ZEMLJA DVORACA I LEGENDI



Prvi pisani dokumenti o Škotskoj javljaju se još u vrijeme Rimskog Carstva. Škotski krajevi, ili provincije, kako su bili zvani rubni krajevi Carstva ostao je zapamćen kao "neosvojivi". Naime Škotska je u to vrijeme bila paganska zajednica, njeni ratnici strašili su rimske legije, koje se i ovako nisu snalazile u brdovitom Škotskom krajoliku. Rimski imperatori su naredili da se izgradi utvrdni zid duz Škotske granice kako bi se rimske trupe zaštitile od hordaških upada Škota. "Provincija Sjeverna Engleska" ostala je slobodna, odupirala se Rimskim navalama vijekovima i na kraju u tome i uspjela.

Drugi značajan period Škotske istorije je dugogodišnja borba za samostalnost. Rat sa Engleskom, koji je trajao dugi niz godina u obliku borbe na vojnom, diplomatskom i ekonomskom polju.  U toj borbi najviše je spominjan William Walase, Lord Braveheart (lord hrabro srce). William Walase se borio za Škotsku slobodu. O njemu su pisane mnoge pjesme i priče, a u devedesetim je snimljen i film Braveheart. U tom ratu mnogi od Škotskih plemića su pali. Najtragičnija je pogibija kraljice Marry, u nekim pričama ona je bila nazvana "Kraljica Škotska". Škotska je dala mnoge živote, u toj borbi, na kraju ispostaviće se sudbonosnoj za Škotski narod.

znanje.org

DVORAC DUNROBIN



   Nalazi se sjeverno od Golspie i bio je sjedište vojvoda od Sutherlanda, jedne od najstarijih grofovskih porodica u Škotskoj. Izgradio ga je Earl John Glas sredinom 17. vijeka. Između 1835. i 1850. Sir Charles Berry napravio je velike promjene na njemu. Stari je dvorac pregradio na sjever i istok. Izgorio je 1915., ali ga je popravio Sir Robert Lorimer koji je također 1921. izgradio knjižnicu, atelje i blagovaonu.

   U dvorcu se nalazi muzej i vrt sa pogledom na more. Danas u dvorcu zivi Grofica od Southernland-a.




   Postoji Legenda, da je u 14. vijeku kćerka Earla od Southerlanda bila zaljubljena u covjeka kojeg je njen otac smatrao nedostojnim. Earl je zakljucao kćerku na tavanu kako bi spriječio da pobjegne i uda se. Kćerka je pokušala da pobjegne spuštajući se niz konopac, kada je njen otac ušao i iznenadio je, tako da je ona pala  i poginula. Priča se da duh kćerke još luta po gornjim spratovima dvorca.

znanje.org

DVORAC CAWDOR



   Cawdor se nalazi oko 20 kilometara istočno od Invernessa, u istočnom središtu Škotskih visoravni. Ovaj dvorac iz 14. vijeka je započet kao kula. Zid, gornji spratovi i masivna željezna kapija dograđeni su u periodu od 1454.-1455.

   Čelična kapija je donesena iz obližnjeg dvorca Lochindorb oko 1455. godine, kada je škotski državni savjet naredio Thaneu od Cawdora da razmontira Lochindorb nakon što je bio oduzet od Earla od Moraya. Strelišta su dograđena u 16. i 17. vijeku.

   Prvi Thanes od Cawdora je imenovan 1236. od strane Aleksandra II. Trećeg Thanesa je ubio Sir Alexander Rait, iz obližnjeg dvorca Rait. Clan Campbell je preuzeo kontrolu nad utvrđenjem zatočivši 12-godisnju nasljednicu 1511. i udavši je za sina Grofa od Argylla. Campbelli su zadržali dvorac odupirući se Lordu Loretu za vrijeme ustanka Jakubita 1746. godine.

    Cawdor ima tri vrta. Prvi je Walled Garden, koji je najstariji i datira iz 1600. a kasnije postaje bašta za bankete. Flower Garden je zasađen nekih 100 godina poslije i bio je namjenjen za kasno ljeto i jesen. Zbog raznovrsnih biljnih vrsta bašta je bila interesantna i u rano proljeće. Wild Garden je najmlađi, a zasađen je 1960.


   Prema legendi jednog dana Thane od Cawdora je natovario magarca zlatom i putovao sa njim po selima, govoreći da gdje god magarac legne da se odmori, na tom mjestu će on podići dvorac. Magarac je legao pored nekog drveta i Thane je podigao dvorac oko tog drveta, za koje se misli da je bio glog koji je uvenuo 1372. godine.



   Vjeruje se da su dva duha nastanjena u ovom zdanju. Jedan je duh plave dame u plavoj somotnoj haljini, a za drugog se vjeruje da je John Campbell, prvi Lord od Cawdora.

znanje.org

DVORAC HUNTLEY



   Dvorac se nalazi u blizini Huntleya u regiji Grampian. Tri dvorca su postojala na mjestu Huntleya. Oko 1240. Earl Duncan sagradio je drveno utvrđenje na vrhu nasipa okruženog velikim jarkom. Bio je smješten na mjestu gdje se Bogie ulijeva u rijeku Deveron i okružen sa svih strana brdima Izgradnja dvorca, kakav sada postoji, je trajala nekoliko stotina godina. 1314. Kralj Robert dodijeljuje titulu te zemlje Sir Adamu Gordonu, koji postaje Grof od Huntleya. Kada je drveno utvrđenje izgorjelo u 15. vijeku oni su ga zamijenili predivnim dvorcem. Ipak, samo su podzemne zasvođene odaje i kule zamka zadržane pošto je početkom 16. vijeka Earl od Huntleya IV odlučio da ga u potpunosti renovira.


  Novo utvrđenje je trebalo da postane elegantna rezidencija pogodna za primanje uglednih gostiju, ali ni odbrana nije bila zaboravljena. Zidovi utvrđenja su bili izgradjeni od najčvršćih materijala. 1594. Earl V se pobunio protiv Jamesa VI koji je napao ovaj dvorac učinivši pritom velike štete. Grof je sklopio primirje sa kraljem i  dvije godine poslije postaje Markiz.



   Za vrijeme Građanskog rata Markiz II, koji je podržavao kralja, je bio pogubljen od strane prisalica svečanog ugovora. Oni su zaposjeli dvorac, a nakon završetka rata porodica Huntley je odlučila da se nastani u obližnjoj kući.

   Nakon što je napušten, dvorac u potpunosti biva zapušten, tako da danas potkrovlje,spratovi i bogate dekoracije više ne postoje. Sadašnji izgled, dvorac je uglavnom zadržao od promjena iz 17. vijeka. Masivan, okrugao toranj i elegantan red prozora simbol je snage i estetike obitelji koja ga je izgradila.

znanje.org

DVORAC CRAIGIEVAR



   Desetak kilometara južno od Alforda nalazi se roskasti sedmospratni dvorac Craigievar. Dvorac je sagradio William Forbes 1620. godine. Više je bio namjenjen kao rezidencija nego kao utvrđenje, iako ima masivna vrata, čeličnu kapiju i imao je dvorište opasano zidom sa kulom na svakom uglu, od kojih se jedna zadržala i do danas. Dvorac je bio luksuzno opremljen. Njegov interijer je do danas ostao skoro nepromijenjen.

Unutra ima mnogo toga za vidjeti: velika dvorana sa kaminom, muzička galerija, tajno stepenište, likovni atelje, Kraljičina soba ,oslikani plafoni, sobe za poslugu i još mnogo toga. Dvorac je bio u vlasništvu porodice Forbes sve do 1963. godine kada je prešao u vlasništvo države.

   William Forbes je, kao mlađi sin, morao da se osamostali i ostavi traga u svijetu. Zaradio je bogatstvo trgovinom, pogotovo na unosnom škotsko-sjevernonjemačkom tržištu. Između 1610. i 1626. uložio je sav zarađeni novac u izgradnju dvorca Craigievar.

znanje.org

DVORAC BALMORAL



   Dvorac Balmoral potiče iz 16. vijeka, kada je zapravo bio kula. 1848. su ga posjetili Kraljica Viktorija i Princ Albert. Šuma u okolini dvorca je podsjetila Princa Alberta na Thuringiu u njegovom zavičaju. Princ je kupio kulu i imanje kao poklon za Kraljicu. 1853. godine William Smith je odabran da izgradu dvorac u škotskom baronskom stilu. Novi dvorac je sagrađen oko 90 metara sjeverno od starog i završen je 1855. godine. Tokom godina dvorac je pretrpjeo izmjene i prepravke od strane kraljevske porodice, a zadnju prepravku je napravio Vojvoda od Edinburga koji je povećao baštu i vrt.

Uzimajući u obzir njegovu veličinu i ljepotu ne čudi zašto ga je Kraljica Viktorija zvala ''ovaj divan raj''.

znanje.org

DVORAC BRAEMAR



   Gradnju dvorca je započeo 1628. godine John Erskine (1558 - 1634), Vojvoda od Mara, kao bedem protiv moći Farquharsona. 1689. godine, za vrijeme kratkotrajne pobune Jakobita, dvorac je spalio Crni pukovnik, John Farquharsion od Invereya. 1748. Kraljevske vlasti su iznajmile na 99 godina i renovirale dvorac da bi služio kao kasarna garnizona, kako bi smirili nemirnu provinciju Mar.



   Iako je iznajmljen na 99 godina, garnizon se povukao iz Braemara 1797. godine. 1807. dvorac je vraćen Farquharsonima od Invercaulda. James, deseto dijete Johna Farquharsona, koji je naslijedio oca 1750. godine pozabavio se proširivanjem dvorca i imanja. Umro je 1805. godine.

   Jedino od jedanaestoro Johnove preživjele djece, kćerka Catherine Farquharson, je naslijedila dvorac. Ona se 1799. godine udala za James Rossa od Balngowana, drugog sina poznatog admirala, Sir Charles Lockhart Rossa. Nakon smrti Catherininog brata, James Ross je uzeo prezime Farquharson tako da je nastavak loze bio osiguran.

znanje.org

DVORAC GLAMIS





   Dvorac se nalazi u blizini sela Glamis, oko 10 kilometara zapadno od Forfara. Dvorac je poznat po tome što se radnja Sheakspearovog ’’Macbeth’’-a odigrava u njemu. Među najstarijim i najukletijim dijelovima dvorca je Duncanova dvorana, koja podsjeća na pogubljenje Kralja Duncana od strane Macbetha. Iako je stvarno mijesto ubistva u blizini Elgina, ovo je tradicionalna Shakespearova scena zločina.

   Dvorac Glamis, koji datira uglavnom sa kraja 17. vijeka, sadrži dijelove građevina koje su postojale i ranije, a smatra se da je bila kraljevska rezidencija u 11. vijeku. Kralj Robert II je dao pravo na oblast Glamis porodici Lyon 1372. godine.

   Lyoni su do tada bili poznati kao Grofovi od Strathmorea i iako su već tri puta bili proglašavani plemićima, Škotski Grofovi su postali 1677. a Grofovi Ujedinjenog Kraljevstva tek 1937. godine, kada je Elizabeth Bowes Lyon, Vojvotkinja od Yorka, postala Kraljica Engleske.


   Kraljica Elizabeta, poznatija kao Kraljica Majka, je provela većinu svog djetinjstva u Glamisu, a Princeza Margaret je tu i rođena 1930. godine. Dvorac je ostao u vlasništvu porodice sve do danas. Posjeduje prelijepe kolekcije oružja, namještaja, slika i tapiserija. Takođe, mnoge legende su vezane za ovaj dvorac.



   Porodična kapela je ukleta od strane Sive dame, za koji se vjeruje da je duh Dame Janet Douglas, koja je spaljena na lomači kao vještica na brdu pored dvorca 1537. godine. Bila je optužena da je podmetnula otrov Kralju. Veoma je moguće da su optužbe bile izmišljene iz političkih razloga. Njen duh je skoro viđen u kapeli u prisustvu mnogobrojnih svjedoka. Priča se i da se pojavuje iznad kule-sata.

   Mladi crnac, odnosno duh crnog sluge koji je bio zlostavljan prije nekih 200 godina, pohodi kamenu klupu pored vrata Kraljičine sobe.

znanje.org

DVORAC FLOORS



   Dvorac Floors je najveći naseljeni dvorac u Škotskoj. Dvorac je dom Vojvode i Vojvotkinje od Roxburgha. Sagradio ga je 1721. godine William Adam za Johna Kera, prvog Vojvodu od Roxburgha.

   Dvorac leži pokraj rijeke Tweed, kilometar i po zapadno od Kelsa na Škotskoj granici. Dvorac je drastično preuredio William Playfair, šesti Vojvoda od Roxburgha.

   Dvorac posjeduje veliku kolekciju umjetničkih dijela, od slika Raeburna i Gainsborougha, do kolekcije porculana, sobe sa pticama, riznice sa dragocjenostima i Briselske tapiserije iz 15. vijeka.


   U okolini dvorca se nalazi drvo zelenike koja označava mjesto gdje je Kralj James II poginuo od eksplozije ogromnog topa, poznatog kao Lav, za vrijeme opsade obližnjeg dvorca Roxbourgh 1460. godine.



   1892. godine Innes-Ker, Vojvoda od Roxburgha, je oženio Mary Goelet, kćerku američkog milionera. Mary je sa sobom, kao miraz, donijela ogroman plijen iz Francuske revolucije, koji je nakon revolucije presao Altlantik. Sa novcem od miraza Innes-Ker je proširio dvorac, napravio impresivnu kapiju i dvije bočne zgrade.

znanje.org

DVORAC HERMITAGE



   Dvorac se nalazi nam mijestu koje je ključno za kontrolisanje Liddesdalea i granične oblasti za vrijeme Englesko-škotskih ratova. Prvi oblik dvorca na ovom mijestu je bilo drveno uporište koje je najvjerovatnije sagradio Nicholas De Soulis oko 1240. godine. Dvorac je ostao pod vlašću De Soulisa sve do 1320. godine, kada je William De Soulis optužen za pripremanje zavjere protiv škotskog Kralja Roberta Brucea, te su mu dvorac i imanje konfiskovani.

   Od 1332. godine dvorac je bio u vlasništvu engleza Sira Ralpha De Nevillea, dok ga 1338. godine nije zaposjeo William Douglas, vitez od Liddesdalea, koji je zahtijevao vlasništvo nad dvorcem. William je izgladnio lokalnog šerifa do gladi jer je i on smatrao da ima prava na dvorac. Nakon ubistva Kralj se složio sa Williamom i dao mu dvorac.




   1353. William je ubijen iz osvete nakon što se priklonio Engleskoj. Naredni vlasnik dvorca je bio Hugh De Dacre, koji je ponovo izgradio dvorac od kamena. Iz Dacreovih ruku dvorac je prešao Daglaseima, koji su nastavili da dograđuju i utvrđuju dvorac.

   Početkom 15. vijeka  mnoge vojvode su prelazile na englesku stranu, i pošto je dvorac bio na strateški važnom mijestu, on je oduzet Dogulaseima i dodijeljen Grofovima od Bothwella, kojima se više vjerovalo. U 17. vijeku strateška važnost dvorca postaje manja, tako da je on napušten i već u 18. vijeku postaje ruševina. Dvorac je krajem 19. vijeka obnovio Sir Walter Scot.

znanje.org

DVORAC DRUMLANRIG



   Dvorac se nalazi u gornjem Nithsdaleu. 25 kilometara zapadno od Moffata. Drumlaring je jedna od tri škotske kuće koje posjeduje Vojvoda od Buccleucha i Queensberryja, druga dva su Braxholme i Bowhill.


   Dvorac je sagrađen na mijestu na kojem je u 14. vijeku bio dvorac porodice Douglas. Porodica je 1617. godine nagrađena za podršku Kralju Jamesu VI pa je William Douglas, prvi Vojvoda i treći Grof od Queensberryja, naredio gradnju sadašnjeg dvorca koji je više odgovarao njegovom statusu. Gradnja dvorca ga je gotovo dovela do bankrota.


   Drumlanrig je sagradio između 1679. i 1691. godine James Smith i njegov punac Robert Mylne, Veliki majstor Kraljevske masonske lože. Kuća je građena oko dvorišta, sa kružnim tornjem na svakom uglu.



   Drumlanrig i titular od Queensberryja je prenesena na Vojvode od Buccleucha 1810. godine nakon smrti četvrtog Vojvode od Queensberryja, čiji jedini doprinos dvorcu je bio to što je posjekao okolne šume da bi održao svoj raskošni život u Londonu. Porodica Bucchleuchs je u dvorac donijela ogromnu kolekciju namještaja i umjetničkih djela, uključujući radove Holbeina, Rembranta i Da Vincija.

znanje.org

DVORAC CULZEAN



   Na litici tridesetak kilometara južno od Ayra u jugozapadnoj Škotskoj nalazi se dvorac Culzean. Culzean je utvrđenje nepravilnog oblika, sagradila ga je porodica Kennedy pred kraj 16. vijeka, i bio je skoro 200 godina star kada je Sir Thoms Kennedy uspio da dobije titulu Grofa od Cassilisa 1762. godine. Umjesto da se preseli iz svoje staromodne kuće u dvorac Cassilis, Sir Thoms je odlučio da popravi i renovira Culzean kako bi ga učinio dostojnijim i udobnijim.

   Nakon Thomasove smrti 1775. godine njegov brat David zapošljava jednog od najboljih arhitekata tog vremena, Roberta Adama, da pretvori Culzean iz zapuštene tvrđave u grandiozan, romantičan i moderan dvorac.




   Robert Adam je radio na dvorcu Culzean 15 godina (od 1777. do 1792. godine). Gradnja se odvijala u 4 faze. U prvoj fazi 1777. godine Adam je postojeći L oblik dvorca pretvorio u četvrtast dodajući trospratno krilo. Novi kuhinjski blok je takođe bio dodan  nekoliko godina ranije od strane devetog grofa. U drugoj fazi 1779. godine Adam je renovirao novo kriloi dodao destileriju, mljekaru i spavaće sobe u zapadnom dijelu dvorca. U trećoj fazi 1785. godine kuhinjsko krilo, koje je izgradio deveti Grof, je srušeno i na tom mjestu Adam je sagradio kulu sa sobama. U četvrtoj fazi 1787. godine Adam je nacrtao finalne planove dvorca. Pošto nije bilo mjesta za klasične spiralne stepenice, Adam je napravio ovalne, koje su bile osvjetljene kupolom iznad njih. 1945. godine porodica Kennedy je dala donaciju dvorcu preko Nacionalne fondacije Škotske i tražila da im se da zadnji sprat dvorca za generala Eisenhowera u znak zahvalnosti, što je i učinjeno.

znanje.org

DVORAC BRODICK





   Ovo utvrđenje je promijenilo mnoge vlasnike. Orginalnu građevinu je izgradila, u periodu od 1220. do 1240. godine, porodica Stewart. 1263. godine dvorac su preuzeli McDonaldsi uz podršku Kralja Norveške. Stewarti su povratili dvorac kada je Robert Bruce napao Norvežane 1307. godine. 1406. godine Engleska flota je uništila Brodick.

   Pravo na ostrvo Arran je bilo dodjeljeno Lordu Hamiltonu 1470. godine. On postaje Grof od Arrana 1503. godine i ponovo gradi Brodick kao kuću sa kulom. 1528. godine Šerif od Butte šalje sinove da razore Brodick zbog zavade sa Hamiltonima. Brodick je ponovo razoren 1544. godine, ovaj put uz pomoć Henryja VIII.

   Dvorac je ponovo izgrađen 1545. godine kada je Grof od Arrana postao Vojvoda od Chatelheraulta (francuska titula). Campbelli su preuzeli dvorac 1639. ali su ga Hamiltoni povratili 1651. pomoću Cromwella. Tada je sagrađena topovska kula da bi se zaštitio dvorac od dlčoazećih neprijatelja.



   1844. godine dvorac je uvelko peruređen. Dodano je kuhinjsko krilo, duplo duže od starog dvorca, i napravljeni su novi ulazi u dvorac. Dvorac je korišten kao lovačka loža i rezidencija sve do 1957. godine. Posljednji Hamilton je umro 1957. godine i dvorac je preuzela kraljevska vlast umjesto neplaćenih poreza. Brigu o dvorcu je preuzela Nacionalna fondacija Škotske.

znanje.org

DVORAC EDINBURGH



   Dvorac Edinburgh godišnje posjeti približno milion ljudi. Ako se izuzme Londonska kula, dvorac Edinburgh je najposjećeniji spomenik u Velikoj Britaniji. Oko 600. godine tri stotine ljudi se okupilo oko njihovog Kralja Mynyddoga u njegovom utvrđenju  Din Eidyn. Ovo je prvo pominjanje imena mjesta koje danas zovemo Edinburgh. 638. godine Din Eidyn je okupiran od strane Yorkshireskih Anđela. Nakon toga je mijesto dobilo naziv Edinburgh, koji se održao do danas.

   1093. godine Kraljica Margaret, žena Malcolma III je ležala u dvorcu ozbiljno bolesna. Javljeno joj je da je njen muž ubijen kod Alnwicka u Northumberlandu, nakon čega je i ona, slomljena srca, preminula. Nakon što ju je Papa Inosentije IV 1250. godine proglasio za sveticu unutar tvrđave je sagrađena kapela posvećena njoj. Ta kapela je najstarija građevina unutar Edinburgh dvorca.



   1296. godne Edvard I, engleski Kralj, napada Škotsku i okupira dvorac Edinburgh. U noći 14. marta 1314. godine Sir Thomas Randolph, nećak Kralja Roberta Brucea, se sa svojim ljudima popeo preko sjeverne stijene na dvorac Edinburgh, iznenadio engleski garnizon i povratio dvorac.

   16. maja 1568. godine Mary, Kraljica Škota, je otplovila u Englesku, i njen maloljetni sin je postao Kralj Škotske. Za sobom je ostavila podjeljenu naciju. Sir William Kirkcaldy je bio čuvar dvorca Edinburgh. Kada je 1571. godine htio da podrži protjeranu kraljicu, kraljeve pristalice su opkolile dvorac, ali pošto je najbolja artiljerija bila u dvorcu, nisu mogli da prodru unutra. Opsada je trajala dvije godine, sve dok Engleska nije poslala namjesnika Mortona. U maju 1573. godine, nakon razornog jedanaestodnevno bombardovanja, istočni zidovi su se srušili, Kirkcaldy se predao nakon čega je i pogubljen. Namjesnik Morton je skoro odmah počeo obnovu porušenog dvorca. Dvorac je do danas ostao u vlasništvu škotske države.

znanje.org

DVORAC INVERARAY



Dvorac Inveraray se nalazi na jezeru Fyne, između Glasgowa i Obana. Sagrađen je sredinom 18. vijeka i predstavlja fin primjer ranog škotskog baronskog stila. Izgradio ga je Vojvoda od Argyla, a čije je dvorac i danas sjedište. Unutrašnjost dvorca je urađena u francuskom neoklasičnom stilu. Glavna sala se proteže čitavom visinom dvorca i ukrašena je ogromnom kolekcijom oružja. U dvorcu se takođe nalaze i velike kolekcije slika i tapiserija, te predmeta koje su od velikog značaja klanu Campbella.



Znanje.

Tajna dvorca Glamis



Sama građevina datira uglavnom iz 17. st. iako su pojedini dijelovi nastali puno ranije.

Još 1372. godine je kralj Robert II dao pravo na oblast Glamis obitelji Lyon. Lyoni su do tada bili poznati kao Grofovi od Strathmorea, zatim su 300 godina kasnije postali škotski grofovi, a 1937. i grofovi Ujedinjenog Kraljevstva (kada je Elizabeth Bowes Lyon postala Kraljica Engleske).

Smatra se da su upravo uz Glamis vezane kojekakve užasne priče o čudovištu iz dvorca, ali i nekim drugim tajnama koje još nisu otkrivene.

Dvorac je također poznat i po tome što se radnja Shakespearova „Macbetha“ odvija u njemu.

Prvo što će turiste i ostale namjernike zaintrigirati jest činjenica da dvorac s vanjske strane ima dva prozora više nego što se može izbrojati iznutra. Taj podatak ide u prilog teoriji da unutar dvorca postoji tajna odaja koja je zazidana i do koje se ne može doći.

A budući da je odaja tajna, upravo ju to čini zanimljivom i pogodnom za kojekakve priče i možebitne gadosti koje su se u njoj odvijale.

Prema jednoj od priča, u sobi je zatvoreno deformirano dijete koje je bilo rezultat mnogobrojnih „križanja“ unutar obitelji (mnoge plemićke i kraljevske obitelji bilježe česte slučajeve genetskih oboljenja nastalih upravo kao posljedica rodbinskih veza). Međutim, smatra se da to dijete nije „velika“ tajna koju krije dvorac.

Naime, postoji tvrdnja da dvorac krije jednu veliku tajnu koju i dan danas čuvaju preostali, isključivo muški, članovi obitelji Glamis, te da je ta tajna toliko strašna da nikada neće biti otkrivena, a tradicionalno ju muškarci saznaju kada postaju punoljetni.



Budući dakle da pravu istinu o velikoj tajni nikada nećemo saznati, evo nekoliko priča koje se vežu uz ovaj dvorac:

• Navodno je obitelj Ogilvies davne 1486. godine, zamolila obitelj Glamis zaštitu od njihovih zakletih neprijatelja, obitelji Lindsay. Obitelj Glamis je „velikodušno“ prihvatila obitelj Ogilvies te im pružila utočište ni manje ni više nego u tajanstvenoj odaji, gdje su ih mjesec dana držali zatvorene bez hrane i vode. Priča govori da su nakon mjesec dana otvorili tajnu prostoriju te unutra pronašli jedinog preostalog živog člana obitelji. Preživio je tako što je pojeo ostale članove.
  
• Dva stoljeća kasnije, ova „uzorna“ grofovska obitelj je iz zabave skinula crnog roba te su krenuli u lov za njim s lovačkim psima. Taj rob je kasnije nazvan „Jack the Runner“ te je viđen kao duh koji trči dvorcem i vrišti. Naime, tog istog roba su psi rastrgali pred očima „uvaženih dama“ koje su uživale u tom dramatičnom prizoru.
  
• Dvorac navodno opsjedaju još neki duhovi, kao što su Lady Glamis koja je spaljena kao vještica na obližnjem brežuljku, te jedna sluškinja koja je uspjela ući u tajanstvenu odaju, ali je užasnuta viđenim prizorom pokušala pobjeći, no radnici su je uhvatili i iščupali joj jezik željeznim kliještama kako bi tajna ostala sačuvana.
  
• U divnim pričama i legendama o ovome dvorcu spominje se još i kartanje Earla Beardia sa samim vragom prilikom čega je izgubio dušu…
  

No, bez obzira na sve ove mistične i užasavajuće priče, dvorac Glamis je danas otvoren za javnost te se u njemu nalazi bogata zbirka oružja, namještaja, slika i tapiserija koje vrijedi vidjeti.

(Alfaportal)

DOM SLOVENAČKOG ROBINA HUDA

Dvorac PREDJAME – Slovenija




Dvorac Predjame, ili poznatiji kao Predjamski grad, jeste čuvena renesansna građevina koja se uzdiže na jugozapadu Slovenije, 11 km udaljena od čuvene Postojnske pećine. Ovaj dvorac je jedan od najčudesnijih zamkova u ovom delu Evrope i vrlo je omiljena turistička destinacija. Nalazi se na lokaciji koja je na samom putu ka Italiji i zato Predjamski grad godišnje posete na stotine hiljada obožavalaca čudesa dvoraca Evrope. Osobenost Predjamskog dvorca jeste njegov položaj, jer je podignut na samom ulazu u ogromnu pećinsku jamu, uzidan u stenu odakle se pruža neverovatan pogled na okolne doline. Prvi put se spominje 1274.godine kada je nosio nemački naziv Luegg po plemićkoj porodici koja je nosila titulu vitezova od Adelsberga (nemački naziv za Postojnu). Slavu dvorcu donosi vitez Erazem Lueger koji je njime vladao tokom 15-og veka, a koga narod i istorija pamte kao „barona pljačkaša“. Erazem je bio u sukobu s dinastijom Habsburgovaca i upravo u ovom utvrđenju nalazi utočište za svoju porodicu. Iz Predjamskog dvorca kreće u napade na vlasteline širom sadašnje Slovenije, pljačkajući ih i uživajući reputaciju lokalnog „Robina Huda“. Dvorac je dugo bio pod opsadama sve do smrti viteza Erazema koga je izdao i ubio jedan od njegovih slugu.




Dvorcem narednih vekova upravljaju različite plemičke i grofovske familije, dok je današnji renesansni izgled sa srednjevekovnim fortifikacijskim oblikom, poreklom iz 1570.godine. Nakon Drugog svetskog rata, komunističke vlasti su dvorac učinile muzejem i od tada je idealna destinacija svim ljubiteljima rojalističkih doživljaja





Iz Predjamskog dvorca vodi tajni podzemni tunel kroz sistem pećinskih kanala sve do legendarne Postojnske jame. Ovaj prolaz je proširo vladar Erazem u nameri da mu posluži kao idealan način snabdevanja hranom i namirnicama tokom opsada zamka. Ipak, istoričari smatraju da je vitez Erazem tunel više koristio kao idealan put ka svojim pljačkaškim pohodima.

Danas se u dvorcu priređuju srednjevekovne večere, moguće je u njemu i odsesti. Okruženje Predjamskog grada je meta odigravanja idiličnih viteških turnira u srednjevekovnim kostimima. Predjame se smatraju i romantičnom destinacijom za venčanja – ali u pitanju su prava dvorska i kostimirana venčanja.




Predjamski grad bio je deo scenografije holivudskog filma Božje oružje (Armour of God) u kojem je glumio atraktivni Džeki Čen. Ujedno, Predjamski dvorac bio je tema trenutno vrlo popularne serije „Međunarodni lovci na duhove“ koja se emituje na Sci Fi Tv kanalu.

Columbo.rs

Nova Labudova Stena



Ludvig II, potomak Vitelsbah dinastije, rodjen je 1845. godine u Minhenu.Odrastao je u bogatstvu i raskosi, ali je kralj Bavarske postao rano, sliom prilika - 1864. mu je umro otac.Mladalacki zanos i entuzijazam koji je uneo u politiku ga je brzo napustio, narocito kad je izgubio rat sa Pruskom.Tada se povukao iz politike, i posvetio se muzici i radnji.Obozavao je opere Riharda Vagnera, i podrzavao ga u radu, sto su mu veoma zamerali. Sagradio je tri dvorca (ili zamka) - Linderhof, Herrenchiemsee i Neuschwanstein od kojih je samo jedan zavrsio.



Njegovi gradjevinski projekti su bili basnoslovno skupi, i na njihovo ostvarenje je potrosio celo porodicno bogatstvo, sticano 8 vekova.Zato ga je vlada u Minhenu, u strahu da ne povuce i drzavu u bankrostvo, proglasila neuracunljivim i nesposobnim za vladanje.To se dogodilo 9.Juna 1886.

Zatvoren je u dvorcu Berg, na jezeru Starnberger.Medjutim, vec 13.Juna je pronadjen mrtav u jezeru.Zvanicno je objavljeno da su se i on i njegov terapeut (koji je bio sa njim u setnji) udavili u jezeru, iako su svi dokazi govorili da je ubijen.Bio je veoma ekscentrican, zanet u svoj svet,opcinjen Vagnerovim operama.I bio je optuzivan da je homoseksualac.

Neuschwanstein (nova Labudova stena) je velicanstven zamak na samom jugu Bavarske, nedaleko od granice sa Austrijom.Sagradjen je na kamenom grebenu iznad alpskog jezera, natkriven visokim planinskim vrhom i okruzen gustom cetinarskom sumom.Posto nije imao nikakav vojni niti odbranbeni znacaj, nije ni gradjen kao utvrdjenje.
Posluzio je kao inspiracija Voltu Dizniju, za dvorce iz Pepeljuge i Trnove Ruzice.Danas je jedna od najposecenijih i najvise snimanih gradjevina u Nemackoj.Nemci ga paze i odrzavaju, pa jos uvek donosi jako velike prihode, jer ga posecuju turisti sa svih strana sveta.A njegov graditelj i vlasnik je ubijen jer je previse kostao (iako je za gradnju trosio svoje, a ne drzavne pare).


Unutrašnjost zamka






blic.rs

Chenonceau



Dolina Loare je podrucje na kome se nalaze najveci i najlepsi zamkovi u Francuskoj. A medju ove svakako spada i Chenonceau. Senonsi je neobican i po svojoj istoriji - gradilo ga je obnavljalo 6 zena, pa je zato poznat kao  "Chateau de Femmes" ili "the Castle of Six Ladies".


Sagradjen je izmedju 1515. i 1521. na ostacima prethodnih utvrdjenih gradjevina, iz 11. veka. Smatra se da je na tom mestu u XI veku prvo bio sagradjen jedan mlin. Gradnju je zapoceo Thomas Bohier, glavni poreznik kralja Fransoa I. Medjutim, posto je Tomas bio vrlo cesto zauzet svojim poslom, gradnju je ustvari vodila njegova zena, Katarina Brikone. Tomas je umro 1524. pre zavrsetka radova, pa su zamak zavrsili Katarina i njihov sin. Katarina je vrlo aktivno ucestvovala u gradnji, birala resenja i odlucivala o projektu. Ona je umrla ubrzo posle Tomasa, 1526. Njihov sin Antoan je dogovorio sa kraljem da zamkom dugove koje je imao isplati zamkom. Tako je kralj Fransoa I 1535. postao vlasnik zamka.

Njegov sin i naslednik, Anri II je zamak poklonio svojoj ljubavnici Dijani Poatje. Dijana je volela ovaj dvor i nije zalila vreme ni novac na njegovo uredjenje. Ona je izgradila i uredlia vrt i okolinu zamka.

Deset godina docnije, posle Anrijeve smrti negova udovica Katarina Medici je primorala Dijanu na razmenu - uzela je Senonsi, a dala joj nedaleki Somon - lep zamak, ali znatno manji. Katarina je dogradila zamak i pretvorila ga u dvorac, Izgradila veliku galeriju koja je premostila reku i jos prosirila i uredila dvorski vrt. Kad je postala francuska kraljica , Senonsi joj je bio zvanicna rezidencija. Na samrti, 1589. dvorac je ostavila svojoj snahi Lujzi od Lorene, zeni Anrija III.

Posle njene smrti stvari su po ovu gradjevinu postale losije - Anri je ubijen iste godine i to je bio kraj dinastije Valoa. Posle smrti muza, Lujza je pala u depresiju i nije vise imala interesa ni za dvor. Umrla je u Senonsiju 1601. godine.
Potom je dvorac dospeo pod upravu Gabriele D'Estres, ljubavnice kralja Anrija IV, a 1624. je postao vlasnistvo vojvode of Vandoma, sina kralja Anrija IV i njegove zene, Fransoaz od Lorene. Vojovtkinji od Vandoma se dvor dopao, pa ga je obnovila io odrzavala u dobrom stanju.
Medjutim, posle nje su se naslednici smenjivali, ali dvor vise nije povratio staru slavu. Na kraju je 1720. dospeo u vlasnistvo vojvode od Burbona, koji je malo po malo rasprodao sve sto je nasao u njemu - namestaj, slike, knjige, skulprture, a na kraju i sam dvor.
Kupio ga je 1733. Klod Dupin, a njegova supruga Lujza Dupin, kci bogatog finansijera je zamku vratila zivot. Lujzu su zavoleli seljaci iz okoline zamka, pa su i porodicu Dupin i sam zamak odbaranili kad je izbila revolucija.

Tek 1884. se pojavila poslednja zena koja je gradila "Chateau de Femmes" - Margerita Peloze. Zamak je kupio od nalednika Dupinovih njen muz Teofil Peloze, poznati hemicar. Posto je i on umro pre zavrsetka radova na rekonstrukciji, Margerita je sama obavila posao obnove. Arhitekta koga je angazovala je dobio zadatak da zamku vrati prvobitni izgled, onaj koji je izgradila Katarina Medici.
Poslednja promena vlasnika je obavljena odlukom suda - zamak je dat na prodaju 1913. Kupac je bio Gaston Menier, bogati industrijalac. U I svetskom ratu, Menier je u zamku napravio privremenu bolnicu.
U II svetskom ratu, za vreme okupacije, zamak je bio podeljen: juzna strana je pripadala neokupiranom, a ceo ulaz okupiranom delu Francuske.

Velika poplava je 1940 potpuno unistila Dijanine vrtove, i oni su obnovljeni tek pedesetih. Menier je ulozio novac u potpunu obnovu zamka. Danas Senonsi i dalje blista. Svake godine ga vidi milion posetilaca, pa je (ne racunajuci Versaj) najposeceniji zamak u Francuskoj.



blic.rs

CHILLINGHAM CASTLE



Obilježen kao dvorac s najviše duhova,  u Norhumberlandu na sjeveru Engleske poznat je po cijeloj zbirci nemirnih duša. Najpoznatiji među njima prozvan je Blue Boy, a njegovi stravični krici odjekuju navodno oko ponoći od hodnika dvorca do najbližih naselja.

Nakon toga, kaže legenda, svjetlost obasja veliki bračni krevet u obližnjoj sobi i lik malog dječaka se ukaže na nekoliko sekundi. Najjezovitije u cijeloj priči je to što su prije nekoliko godina u zidu iza kreveta našli kosti malenog dječaka i ostatke plave odjeće na njima.



mysterywithus.com

OLD WARDOUR CASTLE



Sagrađen u 14. stoljeću,  u Wiltshireu na jugozapadu Engleske slovi kao najromantičniji među engleskim dvorcima. Na imanju je snimljen i film s Kevinom Costenorom “Robin Hood: Princ lopova”, no nešto drugo mu je dalo mjesto na popisu ukletih dvoraca.

Lady Blanche Arundell je tijekom engleskog građanskog rata u 17. stoljeću izdržala sa svojim slugama Cromwellovu opsadu koja je trajala skoro mjesec dana. Nakon što je dvorac osvojen Lady Blanche je zatvorena i ubrzo pogubljena. Naravno, prema nekim navodima, ona se još uvijek rado prošeće od dvorca do jezera, pa postoji vrlo velika vjerojatnost da ćete je sresti nađete li se tamo u sumrak.



mysterywithus.com

Zamak Čilingem
Autor: D.L / Izvor: medias.rs




Zamak Čilingem (Chillingham Castle) je srednjevekovni zamak u istoimenom selu, u severnom delu engleske grofovije Nortamberlend. Zahvaljujući svom položaju, na samoj granici sa Škotskom, u prošlosti je bio vrlo važno englesko vojno uporište i poprište mnogih sukoba između Engleske i Škotske.

Zamak je originalno bio manastir krajem XII veka, u kome je kralj Edvard I boravio 1298. godine na putu za Škotsku, kada je krenuo da uguši pobunu Škotlanđana sa Viljem Valasom na čelu. Zbog svog značajnog položaja, manastir  je često bio prolazna stanica engleskoj vojsci ka Škotskoj, ali zbog nedostataka odbrambenih zidina i vojske, više puta je bio i pod okupacijom Škotlanđana, koji su ga koristili za pohode na jug. To se menja 1344. godine, kada kralj Edvard III naredio da se od manastira napravi dobro utvrđen zamak i snažno uporište njegovim braniocima. Zidine zamka su na nekim mestima debele i do 4 metara. Njegov značaj se gubi tokom XVII veka, kako su odnosi dva zavađene zemlje postali mirni nakon ujedinjena dve krune sa kraljem Džejmsom I, kraljem Engleske i Škotske. Zamak se transformiše u stambeni objekat, odbrambeni rov je popunjen zemljom, a izgrađene su i biblioteka i banket sala.



Ono po čemu je danas zamak poznat su retka Čilingem goveda koja se gaje samo na ovom mestu i po tome što se smatra za verovatno najukletiji zamak u Britaniji zbog svoje burne i krvave prošlosti.

Njegova tamnica se nalazi u podrumu ispod centralnog dela zamka, i sastoji se od sobe za ispitivanje i mučenje, i duboke rupe u kojoj su držani zatvorenici. Soba je puna sprava za mučenje iz tog perioda, pod je popločan kamenjem i pod određenim je uglom, pretpostavlja se zato da se krv ne zadržava na njemu, već da bi isticala iz sobe. Rupa je duboka preko 7 metara i zatvorena je gvozdenom rešetkom na vrhu. Prema zapisima nađenim u zamku, zatvorenici su u toj rupi bacani, i vrlo je verovatno da su tamo ostavljani da umru od gladi ili od povreda dobijenih tokom mučenja. Tvrdi se da je smrt u ovom zamku našlo nekoliko hiljada Škotlanđana. Verovatnije je da je taj broj nekoliko stotina, ali se povećao iz turističkih razloga.



Glavni mučitelj je bio Džon Sejdž (John Sage), vrlo popularna ličnost svoga vremena. Pre nego je postao mučitelj, bio je jedan od najboljih vojnika kralja Edvarda I, dok nije ranjen na bojnom polju i ostao bez noge. Zbog svojih zasluga, Edvard ga je zadržao u svojoj službi tako što mu je dao upravu nad Čilingenom. Džon je bio vrlo surov čovek koji je mrzeo Škote, i uživao da ih muči. Priča se da je neke sprave za mučenje lično on smislio, a spisak je popriličan: bure sa ekserima u kome je zatvorenik kotrljan dok su mu ekseri kidali meso sa tela, sprave za vađenje očiju, kavezi u kome zatvorenik nije mogao da mrda rukama ni nogama, sa posebnim otvorima kod njegovog stomaka, gde je stavljana posuda sa pacovom i grejala se vatrom. Pacov je mogao da pobegne od vatre samo kroz stomak žrtve. Priča se da je Sejdž mučio po 50 osoba nedeljno, tokom 3 godina svoje uprave nad zamkom.

Kako se situacija između Škotske i Engleske smirivala, Sejdž je pokušao da se reši zatvorenika. Prikupio je muškarce, žene i odraslu decu u dvorište zamka i sve ih spalio na velikoj lomači. Manju decu je držao u svojoj sobi i naterao ih da gledaju kako njihove porodice gore u plamenu. Zatim je uzeo sekiru, otišao u sobu sa decom i isekao ih na komade. Sekira i dan danas stoji kao eksponat u toj sobi. Priča se da se vrisak čuo miljama daleko, a da se u njegovoj sobi i dan danas čuju jecaji dece. Očevici kažu da se luster u toj sobi uvek pomera, i kada su prozori zatvoreni i nema vetra.

Svoju propast je našao kada je nesrećnim slučajem ubio svoju devojku za vreme seksa. Devojka je bila kćerka starešine moćnog plemena u toj oblasti, koji je od Edvarda zahtevao da se mučitelj kazni, ili će se pridružiti Škotima u borbi protiv Engleske. Edvard nije smeo da dopusti tako nešto i žrtvovao je mučitelja. Priča se da se Džon Sejdž obesio kako ne bi pao živ u ruke besnoj gomili, a da je njegovo telo raskomadano i bačeno psima. Očevici kažu da se njegov duh vidi kako često luta zamkom i tamnicom.

Plavi dečak



Najpoznatiji duh u zamku je ''plavi dečak'', koji je prema priči živ sazidan u Ljubičastoj sobi, koja je danas zatvorena za javnost. Prema priči, dečak je našao dokumenta koja su trebala pomoći Španskoj armadi da osvoje Englesku. Pitanje je, zašto bi dečaka koji je našao dokumenta sazidali a ne onog koji je dokumenta napisao? Njegove kosti su pronađene 1920. godine, zajedno sa ostacima plave tkanine po kojoj je dobio ime. Očevici kažu da se pojavljuje svake večeri i da nije neprijateljski raspoložen.

Lady Berkeley



Još jedan poznati duh je duh Lady Mary Berkeley, supruga lorda Greja od Varka i Čilingema. Duh luta hodnicima zamka u potrazi za svojim suprugom, koji je pobegao sa njenom rođenom sestrom. Lady Mary je ostala u zamku sa svojom kćerkom dok nije umrla slomljenog srca. Očevici tvrde da su čuli šuškanje starinskih haljina i da su osetili hladnoću kao da je duh prošao pored njih. Priča je još mnogo više, od žene koja izlazi iz portreta u banket sali, preko dvojice muškaraca koji pričaju u biblioteci, ali ih možete čuti samo ako vi čitate nešto, do jezera u kome su bačeni ostaci ubijenih Škota i čije duše pokušavaju da vas uvuku unutra ako gurnete ruku u jezero.

Zamak Čilingem je bio gost mnogih tv i radio emisija, Most Haunted, I'm Famous and Frightened!, Scariest Places On Earth, Holiday Showdown, Alan Robson's Nightowls), Ghost Hunters International, a oni koji žele da se sami uvere u istinitost ovih priča u zamku mogu iznajmiti apartmane i krenuti u potragu za duhovima.


medias

Zamak Monsegur
Autor: D.L / Izvor: medias.rs




Ruševine zamka Monsegur (Château de Montségur) se nalaze na jugu Francuske, blizu Pirineja, 50 km od grada Karkasona, na 1200 metara nadmorske visine. Svoju slavu je stekao kao poslednje uporište Katara (Patarena, Albižana), u tzv Katarskom krstaškom ratu, a legenda kaže da su tu poslednji Templari čuvali Sveti Gral kome se nakon osvajanja zamka gubi svaki trag.

Prvi tragovi naselja na ovim prostorima postoje još iz kamenog doba, a najranija utvrda je iz doba rimskih osvajanja i zvala se Mons Securus (lat. bezbedno brdo) što sasvim odgovara jer je zamak na tako nepristupačnom mestu da se i danas do njega dolazi samo pešice. Zamak se nalazi iznad mesta Olmes, blizu Monsegura u južnofrancuskom departmanu Eriže (Ariges), dominira okolinom i zajedno sa Karkasonom, 50 km dalje, činio je jako uporište Rimljana na ovim prostorima. Činjenica je da se o samom utvrđenju malo znalo sve do Albižanskog rata (Katarski krstaški rat).



Zamak je 1204. godine obnovio Rejmona de Perelje (Raymond de Péreille), jedan od dva vladara Monsegura i njegov rođak Pjer-Rožer de Mirepo (Pierre-Roger de Mirepoix). On tada postaje glavni centar Katarskih aktivnosti i dom Katarskog teologa i sveštenika, Gilberta de Kastresa (Guilhabert de Castres). Godine 1233. postaje sedište Katarske crkve (domicilium et caput) i trn u oku francuske krune, koja nije želela još jednog verski i politički jakog suseda na jugu. Ionako je već imala dosta problema sa Španijom, koja je tada već pretila da bude uticajna katolička država.

Papa Inoćentije III



Na podsticaj francuske krune, tadašnji poglavar rimo-katoličke crkve, papa Inoćentije III 1209. godine pokreće prvi krstaški pohod na tlu Evrope, protiv vere koju je proglasio za jeres, obećavajući onima koji krenu u rat oprost svih grehova i katarske posede kao nagradu, što je verovatno bilo značajniji podsticaj. Deset hiljada francuskih krstaša je krenulo u pohod na Katare, u 20 godina dug rat, sa promenljivom srećom i sa ogromnim brojem žrtava koje su bile velike čak i za to vreme. Rat se završio 1229. godine nakon smrti njegova dva glavna začetnika, pape Inoćentija III i francuskog kralja Filipa II Avgusta, a iskorenjivanje Katara je nastavila Inkvizicija čije su svirepe metode dovele do dizanja ustanka 1233. godine i još jednog rata protiv Katara.

Nakon pada Karkasona 1240. godine, Monsegur ostaje poslednje uporište preživelih jeretika i uspeva da opstane čitavih 9 meseci pod opsadom. Zbog svog specifičnog položaja, bilo ga je nemoguće osvojiti ''na juriš'', bombardovanje trebušetima takođe nije bilo moguće jer je bio celih 200 metara iznad napadača. Zamak je pao tek 1244. godine, kada su se napadači izvežbani u planinarenju popeli sa najstrmije i najmanje branjene litice na kome se zamak nalazio. Poraženima je ponuđen oprost ako se odreknu svoje vere, što je i prihvatio mali broj, ali oko 200 Katara koji su to odbili su živi spaljeni.



Pogled na ruševine zamka iz perspektive napadača

Za zamak se veže legenda da su njemu bili poslednji ostaci viteškog reda Templara, koji su se tu sklonili nakon pogroma koje protiv njih pokrenuo papa Klement V, i da su tu čuvali nešto izuzetno vredno. Pošto se za ovaj red vrlo često u istoriji vezivala priča o Svetom Gralu, mnogi veruju da je baš on bio smešten u ovom zamku. Priče da su se neposredno pre pada zamka, 25 branilaca spustila liticom noseći ''nešto'' što nije smelo da padne u ruke krstašima još više golica maštu braniocima ove teorije. Oni malo skeptičniji tvrde da je to moglo da bude i nešto konkretnije, kao Katarske svete knjige iz crkve u zamku. Monsegur krije svoju tajnu, posebno time što je stari zamak nestao u besu napadača. Zamak je srušen do temelja, a današnje ruševine su ostaci kasnijih utvrđenja. Zamak je na listi Istorijskih spomenika Francuske od 1862. godine i otvoren je za javnost.