Svakodnevna gužva, putnici-domaći i strani, koferi, torbe, prtljazi, zagrljaji pri sačekivanju i poneka suza pred rastanak obeležja su svakog aerodroma, u kojoj god državi da se nalazi. Aerodrom u Beogradu, koji nosi ime po jednom od velikih svetskih pronalazača i naučnika Nikoli Tesli, svoj razvojni put započeo je još davne 1910. godine. Od tada do danas, letilište je menjalo lokaciju, raslo je i razvijalo se.

Prvo letilište u Beogradu nastalo je na vojnom vežbalištu u predgrađu Banjica, na prostoru na kome se danas nalazi bolnica VMA. Ovaj aerodrom nije korišćen za putnički avio-saobraćaj, već uglavnom za vežbanje, vojne svrhe i poštanski saobraćaj.

Nakon toga, lokacija aerodroma je promenjena. Nalazio se na Kalemegdanu, tačnije u Donjem gradu beogradske tvrđave. Uzletno-sletna pista bila je na potezu od turskog amama (danas Planetarijum) prema ušću Save u Dunav.

Prvu međunarodnu vazdušnu liniju, koja je prolazila preko teritorije Kraljevine SHS otvorilo je Mešovito društvo „Franko-Rumen". Ovo društvo je prvo na svetu uvelo redovnu noćnu liniju i to na relaciji Beograd-Bukurešt.

Prvi avion je poleteo iz Bukurešta u četiri časova ujutru, a sleteo je u Pančevu u devet sati 9. septembra 1923. godine. Iste godine je počela izgradnja aerodroma duž puta za Bežaniju.
Aerodrom je svečano otvoren 25. marta 1927. godine uz veliko narodno veselje i akrobaciju ukupno 25 aviona. Otvoreno je prvo zdanje prvog civilnog pristaništa - Aerodrom Beograda.

Hangare je projektovao srpski naučnik Milutin Milanković.

Izgrađen je na livadi koja se zvala Dojno polje, između Bežanijske kose i leve obale Save, dva kilometra od Zemuna. Aerodrom je raspolagao sa četiri travnate poletno-sletne staze.

Od februara 1928. sa novog aerodroma poleteli su i avioni prve domaće avio-kompanije „Aeroput”.

Tokom Drugog svetskog rata aerodrom su koristili Nemci. Oni su ga i porušili 1944. godine, pri povlačenju iz Beograda. Za lokaciju novog međunarodnog aerodroma izabran je prostor u blizini Surčina, 18 kilometara zapadno od Beograda.

„Aerodrom Surčin” zvanično je pušten u saobraćaj 1962. godine i od tada do danas se menjao u skladu sa vremenom i porastom broja avio-operacija, odnosno u skladu sa opštim razvojem i popularizacijom avio-saobraćaja. Izgrađen je još jedan terminal, postepeno je uvođena sve savremenija navigaciona i druga oprema, proširivana i modernizovana uzletno-sletna pista i rulne staze...

Novo ime za stari aerodrom



Interesantna je i priča o imenu aerodroma.
Pre nekoliko godina u javnosti se pojavila ideja da se aerodromu da novi identitet, te da, u skladu sa običajima i trendovima u svetu, ponese ime neke znamenite ličnosti iz prošlosti Srbije.
Postojalo je mnogo ideja i inicijativa ali su se izdvojila dva: „Aerodrom Zoran Đinđić“ i „Aerodrom Nikola Tesla“.
Naravno, pobedilo je starije i poznatije ime.

Bez obzira na to što je beogradski aerodorm dobio novi naziv, idealno je lociran u odnosu na druge aerodrome u okruženju, jer nema navigacionih ograničenja i nalazi se na raskrsnici najvećih vazdušnih ruta.



Krajem 2005. godine instaliran je i navigacioni sistem CAT IIIb tako da sada postoje uslovi za poletanje i sletanje i tokom najmaglovitijih dana u godini.

Statistike za 2012. godinu kažu da mesečno aerodrom „Nikola Tesla” izvrši oko 4.000 avio-operacija (poletanja i sletanja aviona) i da kroz njegove gejtove mesečno prođe više od 300.000 putnika.



Najveći aerodrom u Srbiji još nazivaju i „Kapija Srbije”.

Onima koji uzleću želimo prijatan i ugodan let, a turistima koji sleću na beogradski aerodrom želimo srdačnu dobrodošlicu.


dnevno.rs