Americi; preporučio mu je neku vrstu "turneje" po Italiji i Francuskoj. I zaista, glumac je uspio u gotovo nemogućoj misiji: ugojio se više od dvadeset kilograma.
"Znate, to je vrlo teško. Misliš, ješćeš više, pa ćeš se ugojiti. Ne! Moraš da se prejedeš bar tri puta dnevno. Čim otvoriš oči, treba odmah da počneš sa jelom. Da pojedeš sav doručak - sve te palačinke - onda ručak, večeru, čak i ako nisi gladan. To je ubistveno!"
Rober de Niro nije bio jedini koji je osvojio Oskara: "Razjareni bik" ostaće upamćen kao remek-djelo montaže, djelo Telme Šumejker, takođe dobitnice Oskara za rad na ovom filmu. Uvjerljivosti i jačini doživljaja doprinosi i veličanstvena vještina kamere Majkla Čepmena. Posebnu draž "razjarenom biku" dali su krajnje lirski i romantični tonovi iz opere "Kavalerija rustikana" Pjetra Maskanjija. Dok muzika plijeni ljupkošću i izaziva nježna, ljubavna osjećanja, pred očima gledalaca brzo promiču izmontirani kadrovi užasa iz bokserskog ringa. Lomljenje nosa, pucanje arkada, krvoliptanje. La Motina razjarenost prikazana je kao njegov najličniji, unutrašnji svijet. Zato kamera prati suparnike svjetskog bokserskog prvaka onako kako ih on vidi, iz La Motinog ugla.
Svi gledaoci će nepogriješivo vidjeti i shvatiti da je La Mota u stanju da se izrazi samo u malom prostoru koji ograđuju konopci ringa. On je usamljeni čovjek koji ne udara pesnicom tek da bi nekoga prebio, već i da bi primio udarac. Jer, to je njegov jedini način opštenja sa svijetom. Ono što ćemo kasnije svi prepoznati kao način života. Razumije se, van ring

Abebe Bikila (amh. አበበ ቢቂላ; Jato, 7. avgust 1932 — Adis Abeba, 25. oktobar 1973) je etiopski atletičar, dvostruki olimpijski pobednik u maratonu.



Trčeći ulicama Rima 1960. godine, nepoznati bosonogi Etiopljanin zapanjio je svet osvojivši olimpijsko zlato na maratonu. Abebe Bikila je preko noći postao sportska legenda. Junak u svojoj državi i kontinentu, Bikila je bio prvi Afrikanac koji je osvojio zlatnu medalju, a četiri godine kasnije u Tokiju, postao je prva osoba u istoriji koja je osvojila dve uzastopne zlatne medalje na Olimpijskim igrama u maratonu.

Ovog vojnika i povučenog sina jednog pastira mnogi će smatrati najboljim trkačem na duge staze koga je svet ikada video. Jedne večeri dok se vraćao kući u Adis Abebu posle treninga u ruralnom delu Etiopije Bikila je učestvovao u tragičnoj saobraćajnoj nesreći posle koje je ostao paralisan od struka nadole. Ne mogavši da hoda i suočen s najvećim izazovom svog života, trudio se da održi volju za životom, i u tom procesu otkrio dublje značenje takmičenja.

Prijavljuje za takmičenje u streličarstvu na Paraolimpijadi i takmiči se kao hendikepirani vodič psećih zaprega u Norveškoj. Iako je njegova trkačka karijera doživela tragičan kraj, trka njegovog života je tek počela.

Istinita priča o Bikilinoj epskoj borbi za život i sport prvi put je prikazana na velikom ekranu. Još od filma „Razjareni bik“ nije prikazan život nekog sportiste s toliko emotivne snage i kinematografskog sklada.

Uloge: Rasselas Lakew, Dag Malmberg, Ruta Gedmintas, Abba Waka Dessalegn

Svakim svojim nastupom Bikila je zadivio svet:
Prilikom prve Olimpijske pobede u Rimu Bikila je trčao bos. Navodno je tako navikao da trči, te se nije dobro osećao prilikom trčanja u bilo kakvoj obući. Ipak, na sledećim Igrama je prihvatio obuću, pa je u Tokiju pobedio trčeći u atletskim sprintericama.

Pobeda u Tokiju je došla nakon oporavka od operacije 6 sedmica ranije, koja je umnogome uticala na plan treninga i priprema. Ipak, Bikila je toliko superiorno istrčao da je nakon prolaska kroz cilj još neko vreme zabavljao publiku radeći različite skokove i druge vežbe, dok su njegovi konkurenti polako ulazili u cilj potpuno iscrpljeni.

Na igrama u Meksiku nije bio u vrhunskoj formi zbog već poodmaklih godina ali i visoke nadmorske visine na kojoj se održavalo takmičenje. Ipak, svojom podrškom pomogao je svom zemljaku Mamo Voldeu da dođe do pobede i zadrži dominaciju Etiopije u maratonskim trkama.

Nažalost, Bikila nije dugo uživao u svom zasluženom statusu sportske legende i nacionalnog heroja u Etiopiji. Doživeo je saobraćajnu nesreću 1969. godine posle koje je ostao paralizovan ispod pojasa. Nekoliko godina kasnije je od komplikacija prouzrokovanih tom povredom i umro.
U njegovu čast je stadion u glavnom gradu Etiopije, Adis Abebi, nazvan njegovim imenom. Ulica u beogradskom (tačnije zemunskom) naselju Altina takođe nosi njegovo ime.

 Vatrene kočije (eng. Chariots of Fire) je britanski film iz 1981. godine. Temeljen je na stvarnom događaju o dvojici atletičara koji su se natjecali na Olimpijskim igrama 1924. godine: Ericu Lidellu, kršćanin iz Škotske koji se natječe za Božju slavu i Haroldu Abrahamsu, engleskom Židovu koji se natječe kako bi porazio predrasude.

Scenarij je napisao Colin Welland, a film je režirao Hugh Hudson. Bio je nominiran u sedam kategorija za prestižnu nagradu Oscar, a osvojio je četiri uključujući i onu za najbolji film godine. Film se nalazi na 19. mjestu najboljih 100 britanskih filmova svih vremena Britanskog filmskog instituta.

Sam film inspiriran je rečenicom Bring me my chariot of fire iz pjesme autora Williama Blakea koja je adaptirana u popularnu britansku himnu "Jerusalem"; himna se može čuti na kraju filma.

Godine 1919. Harold Abrahams (Ben Cross) upisuje se na Sveučilište Cambridge gdje se suočava s antisemitizmom osoblja fakulteta, ali također uživa i u članstvu kluba Gilbert and Sullivan. Postaje prva osoba ikada koja uspijeva izvršiti Trinity Great Court Run - trčeći po dvorištu sveučilišta u zadanom vremenu. Abrahams postiže niz nepobjedivosti u raznim nacionalnim trkačkim utrkama. Premda silno zaokupljen trčanjem, zaljubljuje se u djevojku Sybil (Alice Krige).

Eric Lidell (Ian Charleson), rođen u Kini (roditelji su mu škotski misionari) nalazi se u Škotskoj. Njegova pobožna sestra Jennie (Cheryl Campbell) ne odobrava Lidellove planove za trkačkim utrkama. Ali Liddell na trčanje gleda kao na glorificiranje Boga prije nego će se vratiti u Kinu gdje će nastaviti sa svojim misionarskim poslom.



U prvoj utrci koju trče jedan protiv drugoga, Liddell pobjeđuje Abrahamsa. Abrahams to vrlo teško podnosi, ali Sam Mussabini (Ian Holm), profesionalni trener kojem je Abrahams još ranije prišao nudi mu da ga podučava kako bi poboljšao svoju tehniku. Sve to privuče ogromne doze kritika s fakulteta Cambridge, pogotovo dvojice voditelja (John Gielgud i Lindsay Anderson). Smatraju nedopustivim da jedan amater uzme profesionalnog trenera. Abrahams shvati da je to samo krinka za njihov daljnji antisemitizam i osjećaj superiornosti pa se oglušuje na njihove naredbe.

Nakon što Eric Liddell slučajno zbog trčanja ne stigne na vrijeme na molitvu u crkvi, njegova ga sestra optužuje da on više ne mari za Boga. Eric ju uvjerava da se naposljetku namjerava vratiti u Kinu i nastaviti sa svojom misijom, ali da se tijekom trčanja osjeća božanski nadahnutim i da ne bi poštovao Boga kada ne bi trčao: "Vjerujem da me Bog stvorio s namjerom. Ali također me stvorio da budem brz i kada trčim, osjećam Njegovo zadovoljstvo."

Dvojica sportaša su, nakon godina treniranja i utrkivanja, odabrani da predstavljaju Veliku Britaniju na Olimpijskim igrama 1924. godine u Parizu. Među natjecateljima također se nalaze i Abrahamsovi kolege s faksa Lord Andrew Lindsay (Nigel Havers), Aubrey Montague (Nicholas Farrell) i Henry Stallard (Daniel Gerooll). Tijekom putovanja na brodu, Liddell saznaje da će se njegova utrka na 100 metara održati u nedjelju. On u tom trenutku odluči ne nastupiti u utrci - unatoč snažnim pritiscima Princa od Walesa i cijelog britanskog olimpijskog odbora - zbog svojih čvrstih katoličkih uvjerenja koji mu ne dopuštaju trčanje na Sabat.

Ipak tijekom natjecanja, Liddellov kolega iz reprezentacije, Lord Andrew Lindsay koji je već osvojio srebrnu medalju na 400 metara s preponama, odluči dati svoje mjesto u utrci na 400 metara koja se treba održati u četvrtak Liddellu koji oduševljeno pristaje. Njegova religiozna uvjerenja za vrijeme Olimpijade uskoro postanu jedna od glavnih vijesti u cijelom svijetu.

U utrci na 200 metara, Abrahams je teško poražen od strane trkača iz SAD-a. Njegova posljednja šansa je osvajanje medalje u utrci na 100 metara u kojoj na kraju i pobjeđuje. Njegov trener Sam Mussabini oduševljen je što su se godine teškog rada i posvete napokon isplatile u obliku zlatne olimpijske medalje. Sada Abrahams može nastaviti sa svojim životom i ponovno se naći s djevojkom Sybil koju je zapostavljao za vrijeme priprema za natjecanje.

Prije Liddellove utrke, američki trener svojim trkačima kaže da Liddell nema pretjerano dobre šanse u utrci za koju se gotovo nije niti spremao. Ali jedan od američkih trkača, Jackson Scholz, daje Liddellu papirić s porukom u kojoj ističe svoju potporu njegovih uvjerenja. Liddell pobjeđuje favorizirane Amerikance i osvaja zlatnu medalju.

Britanski tim vraća se kući uz trijumf i ovacije. Kako film završava, na ekranu vidimo objašnjenja da se Abrahams oženio sa Sybil i postao jedna od vodećih figura britanske atletike. Eric Liddell je otišao u misionarsku službu u Kinu. Cijela Škotska oplakivala je njegovu smrt 1945. godine u okupiranoj Kini.



wiki.

Million Dollar Baby (2004)



Film koji vas sigurno neće ostaviti ravnodušnim. Jedan od najboljih filmova svih vremena! Osvojio 4 oskara i još 45 drugih nagrada!
Režiser: Clint Eastwood
Glume: Hilary Swank, Clint Eastwood, Morgan Freeman

Džeri Mekgvajer – Jerry Maguire 1997, režija Cameron Crowe. Odličan i zabavan film o trgovini igračima američkog fudbala i menadžerima sa tada mladim Tomom Kruzom i Kuba Gouding Juniorom koji izgovara čuvenu kultnu rečenicu u nezaboravnom razgovoru: „Pokaži mi novac“ – „Show me the money!“

Husiersi – Hoosiers 1986, režija David Anspaugh. Još jedan nezaobilazni košarkaški film u kome Džin Hekman briljantno glumi trenera koji je došao u mali američki gradić u Indijani, i od seoskog tima gubitnika stvara državne šampione. Bazirano na istinitoj priči o Milan High School timu koji su 1954 godine osvojili državno prvenstvo. Film o snazi karaktera.

Boja novca – The Color of Money 1986, režija Martin Scorsese. Uz ovaj film svako će zavoleti bilijar. Šmekerski Pol Njumen i mladjani „as the monkey“ Tom Kruz pokazuju nam veštine i trikove majstora bilijara i kladjenja. Odlična filmska priča, karakteri, zaplet, atmosfera, i sve to sjajno režirano. Sve ima što dobar film zahteva. Film za sva vremena.

Svake Božije nedelje – Any given Sunday 1999, režija Oliver Stone. Ovaj film je dobar zahvaljujući Al Paćinu i njegovoj glumi, i samom fudbalu. Čuvena je scena u svlačionici kada Al Paćino govori svoj sjajan motivacioni govor igračima „Santimetar po santimetar do pobede“ (Inch by inch)

Pobeda – Victory 1981, režija John Huston. Nema šta, kada legendarni Džon Hjuston režira, može priča biti bilo kakva, on će od toga napraviti epski film. Čitava gomila poznatih glumaca, Majkl Kejn, Maks fon Sidov, Silvester Stalone i fudbalske ličnosti Pele, Bobi Čarlton, obeležili su ovaj film i njegovu priču o fudbalskom meču izmedju internacionalne ekipe igrača zatvorenika u nemačkom koncentracionom logoru i nemačkih vojnika, za vreme drugog svetskog rata. Dok igraju fudbal za pobedu, kopaju tunel za beg u slobodu. Pobednički film.

Dani grmljavine – Days of Thunder 1990, režija Tony Scott. Iako ovaj film ima mnogo naivnosti u sebi, ipak zahvaljujući pre svega priči o Nascar automobilskim trkama, ulozi Nikol Kidman i sjajnoj muzici nije loš. Klasičan motivirajući film, pun dinamike, gde pobednik posle mnogo muka i prepeka pobedjuje i na kraju nosi sve trofeje. I Nikol Kidman.

Rocky

Rocky (engl. Rocky) američki je film iz 1976. godine i prvi od šest nastavaka o boksaču Rockyju Balboi kojeg glumi Sylvester Stallone u režiji Johna G. Avildsena.

Rocky Balboa je neobrazovan, ali ljubazan boksač i utjerivač duga iz Philadelphije, koji želi ostvariti američki san i postati uspješan. Jednog dana ponuđena mu je životna prilika: da se natječe u teškoj kategoriji protiv svjetskog prvaka Apolla Creeda, nakon što se ozlijedio boksač, koji je prvotno trebao nastupiti.

Rocky je zatražio pomoć bivšeg boksača i vlasnika teretane Mickeya Goldmilla, koji mu je postao trener i vjerovao je, da Rocky može puno postići. Vježbao je čak i u klaonici, gdje je radio njegov prijatelj, koji mu je dozvolio da udara u svinjske polovice. Hodao je s njegovom povučenom sestrom Adrian.

Meč se odigrao na Novu godinu. Svjetski prvak Apollo Creed ležerno je započeo, a Rocky ga je srušio već u prvoj rundi, što je meču dalo dinamiku. Trajalo je maksimalnih 15 rundi, što je i bio Rockyjev plan, jer je htio pokazati, da je kvalitetan boksač. Oba boksača pretrpjeli su teške udarce i dobili vidljive modrice i ozljede. Na završetku meča Rocky je pozvao Adrian, koja je dotrčala u ring. Suci su odlučili, da je pobjednik Apollo Creed s neznantno većim brojem bodova, a Adrian i Rocky su izmjenjivali nježnosti ne mareći o konačnom rezultatu.

(Wikipedija)

Naked Gun   

- BOKS -


Napravljeno je zaista mnogo sjajnih filmova koji su "obradili" ovu temu, koji su bili posvećeni legendarnim pesnicama, borbama u ringovima...

Prema mnogim ocenama, "Raging Bull" ("Razjareni bik", 1980. godine) bi mogao da ponese epitet, ne samo filma o boksu i bokserima, već uopšte o sportu.


Martin Skorseze je bio iza kamere, a ispred nje Robert de Niro koji je maestralno dočarao lik Džejka Lamote, američkog boksera sa italijanskim korenima, koji je bio pravi "bik" u ringu, ali i van nje.

Ovaj film imao je čak osam nominacija za Oskara. Dobio je dve. Za najbolju mušku ulogu (De Niro) i montažu.

Rame uz rame ovom ostvarenju je serijal "Roki". Silvester Stalone u ulozi "italijanskog pastuva" Rokija Balboe, šibanja u ringu, antologijske scene, urlik "Edrijeeeen" sa zatvorenim okom posle borbe, "zarazna" muzika koja je obrađena xy puta od prvog od ukupno šest delova...

Još jedno istinsko filmsko remek-delo u vezi sa boksom. Film "Šampion" (The Champ) iz 1979. godine. Srceparajuća priča o nekadašnjem bokserskom šampionu Biliju Flinu, koji je posle karijere jedva sastavljao kraj sa krajem, kako bi prehranio sebe i sina Ti Džeja. Bili (maestralna uloga Džona Vojta) namerava da se vrati u ring, a Ti Džej u njemu vidi idola... Na kraju "Šampion" umire.

Scena koja se teško zaboravlja.

Dolazimo do još jednog sjajnog filmskog ostvarenja, koji je za inspiraciju imao boks. "Bokser" (The Boxer) Sa Danijelom Dej Luisom i Emili Votson u glavnim ulogama. Kada se kaže Danijel Dej Luis sve je jasno. On NE UME loše da odglumi. Dej Luis glumi boksera Denija, koji je bio u zatvoru zbog veza sa Irskom republikanskom armijom (IRA). Po izlasku iz zatvora želi da se ponovo posveti samo boksu, učenju novih talenata, da se izoluje od političkih aktivnosti i nasilja. Ali...