Luis Cernuda

Ne umem ja to za jednu noć,
Mila moja,
Meni je hladno dok te gledam golu,
Ti si vulkan a ja krhki poeta,
Dodiri tvoji pesma su,
Od dva -tri stiha
I pola refrena.
I osmeh tvoj,
Bezrepi zmaj od šarenog najlona,
Odmorište hoće na mom licu,
Ko ne zna nebo da dohvati,
Sanja da ulovi pticu,
Zastoj je kod mene
U voznom redu
Mila moja,
Još čekam vozove
Koji su prošli,
I verujem
Da je čovek dublji od bunara.
Po reci slikam daljine.,
I ćutim o jednoj ženi
Koja nosi vetar
Ispod balske haljine.
Hajde, sad se polako obuci,
Promaja je preteča atomske bombe,
Doći će i po tebe tvoj Vronski,
Eto, nisu svi muškarci dovoljno muški
Uzimaj mene za primer i utehu,
Srce mi odnelo pamet i moć,
Mila moja,
Ne umem ja to za jednu noć.

LJUBAV

Ljubav je oganj što nevidljiv gori,
rana što boli, al se ne osjeća,
ona je nikad zadovoljna sreća,
bol što ne boli nego mukom mori.

Ne željet drugo nego da se ljubi,
između svijeta ići sam i zdvojan,
u zadovoljstvu ne bit zadovoljan,
zaradu htjeti tamo gdje se gubi.

Ljubav je ropstvo po vlastitoj volji:
pobijeđenome na usluzi biti,
vjernost poklanjat onom tko nas bije.

No kako ljubav može darom svojim
smrtna nam srca skladom ispuniti,
kad tako mnoge suprotnosti krije?

JAKOB I RAKELA

Sedam je godina Jakob pastir bio
Labanu, ocu brđanke divne Rakele;
ne ocu, već njoj je služio dane cijele
i samo nju je kao nagradu htio.

S nadom u dan jedini tekli su dani i sati,
čim pogleda je, sretniji je od sviju:
ali se otac njezin lukavstva lati,
mjesto Rakele dao mu je Liju.

Vidjevši tužan pastir kako je varkom
obmanut tako pastiricu svoju izgubio,
kao da je nije zaslužio dvorbom žarkom

sedam godinanovih produžio je zadatak,
rekavši:"Služit ću i dalje, ako ne bude bio
za tako dugu ljubav život kratak."

O DOBRA DUŠO MOJA

O dobra dušo moja, ti se vinu
tako prerano iz bolnog života
i odmaraš se sred rajskih ljepota,
a ja još idem kroz zemnu gorčinu.

Ako u zračnom stanu nebeskome
misó na život smije da vas gane,
sjeti se katkad ljubavi odane
koja je sjala u pogledu mome.

I ako možda ustanoviš da ti
ugađa nešto ova patnja kleta
koju zbog tebe sad podnosim bijedan,

moli se Bogu, što ti život skrati,
nek me što prije digne s ovog svijeta,
da s tobom budem, da te opet gledam.

ROBINJA BARBARA

Robinja me ova
svojim robom čini
i jer živim u njoj
ne da mi da živim.
Oči ne vidješe
nikada na svijetu
tako lijepu ružu
u niježnome buketu.

Ni na nebu zvijezde
ni cvijeće iz polja,
ništa nije lijepo
kao ljubav moja:
neobično lice,
oči mirom gore,
crne i umorne,
no smrću ne more.

Čista živa ljupkost
u njima joj tinja
te je gospa onom
kome je robinja.
Njene crne kose,
kada se pojave,
nitko već ne smatra
da su lijepe plave.

Ta crnina divna
sve ljubavlju pjeni,
te bi i snijeg htio
da boju promijeni.
Vesela joj blagost
bistru umnost krije:
tuđinka je čudna,
no barbarka nije.

Ta spokojna duša
oluju sputava,
uz nju patnja moja
odmorena spava.
Tame robinjica
svojim robom čini
i jer živim u njoj,
ja moram da živim.

U PROGONSTVU

Kako se duži moje jadno stanje
i ta lutanja mučna kako traju!
Kako se krati i primiče kraju
moje zaludno ljudsko putovanje!

Vijek je sve kraći, a jadi sve veći,
utjeha svaka gubi se i gine.
Ako mi kakva nada načas sine,
znam, varka će me velika opeći.

Trčim za dobrom, a ono mi bježi,
i napol puta izgubim mu sliku;
posrćem, padam i očaj me kida.

Kad ono žuri, moj korak je teži,
pogledam gdje je, je l' još na vidiku:
ono se gubi iz nade i vida.

VODE

O, s pravom ste se, vode, na put dale,
da biste jednom stigle dobru svome
i predale se moru širokome
koje ste dugo tražile i zvale.

No jao onom tko se svijetom kreće
i vječno plače nade izgubljene,
a s bolom zna da suze prolivene
željenom cilju nikad doći neće.

Premda vam prave staze nisu znane,
premda vas putem mnoga smetnja prati,
ipak stižete u žuđenu luku.

Ja, uvijek bolan, kroz noći i dane,
putujem putem dobro mi poznatim,
a nikad stići gdje me želje vuku.

Iz Indije

Ljepota ove hlađane planine,
sjene zelenog kestenova granja,
ovi potoci blagog otjecanja
gdje svaka žalost nestane i mine.

Mukli šum mora u tom stranom kraju,
počinak sunca kad za gore pada,
skupljanje u tor i posljednjih stada,
borba oblaka u nebeskom sjaju.

I sve od ove prirode bogate,
što nam je tako raznoliko dano,
sve me to muči kad nisam uza te.

Bez tebe sve me vrijeđa i ranjava,
bez tebe tu me mori neprestano
uz mnogu radost mnogi jad i strava.

Mondego

Mondega blage i prozirne vode,
spomena moga odmore i hlade,
gdjeno iskusih da me kobne nade
za sobom dugo, kao slijepca, vode.

Sad sam daleko, no sjećanje stiže
za mojim tragom i svuda me goni
pa ne da da vas zaborav ukloni,
i što sam dalje, to sam vama bliže.

Može me sudba, taj gospodar duše,
nositi svijetom i zemljama novim,
predana moru i vjetru što puše.

No duša moja živi s vama skupa:
na krilu misli ona da vas plovi
i u vama se, bistre vode, kupa.

Ljubav je ropstvo po vlastitoj volji: pobedjenome na usluzi biti,
vernost poklanjati onom ko nas bije.

Luis de Camoes

A GOOD DUHO MY


O my dear sister, you are
so premature of your painful life
and resting in the midst of heavenly beauty,
and I am still going through bitterness.


If in the airship of the heavenly
mire of life you may be thrown away,
remember sometimes the loving loyalty of
mine.



And if you may find that you
have been hurting this suffering of the chaos
that I am sad to bear for you,



pray to God, that your life may be shortened,
let me ascend from this world as soon as possible,
so that I may be with you, to see you again.

ENDECHAS A BARBARA ESCRAVA

Aquela cativa
Que me tem cativo,
Porque nela vivo
Já não quer que viva.
Eu nunca vi rosa
Em suaves molhos,
Que pera meus olhos
Fosse mais fermosa.

Nem no campo flores,
Nem no céu estrelas
Me parecem belas
Como os meus amores.
Rosto singular,
Olhos sossegados,
Pretos e cansados,
Mas não de matar.

Uma graça viva,
Que neles lhe mora,
Pera ser senhora
De quem é cativa.
Pretos os cabelos,
Onde o povo vão
Perde opinião
Que os louros são belos.

Pretidão de Amor,
Tão doce a figura,
Que a neve lhe jura
Que trocara a cor.
Leda mansidão,
Que o siso acompanha;
Bem parece estranha,
Mas bárbara não.

Presença serena
Que a tormenta amansa;
Nela, enfim, descansa
Toda a minha pena.
Esta é a cativa
Que me tem cativo;
E. pois nela vivo,
É força que viva.

Deseo

Por el campo tranquilo de septiembre,
del álamo amarillo alguna hoja,
como una estrella rota,
girando al suelo viene.

Si así el alma inconsciente,
Señor de las estrellas y las hojas,
fuese, encendida sombra,
de la vida a la muerte.

Contigo

¿Mi tierra?
Mi tierra eres tú.

¿Mi gente?
Mi gente eres tú.

El destierro y la muerte
para mi están adonde
no estés tú.

¿Y mi vida?
Dime, mi vida,
¿qué es, si no eres tú?

Diré cómo naciste

Diré cómo nacisteis, placeres prohibidos,
Como nace un deseo sobre torres de espanto,
Amenazadores barrotes, hiel descolorida,
Noche petrificada a fuerza de puños,
Ante todos, incluso el más rebelde,
Apto solamente en la vida sin muros.

Corazas infranqueables, lanzas o puñales,
Todo es bueno si deforma un cuerpo;
Tu deseo es beber esas hojas lascivas
O dormir en esa agua acariciadora.
No importa;
Ya declaran tu espíritu impuro.

No importa la pureza, los dones que un destino
Levantó hacia las aves con manos imperecederas;
No importa la juventud, sueño más que hombre,
La sonrisa tan noble, playa de seda bajo la tempestad
De un régimen caído.

Placeres prohibidos, planetas terrenales,
Miembros de mármol con sabor de estío,
Jugo de esponjas abandonadas por el mar,
Flores de hierro, resonantes como el pecho de un hombre.

Soledades altivas, coronas derribadas,
Libertades memorables, manto de juventudes;
Quien insulta esos frutos, tinieblas en la lengua,
Es vil como un rey, como sombra de rey
Arrastrándose a los pies de la tierra
Para conseguir un trozo de vida.

No sabía los límites impuestos,
Límites de metal o papel,
Ya que el azar le hizo abrir los ojos bajo una luz tan alta,
Adonde no llegan realidades vacías,
Leyes hediondas, códigos, ratas de paisajes derruidos.

Extender entonces una mano
Es hallar una montaña que prohíbe,
Un bosque impenetrable que niega,
Un mar que traga adolescentes rebeldes.

Pero si la ira, el ultraje, el oprobio y la muerte,
Ávidos dientes sin carne todavía,
Amenazan abriendo sus torrentes,
De otro lado vosotros, placeres prohibidos,
Bronce de orgullo, blasfemia que nada precipita,
Tendéis en una mano el misterio.
Sabor que ninguna amargura corrompe,
Cielos, cielos relampagueantes que aniquilan.

Abajo, estatuas anónimas,
Sombras de sombras, miseria, preceptos de niebla;
Una chispa de aquellos placeres
Brilla en la hora vengativa.
Su fulgor puede destruir vuestro mundo.

El viento y el alma

Con tal vehemencia el viento
viene del mar, que sus sones
elementales contagian
el silencio de la noche.

Solo en tu cama le escuchas
insistente en los cristales
tocar, llorando y llamando
como perdido sin nadie.

Mas no es él quien en desvelo
te tiene, sino otra fuerza
de que tu cuerpo es hoy cárcel,
fue viento libre, y recuerda.