Giorgio de Chirico

[You must be registered and logged in to see this image.]

Giorgio de Chirico (Volos, Grčka, 10. srpnja 1888. - Rim, 20. studenog 1978), grčko-talijanski slikar; osnivač metafizičke škole slikarstva i preteča nadrealizma.

Umjetnički se obrazovao u Ateni, Firenci i [[München]u] (od 1906.) gdje je postao članom umjetničke akademije. U Njemačkoj je bio pod utjecajem filozofija Friedricha Nietzschea i Schopenhauera, ali i njemačkog romantičarskog simbolizma Arnolda Böcklina i Klingera, kod kojih je cjenio mogućnost da mitološke prizore uklope u sadašnjost, u prorijeđenoj i zamrznutoj atmosferi. Godine 1909. vratio se u Italiju., a 1911. godine otišao je u Pariz, gdje je upoznao Apollinairea i odbacio svaku kubističku fragmentaciju i futurističko razbijanje forme te kult brzine i suvremene tehnologije. Izlagao je u Parizu 1912. i 1913. godine, a reprodukcije njegovih slika pojavile su se i u američkom umjetničkom časopisu 291. Originali tih reprodukcija bili su izloženi u galeriji Dada u Zürichu. Do 1914. de Chiricove je teorije s njime dijelio jedino njegov brat Alberto Savinio (1891.-1952.), pisac i glazbenik koji je u Italiji promicao radove dadaističkog pjesnika Tristana Tzare. Godine 1915. de Chirico je upoznao futurista Carla Carrà. S Carlom Carràom u Ferrari je 1917. godine utemeljio metafizičko slikarstvo, kao reakciju na futuristički dinamizam koji je tada bio popularni pravacu talijanskom slikarstvu. Prvo izdanje njihova časopisa Valori plastici, tiskano je 1918. godine, kada je de Chiricovo slikarstvo postajalo sve popularnije u Italiji.

Sljedećih je godina definirao kanone metafizičkog slikarstva, a njegova su razmatranja objavljena u časopisu "Pittura metafisica" ("Metafizičko slikarstvo"). Radove nastale između 1915. i 1925. karakteriziraju teme i motivi ogoljene arhitekture u nerealističnoj perspektivi, uronjene u tajanstvenu atmosferu, bez ljudskih likova. U prikazima interijera iz istog razdoblja zatječu se predmeti izmješteni iz svog prirodnog ili očekivanog konteksta, čime se postiže efekt nadrealnog. Javljaju se i uznemirujući klasični motivi (Hektor i Andromaha, Ettore e Andromaca, 1917.). Na motiv krojačke lutke, simbol suvremenog čovjeka, nadahnuo ga je "Čovjek bez lica", lik iz drame njegova brata, književnika i slikara Alberta Savinija.

Dvadesetih godina došao je u doticaj s nadrealizmom.

Izrađivao je i kazališne scenografije, pisao prozu (Uspomene iz mog života) i likovne kritike. Snažno je utjecao na nadrealističku likovnu umjetnost, ali romanom Heptameros i na nadrealističku književnost.

De Chiricova je ljubav prema mitovima i klasičnoj kulturi učinila njegove slike, naslikane odlučnim i sjajnim umjetničkim jezikom, veoma prepoznatljivima. On je geometrijskom pravilnošću slikao statične kompozicije spajajući realno i imaginarno (svijet sna, podsvijesti i sl.) naglašavajući plastične vrijednosti neobičnih, apsurdnih kombinacija predmeta i pojava (kao kod npr. Velikog Metafizičara). Prikazivao je bezvremene prizore nepokretne atmosfere: napušteni trgovi okruženi sjenovitim kolonadama, prazne i negostoljubive građevine ili udaljena groblja. De Chirico je tipične motive svojih slika (tornjeve, arkade, kipove i vlakove) crpio iz svojih sjećanja na djetinjstvo u Grčkoj i kasnija putovanja po Italiji.

Svoju je umjetnost opisao kao metafizičku zato što ona pokazuje svijet koji je skriven iza stvarnoga. Tu je teoriju razvio takošto je iz svojih tema izbacio sve uobičajene asocijacije i postavio ih u novu i neobičnu okolinu. Njegove slike nisu imale nikav odnos s prirodom ili poviješću, i zato nam ne ottkrivaju prepoznatljive detalje ili naznake o svom stvarnom značenju. Najvažnije mu je bilo stvoriti neobični ugođaj tajanstvenosti i nelagode, što je i uspjevao uporabom tamnih sjenki, anonimnih lutaka, bizarnim i otuđujućim nizanjem predmeta te zagonetnim naslovima svojih slika. Takva pjesnička koncepcija umjetnosti, koju je de Chirico sam nazvao “strogom, cerebralnom, asketskom i lirskom”, slijedila je filozofiju Nietzschea koji je tvrdio da umjetnost nema logično značenje.

Mnogi su mu radovi bliski kubističkima (Hektor i Andromaha), a poslije u “klasicističkoj fazi” stvara konzervativnija djela u kojima preovladavaju karakteristični elementi i motivi antičke umjetnosti (Sjećanja na Ilijadu; Pjesnik u nedoumici).

(Wikipedija)

[You must be registered and logged in to see this image.]

Enigma dolaska dana, 1911-12.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Venecija, kanal Grande

Vrednost ove slike se procenjuje na 168 000Eura.

Autoportreti

[You must be registered and logged in to see this image.]



][You must be registered and logged in to see this image.]

Đorđo de Kiriko

[You must be registered and logged in to see this image.]

Đorđo de Kiriko je bio italijanski slikar. Kiriko je rođen u Volosu. Nakon završetka studija u Atini i Firenci seli se u Nemačku u 1906, gde je upisao akademiju lepih umetnosti u Minhenu, tamo je čitao dela Ničea i Artura Šopenhauera, i proučavao rad Arnolda Broklina i Maksa Klingera. Posle 1910. seli se u Italiju.

Nakon što se puno selio po Evropi, i posle izbijanja Prvog svetskog rata vraća se u Italiju gde se pridružuje italijanskoj vojsci. Međutim, u vojsci je proglašen nedovoljno sposobnim za vojne dužnosti, zbog toga ga premeštaju u bolnicu u Feri. Godine 1915. de Kiriko je upoznao futuristu Karla Kara. Nastavio je da slika i 1918. premešten je u Rim, a takođe 1918. su njegova dela izlagana u Evropi.

Osnivač je metafizičke škole u slikarstvu. Najbolji deo svog slikarskog opusa stvorio je između 1909. i 1919, u svojoj metafizičkoj fazi, s motivima mirnih mediteranskih gradova punih svetla. Sledećih je godina definisao kanone metafizičkog slikarstva, a njegova su razmatranja objavljena u časopisu „Pittura metafisica“ („Metafizičko slikarstvo“). Radove nastale između 1915. i 1925. karakterišu teme i motivi ogoljene arhitekture u nerealističnoj perspektivi, uronjene u tajanstvenu atmosferu, bez ljudskih likova. U prikazima enterijera iz istog razdoblja zatiču se predmeti izmešteni iz svog prirodnog ili očekivanog konteksta, čime se postiže efekat nadrealnog. Javljaju se i uznemirujući klasični motivi (Hektor i Andromaha, (Ettore e Andromaca), 1917). Na motiv krojačke lutke, simbol savremenog čoveka, nadahnuo ga je „čovek bez lica“, lik iz drame njegovog brata, književnika i slikara Alberta Savinija. Oženio se 1924. prvom ženom, ruskom balerinom Raisom Gurevič, nakon čega su se zajedno preselili u Pariz. 1928. održao je svoju prvu izložbu u Njujorku, a ubrzo posle toga i u Londonu.

Godine 1930. upoznaje i svoju drugu ženu Izabelu Pasker Far sa kojom će ostati do kraja života i najzad se ponovo doseliti u Italiju, tačnije Rim gde će se i skrasiti 1944.

Dobio je nagradu od pisca Gijoma Apolinera, koji je pomogao da njegove radove upoznaju i kasniji nadrealisti. Tanguj je napisao kako je jednog dana 1922. video jednu od de Kirikovih slika u izlogu neke prodavnice slika, i od tog momenta je odlucio da postane slikar, iako nikada u životu nije držao četkicu! Drugi umetnci su potvrdili uticaj de Kirika uključujući umetnike kao što su Maks Ernst, Salvador Dali i Rene Magrit. De Kiriko je snažno uticao na pokret nadrealista. Mikelanđelo Antonini, italijanski filmski režiser je takođe tvrdio da je podstaknut de Kirikom. Fumito Ueda je kritički tvrdio da je i igra „Ico“ kao i njegov nastavak „Shadow of the Colossus“ za Playstation 2 nastala pod uticajem de Kirika.

Kasnije de Kiriko je napustio svoj metafizički način slikanja i počeo da slika mnogo realističnije, ali sa mnogo manje uspeha.

De Kiriko je takođe objavio i roman 1925. pod nazivom «Hebdomeros». Njegove slike nisu nikada više bile hvaljene onoliko koliko su bile hvaljene slike nastale u njegovom metafizičkom periodu.

[You must be registered and logged in to see this image.]