VRANJE

ISTORIJA



Nema pouzdanih podataka kada i gde je formirano naselje i na čijim temeljima je iznikao grad Vranje. Pretpostavlja se da se to dogodilo u vreme Trakolira (Rimljana), Vizantije, Grka ili Slovena koji su ove prostore naseljavali VI i VII veku. Međutim, jedno je sasvim jasno: ovo je izuzetno važno geostrateško područje na kome su se od pamtiveka ukrstavali karavanski putevi. Tako da je najlakši put ka jednome i ka drugome, osvajače vodio put preko vranjskog pomoravlja.

Prvi pisani trag o Vranju ostavila nam je Ana Komnina, vizantijska princeza, još u XI veku, pišući o vladavini svoga oca cara Aleksija Komnina. Ona u knjizi "Aleksijada" kaže da je raški župan Vukan 1093. godine u svom osvajačkom pohodu stigao do Vranja i osvojio ga. Ne zadugo, on se pred moćnijom Vizantijom morao povući. Ona to opisuje ovako:

„Na to se Vukan osmeli i, kako nije preostalo nikoga da mu se suprotstavi, poče da pljačka susedne gradove i zemlje. I okolinu Skoplja potpuno opustoši, a delom i popali. Ali ne samo to, nego, zauzevši Polov i stigavši do Vranja, uništi i opustoši sve i odvuče otuda mnogo plena pa se vrati u svoju zemlju. “

Drugi put 1193. godine, Vranje je od Vizantije privremeno preoteo veliki raški župan Stefan Nemanja i pripojio ga srednjovekovnoj srpskoj državi. Ipak, u sastavu srpske države Vranje je definitivno ušlo 1207. godine kada ga je osvojio Stefan Prvovenčani.

Interesantno je napomenuti da je prilikom raspada srpske srednjevekovne države, Vranje postalo samostalna oblast pod upravom kesara Uglješe, „Gospodara Vranja, Preševa i Kumanova“. Ova samostalna oblast nestala je posle Kosovske bitke, kada je Vranje ušlo u sastav države despota Stefana Lazarevića.

Raspadom srpske srednjovekovne države, Turci su Vranje osvojili 14. juna 1455. godine, i držali ga u svojim rukama sve do 31. januara 1878. godine, na svetog Antanasa, kada je varoš osvojila srpska vojska pod komandom generala Jovana Belimarkovića. Vranje je pod turskom vlašću bilo 422. godine. Grad je u Kneževini Srbiji dočekao slobodu sa nešto više od 8.000 stanovnika.

Početkom 20. veka Vranje je imalo oko 12.000 stanovnika. Kao pogranični grad Kneževine/Kraljevine Srbije, služio je kao polazno mesto za četnike (komite) u Staru Srbiju. U to vreme u gradu se nalazio i konzulat Osmanskog carstva.

U Balkanskim i dva svetska rata, Vranje i ovaj kraj ponovo su bili na meti osvajača. U Prvom balkanskom ratu 1912. godine operacijama protiv Turaka, odavde su lično komandovali kralj Petar I Karađorđević, predsednik vlade Nikola Pašić sa više ministara i generalštab sa načelnikom štaba Vrhovne komande vojvodom Radomirom Putnikom.

No, ovi prostori su, posebno u novoj istoriji, bili česta meta bugarskih osvajača koji su ovde počinili nečuvene zločine. U Prvom svetskom ratu Bugari su okupirali Vranje 16/17. oktobra 1918. godine. Sloboda je tada plaćena sa 514 života na frontu i 335 nedužno streljanih.

U Drugom svetskom ratu Nemci su u ovaj grad ušli 9. aprila 1941. godine, da bi ga 22. aprila predali u ruke bugarskim fašistima. Oni su u Vranju, za četiri godine, napravili prava zverstva - streljali su oko 700, a internirali 4.000 rodoljuba. U borbama je učestvovalo oko 12.000 boraca, od kojih 956 nije dočekalo slobodu 7. septembra 1944. godine.

izvor:vranje.rs

Vranje


"Vranje, mala, nekada pogranična srbijanska varoš,
bila je do Stankovićevog vremena, jedva poznata
i po svom imenu, a savršeno nepoznata po svom ljudstvu.
Otkrivši Vranje, Stanković je odista otkrio
jedan naš potpuno nov moralni kontinent".
Jovan Dučić, književnik

Vranje je ekonomski, politički i kulturni centar pčinjskog okruga koga čine opštine Bosilegrad, Bujanovac, Vladičin Han , Preševo, Surdulica, Trgovište i Vranje. Grad se nalazi u severozapadnom delu vranjske kotline, na levoj obali Južne Morave. Reku i grad dele magistralni put.

Vranje



Tipičan grad za taj deo Balkana.

Perfektan u svojoj nesavršenosti, prepun situacija sa one strane razuma i logike, a krajnje nedefinisan što se tiče vremenske dimenzije u kojoj se najbolje snalazi i kojoj zaista pripada.
Ponekad izgleda kao neka pokvarena mašina za putovanje u prošlost, koja stalno frustrira Vranjance svojim nepredvidljivim ponašanjem, pa se oni svakog jutra probude u nekom novom i drugačijem davno prošlom vremenu.

Kao i svaki drugi takav grad na ovim prostorima, svi ti šokovi koje on izaziva kod svojih stanovnika dok su u njemu, u momentima kada se ti njegovi stanovnici udalje i odu iz tog grada, pretvaraju se u divne i uvek duhovite nostalgične doživljaje tako zgodne za prepričavanja u društvu.

izvor:vukajlija

Na jugu Srbije, na tri sata vožnje od Beograda ka Skoplju, nalazi se grad Vranje.

Vranje je ekonomski, administrativni, politički, zdravstveni, obrazovni i kulturni centar Pčinjskog okruga.

Grad se nalazi na pravcu koridora E – 10, na tri kilometara od grada prolaze autoput i železnička pruga Budimpešta – Beograd – Skoplje – Atina, koji povezuju Srbiju sa susednom Makedonijom, kao i srednju Evropu sa Balkanom.
Nema pouzdanih podataka kada i gde je formirano naselje i na čijim temeljima je iznikao grad Vranje. Pretpostavlja se da se to dogodilo u vreme Trakolira ( Rimljana ) , Vizantije, Grka ili Slovena koji su ove prostore naseljavali u VI i VII veku. Prvi pisani trag o Vranju datira iz 1093. godine. Jedno je međutim sasvim izvesno : ovo je izuzetno važno geostrateško područje na kome su se od pamtiveka ukrštali karavanski putevi.



Vranjska kuhinja poznata je po svojim specijalitetima, kao i čitava nacionalna kuhinja. Međutim, kao i tipično vranjsko jelo pomenućemo samsu – praznu pitu, prelivenu kiselim mlekom uz dodatak belog luka.

HaremlukVranjski restorani, sa izvanrednom kuhinjom i u zanimljivom ambijentu, udovoljiće i najprobirivljijim gurmanima.
Župska klima omogućava uzgoj dobrih sorti grožđa, a samim tim i dobrih vina. Zalogaji Vranjskih specijaliteta zaliveni kvalitetnim vinom sa juga Srbije pružiće vam vrhunski užitak.

Vranje je ,takođe, nadaleko poznato po noćnom životu, dobrom provodu i specifičnom zvuku. Postoji puno pesama najčešće sa ljubavnim i melanholičnim sadržajem, po kojima je Vranje prepoznatljivo.

Vranje sa svojim velikim brojem kafana, kafea, barova, klubova, picerija i diskotekapruža svojim gostima široku lepezu zabave za svačiji ukus. Nezaboravan provod, kao jedan od najlepših utisaka iz Vranja, nateraće vas da ponovo dođete u ovaj grad.

U gradu koji je nastao na važnom putnom pravcu, Vranjanci su se oduvek bavili trgovinom. Sve zanatske radnje nadopunjuju moderni butici sa najrazličitijom robom. Dobar deo dana možete posvetiti kupovini koja je u Vranju pravo zadovoljstvo.



Preporučujemo da višak vremena u Vranju provedete u obilasku grada i izletišta u neposrednoj blizini.

Ono što svakako treba videti jesu: Markovo kale ( srednjevekovno utvrđenje ) , crkva Sv. Nikole ( XIV vek ) , crkva Sv. Petke ( Krstata džamija ) , Beli Most ( XIX vek ), Saborni hram Sv. Trojice, Hamam ( ili ‘Amam – staro tursko kupatilo sagrađeno 1690. god. ) , Zgrada Načalstva okruga Vranjskog i mnogo drugih zanimljivosti u gradu.



Trubački orkestri su još jedna od specifičnosti Vranja. U gradu i okolini postoji na desetine trubačkih orkestra. Više njih je osvajalo brojne nagrade na saboru trubača u Guči.

Najpoznatiji među njima je bio orkestar Bakije Bakića. Danas, orkestar Nenada Mladenovića nastavlja tradiciju Bakijinog orkestra. Ekrem Mamutović, trubač iz orkestra, osvojio je prvu trubu na Saboru trubača u Guči 2007 godine, a sam orkestar je proglašen najboljim.



Vranje je grad sa bogatim kulturno – istorijskim nasleđem. Narodni muzej u Vranju ( Zgrada Pašinog konaka ) sa svojom izuzetnom postavkom, zgrada Haremluka ( danas elitni poslovni klub ) , Muzej kuća Bore Stankovića i stare četvrti grada samo su deo nasleđa.

Što se tiče kulturnih dešavanja u gradu, tu su: galerije, pozorište i omladinski kulturni centar, gde se u toku godine održi više desetina izložbi, koncerata i predstava.

izvor:travel.rs

Vranje



Vranje je grad na jugu Srbije, sedište Pčinjskog okruga. Prema popisu iz 2002. u gradu Vranju je bilo 55.052, a u celoj opštini 88.288 stanovnika.
Vranje se nalazi u Vranjskoj kotlini, na Vranjskoj reci, nedaleko od njenog ušća u Južnu Moravu. Prvi se put spominje 1093, a u sastav srpske države ušao je 1207. godine.Turcima su ga osvojili 1455. U tursko doba bio je raskrsnica putova iz Srbije prema Makedoniji i Bugarskoj, važno mesto na moravsko-vardarskom drumu, poznat po proizvodnji oružja i železnih predmeta i po kvalitetnoj kudelji. Godine 1878. oslobođen je od Turaka. Vranje je rodno mesto Bore Stankovića. Nakon Drugog svetskog rata industrijsko je središte s fabrikama obuće, tekstila i pokućstva.

Geografski položaj

Vranje je ekonomski, politički i kulturni centar Pčinjskog okruga koga čine opštine Bosilegrad, Bujanovac, Vladičin Han, Preševo, Surdulica, Trgovište i Vranje. Grad se nalazi u severozapadnom delu Vranjske kotline, na levoj obali Južne Morave. Reku i graddele magistralni put i železnička pruga koju na severu vode ka: Leskovcu (70km), Nišu (110 km) i Beogradu (347 km), a na jugu ka: Kumanovu (56 km),Skoplju (91 km) i Solunu (354 km).
Smešten je u podnožju planine Plačkovice (1231 m), Krstilovice (1154 m) i Pržara (731 m). Od graniceBugarske je 70 km udaljen, a odMakedonije 40 km.
Vranje je sedište Eparhije vranjske i 4. brigade Vojske Srbije.

Demografija

U naselju Vranje živi 42153 punoletna stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 35,8 godina (35,0 kod muškaraca i 36,6 kod žena). U naselju ima 17196 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,20.
Ovo naselje je u značajnoj većini naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je porast u broju stanovnika.

Privreda

Do polovine 20. veka Vranje je bilo zanatlijska varoš. Bili su zastupljeni sledeći zanati: mutavdžijski, vodeničarski, asufijski zanat i fijakerski zanat. Sa početkom industrijalizacije 60-ih godina mnogi od ovih zanata nestali su mnogi zanati. Tih godina otvorene su nekoliko fabrika:
Duvanska industrija Vranje (DIV)
SIMPO
Fabrika obuće Koštana
Pamučni kombinat Jumko
Industrija tehničke robe Alfa Plam
Sa otvaranjem noovih fabrika raste i broj zaposlenih koji je poslednjih godina opao:
1961. godine bilo je 1,525 zaposlenih.
1971. godine bilo je 4,374 zaposlenih.
1998. godine ukupno ima 32,758 od kojih su 28,347 bili u privredi, a 4,411. van nje.

O Vranju i Vranjancima

„Vranje – mala, nekada pogranična srbijanska varoš, bila je do Stankovićevog vremena jedva poznata i po svom imenu, a skroz nepoznata po svom ljudstvu. Otkrivši Vranje, Borisav Stanković je odista otkrio jedan naš potpuno novi moralni kontinent.“
(Jovan Dučić)
Jezgro grada je nekako zadržao svoj izgled balkanske kasabe i veoma je lošeg urbanističkog rešenja. Gornji, stariji delovi grada su čak zadržali svoj izgled iz perioda pod turcima – tesni sokaci i gusto zbijene kuće. Grad je poznat po svojim četvrtima – ma´alama (mahalama). Pa tako svako zna iz koje je ma´ale. Postoje: Centar (stariji naziv: Čaršija ili Varoš), Gornja čaršija (u čijem je sastavu i Ciganska ma´ala), Šandud, Rudina, Toplik, Panađurište, Šaprance, Odžinka, Sobina, Donje Vranje, Asanbair, Raška itd. Čak i noviji delovi grada dobijaju svoja specifična imena: Ledena stena, Palestina ili Ogledna stanica.

Gradska naselja

Naselja koja čine grad su:
Šapranački rid
Donje Vranje
Odžinka
Raška
Ledene Stene
Sobina
Gornja Čaršija
Tulbe
Donji Asambair
Gornji Asambair
Ogledna stanica
Palestina
Panađurište
Rudina
Ćoška

Stari mostovi

Na gradskoj reci, nalazi se nekolicina starih i interesantnih mostova nastalih u turskom periodu:
Beli most – najpoznatiji vranjski most-ili most ljubavi je naziv za most u Vranju koji je podignut 1844. godine. Most se nalazi iznad Vranjske reke, u ulici Devet Jugovića. Most se nalazi i na grbu grada Vranja.

Legenda

Legenda kaže da je most podigla majka turkinje Ajše u spomen nesrećne ljubavi njene ćerke i srpskog pastira Stojana.
Po rođenju ćerke Ajše, Selim-begu su proročice prorekle da će se ona zaljubiti u Srbina. Iako je otac pokušavao zatvaranjem ćerke da spreči proročanstvo, nije uspeo u tome. Kada je zatekao Stojana i Ajšu zagrljene kraj reke pokušao je da ubije srpskog pastira. Međutim, usmrtio je sopstvenu ćerku koja je svojim telom zaštitila mladića kojeg je volela. Nakon toga je i Stojan svojim nožem oduzeo sebi život.
Na mestu gde se odigrao događaj, podignut je most. Na most je postavljena ploča, tzv. tarih, na kojoj na turskom jeziku stoji natpis: ,,Proklet neka je onaj koji rastavi što ljubav sastavi.“
Most kod Mačkine česme – arhitektonski identičan Belom mostu, presvučen slojem asfalta, a dodata mu je i metalna ograda, koriste ga samo pešaci, neuređen i u veoma lošem stanju, građani okolnih ulica su predlagali njegovu obnovu u stilu Belog mosta i uređenje zelene površine oko Mačkine česme
Most u ulici Petog kongresa KPJ – arhitektonski identičan Belom mostu, nedostupan javnosti jer je ugrađen u konstrukciju novog mosta
Most u Niškoj ulici – nekada drveni most, koga je šezdesetih godina odnela buica, sada je betonski most u veoma lošem stanju, pored njega je spomen ploča njegovog ktitora na turskom jeziku arapskim pismom, koja je zakopana u šut i đubre

Praznici, slava i hodočašća

31. januar – Dan oslobođenja Vranja 1878.godine
7. septembar – Dan oslobođenja Vranja 1944. godine, dan kada su jedinice NOV-a ušle u grad, koji je već bio napušten od strane bugara
Duhovi – Slava grada
Veliki petak – Hodočašće u crkvu Svete Petke (Krstata džamija)
Velika Gospoina – Hodočašće u crkvu Uspenja Presvete Bogorodice u Sobini

Žuto cveće

Vranje često nazivaju i žuto cveće.
Naziv je nastao krajem Prvog svetskog rata, tokom prolaska francuske vojske kroz Vranje. Jedan od francuskih vojnika je baki koja je uređivala baštu nazdravio sa:
- Bonžur (fr. Bon jour) – Dobar dan.
Baka koja je razumela da je vojnik rekao božur je odgovorila:
- Nije to sine, božur, to je žuto cveće!
Od tada se Vranje naziva žuto cveće, a postoji i pesma „Vranje, moje žuto cveće“. Takođe, žuta boja je postala tradicionalna boja za Vranje, pa na primer sportisti Vranja nose žute dresove (FK Dinamo Vranje).

Vranjski melos

Vranjski meslos nadaleko je poznat. Njega je u Beograd putem svojih drama, a naročito svoje „Koštane“ i putem romana „Nečista krv“, odneo poznati vranjanac Borisav Stanković. Naime drama „Koštana“ je drama sa pevanjem, a njeni najzanimnjiviji delovi obiluju pesmom (scena Mitketa i Koštane). Muzika je veoma živopisna i vesela. Treba izdvojiti posebnu igru koja se igra u ovim krajevima pod nazivom čoček. Naravno najpoznatiji je vranjski čoček. Sem ove igre postoji veoma puno pesama, najčešće sa ljubavnim i tragičnim sadržajem. Neke od ovih pesma su našle svoje mesto i u Mokranjčevim „Rukovetima“.
Vranjske pesme su pevali mnogi, od Vasilije Radojčić do Svetlane Ražnatović, a samo se je na njima proslavio vranjanac Staniša Stošić. Cepao je slušaocima srca svojim pesmama Lela Vranjanka,Zbog tebe mome ubava’,Mito bekrijo,Dimitrijo sine Mitre…..
Sem ovih melodija, trubački orkestri su specifičnost Vranja. U samom gradu (naročito u Gornjoj čaršiji) i obližnjem selu Pavlovac postoji na desetine trubačkih orkestara. Nekoliko njih osvajalo je brojne nagrade na Saboru trubača u Guči. Najpoznatiji među njima je bio orkestar Bakije Bakića. Danas orkestar Nenada Mladenovića nastavlja tradiciju Bakijinog orkestra. Milan Mladenović, trubač iz orkestra, osvojio je prvu trubu na Saboru trubača u Guči 2007. godine, a sam orkestar je proglašen najboljim.

Hrana i piće

Ima veoma dobrih specijaliteta, kao i u celoj srpskoj kuhinji. Međutim ko tipično vranjsko jelo pomenućemosamsu – praznu pitu, prelivenu kiselim mlekom uz dodatak belog luka,prepeć-pita sa sirom
Župska klima omogućava uzgoj dobrih sorti grožđa, a samim tim i dobrih vina.

Prirodne lepote i izletišta

Markovo Kale-je tvrđava – srednjovekovni istorijski spomenik, koji se nalazi 4 km severno od Vranja, na starom putu Vranje-Leskovac, u klisuri Gradske reke. Tvrđava je izgrađena u 13. veku. Danas je u ruševinama.
Po nekim izvorima to je bio grad Kraljevića Marka, a drugi tvrde da se grad neko vreme zvao Golubinje. Pominje se u 14. i 15. veku kao vlasništvo kaznaca Miroslava, tepčije Kuzme, kaznaca Baldovina, ćesara Uglješe i vojvode Nikole Skobaljića. Kasnije nestaje iz dokumenata.
Markovo Kale je i najviši vrh na Gorici, poslednji ogranak planine Seličevica na prilazima Nišu. Tokom srpsko-turskog rata 1877.-1878., Markovo Kale su zauzele srpske jedinice Šumadijskog korpusa 7. januara 1878. Sutradan je s njega tučen Niš i Đurlinski visovi iz 32 topa.
Kazanđol – Izuzetan kanjon koji seče Gradska reka u steni između planina Pljačkovice i Krstilovice, u njemu ima nekoliko velikoh virova (kazana) i na desetine slapova, teren je nepristupačan i opasan
Pržar
Ćoška
Aleksandrovačko jezero
Devotin
Borino brdo
Dobre vode
Manifestacije
Borina nedelja
Borini pozorišni dani
Stari dani

Poznati Vranjanci

Borisav Stanković (1876-1927), književnik, pesnik, dramaturg
Justin Popović (1894-1979), arhimandrit, filozof, jedan od najvećih teologa pravoslavlja
Jovan Hadži-Vasiljević (1866-1946), istoričar, etnograf, književnik
Ivan Popov (1840-1915), bugarski pesnik
Đorđe Tasić (1892-1943), doktor prava, dekan Pravnog fakulteta u Beogradu, žrtva Banjičkog logora
Olivera Verica Đorđević (1922-1942), učesnica NOB-a
Sima Pogačarević (1908-1941), narodni heroj
Milan Vlajinac (1877-1964) profesor univerziteta, agronom, član srpske delegacije na Mirovnoj konferenciji u Versaju
Dragomir Đorđević (1920-1987)
Jovan Stefanović Kursula, operski pevač
Bakija Bakić (1923-1989), trubač, nekoliko godina prva truba Sabora trubača u Guči
Vera Cenić (1930-), književnik i naučni radnik, njeni romani govore o Golom otoku i životu posle njega
Miroslav Cera Mihailović, pesnik
Jug Radivojević, pozorišni reditelj
Staniša Stošić (1945-2008), pevač izvornih vranjskih pesama
Pera Stojanović – Tuman, novinar, glumac, legenda vranjskog humora
Ljubiša Opačić (1968-2008), gitarista benda Bajaga i instruktori
Prof Dr Dimitrije Jovčić (1889~1973),prvi srpski dečji hirurg,akademik SANU, prvi upravnik dečje hirurške klinike u UDK Tiršova 10
Ljubomir Bandović – poѕnati glumac
Ličnosti koje su neko vreme živele i radile u Vranju [uredi]
Radoje Domanović, književnik, profesor vranjske gimanzije
Jaša Prodanović, političar, profesor vranjske gimanzije
Filip Filipović, političar, osnivač KPJ, izabran za opslanika Narodne skupštine Kraljevine SHS za Vranjski okrug
Pajsije, mitropolit skopski, neko vreme vikarni episkop vranjski, pomagao narodu u ovim krajevima odmah po oslobođenju od turaka 1878, po njemu ime nosi Vladičin Han
dr Franja Kopša
Platon Banjalučki, kao dečak pohađao školu u Vranju, gde mu je otac službovao.

izvor:vranje.webkomsija

Atrakcije


Crkva Svetog Nikole

U Vranju se nalaze brojni kulturno-istorijski spomenici:



Crkva Sv. Nikole sagrađena je u 14. veku i sedište je episkopa vranjskih. Ova crkva pominje se u Hilandarskoj povelji kralja Dušana, gde se navodi da kralj poklanja Hilandaru nekoliko sela i ovu crkvu.

Crkva Sv. Petke ili Krstata Džamija je stara srednjovekovna crkva od čije je prvobitne građevine danas ostao samo jedan zid. Ova crkva imala je kroz svoju istoriju nekoliko namena, pretvorena je u džamiju za vreme vladavine Osmanlija, a zatim je posle oslobođenja, vraćena u pravoslavnu crkvu.


Markovo Kale

Crkva Uspenja presvete Bogorodice nalazi se u vranjskom naselju Sobina. Ova crkva sagrađena je u vreme srpske srednjovekovne države, obnovljena je 1820. godine, jer su je Turci srušili.



Markovo Kale predstavlja ostatke srednjovekovnog utvrđenja. Arheološkim istraživanjima potvrđeno je da temelji ovog utvrđenja potiču iz perioda cara Justinijana. Postoji legenda koja govori o tome da je ovo utvrđenje podigao Marko Kraljević.



Saborni hram Sv. Trojice nalazi se u centru grada. Ovaj izvanredni hram građen je u periodu od 1838. do 1858. godine


[b]Pašin konak

Pašin konak i Haremluk sagrađeni su 1765. godine, danas su u njima smeštene zgrade Narodnog muzeja i restorana, a nekada su to bile zgrade Selamluka i Haremlika u kojima su stanovali turski paša i njegove žene.

Spomenik oslobodiocima Vranja (Čika Mitke) podignut je pred Majski prevrat 1903. godine. Dva puta je ovaj spomenik rušen od strane bugarskih okupatora i ponovo dizan, zbog toga je teško oštećen, ali iako bez ruke i puške, čika Mitke ponosno lomi turski barjak pod nogama.

izvor:superodmor.rs

zjovan29 ::

Zna li se iz koje godine je snimak? Hvala

Nisam sigurna, ali pretpostavljam da je otprilike posle rata ..oko 1940/50 ...s obzirom da je na fotografiji muškarac u uniformi

Shadow ::
Nisam sigurna, ali pretpostavljam da je otprilike posle rata ..oko 1940/50 ...s obzirom da je na fotografiji muškarac u uniformi

Hvala,jako ljubazno od tebe....pozz.....................onaj ko je postavio fotografiju nezna?

Moraćemo ga pitati kad bude došao