SUBOTICA

Grad u srcu plodne Panonske ravnice, bogate istorije sa živopisnim jezerom Palić


Subotica je najseverniji grad Srbije, drugi po veličini na teritoriji Autonomne pokrajine Vojvodine. Nalazi se na 10 kilometara od Srpsko - Mađarske granice, na geografskoj širini 46° 5' 5'' i geografskoj dužini 19° 39' 47''. Severno od grada, na peščanom tlu, nalaze se plodni voćnjaci i vinogradi, a na jugu je zemlja crnica na čijim se oranicama gaje različite poljoprivredne kulture. Grad je lociran u srcu Panonske nizije, ima dugu i bogatu tradciju i kulturnu baštinu.

Opština Subotica obuhvata grad i 18 prigradskih naselja. Prostire se na 1.008 kvadratnih kilometara.

Zbog svog geografskog položaja i vrednih žitelja, Subotica je administrativni, industrijski, tržni, prometni, turistički i kulturni centar Severno-bačke regije.

U pisanim dokumentima Subotica se prvi put pominje 7. maja 1391. godine, mada je nesumnjivo da je nastala mnogo ranije jer je dokazano da je regija bila naseljena pre čak 3.000 godina.



Gradska kuća u Subotici



Zgrada Likovnog susreta u Subotici

Zbog velikih migracija stanovništava u ovoj pograničnoj regiji su se naselili Mađari, Hrvati i Bunjevci, Srbi, Nemci, Jevreji, Slovaci i drugi narodi. Paralelno sa čestim promenama vlasti kroz istoriju grad je menjao i ime. Prvo zabeleženo ime je Zabadka. Od 1391. godine Subotica je ime menjala više od dvesta puta, a među nekoliko značajnijih su Szent Maria, Maria Theresiopolis, Maria Theresienstadt, Szabadka i Subotica.

Početkom dvadesetog veka Subotica se razvila u moderan, srednjoevropski grad. Za manje od dve decenije, krajem XIX i početkom XX veka, prošla je kroz veoma intenzivan urbani, industrijski i kulturni razvoj. Brz razvoj zanatstva, industrije i trgovine prouzrokovan dolaskom železnice 1869. godine postao je još ubrzaniji nakon izgradnje elektrane i uvođenja tramvaja, 1897. godine.

Preteče sadašnje industrije, krajem IX i početkom XX veka bili su izvoznici mesa "Hartman&Konen", koji su prvi u zemlji koristili hladnjače; fabrika sumporne kiseline i đubriva "Klotild" koja je osnovana 1904. godine; braća Ruff koja su proizvodnju slatkiša u Subotici utemeljili 1917. godine, a fabrika elektromotora "Sever" je osnovana 1923. godine.

Subotička Gimnazija je osnovana 1747. godine, a Muzička škola 1868. godine. Od 1766. godine grad ima starački dom; prva štamparija je počela sa radom 1844. godine; Palić je postao banja 1845. godine; Gradska biblioteka je otvorena 1846. goidine, a pozorište je izgrađeno 1854.godine.

Prve novine su izdate 1848. godine, Angelo Bianci iz Pečuja je organizovao projekciju prvog filma 1899. godine, a Aleksandar Lifka je izgradio prvi bioskop 1910. godine. Ivan Sarić je poleteo u avionu koji je sam napravio 1910. godine. Pravni fakultet je osnovan 1920. godine.

Za manje od dve decenije, krajem XIX i početkom XX veka, Subotica je doživela gotovo neverovatan urbani i industrijski razvoj. Brojne arhitekte su u ovom periodu dale novi izgled gradu, ostavljajući specifični otisak secesije na njegovom licu. Od tog perioda subotičke i palićke zgrade se ukrašavaju obeležjima znanja i baštine, ornamentima, kovanim gvožđem, bojama i keramikom.

Kulturni život Subotice je uvek bio bogat – tri pozorišta, biblioteka, filharmonija, mnoštvo galerija, slikarakih kolonija i umetničkih grupa. To je bilo presudno i za stvaranje niza kulturnih manifestacija kao što su Festival Evropskih filmova, Međunarodni festival dečijih pozorišta, Inter-Etno festival, žetelačke svečanosti “Dužijanca”, “Berbanski dani” itd.

Subotica je danas moderan grad sa oko 150.000 stanovnika, dobro povezan autoputevima i železnicom sa svim zemljama Evrope, a preko aerodroma u Beogradu i Budimpešti i sa svim zemljama Sveta. Opština Subotica je multietnička sredina sa populacijom koju čine predstavnici više od 20 različitih nacionalnosti od kojih su najbrojniji Mađari, Srbi, Hrvati i Bunjevci. Istovremeno, Subotica je grad u kojem već vekovima u skladnoj zajednici žive ljudi više različitih religija - Katolici, Pravoslavci, Protestanti i drugi.

PALIĆ

Jezero Palć i naselje pored njega, udaljeni oko šest kilometara od grada, su najlepši deo Opštine Subotica. Površina jezera je oko 6 kvadratnih kilometara. Palić je “čista soba” Subotičana i njihovih gostiju. Jezero je od glavnog puta odvojeno stogodišnjim parkom, te predstavlja jedno od najdragocenijh prirodnih blaga grada.

Kao turistička destinacija, Subotica ima velik potencijal. Kako zbog povoljne geografske lokacije tako i zbog zadovoljavajuće infrastrukture i skoro dvesta godina turističko-ugostiteljske tradicije. Palić i Subotica se smatraju jednim od najvećih potencijala za razvoj turizma u Srbiji.

Subotica i jezero Palić su pogodna mesta za sve vrste turizma:

• banjski turizam i wellness;
  
• kongresni i poslovni turizam (MICA);
  
• kulturni turizam (festivali, manifestacije i specijalni povodi);
  
• sport i rekreaciju – sportove na vodi, tenis, lov i ribolov;
  
• ruralni, etno i eko turizam;
  
• tranzitni turizam.
  

Povijest Subotice


Subotica – grad s 200 imena

Subotica se u pisanim dokumentima prvi put spominje 7. svibnja 1391. godine, ali sigurno da je mjesto starije. Utvrđeno je da su ljudi na ovom prostoru živjeli još prije 3000 godina. Sudbinu Subotice bitno je određivao položaj na putu između Europe i Azije, a povijesno na granici dvije sukobljene sile: Ugarske i Turske. U čestim i velikim seobama u ovu vojnu krajinu došli su mnogi narodi: Srbi, Mađari, Nijemci, Slovaci, Židovi, Bunjevci, Grci... Često su se mijenjali gospodari kao i imena grada. Od prvog – Zabatka 1391. - promijenjeno je više od dvjesto naziva, ali su najkarakterističnija imena Szent-Maria, Maria-Theresiopolis, Maria Theresienstadt, Szabadka i Subotica.

Iako na raskrižju cesta, Subotica je uvijek bila mjesto burnih povijesnih događaja. Zato je erdeljski vojvoda János Pongrác od Dengelega ovdje 1470. godine podigao tvrđavu, ali ni ona nije uspjela odoljeti ljudima i vremenu. Od nje su do danas ostali tragovi na unutarnjem zidu tornja Franjevačke crkve.

Subotički samozvani car

Jedna od bajkovitih osoba subotičke prošlosti, Jovan Nenad Crni, javio se u povijesti poslije poraza mađarske vojske od Turaka na Mohaču 1526. godine. Njegovu tajanstvenost uvećavala je čudna crna pruga koja mu se pružala od sljepoočnice do stopala noge, zbog čega su ga i prozvali Crni. On je potisnuo Turke iz Južne Ugarske i tu osnovao svoju kratkovjeku slavensku državu. Proglasio se carem, a Suboticu izabrao za prijestolnicu. Poginuo je 1527. godine u sukobu s ugarskom vlastelom. Poslije četiri stoljeća, na godišnjicu njegove smrti, u Subotici mu je na glavnom trgu podignut spomenik koji je 1941. godine srušio okupator, a obnovljen je i ponovno postavljen 1991.

Maria Theresiopolis – Slobodni kraljevski grad

Turci su Suboticu zauzeli 1542. godine i vladali njome do 1686. Privilegijem iz 1743. godine Marija Terezija proglasila je Suboticu slobodnom komorskom varoši, za što su Subotičani darovali carici 150 konja. Za odanu službu subotičkih graničara habsburškom dvoru, Marija Terezija proglasila je Suboticu 1. rujna 1779. godine Slobodnim kraljevskim gradom. Za ovu važnu odluku Subotičani su poklonili carici 5000 zlatnika i platili otkup 266.666 forinta. Status Slobodnog kraljevskog grada donio je Subotici veću autonomiju i novo ime – Maria Theresiopolis. Od te godine počinje planski i ubrzani razvitak grada.

Subotica za vrijeme Prvog i Drugog svjetskog rata

U vrijeme Srpske Vojvodine, između 1850. i 1860. godine, u strogo centraliziranom sustavu pozornost se ipak posvećivala i kulturi. Ovdje je 1853. godine izgrađeno kazalište i mnoge kvartovske škole. Poslije nagodbe 1867., sve do 1914. godine, u Subotici se ubrzano razvijaju građansko društvo i grad.

Krajem Prvog svjetskoga rata, srpske i francuske postrojbe ušle su u Suboticu 13. studenoga 1918. Na velikoj Narodnoj skupštini u Novom Sadu, 25. studenoga 1918., proglašeno je ujedinjenje Banata, Bačke i Baranje s Kraljevinom Srbijom, ali je Subotica konačno pripojena novoj državi Jugoslaviji u Trianonu 4. lipnja 1920. godine. Jedna od centralnih osoba ovih značajnih događaja bio je Blaško Rajić, župnik iz Subotice.

Početkom Drugog svjetskog rata, 12. travnja 1941. godine, Suboticu su okupirali mađarski fašisti, a oslobodili su je Subotički partizanski odred i postrojbe Crvene armije, 10. listopada 1944. godine. U završnim borbama na Željezničkom kolodvoru poginuo je komandant Odreda, Jovan Mikić Spartak, jugoslavenski reprezentativac i rekorder u atletici.

Gospodarstvo, školstvo, kultura

Subotica se u moderni srednjoeuropski grad razvila krajem XIX. i početkom XX. stoljeća. Grad je u to vrijeme doživio iznimni urbani, industrijski, graditeljski i kulturni procvat. Brži razvitak obrtništva, industrije i trgovine potaknut je još 1869. godine dolaskom prvog vlaka, a ubrzan izgradnjom električne centrale 1896. godine i tramvajskim prometom 1897. godine. Začetke današnje moderne industrije nalazimo krajem XIX. stoljeća: poduzeće za izvoz mesa “Hartmann i Conen” s prvom hladnjačom u zemlji, prvu subotičku tvrtku sumporne kiseline i umjetnoga gnojiva “Clotild” utemeljenu 1904., braća Ruf su 1917. godine počela proizvodnju bombona, industrija električnih motora “Sever” osnovana je 1923. godine.

Prva srednja škola, preteča Gimnazije, otvorena je u Subotici 1747., Muzička škola 1868., Dom za stare 1766., Palić postaje lječilište 1845., prva tiskara osnovana je 1844., prve novine izašle su 1848., prvu kino predstavu prikazao je Angelo Bianchi iz Pečuha 1899., a Aleksandar Lifka otvorio prvo stalno kino 1910., Đuro Stantić osvojio prvu olimpijsku medalju u Ateni 1906., Ivan Sarić poletio zrakoplovom vlastite konstrukcije 1910., itd.



Povijest Subotice preuzeti iz:
Boško Krstić, Subotica monografija, drugo izdanje 1996., str. 13-14.

izvor:subotica.rs

Gradska kuća – remek djelo secesije




Gradska kuća u Subotici je najveća, a po mnogima i najljepša građevina Subotice. Podignuta je za dvije godine, od 1908. do 1910., ali su vrhunski majstori onoga vremena još pune dvije godine ukrašavali njenu unutrašnjost. Podignuta je po projektu Marcela Komora (1868.-1944.) i Dezsőa Jakaba (1864.-1932.), budimpeštanskih arhitekata, u tada vrlo modernom stilu – mađarskoj varijanti secesije. Ukrašena je s bezbroj šara stiliziranog cvijeta tulipana. Gradska kuća je skladni spoj umjetnosti i obrtništva. Visoka je 76 m, terasa vidikovca je na 45,5 m, duga 105,08 m, široka 55,56 m, a prostire se na 5838 četvornih metara.

Subotičke crkve




Arhitektonski ukras Subotice su i crkve. Subotičani različitih nacija i vjera podizali su bogomolje njegujući i poštujući svoju vjeru, običaje, svece i blagdane, ali su istodobno ukrašavali ovim lijepim objektima grad i davali mu posebni pečat. Na rubu grada su ostaci desetak starih hramova, a prvi monumentalni i veliki crkveni objekti izgrađeni su u XVIII. stoljeću: Franjevačka crkva, Srpska pravoslavna crkva i katedrala Sv. Terezije Avilske. Crkvama je poklonjena posebna pozornost kada je Subotica doživjela svoj graditeljski zenit – posljednjega desetljeća XIX. i prvoga desetljeća XX. stoljeća. Tada su podignute kerska crkva Sv. Roka (1896.), senćanska crkva Sv. Jurja (1897.), Evangelistička crkva (1901.), Sinagoga (1902.). Franjevačka crkva je rekonstruirana i dograđen joj je još jedan toranj (1908.), Srpska pravoslavna crkva temeljito je obnovljena 1910. i izgrađeno je još desetak crkava u gradu i naseljima.


Preuzeto iz:
Boško Krstić, Subotica monografija

Subotica

Smeštena na raskršću puteva Evrope i Azije, Subotica je mesto na kome su se
vekovima ukrštali razni narodi, kulture i tradicije. Jedni su dolazili, drugi odlazili, a grad je ostajao sa tragovima kultura i običaja svih naroda koji su tuda prošli.

U pisanim dokumentima Subotica se prvi put pominje 1391. godine pod imenom Zabatka. Oko starog samostana koji potiče iz XVI veka razvio se centar današnje Subotice. Krajem XIX veka grad dobija železničku stanicu što ubrzava njegov razvoj.

Kada se nađete u ovom gradu obavezno morate posetiti centar grada sa svim
njegovim zgradama i znamenitostima. Nabrojaćemo samo neke od njih-Narodno pozorište, Gradska biblioteka, fontane, Gradska kuća, muzej, vidikovac, Sinagoga, Gimnazija, Pravoslavna i Franjevačka crkva...

Na prelazu XIX u XX vek ovo mesto dobija i svoje mondensko kupalište-Palic. Kada se nađete na Paliću posetite Vodotoranj, Veliki park, letnju pozornicu, barokni park uz obalu jezera. Potom krenite ka Letnjoj terasi, Muzičkom paviljonu, spomen česmi i stići ćetedo Ženskog štanda. Obavezno posetite zoološki vrt, a ako se tokom letnje filmskog festivala nađete u Subotici ili još bolje na Paliću posetite obavezno ovaj festival koji se održava na prelepoj letnjoj pozornici.

izvor:vojvodinacafe.rs

Subotica je grad sa dušom, koji odoleva zubu vremena i nekim novim trendovima,
grad u kome je zamrznuta istorija, ali u nekom novom ruhu.
Grad koji svedoči o istoriji, koja je gotovo ostala netaknuta stotinak godina, sa
svim svojim arhitektonskim čarolijama, koje se brižno čuvaju i neguju i služe za ponos svakom onom ko se može nazvati Subotičaninom.Ko je god bio u Subotici, zna o čemu pričam.
Zarobljena u vremenu, sa svim svojim artefaktima koji svedoče o nekom davno
prohujalom vremenu, koje je retko gde u Srbiji sačuvano, a čuva se i dalje, čisto da se ne zaboravi.

Subotica je najseverniji grad u Republici Srbiji, drugi po broju stanovnika u Autonomnoj Pokrajini Vojvodini. Po popisu iz 2002. godine ima 99.471 stanovnika.
Administrativni je centar Severno-Bačkog okruga i Opštine Subotica.

Turistički i tranzitni položaj Subotice je uslovno rečeno poboljšan stvaranjem
Srbije. Naime, Subotica leži na tranzitnom internacionalnom putu E-75, a u njenoj blizini se nalaze dva nejfrekventnija granična prelaza. Danas se preko Horgoša i Kelebije obavlja najveća interakcija putnika i robe, kako drumskim tako i železničkim saobraćajem, što generalno Subotici daje epitet povoljnosti.
Na izrazitu povoljnost njenog položaja najviše utiču saobraćajni faktori, naročito ako se zna da ovaj grad ležina trenutno najvažnijem prostornom-strateškom pravcu Koriduru X.

Značajnije godišnje manifestacije u opštini su: "Međunarodni sajam preduzetništva", "Međunarodni filmski festival - Palić", "Međunarodni
festival pozorišta za decu Oton Tomanić","Letnje pozorišne večeri","Dužijanca","Berbanski dani", "Ujedinjene Igre".



Odlomak jednog "osvrta" Teofila Pančića:

"Svašta,ko na vašaru, detinja posla; samo, među nama budi rečeno, ni sada sa
mnom nije ništa drukčije nego tada, mada sam u Subotici od tada bio nebrojeno puta, čak sam i deo jednog (polu)odmora, ničim izazvan, proveo gledajući sa prozora Patrie ka Gradskoj kući, Sinagogi, Radijalcu, i tamo dalje, na sever, ka Dudovoj šumi, Kelebiji. Eto, i sever ima svoj sever. Blago onima što uspeju da odrastu i da se okanu zaludica i besposlica, ali ja valjda nisam od takvih, milije mi je doći u Suboticu tobož nekim Strašno Važnim Poslom pa se od njega čim prije iskrasti, te se opet iznova, u nekoj melanholičnoj kostolanjijevskoj osami blaženo
prešaltovati na frekvenciju subotičkog splina koja mi tako prija, i koja je odnekud (jer stvarno, vaistinu, nemam nikakvo “racionalno objašnjenje”) samo središte nekog mog unutrašnjeg zena, pa se dokono špacirati po gizdavom centru, ali bogme i po tesnim, maglovitim šorovima Gata ili Kera, ne marim; pa ritualno posetiti ulicu Divljih Kestenova, mada je odavno nema, ako je ikada baš tu i bilo; pa ljudski i panonski ogladneti, počastiti se perkeltom kojim veselo gospodari turoš čusa, zasladiti se gundel palačinkama ili psihodeličnom kombinacijom jabuke i maka, ili pak bilo čime u bilo čemu od višanja…"

U našoj ponudi imamo bogat izbor hotelskog i privatnog smeštaja u Subotici i na jezeru Palić ( 8km od Subotice )



izvor:proffis.rs

Subotica je izazovna za slikanje. Dodaću i nešto mojih, pa i ako se pomalo poklapaju - neka.

A da budem i malo cinik: vađenje viza za Mađarsku je bio doprinos upoznavanju Subotice. Verujem da ju je zbog toga videlo više ljudi nego za x godina. Eventualno ukidanje viza za EU loše će delovati na obrazovanje naših ljudi - neće biti ni onih malobrojnih koji će u Muzej Subotice (zgrada u susedstvu konzulata Mađarske) svrnuti da prekrate vreme dok čekaju vizu, da se sklone od sunca ili lošeg vremena.


'Elibertacijska diploma' - dokument o sticanju statusa slobodnog grada. Slikao u Muzeju grada.

Inače,Suboticu znam iz sredine 50-tih. Kad su kolovozi u centru bili popločani zutim ciglama (klinker ?), kad je Palić bilo vikend naselje (kako bi se to sad reklo) do koga se išlo otvorenim tramvajem kroz polja. A o biciklima da se ne priča. Bilo je tada u svim mestima Vojvodine to glavno prevozno sredstvo. U Subotici posebno jer je ona prostranija od drugih gradova. Zato nije ni slučajnost što je tu bila i FBP (Farbika bicikla Partizan) u koju su obavezno dolazile đačke ekskurzije, ali je poseta fabrici čokolade Pionir bio pravi doživljaj.
Dok su drugi umakali prste u toplu čokoladu u kazanima za mešanje, ja sam se navadio na fil za Negro bombone. I sada je imam ustima; i crn jezik kad god iziđem iz kola (jer mi u kolima stoji bar desetak komada -za svaki slučaj). Samo, sada se fil jedva može naći, a nekada je tvrdi deo bombone bio samo tanka opna.


Svatovi se slikaju ispred Gradske kuće. Retko lep i prijatan ambijent za tako
svečani čin. Sliku trubača u jarko crvenimn sakoima izostavljam (imam je u Galerijama) jer meni ne pripadaju ovde. (Post 'zarđalog klina' sa oporim ukusom otprilike glasi: nije to više ta Subotica. Pa ni 'Negro' nije više isti! Ja bih radije da ne vidim sve. Nekad je lepo biti noj.)

Za letnje šetnje i sedenje u kafićima Subotica je prijatnija od drugih gradova. Zelenila ima toliko da suncobrani nisu ni potrebni. Proverite sami!

Ove moje slike su iz 2006. Obnova Sinagoge je tad bila u početnoj fazi. Da
ne komentarišem što je zgrada uopšte stigla do tog stanja.

'Muljajući po Internetu' (to je moj izraz za surfovanje) naišao sam na nekoliko
ličnosti iz naše istorije koji su gotovi predlošci za avanturističke romane ili filmove.

Car Jovan Nenad je jedana od tih ličnosti.


Tekst koji sledi sam izvadio je iz Istorije srpskog naroda V. Ćorovića. Delo je napisano krajem 30-tih prošlog veka i nije ni nalik ovima u kojima suSrbi 'nebeski narod'. Zato se njime služim kad god mogu.

''Posle pogibije madjarskog kralja Lajoša, beše se postavilo pitanje ko ce doci
za njegovog naslednika. Po dvorskom sporazumu imao je to biti austriski nadvojvoda Ferdinand, sin cara Maksimilijana, i brat tada najmoćnijeg vladara Evrope cara Karla V.

Ali drugi deo madjarskih velikaša ne htede da primi Habzburga, pozivajući se na jedan zakljčcak madjarskog sabora od 1505. god., da stranac ne može biti ugarski kralj. Njihov kandidat bio je bogati Jovan Zapolja, koji je imao mnogo pristalica
naročito u istočnom delu ugarske države. Na tom pitanju podelili su se i hrvatski i srpski velikaši. U zemlji nasta pravi gradjanski rat, koji zahvati i naše ljude. Za Zapolju se izjasnio i "car" Jovan Nenad, jedna neobična i još uvek misteriozna ličnost, koja se pojavila u ovaj mah medju Srbima. On je izbio na površinu posle turskog povlačenja, koje je u južnim oblastima ostavilo pravu pustoš. Medju srpskim beguncima, koji se behu sklonili u Gornji Banat izbi oko Lipove taj mrki i hrabri covek, za koga niko nije pravo znao ni ko je ni odakle je. On se sam izdavao za potomka srpskih i vizantiskih vladara i uzeo je naziv cara.
Ime Jovan kao da je dodao iz bugarske vladarske tradicije. Kao unapred obeležen nekom višom silom za nešto neobično ljudi su nalazili to, što je on imao "na telu jednu crnu prugu u širini jednog prsta, koja je počinjala kod desne slepoočnice i išla u pravoj liniji sve do stopala desne noge." Pričalo se da se po noći dugo moli bogu i kao da ima, u opštoj nevolji, poslužiti kao neko božje orudje. Uplašeni i zbunjeni svet poverovao je u nj, jer je instiktivno tražio i očekivao neko čudo u
svetu koji je bio obezglavljen i sav usplahiren. Niko nije imao mogućnosti da proverava njegovo poreklo i njegove planove. A u narodu, naročito u tom kraju, još se nisu bile zaboravile tradicije Dožinih krstaša. Jovan Nenad je imao nešto od narodnog borca, nešto od hajdučkog avanturiste, a nešto od socialnog revolucionara. Pljačkao je plemićke dvorove, napadao trgovačke karavane, ali ulazio i u borbe s Turcima. Hrabrost mu se mešala s drskošcu, popularnost sa terorom. Razumljivo je s toga, što je oko sebe skupio brzo nekoliko hiljada ljudi. Turske čete i posade, koje su se nalazile u Bačkoj, nisu bile mnogoborojne i Jovan
Nenad nije imao mnogo muke da ih savlada i protera. Ali to mu je diglo ugled i raznelo glas. Za svoju prestonicu izabrao je Suboticu, koju je njen gospodar bežeci ispred Turaka, bio napustio. Tu je stvorio svoj dvor; organizovao svoju telesnu stražu od 600 mladica, koje je prozvao janičarima; i ponašao se kao pravi vladar. Iz Bačke on je potom proširio svoju akciju i na Srem.

U prolece 1527. Habzburzima je pošlo za rukom da obecanjima i poklonima pridobiju i Jovana Nenada, koji se tobože od njih nadao stvarnijoj pomoći za borbu protiv Turaka. Uzalud je Zapolja, čak preko samog Radiča Božica, pokušavao da ga odvrati od te veze. Izgleda da je Nenadova aktivnost imala osetna uticaja i medju dotadašnjim Radičevim ljudima, jer je Radič morao napustiti svoje šajkaške odrede i povukao se na svoja imanja. Zapolja je pokušao potom,
da Nenada suzbije silom. Terek je ovog puta imao srece i povratio je jednim napadom Suboticu, u kojoj se, u to vreme, "car" nije nalazio. Jovan Nenad nije mogao da ga progna iz preotetog grada, pa je svoje sedište preneo u Segedin. Zapolja je uputio protiv njega i poveću vojsku, pod vodjstvom erdeljskog vojvode Petra Perenjija, ali je ta vojska kod Seleša, početkom maja, bila potpuno poražena.

Ferdinand je nastojao da pridobije i druge srpske velikaše. Obraćao se i Radiču
Božicu i Pavlu Bakiću. Njegova je diplomatska aktivnost imala medju Srbima dosta uspeha, naročito posle ove Nenadove pobede. To je nagnalo protivnike Nenadove, da upnu sve snage protiv njega. U velikoj borbi kod Sedjfalua zadat je njegovoj vojsci osetan udarac. Iako ga je oslabilo, to ga nije slomilo. S toga su kasnije pokušana druga sredstva. Kad se Jovan Nenad spremao u susret kralju Ferdinandu, bio je, u prolazu kroz Segedin, iz zasede smrtno ranjen. Teško ranjenog preneli su njegovi ljudi Nenada u selo Tornjoš, gde mu je stari neprijatelj, Valentin Terek, otsekao glavu, 26. jula. Posle njegove smrti vojska mu se brzo rasula. Tako je brzo završio život taj čudni i još dovoljno neproučeni
junak, najmističnija i najviše problematična ličnost cele naše prošlosti. Kao stvoren za epsku pesmu on u njoj, ipak, nije ostavio nikakva traga, što je isto tako od značaja i za vreme i za sredinu i možda za psihu postanka i života naše narodne junačke pesme.''

Možete li bez Ženskog štranda zamisliti slike Subotice?


Ludoš (prilaz vodi) sam otkrivao kao Livingston, iliti već ko drugi, izvor Nila.

nenad.bds
izvor:vojvodinacafe.rs