Novak Radonić (Mol, 13. mart 1826 — Sremska Kamenica, 11. jul 1890) je bio srpski slikar i pisac.


Počeo je tek srednju školu i njegov otac zanatlija je primetio sklonost ka crtanju svog sina i poslao ga je na zanat kod molera. Kasnije prelazi u Arad kod slikara Nikole Aleksića. Kada je skupio nešto para upisao se na slikarsku akademiju u Beču. Posle završene bečke Akademije, sledeće godine radi u Novom Sadu, tokom 1858. godine. Darovit i savestan, ali nesiguran i sumnjičav prema sopstvenom delu, bez samopouzdanja, uvek u dilemi, dvoumio se između racionalnog i emotivnog, klasičnog i romantičnog, moralizatorskog i iskrenog, javnog i ličnog. Prošao je kroz više etapa umetničkog razvoja, od bidermajersko-nazarenskog pristupa vezanog za školovanje, do romantičarskog naturalizma. Najbolje se iskazao kao portretista, u oblasti crkvenog slikarstva pokazao je zavisnost od akademskih šablona, dok je istorijsko-alegorijskim kompozicijama zauzeo posebno mesto u srpskom likovnom romantizmu. Bio je solidan i savestan majstor i o tome svedoče brojne studije i crteži.


Smatrao je da su prave slike slike velikog formata. Istakao se naročito u portretima. Kao pisac pisao je književne i novinske krokije, kozerije i pamflete i pisao je u Žiži, Komarcu, Zmaju i Danici. Pred smrt je predao Matici srpskoj rukopis: „Reči kojih u Vukovu Rječniku nema“.

Poznata dela: Smrt Kraljevića Marka, Vile krunišu Branka Radićevića, Smrt cara Uroša.