Teorija o katarskim svetim tekstovima

Vrlo zanimljivu teoriju o Voynichevom rukopisu postavio je 1987. godine dr. leo Levitov. U svojoj knjizi "Solution of the Voynich Manuscript" on pretpostavlja da je Voynichev rukopis jedini sacuvani osnovni dokument "Velike Hereze" nastale u Italiji i procvale u Languedocu sve do temeljitog zatiranja od strane Krizara 1230. godine. Male zene u kadama koje su zbunjivale tolike, za Levitova predstavljaju sakrament katara, tj. smrt rezanjem vena kako bi iskrvarile u toploj vodi. Crtezi biljaka koji se nisu mogli razrijesiti kao botanicki prepoznatljive vrste nisu nikakav problem za Levitova koji kaze: "Ne postoji niti jedna takozvana botanicka ilustracija ukojoj nije sadrzan simbol katara ili Izis". Bozica Izis pruza rjesenje i za astroloske simbole. Radi se jednostavno o zvijezdama na njezinom ogrtacu.
Ove Levitovljeve pretpostavke iskazuju niz manjkavosti i lako ih je dovesti pod znak pitanja. Jaca strana njegove knjige je pokusaj prevodjenja Voynichevog rukopisa. On tvrdi da je tekstove bilo tesko desifrirati upravo zbog toga sto oni uopce nisu bili pisani u siframa., vec odredjenim posebnim pismom. Radi se adaptaciji poliglotskog govornog jezika u kjizevni jezik koji bi bio razumljiv koji ne razumiju latinski i kojima bi se taj jezik moglo citati. Konkretno rijec je o visem poliglotskom obliku srednjevjekovnog flamanskog s brojnim posudjenicama iz straofrancuskog i starogermanskog.
Dr. Levitov cak je napravio i prijevode odredjenih dijelova rukopisa. Jedan od njih glasi: "Osoba koja ima znanje o pomoci, zna da postoji samo jedan nacin kako postupati s velikim bolom. On lijeci svaku od njih podvrgavajuci ih Endurai. To je nacin koji pomaze smrti. Ne zna svatko pomoci onome tko boluje. Ali oni koji su u samrtnom bolu trebaju njegovu pomoc. On razumije tu potrebu. On je isto tako svjestan da osoba kojoj treba pomoc niti ne zna. Mi svi znamo da svatko treba pomoc i svaki od nas bit ce na raspolaganju da pomogne." Gledajuci ovako s distance Levitovljev prijevod se uopce ne doima senzacionalnim. U njemu se neke rijeci ponavljaju u nedogled, postujuci na taj nacin kriptografske analize teksta. Svi oni koji su od Voynichevog rukopisa ocekivali velike senzacije ostat ce poprilicno razocarani onime sto im se prezentira. Ono sto nije uspjelo velikom Johnu Deeu i ostalim istrazivacima ovog tajanstvenog rukopisa, uspjelo je ovom znanstveniku ruskog porijekla. No, vecina poznatih svjetskih strucnjaka odlucno negira Levitovljeve teorije i prijevode, napominjuci da na pravo rijesenje ove velike tajne ipak jos treba pricekati. Sirom svijeta je uz pomoc interneta pokrenuta velika akcija stvaranja transkripcija Voynichevog rukopisa i njihovog prebacivanja na komjutore. Moderna tehnologija mogla bi ubrzati proces desifriranja.

Igor Ognjenovic (Fokus)

10 najmisterioznijih arheoloških otkrića.
Za mnoge iskopine ni posle decenija istraživanja naučnici ne mogu da ponude iole logičan odgovor kako su i kada nastale.
1 Torinski pokrov

Torinski pokrov predstavlja laneno platno s likom čoveka kome su nanete fizičke povrede na način koji odgovara raspinjanju Isusa Hrista. Platno uvijeno u crvenu svilu čuva se od 1578. godine u srebrnom kovčegu u kapeli u katedrali Svetog Jovana Krstitelja u Torinu. Po verovanju mnogih hrišćana u njemu je sahranjen Isus Hrist, i stoga predstavlja jednu od najvećih relikvija hrišćanstva. Međutim, 1988. godine, laboratorijskom analizom sadržaja radioaktivnog izotopa ugljenika, ustanovljeno je da platno istkano između 1260. i 1390. godine. Mnogi su tada doveli u pitanje poreklo uzorka koji je ispitivan. Italijanski fotograf Sekondo Pija napravio je 28. maja 1898. godine prvu fotografiju pokrova i bio je zaprepašćen onim što je otkrio. Na negativima se videla slika pozitiva, što je navelo na ideju da je sam pokrov neka vrsta negativa. Stručnjaci su ustanovili da slika pre ima mogućnost pretvaranja u trodimenzionalnu sliku, nego što je fotografski negativ. Ovu osobinu istraživači nisu mogli da kopiraju. Po jednoj teoriji, slika na platnu je, jednostavno, naslikana. Polemike oko pokrova često su dovodile do suprotstavljenih mišljenja nauke i religije. Torinski pokrov i danas ostaje jedno od najmisterioznijih istorijskih otkrića.
Tkanina dugačka četiri metra na sebi ima obrise čoveka koji ima rane slične onima koje je pretrpeo Isus, a naučnici su upotrebom infracrvenog svetla izvršili analizu čiji rezultati pokazuju da je pokrov nastao između 280. godine stare ere i 220. godine nove
DOKAZANO: Isus Hrist stvarno bio zamotan u Torinski pokrov!
Nova ispitivanja koja su sproveli istraživači sa italijanskog univerziteta u Padovi na Torinskom pokrovu ukazuju da platno, za koje neki veruju da je Isus bio sahranjen zamotan u njega, datira iz vremena Isusovog života.

Tkanina dugačka četiri metra na sebi ima obrise čoveka koji ima rane slične onima koje je pretrpeo Hrist, a naučnici su upotrebom infracrvenog svetla izvršili analizu čiji rezultati pokazuju da je pokrov nastao između 280. godine stare ere i 220. godine nove ere.

Đulio Fanti, profesor na univerzitetu u Padovi, je rekao da su rezultati zasnovani na 15 godina istraživanja vlakana koja su uzeta iz pokrova i bila podvrgnuta testovima intenziteta radijacije.
Fanti je rekao da je odbacio rezultate radiokarbonskog datiranja koje je izvršeno 1988. godine, po kojima je pokrov napravljen u 13. ili 14. veku, zato što su i laboratorija i sam uzorak bili kontaminirani.

Vatikan nikada nije potvrdio autentičnost pokrova, ali je 2009. godine vatikanski istraživač rekao da bledi natpis na platnu dokazuje da je Isus bio umotan u njega posle raspeća.

Pokrov se trenutno nalazi u Torinskoj katedrali na severu Italije.


2 Runski kamen iz Kensingtona

Olaf Oman, farmer iz Kensingtona, pronašao je 1898. godine ogroman kamen s uklesanim slovima. Kamen je visok 77,5 centimetara, širok 40 i debljine 15 centimetara. Devet godina posle otkrića, Hajmler Holand s Univerziteta u Viskonsinu objavio je da je uspeo da dešifruje natpise na kamenu, i da kamen potiče iz 1362. godine, a da su slova uklesali skandinavski istraživači, gotovo 130 godina pre Kristofora Kolumba. Ako je priča o kamenu tačna, znači da su Vikinzi posetili Minesotu 1362. godine, što bi zahtevalo prepravljanje svetske istorije i geografije. Kamen i dan-danas ostaje misterija, a može se videti u muzeju u Aleksandriji, u Minesoti

3 Džinovi iz Severne Amerike

Ljudski skelet dužine 3,6 metara i sa dva reda zuba iskopan je u Lompok Ranču, u Kaliforniji, 1833. godine. Dvadesetak godina kasnije, iskopan je ljudski skelet dužine tri metra u Zapadnoj Virdžiniji, a 1895. godine u humci u blizini Toleda u Ohaju pronađeno je 20 skeleta, postavljenih u sedeći položaj i okrenutih ka istoku. Spisak sličnih otkrića je poveliki. Godine 1947. objavljeno je otkriće 32 podzemne pećine u blizini granice između Nevade i Kalifornije, a skeleti pronađeni u njima bili su dužine oko 2,7 metara. O istom otkriću govorio je desetak godina ranije neki čovek koji je, navodno, napravio dogovor sa muzejem Smitsonijan. Neki su tvrdili da su njegove dokaze ukrali i sakrili naučnici darvinisti kako bi zaštitili teoriju o evoluciji.

4 Mapa Pirija Reisa

Topkapi palata u Istanbulu bila je zvanično i glavno sedište otomanskih sultana od 1465. do 1856. godine. Palata je 1929. godine pretvorena u muzej, kada je pronađena mapa kartografa Pirija Reisa. Odmah je privukla pažnju, jer je predstavljala jednu od najranijih mapa Amerike, i bila jedina mapa iz 16. veka koja je prikazivala Južnu Ameriku sa njenom pravom geografskom dužinom. Polovina mape, iscrtane na koži gazele, pokazuje zapadnu obalu Evrope, Severnu Afriku i brazilsku obalu. Najneobičnije na ovoj mapi je njen prikaz Antarktika, koji je otkrila ruska ekspedicija 1820. godine. Mnogi su postavili pitanje kako je turski admiral pre pet vekova mogao da označi topografiju kontinenta, vrlo detaljno ali bez leda, kada se zna da je pokriven snegom hiljadama godina. Neki pretpostavljaju da je Otomansko carstvo posedovalo to znanje od nekog oblika civilizacije iz ledenog doba.

5 Deset zapovesti iz Los Lunasa

Ovaj veliki kamen pronađen je u blizini Los Lunasa u Novom Meksiku, oko 56 kilometara južno od Albukerkija. Neki naučnici smatraju da je natpis na paleo-hebrejskom, koji je uklesan u kamenu, zapravo skraćena verzija Deset zapovesti. Na četiri mesta nalazi se reč „JHVH“ ili Jahve. Prvi put ga 1933. godine pominje profesor Frank Hiben. Njega je do kamena odveo neimenovani vodič, koji je tvrdio da je kamen pronašao kao dečak, osamdesetih godina 19. veka. Ukoliko je to tačno, nije moguće da se radi o falsifikatu, jer učeni ljudi tog vremena nisu znali za paleo-hebrejsko pismo. Neki naučnici odbacuju mogućnost da je reč o originalnom kamenu, zbog brojnih stilističkih i gramatičkih grešaka, a drugi dodaju da kamen nije autentičan zbog upotrebe moderne hebrejske interpunkcije. Zbog njegove težine (težak je više od 80 tona) nikad nije premešten u neki muzej. Ulaznica na mesto gde se kamen nalazi košta 25 dolara.

6 Aluminijumski klin iz Ajuda

Aluminijumski predmet u obliku klina pronađen je dva kilometra istočno od grada Ajuda u Rumuniji, 1974. godine. Klin je iskopan na dubini od deset metara, zajedno sa dve kosti koje su pripadale mamutu. Ovo otkriće izazvalo je čuđenje u naučnim krugovima jer je aluminijum otkriven tek 1808. godine. Da bi se napravio, potrebna je temperatura od hiljadu stepeni. Činjenica da je pronađen zajedno s mamutskim kostima govori da je predmet star najmanje 11.000 godina. Čuva se na nepoznatoj lokaciji.

7 Mapa Stvoritelja

Godine 1999. profesor Aleksandar Čuvirov u dvorištu svog prijatelja iskopao je neobičnu kamenu ploču koja je bila toliko teška da je nedelju dana trajalo njeno vađenje iz zemlje. Ploča je nazvana „mapom Stvoritelja“. Visoka je oko metar i po, široka oko metar, debljine 1,5 metara, a teška je najmanje jednu tonu. Ploča predstavlja trodimenzionalni prikaz mape uralskog regiona. Nije poznata drevna tehnologija koja je korišćena za njenu izradu. Mapa sadrži i brojne natpise, a pretpostavlja se da je stara preko 100 miliona godina. Tekst ispisan na njoj do danas nije dešifrovan. Ako je reč o originalnoj ploči, onda možda predstavlja dokaz o postojanju drevne visokorazvijene civilizacije. Istraživači smatraju da bi ovakva trodimenzionalna mapa mogla da koristi za letenje. Kamena ploča se još ispituje, i nije dostupna pogledima javnosti.

8 Ljudska lobanja s rogovima

Tokom osme decenije 19. veka u Sejriju je pronađena humka i u njoj čudne ljudske lobanje i kosti. Lobanje su imale rogove, a kosti kao da su pripadale ljudima visokim više od 2,1 metra, sahranjenim oko 1200. godine pre nove ere. To nije bilo prvi put da džinovske lobanje s rogovima budu iskopane u Severnoj Americi. Slične lobanje pronađene su i u blizini Velsvila, kao i u Teksasu. Nekada su se rogovi smatrali simbolom kraljeva. Aleksandar Veliki prikazan je sa rogovima na glavi na nekim novčićima. U Mojsijevo vreme, rogovi su bili simbol autoriteta i moći. Kosti pronađene u Pensilvaniji, u Sejriju, nestale su iz muzeja, gde su se nalazile, a mnogi tvrde da je reč o prevari, dok na nekim vebsajtovima stoji da su ovi predmeti vanzemaljskog porekla.

9 Kamenje Dropa

Arheološka ekspedicija je 1938. godine u pećinama na granici između Kine i Tibeta pronašla veliki broj grobnica i zidova ukrašenih crtežima ljudi izduženih glava, zajedno sa slikama sunca, meseca i zvezda. Skeleti su bili nešto viši od dva metra, s ogromnim glavama. U grobnicama su pronašli i kamene diskove, prečnika oko 30 centimetara, sa rupom u sredini. Diskovi su imali urezane duple spirale, a nazvani su „kamenje Dropa“. Profesor Cum Um Nui iz Pekinga tvrdi da je vanzemaljska letelica pala u ovaj region pre 12.000 godina, a vanzemaljce je nazvao „dropima“. Oni nisu bili u stanju da poprave letelicu. Većinu vanzemaljaca je poubijalo lokalno stanovništvo, ali bilo je i slučajeva da su se neki venčavali s lokalnim stanovnicima, zbog čega je identifikacija skeleta otežana. Kamenje Dropa nestaje sa svih mesta širom sveta, i nije ga moguće videti ni u jednom muzeju.

10 Figurice iz Akambara

Figurice iz Akambara predstavljaju kolekciju malih keramičkih figurina navodno pronađenih u Akambaru, u Meksiku. Otkrio ih je Valdemar Julsrud u julu 1944. godine, sasvim slučajno, dok je jahao konja. Angažovao je lokalnog farmera da iskopa ostatak figurica, plaćajući mu za svaku pronađenu figuricu. On i njegovi pomoćnici iskopali su više od 32.000 figurica, koje su predstavljale najrazličitije pojave, od dinosaurusa do ljudi iz celog sveta, uključujući Egipćane, Sumerce i bradate Kavkasce. Međutim, prema istorijskim podacima, u vreme dinosaurusa nije bilo ljudi. Ukoliko su ove figure originalne, mogle bi biti dokaz da su ipak u isto vreme postojali i ljudi i dinosaurusi, što bi ozbiljno poljuljalo teoriju evolucije i poslužilo kao podrška literalnoj interpretaciji Biblije. Do danas, ni arheolozi ni paleontolozi nisu prihvatili ovo otkriće kao verodostojno.

Kameni grad iz praistorije

Kameni grad je smešten u selu Kuklica, na području Kratova, nedaleko od Skoplja. Prema izvorima, kamene figure, koje lokalno stanovništvo naziva Lutke, stare su 10 miliona godina. Postoje mnoge legende i mitovi o njihovom postajanju, a najpoznatiji je onaj prema kojem su kamene figure svatovi, koje je proklela ostavljena mlada i pretvorila u stene. Postoji 120 kamenih figura, jedna pored druge, a dosežu visinu i do 10 metara.


Zemljane piramide (ili zemljani stubovi) su specifičnog oblika stvorenog procesima teških erozija tla. Zbog ukupno visokog intenziteta erozije u Makedoniji, takve pojave su se dogodile na nekoliko lokacija, ali najzanimljivija pojava zemljanih piramida, sa tipičnim karakteristikama, nalazi se u području sela Kuklica. Ovi stubovi su interesantni sa aspekta svoje veličine, morfologije, nastanka i značaja.

Legenda kaže da je nekada davno, jedan mladić iz sela Kuklica (koji se nalazi iznad Kamenog grada), koji nije mogao da odluči koju devojku da oženi, zamolio dve devojke da mu budu neveste. Venčanje obema devojkama je bilo isplanirano u jednom danu. Nekada je bila tradicija da se dve svadbe ne smeju praviti u istom danu, jer mlade nisu smele da vide jedna drugu tokom svog venčanja - koje se smatralo lošom srećom. Jedna od dve mlade, ne znajući to, pobegla je iz svoje kuće da vidi ko se venčava. Kada je videla svog momka sa drugom devojkom, proklela je sve da se pretvore u kamen, kao i sebe. I tako i beše. Meštani sela kažu da se svakih 5-6 godina pojavljuje nova figura.

Izvor: virtualnigrad.com

Arheološka otkrića koja su uplašila istraživače


Istraživači na brojnim nalazištima diljem svijeta gotovo svakodnevno otkrivaju nove detalje o životu naših predaka. Povijesni predmeti i građevine oduzimaju dah, no poneka otkrića pokazuju i tamnu stranu povijesti.

Arheologija nam otkriva nove detalje iz naše povijesti. Dosad pronađeni povijesni ostaci svjedoče o načinu života naših predaka, koji često zna šokirati čak i arheologe.

Tako su tijekom 2010. godine istraživači u jednoj španjolskoj špilji otkrili kosture neandertalske obitelji, a na pronađenim kostima otkriveni su znakovi kanibalizma. Prikupljeni podaci pokazuju da je obitelj, koju su činila trojica muškaraca, tri žene, troje tinejdžera, dvoje djece i jedna beba, završila kao obrok nepoznatim napadačima. Znanstvenici navode da kanibalizam kod neandertalaca nije bio neuobičajena pojava.

Poznata je činjenica da su osobe oboljele od gube tijekom povijesti bile izdvajane iz društva, a jedan kostur pronađen u Indiji istraživačima je otkrio da je ta bolest postojala i prije četiri tisuće godina. Da su oboljeli od gube i tada bili stigmatizirani, svjedoči i činjenica da su gubavci u Indiji, zemlji gdje se mrtvi kremiraju, bili pokapani u drvenim ljesovima koji su zapečaćeni pepelom kravljeg izmeta.

Neobični pogrebi i zastrašujuće zamke

Kad već spominjemo pogrebne običaje, treba istaknuti da su pojedini otkriveni grobovi vrlo tajanstveni. Tako su primjerice u vrijeme Aleksandra Velikog brojna tijela pokopana, ekshumirana, spaljena i ponovno pokopana.

Portal LiveScience ističe i drevne ratove koji su ponekad bili zastrašujući. Tako je tijekom opsade sirijskog grada Dure 20 rimskih vojnika živote izgubilo na zastrašujući način. Naime, rimski vojnici kopali su tunel ispod zidina grada Dure, a Perzijanci su im postavili zamku u obliku oblaka otrovnog dima koji je pluća vojnika pretvorio u kiselinu.

Osim ratova, živote su tijekom povijesti uzimala i brojna istraživanja nepoznatih dijelova svijeta. Potraga za legendarnim Sjeverozapadnim prolazom, u koju je 1845. godine krenulo 129 istraživača, ostala je posebno zapamćena. Cilj ekspedicije bio je pronaći plovni put kroz Arktik, no putem su istraživači naišli na brojne nevolje i svi su izgubili život. Osim gladi i hipotermije, istraživače je ubijalo i trovanje olovom, pokazala su istraživanja na pronađenim tijelima. Ujedno su pronađeni i jasni tragovi kanibalizma.


net.hr

TAJNA IZ DUBINE Ovo otkriće moglo bi zauvek da promeni evropsku istoriju

Naučnici sa univerziteta Bredford u Velikoj Britaniji došli su do zapanjujućeg otkrića, koje u potpunosti menja sliku o praistoriji Starog kontinenta. Naime, oni su došli do dokaza koji upućuju da je "agrikulturna revolucija nastala skoro 2000 godina ranije u odnosu na dosadašnje uverenje naučnika".


Arheolozi su tragove pronašli u ostacima sedimentnih stena, u vodama Velike Britanije
Naučnici su otkrili da su preci čoveka već u kamenom dobu, 6.000 godina pre nove ere, koristili brašno!

Ove tvrdnje objavljene su u časopisu "Science", a kao dokaz istraživači su priložili rezultate DNK testiranja sedimentnih stena, u kojima su pronađeni tragovi koji ukazuju da su naši preci u mezolitu bili znatno napredniji nego što mislimo.

DNK izvučen iz sedimentnih stena ukazuje na prisustvo žitarica, najverovatnije pšenice, koja je korišćena u formi najsličnijoj brašnu.

- Korišćenje pšenice je postojalo mnogo ranije nego što smo mogli da zamislimo.

To je kompleksan proces o kojem sada znamo jako malo. Trudićemo se da saznamo više o tome, ali i samo ovo saznanje predstavlja revolucionarno otkriće - naveo je profesor Vins Gafri, sa univerziteta u Bredfordu.

Istraživanje je vršeno u oblasti Solent u Velikoj Britaniji, na mestu koje je zaštićeno arheološko nalazište. Danas se nalazi pod vodom, ali je pre 6.000 godina bilo kopno koje su naseljavali praistorijski ljudi.

blic

EKSKLUZIVNO: Ekspedicija ‘RAPA NUI’

JAHAČI DINOSAURUSA

''U znanosti se mora smjelo ići na rizik, činiti ove ili one pristupe, postavljati hipoteze, tražiti potvrde za njih ili ih opovrgavati. Bez toga nema istraživanja i nema otkrića...''
 Tlo Paraibe je žuto, ispucalo i sasušeno blato sa kojeg se i škorpioni, zmije i gušteri sklanjaju u sjenke rijetkih kaktusa. Djeluje opako i neprijateljski, pa mi se čini sasvim prirodnim i vjerodostojnim drevna vjerovanja da su ovdje đavoli kolo igrali. Zbilja, ako na našoj planeti postoje zabačena i neistražena oblast, to bi se moglo kazati za Paraibu, usamljenu i pustošnu zemlju u srcu Brazila, o kojoj gotovo da ništa nisam znao prije nego što sam nogom stupio na to vražije tlo. Bio sam u mnogim pustinjskim krajevima, upoznao sam varljivu prirodu Sahare, Sinaja, Gobija, Arabijske pustinje, Atacame..., ali po tako sprženoj zemlji nikada nisam hodio. Paraiba je smještena bogu iza leđa,  preko hiljadu kilometara udaljenu od sjeveroistočne obale Brazila, a 2340 kilometara od glavnog grada Brazílije.
KNJIGA SJEĆANJA: U ovu nedođiju niko ne odlazi sam i bez velike nužde. Ovdje sunce nesnosno prži već milionima godina. Kiše su rijetke. Gotovo da ih i nema. Na nekim područjima stoljećima nije pala ni jedna kap kiše, ali se zemlja nije pretvorila u pješčanu pustinju. Nema pustinjski dina, a blato Paraibe nije obično. S vremenom se stvrdlo, zapeklo i pretvorilo u porozni kamen star najmanje - 125 miliona godina. Na neki čudan način, postalo je uzbudljiva knjiga sjećanja, koja pamti davno otekla vremena o kojima ne znamo ništa. Postalo je knjiga u kojoj je zabilježena prapraprastara povijest kroz koju je prolazila Južna Amerika i planeta Zemlja!
U Paraibu su se stoljećima sklanjali ljudi izvan zakona ali su je – na veliku sreću - posljednjih decenija prošlog stoljeća znanstvenom svijetu otkrila četverica istraživača - Brazilac Hiogen de Almeida (Diožen), Francuz Filippe Takeus (Filip Takeu) i dvojica Italijana, Giuseppe Leonardi (Đuzepe) i Giancarlo Ligabue (Đankarlo). Niko danas pouzdano ne zna šta je ovu četvorku avanturista dovelo u pustošnu zemlju, ali im je ona uskoro postala stalno radno mjesto i učinila ih poznatim. To je i prirodno, jer – stigavši u Paraibu i čuvši drevna kazivanja o brojnim gnijezdima dinosaurusa - njihovo životno interesovanje je postalo traganje i otkrivanje tragova davno izumrlih životinja. Zahvaljujući upravo ovoj nedođiji u kojoj se normalan život ne može ni da zamisli, njih četverica su razvili jedinstveni znanstveni metod u valjda najstarijoj znanosti za koju zna ljudski rod – prepoznavanju i čitanju životinjskih tragova!
PRIRODNI SPOMENAR: Iako je našim najstarijim precima uočavanje i praćenje tragova životinja na tlu bilo pitanje opstanka i preživljavanja, za današnje istraživače, kriptozoologe i lovce na životinjske tragove, ono je više od zabavne avanture, dok je za svjetsku znanost značajno jednako kao što je i arheologija, geologija ili antropologija. Upravo zahvaljujući tome, mi danas uspjevamo osvjetliti mrak minulih milenija i skinuti veo sa tajni davno iščezlog svijeta, čiju sliku u potpunosti ne uspjevamo sagledati, niti objasniti.
Tako je u sušnoj i goloj Paraibi, u oblasti Suosa, hiljadama milja daleko od zelene Amazonije, u posljednje vrijeme poznatoj i po nalazištima prelijepih esmeralda, otkrivena možda najveća riznica tragova dinosaurusa i drugih gorostasnih životinja iz davnog prahistorijskog vremena.
''Dolina dinosaurusa'' tako je, gotovo preko noći, u znanstvenom svijetu postala jednako poznata kao što je poznata ''Staza mamuta'' u dalekim sibirskim tundrama ili čuvena dolina Laetoli u Tanzaniji, gdje su prije nekoliko decenija otkriveni tragovi davnašnjih čovjekovih predaka stari 3.6 miliona godina. Tamo, u pustošnoj dolini Laetoli, otkriveni su ostaci naše prapramajke Lucy (Australopithecus afarensis).
Iako su kao istraživači prošli zanimljiv put od Sahare do Patagonije i od Madagaskara do Tajlanda, pred Hiogenom de Almeidom, Philippeom Takeusom, Giuseppeom Leonardijem i Giancarlom Ligabuem je tek u paklenoj Paraibi iskrsla okamenjena blatna dolina sa stotinama, a možda i hiljadama životinjskih otisaka, cijeli jedan veličanstveni prirodni spomenar star najmanje 125 miliona godina!
DOLINA DINOSAURUSA: Da čudo bude veće, ti su tragovi ostali za životinjama o čijem postojanju se u znanosti samo naslućivalo, jer njihovi fosilni ostaci do tada nisu pronađeni nigdje na našoj planeti. Ono što je još značajnije u Paraibi su otkriveni i tragovi potpuno nepoznatih prahistorijskih životinja, i to više od pedesetak vrsta čudovišnih biljoždera i mesoždera, za koje se danas jedino može zaključiti da su pripadale carstvu dinosaurusa!
Ipak, pored neskrivenog oduševljenja jedinstvenim otkrićem, istraživače je zbunilo nešto sasvim drugo. Na stijenama u ''Dolini dinosaurusa'' otkriveni su bezbrojni piktogrami, cijela jedna ogromna slikovnica različitih znakova, crteža i poruka, među  njima – zamislite - i jasni crterži džinovskih prahistorijskih životinja!
Ko je i kada crtao dinosauruse o kojima čal mi moderna znanost nije ništa znala prije nego što su četvorica istraživača otkrili Paraibu?
Otkud primitivnim starosjediocima Paraibe, ma u kom vremenu prošlosti da su živjeli, otkud im spoznaja o postojanju dinosaurusa, pa još usto i neka vrsta piktografskog pisma kojim su ostavili poruke iza sebe?!
Nisu li možda živjeli u istom vremenu?!...
Na ova zbunjujuća pitanja prirodnjaci svijeta sliježu ramenima. I sami se čude! Traže pomoć od historiografa, ali oni još uvijek uporno ponavljaju svoje mantre u koje i sami sve manje vjeruju. Slika prošlosti naše planete i života na njoj, nema više sumnje, znatno je drugačija nego što o tome govere školski udžbenici!
MUZEJ GRAVIRANOG KAMENJA: Ali ono što ne znaju prirodnjaci i historiografi, zna jedan znanstvenik iz Perua, etnolog i liječnik opće prakse dr. Javier Cabrera Darquea (Havier Kabrera Darku), kojeg sam upoznao u peruanskom mjestu Ica (Ika), za vrijeme novinarsko-istraživačke ekspedicije ‘Ande-Amazon’, koju sam zajedno sa arheologom, prof. dr. Enverom Imamovićem, organizirao 1990. godine. Ica je neveliko mjesto usnulo u pustinjskom ambijentu Atacame, ljupko i gostoprimljivo, oko 300 kilometara sjeverozapadno od Lime. Da kojim slučajem u Ici dr. Cabrera nije otvorio najneobičniji muzej na svijetu - Muzej graviranog kamenja (Museo de Piedras Grabadas), svijet možda nikada ne bi čuo za nju.
Ica je svoju sudbinu na neki način vezala i za obližnju peruansku visoravan Nazcu (Naska), čuvenu po zagonetnim džinovskim crtežima i linijama čiji se fantastični oblici i sadržaji mogu prepoznati jedino ukoliko avionom letite iznad nje.
- Moje je mišljenje da su, ovdje, na prostorima Nazce nekada svoju bazu imali nepoznati misionari iz svemira – ubjeđivao nas je čuveni peruanski etnolog.- To je valjda jasno svakom istraživaču koji je istraživao ovu pustinjsku visoravan. Oni su za vrijeme svojih posjeta Zemljane poučavali mnogim korisnim znanjima iz svih oblasti života… Oni su naši preci kojima treba da zahvalimo za svu kulturno-povjesnu ostavštinu koju danas otkrivamo na tlu Južne Amerike.
GOSTI IZ SVEMIRA: Dr. Cabrera nije običan znanstvenik. Jedan je od onih čije znatiželje nemaju granica a ono što fascinira svakog njegovog sagovornika jeste činjenica da on svoju snagu i ideje crpi iz razigrane mašte kojom ga je priroda bogato obdarila. Zbog toga ga u svijetu znanosti mnogi ne doživljavaju ozbiljno iako svi poštuju njegovu upornost i trud. No, on se na to ne osvrće i u javnosti permanentno ponavlja svoju neobičnu priču, koju je u svojim knjigama Erich van Däniken (Erih fon Deniken) i drugi manje slavni autori izdašno koristili, dokazujući da su nam u prošlosti bili u posjeti gosti iz svemira i da su nam ostavili mnoga korisna znanja. Kada pominje svemirske misionare, onda je Cabrera spreman da ide do kosti u odbrani svojih uvjerenja. I uistinu, čini se da on ne priča praznu priču. Za svaku svoju tvrdnju on nudi i dokaze. I to kakve dokaze. Fantastične!
Oni su danas izloženi u jednoj lijepoj zgradi izgrađenoj u kolonijalnom stilu, na glavnom gradskom trgu Place des Armes, u Ici, u Muzeju graviranog kamenja i predstavljaju suštinu njegovih životnih preokupacija i istraživačkih dometa. Riječ je o oslikanom kamenju, preko 20.000 oslikanih kamenova različitih veličina i oblika, koje je dr. Javier Cabrera Darque sakupio u posljednjim decenijama svoga života.
RIZNICA OSLIKANOG KAMENJA: Dok profesoru dr. Enveru Imamoviću i meni pokazuje najzanimljivije crteže, peruanski etnolog nam kazuje da je prvi kamen dobio 1966. godine kao rođendanski poklon. Na njemu je bio izgraviran crtež neke vrste ribe za koju su kasnije prirodnjaci u Limi ustanovili da je živjela prije desetak miliona godina i da se dugo vremena za njeno postojanje nije ni znalo. Donio mu ga je jedan zemljoposjednik, po imenu Basilio Uschuya i ispričao mu da se u jednoj nepristupačnoj špilji na morskoj obali krije cijelo skladište oslikanih kamenova. Možda i više od 100.00 komada. Tako je dr. Cabrera krenuo u svoju neobičnu životnu avanturu. Uspio je od seljaka otkupiti veliki broj, ali ne i sve. Mnogi se danas nalaze u privatnim zbirkama širom Perua, a još uvijek se mogu kupiti i na ilegalnom tržištu umjetnina.
Slikarije na kamenovima su uistinu fascinantne – transplatacija srca, planeta Zemlja kakva je izgledala prije mnogih miliona godina, Indios koji gleda kroz teleskop, zagonetni ceremonijalni obredi, zvjezdani sukup Plejada, mnoštovo dinosaurusa u ljutoj borbi na život i smrt, golemi gmazovi, davno izumrle ribe, lov na gorostasne prahistorijske nemani, likovi životinja čiji su tragovi ostali u blatua Paraibe...
Nevjerovatna galerija iz vremena parhistorije!
Dr. Cabrera nam pokazuje svoju knjigu u kojoj je pokušao objasniti poruke sa izgraviranih kamenova koje ima u svojoj zbirci. Generalno govoreći, on smatra da je naša planeta prolazila kroz dramatične periode stvaranja i unioštavanja i da su na njoj kroz minula vremena živjela različita inteligentna humanoidna bića. Prva generacija tih bića pojavila se prije najmanje 405 milijuna godina. Nastala su nekom vrstom genetskog inženjeringa misionara iz svemira, najvjerovatno gostiju iz zvjezdanog skupa Plejada, iz sazvježđa Bik.
- Mi smo njihovi potomci – kaže dr. Cabrera. – U to sam uvjeren!
GOLUBICE KOJE LETE U JATU: Da bi se razumjela fascinantna teorija ovog peruanskog etnologa potrebno je imati ponešto znanja iz astronomije i drevne mitologije.
Potrebno je znati zanimljivu mitologiju koja se od najstarijih vremena plete oko najvažnijih zvijezda Plejade ili Vlašića i sazvježđa Bik. Tokom zadnjih desetak hiljada godina možda nijedna skupina zvijezda na nebu nije izazivala veću pažnju i intrigu. Naziv Plejade potiče iz mitologije stare Helade. Postoje najmanje dvije verzije nastanka njihovog imena. Prema prvoj, ime su dobili po grčkoj riječi „peleiades“, što označava 'golubice koje lete u jatu', a prema drugoj, njihovo ime potiče od grčke riječi „pleo“, to jest 'plovim', zbog toga što se njihov izlazak na nočno nebo sredinom jula/svibnja, poklapa sa najpovoljnijem vrijemenskim periodom za izlazak pomoraca i ribara na otvoreno more.
Stari Heleni su najblistavije zvijezde Plejada smatrali kćerkama titana Atlanta i okeanide Pleonide i dali im sljedeća imena - Maja, Electra (Elektra), Taygeta (Tajgeta), Alcyona (Alkiona), Kelena (Celaeno), Steropa i Meropa. S druge strane, prema staroindijskoj mitologiji tih sedam zvijezda poistovjećeno je sa legendarnih Sedam velikih mudraca (rišija), koji su – gle koincidencije sa dr. Cabrerovom teorijom - upravljali našom planetom. Najstariji zapisi o najblistavijim zvijezdama Plejada sežu duboko u prošlost. Drevni Kinezi ih spominju u svojim astronomskim spisima prije više od 4000 godina, a pominju se i u Homerovim epovima ‘Ilijada’ i ‘Odiseja’ iz 700. godine prije nove ere.
Riječ je, naravno, o važnom sazviježđu sa više od pet stotina zvijezda, za  koje moderna astronomija smatra da je imalo ključnu ulogu pri pokušajima dešifriranja evolucije čovječanstva i njegovom povezivanju s višim nivoima postojanja.

Tuneli iz kamenog doba



Pronađeni tek pre nekoliko godina, ovi fascinantni tuneli izgrađeni su u kamenom dobu.

Protežu se od Škotske do Turske, i prolaze kroz skoro celu Evropu.

Gobekli Tepe



Pošto su otkrili ovo blago na severu Turske, arheolozi su u potpunosti promenili sliku o poreklu ljudskog društva.

Gobekli Tepe potiče iz 10.000 godine pre nove ere, a u sklopu ovog grada pronađene su prostorije koje podsećaju na crkve, kao i dokazi o neverovatno razvijenoj agrikulturi.

O ovim sferama se zna jako malo, sem toga da ih je vjerovatno napravio narod Dikisa koji je živio od 700. do 1530. godine. Kostarikanska legenda kaže da su ove sfere zapravo svete relikvije davno izgubljenog grada Atlantide.

Nedovršeni obelisk



Nedavno je pronađen u Asuanu, mestu u Egiptu. Izradu ovog obeliska naručila je prva žena faraon Hatšepsut sredinom 1500-ih godina pre Hrista.

Veliko arheološko otkriće na Hisaru

Profesor dr Miodrag Stojić, naučni savetnik Arheološkog instituta u Beogradu, rekao je FoNetu da ovaj pronalazak potpuno menja sliku o otkriću i korišćenju gvožđa na zemljinoj kugli.
Stojić kaže da je, na osnovu ovih pronalazaka, sasvim sigurno da je tehnologija gvožđa i moderne civilizacije započela na ovim prostorima. On je rekao da je pronalazak tri masivna gvozdena predmeta, na mestu gde je pre pet godina pronađeno žezlo od gvožđa, u kome nije pronađeno nikakvo učešće drugog metala, "svetski važno otkriće".

"Ovi rezultati dokazuju da je Evropa imala velike metalurške centre koji su proizvodili gvožđe i da je tu primat imala ova zajednica, na našim prostorima", kaže Stojić i dodaje da su predmeti prona]eni u sondi dubine dva metra, a da je kuća podignuta između 1350. i 1300. godine pre nove ere.

Podsetimo, ista ekipa arheologa je na pomenutom lokalitetu ,našla redak primerak praistorijske srebrne kopče.

Хисар код Лесковца припада „Брњичкој културној групи” (период од 1350. до 950 године пре наше ере). Тај период је на Косову и Метохији познат на основу истраживања шест некропола од којих су посебно вредни резултати добијени на локалитетима у Доњој Брњици, Граштици и Липљану. Карактеристично је да је готово на скоро свим некрополама на којима апсолутно доминирају гробови спаљених покојника, нађен и понеки инхумирани покојник што указује на удео микенске традиције у настанку ове културе.

– Истраживања у басену Јужне Мораве, где су насеља брњичке културне групе Хисар код Лесковца, Скобаљић код Вучја и друга, и некропола Окућница Михаила Јојића у Врапцу, показала су да је развој брњичке културе прошао кроз четири развојне фазе – оцењује др Стојић.

На југу Србије, поред Хисара, постоје многи недовољно проучени локалитети. Најпознатији је, свакако, Царичин град. Налази се код села Прекопчелица, осам километара од Лебана, а тридесет од Лесковца. То је византијски град који је припадао Јустинијану I. Само налазиште простире се на платоу од 42.000 м2. Испод откопаних улица, као и поред неких грађевина, налазе се остаци канализације. Царичин Град је у VI веку био административно-управни и црквени центар византијске области на Балкану. Зна се да је био већи град, и јако војно утврђење, о чему сведочи и систем фортификација. Источно од самог града, преко Царичинске реке, на месту где се данас налазе црква и конак, било је војно утврђење у склопу одбрамбеног система Царичиног Града

izvor: Politika

Velika bronzana maska boga Pana, jedina koja danas postoji, otkrivena je prilikom arheološkog iskopavanja nalazišta izraelskog Nacionalnog parka Hipo-Susita na istočnoj obali Galilejskog jezera.
Prema rečima dr Majkla Ajzenberga, direktora iskopavanja s Univerziteta u Haifi, bronzane maske ove veličine predstavljaju izuzetnu retkost i obično ne prikazuju Pana ili bilo koje drugo grčko ili rimsko mitološko biće. „Većina poznatih bronzanih maski iz helenističkog i rimskog perioda su minijature“.

Otkrivanje tajni

Proteklih godina skulptura Herkula izronila je nakon zimskih kiša 2011. godine, a potom, dve godine kasnije bazaltni nadgrobni spomenik sa bistom pokojnika je otkrivena i sada ova maska.

Iskopavanja u Hipo-Susiti obično se sprovode tokom leta. Međutim, serije zagonetnih struktura na obodu grada, gde je drevni put prolazio, dovele su do jednodnevnog iskopavanje tokom zime. Iskopavanje je bilo fokusirano na bazaltnu strukturu za koju su naučnici pretpostavili da je vrsta ojačanog hangara za gradske mašine koje ispaljuju projektile.

U svetlu ovih interesantnih otkrića odlučeno je da se strukture istraže sa ciljem pronalaska novčića koji bi pomogli da se datiraju. Nije bilo potrebno mnogo vremena da metalni detektor počne da ispušta alarmantna zvukove.„Nakon nekoliko minuta izvadili smo veliku braon grudvu i shvatili da je maska. Očistili smo je i počeli da istražujemo detalje: prve naznake koje su nam pomogle da je prepoznamo su bili mali rogovi na vrhu glave, blago sakriveni kovrdžama“, rekao je dr Ajzenberg.


Rogata maska

Rogovi poput onih na masci obično asociraju na Pana, boga (polučoveka – polukozu) pastira, muzike i zadovoljstva. Detaljnije čišćenje u laboratoriji otkrilo je pramenove kozje bradice, šiljate uši i druge karakteristike koje su dr Ajzenberga navele da identifikuje masku Pana ( ili Fauna, Satira).

„Prva misao koja mi je pala na pamet bila je ‘Zašto ovde van granica grada?’. Ipak, maska je toliko teška da nije mogla tek tako da se otkotrlja. Maska je otkrivena nedaleko od ostatak bazaltne strukture sa debelim zidovima i veoma dobrim radom zidara, što ukazuje da je velika struktura iz rimskog perioda. Panov oltar na glavnom putu ka gradu, van njegovih granica, je vrlo verovatno objašnjenje. Ipak, Pan je obožavan ne samo u gradskim hramovima, već i u pećinama i prirodi. Drevni grad Paneas, severno od Hipo-Susite imao je jedno od najpoznatijih kompleksa za obožavanje boga Pana u pećini. Zbog toga što je obožavanje uključivalo napijanje, žrtvovanje i stanje ekstaze ono je ponekad uključivalo nagost i seks, a rituali za seoske bogove su često držani van grada“, objašnjava dr Ajzenberg.

Otkrivanje bazaltne strukture

Arheolozi su počeli da otkrivaju bazaltnu strukturu u nadi da će otkriti više tragova koji će objasniti njenu svrhu. Oni pretpostavljaju da je korišćena u odbrambene svrhe. „Možda je u kasnijem periodu, tokom Pax Romana ili perioda Rimskog mira, kada gradska utvrđenja nisu bila potrebna, građevina pretvorena u mesto za obožavanje boga pastira i možda ovde pred sobom imamo veličanstvenu glavu za fontanu ili zagrobni dar iz obližnjeg mauzoleja.“, kaže Ajzenberg.

Istraživačima nije poznata nijedna slična bronzana maska Pana ili Satira iz rimske ili helenističke ere. „Većina maski obično je slične veličine kao pozorišne i napravljene su od kamena ili terakote, služe za rituale, teranje demona ili imaju dekorativan, simboličan značaj. Kontaktirao sam kustose nekih od najvećih svetskih muzeja i čak ni oni nisu upoznati sa sličnim tipom bronzane maske kakvu smo otkrili u Hipu. Hipo-Susita ne može da se poredi sa bogatstvom drevnih kulturnih centara Rimskog carstva i kao takvo mesto, otkriće ovakve vrste je zaista zapanjujuće“, zaključuje dr Ajzenberg.

(nationalgeographic)

Dobro očuvan bronzani mač, u preko 2000 godina staroj grobnici, pronađen je u oblasti Džoukou u centralnoj kineskoj provinciji Henan.


Prema pisanju „Beijing Tajmsa“ a na osnovu procene stručnjaka, mač je izrađen u periodu zaraćenih država od 475 do 221 godine pre naše ere i periodu vladavine dinastije Han od 25 do 220 godine nove ere.

Arheolozi su mač pronašli tokom iskopavanja skupine od 21 groba, a prilikom ispitivanja kulturnih relikvija pre započinjanja infrastrukturnog projekta u gradu Sjiangčengu.



Većina grobova je bila opljačkana, a samo nekoliko njih je ostalo netaknuto gde su pronađene činije, bokali, kašike, tanjiri i činije u izvanredno očuvanom stanju.

Pored ovoga pronađeni su još i dva bronzana koplja, kao i bronzana sekira. Međutim od svih iskopanih predmeta, mač se nalazi u najboljem stanju, a prema procenama stručnjaka pripadao je osobi sahranjenoj u toj grobnici i zakopan je zajedno sa njim prilikom smrti.
(China Radio International)

Okrugla pogača pronađena pod slojevima pepela u Pompeji stara je dva milenijuma. U pitanju je hleb koji je preživeo razornu erupciju vulkana Vezuva, koja je ovaj drevni grad sravnila sa zemljom u prvom veku nove ere.
Na vrhu hleba i dalje je vidljiv pečat kvaliteta kojim su rimski pekari dokazivali autentičnost svog proizvoda, kako kupci ne bi bili prevareni i dobili nasušnu namirnicu koja ne podleže standardima. Očuvanost ovog hleba tera nas da se zamislimo o prolaznosti života i kako nesreća katastrofalnih razmera može da nas snađe bilo kad i bilo gde, čak i jednog naizgled sasvim običnog i mirnog dana.

Izvor: Telergaf

Dropa diskovi
Arheološka ekspedicija iz 1938. godine u pećinama na granici između Kine i Tibeta pronašla je velik broj grobnica i zidova ukrašenih crtežima ljudi izduženih glava, zajedno sa slikama sunca, mjeseca i zvijezda. Kosturi su bili nešto viši od 2 m, s ogromnim glavama. U grobnicama su pronašli i kamene diskove, promjera oko 30 cm, s  rupom u sredini. Diskovi su imali urezane duple spirale, a nazvani su „kamenje Dropa“.