Konstantin Danil Grigorović, poznatiji kao Konstantin Danil je jedan od najvećih srpskih slikara XIX veka. Daroviti i nekada veoma na glasu srpski slikar, i onda i sada poznat je i kao slikar Danijel. Kao mesto njegovog rođenja spominju se Lugoš i Ečka, a tačan datum i godina nisu zabeleženi. Pretpostavlja se da je rođen između 1792. i 1802. godine.

Konstantin Danil je učio slikarstvo od 1812. do 1816. godine u temišvarskom ateljeu Arse Teodorovića, poznatog slikara tog vremena. On je kasnije tvrdio da ga je stari slikar izbacio, videvši kako naglo napreduje. Do 1827. godine Danil je bio putujući slikar po Banatu i Zapadnom Erdelju i izdržavao se portretisanjem po imućnijim građanskim i po plemićkim kućama.
1829. godine Danil se seli u Pančevo. Radom u Pančevu osigurao je sebi reputaciju najboljeg živog slikara, a i materijalno se obezbedio za ceo život. 1833. godine završio je pančevački ikonostas, koji odlikuje mladalački lirizam, opšte shvatanje i svežina kolorita. Tu je naslikao i lik Arhanđela Gavrila, njegovo remek-delo, i srpskog slikarstva XIX veka uopšte. Naslikao je u Pančevu još oko 20 portreta i ikona, samo za spahije Jagodiće oko 10 portreta.
1833. godine pravoslavna rumunska crkvena opština Uzdin u Banatu pozvala je Danila, da joj ukrasi crkvu. Izradu ikonostasa završava 1836. godine u minijaturnoj razmeri, a svodove u monumentalnom velikom stilu.
Rad na novom ikonostasu Danil započinje 1836. godine posle pobede na takmičenju koji je organizovala srpska crkvena opština u Temišvaru za izradu ikonostasa. Za sve vreme rada u Temišvaru, Danil je bio središte posebne pažnje. Ikonostas završava novembra 1843. godine. 1852. godine Danil se seli u banatsko selo Dobricu da bi naslikao u tamošnjoj srpskoj pravoslavnoj crkvi ikonostas.
Najzreliji i poslednji crkveno ikonografski rad Danila je u crkvi banatskog sela Jarkovca između 1858-1861. godine. Ovaj prostrani ikonostas liči više na ogromnu stenu jedne galerije. Ikona ima sedamnaest, dve u stolovima i petnaest na ikonostasu. U jednostavno na zid pričvršćenim, nekitnjastim okvirima, bez oreola oko glave, ove velike slike stvaraju svečan, poseban utisak. Gornji i jedini pojas do Raspeća sadrži svega pet ikona: u sredini Tajnu večeru, sa strane Rođenje i Vaskrsenje, Vaznesenje i Krštenje Hristovo.
Konstantin Danil je najviše slikao portrete osrednje veličine, oko 75 cm do 1 m, a u mladosti je bio čuven kao majstor malih, oko 15 do 20 cm. Na portretima je najviše obraćao pažnju slikanju "nežnih delova" čovečjeg tela, pa je sa posebnom veštinom radio ruke, noge, lice uspevajući da spoji ekstremne boje. Pored psihološkog prikazivanja modela, ističe se na ženskim portretima dekorativna vrednost blistavih materijala - čipke, veza i nakita - datih kroz glatku, sjajnu lazurnu fakturu. Najpoznatiji su: Portret gospođe Vajgling, Portret Pavla Kengelca, Portret gospođe Teteši.
Konstantin Danil je osnovao i vodio slikarsku školu u Velikom Bečkereku (današnjem Zrenjaninu), u kojoj je, između ostalih, učio slikarstvo i veliki srpski pesnik i slikar Đura Jakšić.
Pred kraj života Konstantin Danil je dosta pao u zaborav a njegovu smrt, 1873. godine nisu objavile ni novine. Mnogi njegovi portreti su zaboravljeni, izgubljeni i oštećeni.