Zanimljivosti iz istorije

Isak Njutn

[You must be registered and logged in to see this image.]

Isaka je majka ispisala iz škole kada je bio mali da bi mogao da im pomaže da porodičnoj farmi. Pošto mu nije uopšte išlo da bude zemljoradnik i stočar, majka ga je ponovo upisala u školu i na kraju mu dozvolila da upiše Kembridž. Isak Njuton je potom postao jedan od najvećih naučnika svih vremena.

Tomas Edison

[You must be registered and logged in to see this image.]
Tomasu su nastavnici u školi govorili da je previše glup da bi išta naučio. Potom su ga otpustili sa prva dva posla jer nije bio dovoljno produktivan. Edison je na kraju osmislio čak 1000 patenata, a među njima i električnu lampu i filmsku kameru.

Albert Ajnštajn

[You must be registered and logged in to see this image.]
 
Albert je kao dečak imao poteškoće u učenju i komunikaciji. Ipak, ovo nije ukazivalo na manjak inteligencije, već na drugačiji pristup standardnom shvatanju usvajanja gradiva. Albert je posle nekoliko godina osvojio Nobelovu nagradu iz fizike i postao jedan od najznačajnijih naučnika ikada.

Vinsent Van Gog

[You must be registered and logged in to see this image.]
Iako je prodao samo jednu sliku i to nekoliko meseci pred smrt, Vinsent Van Gog je postao jedan od najvećih umetnika današnjice čije slike vrede nekoliko miliona dolara.

BEZ POČASTI Slavni srpski major sahranjen iscepan, i to u tuđem grobu

Legendarni major Dragutin Gavrilović sahranjen je u iscepanim čakširama, bez vojnih počasti, u grobnici svoje rođake na Novom groblju u Beogradu.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Savez udruženja potomaka ratnika Srbije 1912-1920. podneo je inicijativu da posmrtni ostaci slavnog oficira budu preneti u Aleju velikana na stogodišnjicu herojske odbrane Beograda 1915. Dragutin Gavrilović preminuo je 19. jula 1945, dvadesetak dana pošto je nakon četvorogodišnjeg zarobljeništva stigao kući.

- Nove vlasti nisu dozvolile sahranu uz vojne počasti, niti da mu se dodeli grobno mesto ili da bude sahranjen uz branioce Beograda. Ispraćen je uz govor kraljevog pukovnika Aleksandra Todorovića: „Još jedan hrast manje iz one gospodstvene šume srpskih rodoljuba koji su sagoreli na oltaru Otadžbine“ - kaže pukovnik u penziji dr Rade Rajić.

Sa oficirima Jugoslovenske kraljevske vojske, tada pukovnik Gavrilović je zarobljen 16. aprila 1941. u Sarajevu, odakle je interniran u Nemačku. Iz logora je odbio da kao najstariji zarobljenik izađe prvi. Izašao je poslednji.

- U oslobođenom Beogradu, nove vlasti su ga ispitivale. Bio je već iznemogao, kost i koža, i ubrzo je preminuo u svom stanu u zgradi u Beogradskoj, koja je kasnije porušena - kaže Miloš Marinković (31), praunuk Gavrilovića.

Na pomenutu inicijativu potomci gledaju kao na dobru nameru, ali... Milošev otac, Blagoje Marinković (60), sin Dragutinove ćerke Emilije, dodaje: „Dragutin je sahranjen u grobnici gde su kasnije sahranjeni i njegova supruga Darinka, ćerke Milica i Emilija, zet, unuka... Što se nas tiče, smatramo da on ipak treba i dalje da počiva sa svojima“.

„Bela ruka“ ga nije volela

Za Dragutina ni međuratni period nije bio lak. Iako omiljen u narodu i među vojnicima, njegovo napredovanje u službi sprečavale su visoke vojne vlasti.

- Nikad nije bio blizak „belorukašima“ i to mu je uništilo karijeru. Nakon što je prvi put pao na polaganju generalskog ispita, novo polaganje mu nisu dozvoljavali, a na nekom prijemu je pitao lično kralja Aleksandra, koji mu je rekao da je sa njegovom karijerom gotovo. U Beograd dolazi 1930, postavljen je za mesto profesora na Vojnoj akademiji pa je tako i sklonjen iz aktivne službe - pričaju potomci.

Odbio pučiste

Potomci slavnog ratnika su ponosni i na to što Gavrilović nije prihvatio generalski čin i fotelju ministra vojnog u vladi posle puča 27. marta.

- Izaslanik je došao u Dragutinovu kuću, poslužen je slatkim i kafom i kad je krenuo na temu zbog koje je došao, Dragutin ga je prekinuo: „Ako nisi došao da me pitaš kako mi je porodica, onda ovde nemaš šta da tražiš!“ - kaže praunuk Miloš, čiji sedmomesečni sin nosi ime Dragutin.

[You must be registered and logged in to see this image.]
Praunuk: Miloš Marinković uz pradedinu bistu

Izneli ga na vratima

U čuvenom jurišu besmrtnika na Dunavskom keju Dragutin Gavrilović prvo je lakše ranjen u ruku, a potom teško u vrat.

- Dvojici vojnika mogao je da bude zahvalan što je preživeo. Oni su ga izvukli sa ratišta, noseći ga na izvaljenim vratima - kaže praunuk Miloš Marinković.
Svojevoljno je prekinuo bolovanje i priključio se srpskim trupama. Prešao je Albaniju, istakao se u proboju Solunskog fronta. Vojvoda Bojović predložio ga je za pukovnika, ali je protiv bio navodno vojvoda Stepa jer ga je smatrao suviše mladim za taj čin.

Istorijski govor

„Vojnici, tačno u 15 časova neprijatelja treba razbiti vašim silnim jurišem, razneti vašim bombama i bajonetima. Odraz Beograda, naše prestonice, mora da bude svetao. Vojnici! Junaci! Vrhovna komanda izbrisala je naš puk iz svog brojnog stanja. Naš puk je žrtvovan za čast Beograda i Otadžbine. Vi nemate dakle, da se brinete za vaše živote, oni više ne postoje. Zato napred, u slavu! Za Kralja i Otadžbinu! Živeo Kralj! Živeo Beograd!“, izgovorio je 7. oktobra 1915. tridesettrogodišnji major Gavrilović. Ovaj govor ući će u sve vojne udžbenike i enciklopedije.

Tito ga izbrisao

Dragutin Gavrilović je 1930. postao prvi počasni građanin Kruševca. Odluku su poništili početkom šezdesetih, kada je trebalo Tita proglasiti počasnim građaninom tog grada jer „nije bio red“ da maršal bude upisan kao drugi.

PRINČEVI U TORNJU Da li će najpoznatiji "hladni slučaj" u istoriji biti rešen posle 500 godina?

To je možda najveći "hladni slučaj", ili nerešeno ubistvo, u istoriji: ko je odgovoran za smrt dvojice britanskih prinčeva u londonskom Taueru. Oni istoričari koji misle da će nestanak ovih prinčeva za uvek ostati misterija, neka razmisle ponovo.

[You must be registered and logged in to see this image.]
Prinčevi prikazani na umetničkoj slici

"Indipendent" piše da se u igru vratila Filipa Lengli, istoričarka i spisateljica koja je predvodila projekat Potraga za Ričardom zahvaljujući kome se došlo do jednog od najvećih istorijskih otkrića modernog doba - groba Ričarda Trećeg koji se nalazio ispod parkinga u Lesteru. Ona će sada pokušati da reši slučaj prinčeva.

[You must be registered and logged in to see this image.]
Edvard V

Veruje se da je Ričard Treći Plantagenet ubio svoje nećake u leto 1483. nakon što je umro njihov otac Edvard IV.

Edvard V, koji je imao 12 godina, očekivao je krunisanje i odveden je u londonski Tauer zajedno sa svojim devetogodišnjim bratom Ričardom od Šruzbrija, vojvodom od Jorka. Ali na presto nikada nije stupio.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Ričard III


Smrt dvojice dečaka ostala je jedna od najvećih misterija britanske istorije.

Lenglijeva će objaviti detalje svoje potrage tokom proslave 530. godišnjice Bitke kod Bosvorta, poslednje značajne bitke u Ratu ruža u kojoj je poginuo Ričard Treći.

[You must be registered and logged in to see this image.]
Ubistvo princa Edvarda

- Imam tri glavne linije istrage, od kojih dve do sada nikada nisu istraživane. Postoji nekoliko evropskih linija koje deluju veoma zanimljivo. Mi znamo da je Henri Tjudor, naslednik Ričarda Trećeg, pokušao da uništi sve kopije dokumenta o Ričardovom pravu na presto poznatom kao Titulus Regius. Ono što ne znamo jeste koliko je drugih papira uništeno daleko od očiju javnosti. Tako da se nadamo da se dalje uništavanje nije desilo u kontinentalnom delu Evrope. Možda će ovde biti još dostupnih informacija - navela je istoričarka.

Neke britanske porodice koje imaju privatne arhive iz perioda Plantageneta i Tjudora takođe nude pomoć Lenglijevoj i njenom istraživačkom timu.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Prinčevi Edvard (1470-1483) i Ričard, vojvoda od Jorka (1473-1483)

Međutim, postoji jedno područje u koje nijednom istraživaču neće biti dozvoljen pristup, a to je Ženska kapela Henrija VII u Vestminsterskoj opatiji. Tamo se navodno nalaze kosti prinčeva koje je zakopao Čarls Drugi četiri godine nakon pronalaska njihovih skeleta 1674.

Anglikanska crkva, uz podršku kraljice Elizabete Druge, u više navrata je već odbila zahtev za ekshumaciju i forenzičku istragu.

BIZARNA SMRT NAJVEĆIH SRBA: Za samo dva dana umrle su najveće vojskovođe koje je Srbija imala!

Januar je najtužniji mesec kod Srba, jer su u tom periodu i to na najveće verske praznike srpsku Novu godinu, Bogojavljenje i Jovanjdan ostali bez svojih junaka i idola. Evo ko je sve preminuo u ovo doba godine


Januar je najtužniji mesec kod Srba, jer su u tom periodu i to na najveće verske praznike srpsku Novu godinu, Bogojavljenje i Jovanjdan ostali bez svojih junaka i idola – vojvoda Živojina Mišića, Petra Bojovića i Pavla Jurišića Šturma!

Srbija je u januaru mesecu, ali različitih godina ostajala bez svojih velikana i junaka koji su Srbe hrabro vodili kroz ratove protiv Austrougarske sile i s njima izvojevali najpoznatije bitke u istoriji svetskog ratovanja.


Vojvoda Živojim Mišić umro je na Jovanjdan 1921. godine. General Mišić bio je učesnik svih ratova Srbije od 1876. go 1918. godine. Vojno obrazovanje stekao je na Artiljerijskoj školi u Beogradu i austrijskoj Streljačkoj školi, a na Vojnoj akademiji u Beogradu od 1898. do 1904. predavao je strategiju.

Komemorativnim okupljanjima i odavanjem državnih i vojnih počasti sutra će biti obeležena godišnjica smrti vojvoda Živojina Mišića i Petra Bojovića i armijskog generala Pavla Jurišića Šturma.


Kako je saopštio vladin Odbor za negovanje tradicija oslobodilačkih ratova Srbije, državni sekretar Ministarstva za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja Dragan Popović, predvodiće sutra u 11 časova tradicionalna komemorativna okupljanja i ceremonije odavanja državnih i vojnih počasti povodom obeležavanja godišnjica smrti vojvoda Živojina Mišića i Petra Bojovića i armijskog generala Pavla Jurišića Šturma.

Komemorativnim okupljanjima prisustvovaće predstavnici Ministarstva odbrane i Vojske Srbije, Grada Beograda, potomci istaknutih vojskovodja i predstavnici velikog broja udruženja gradjana, a biće održana u okviru kompleksa Novog groblja u Beogradu.


Foto: Arhivska fotografija

Vojvoda Petar Bojović umro je 19. januara 1945. godine u Beogradu, a armijski general Pavle Jurišić Šturm umro je 14. januara 1922. godine u Beogradu.

(Telegraf.rs)

Srbi nosili fes pre Turaka, pa kupili šajkače od Austrougara!

Pre nego što date svoj sud razmislite samo o tome zašto na brojnim slikama koje predstavljaju srpsko-turska vojevanja srpski hajduci nose fesove, a Turci turbane, a onda potražite nastavak objašnjenja u narednim redovima

[You must be registered and logged in to see this image.]

Ma, koliko neverovatno zvučalo, Srbi su nosili fes mnogo pre dolaska Turaka na ove prostore!

Karakteristična kapa valjkastog oblika, koja se decenijama među Srbima smatrala neizostavnim delom ne samo turske, već islamske tradicije uopšte, zapravo datira iz praistorijskog doba, o čemu postoje brojna svedočanstva na istorijskim spomenicima iz nešto kasnijeg perioda, saznaje Telegraf.

Pre nego što date svoj sud razmislite samo o tome zašto na brojnim slikama koje predstavljaju srpsko-turska vojevanja srpski hajduci nose fesove, a Turci turbane, a onda potražite nastavak objašnjenja u narednim redovima.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Naime, prema rečima Vilme Niškanović, muzejskog savetnika i etnologa Etnografskog muzeja prikazi kapa sličnog oblika mogu se naći na brojnim rimskim spomenicima, ali i crkvenim freskama, a same kape zapravo datiraju iz praistorije. Ono sa čime se, međutim, ne slaže su podaci koji se mogu naći na Vikipediji, a prema kojima je “fes (grčki: Φέσι) grčkog porekla iz vizantijskog razdoblja“.

– Fes svakako nije grčkog porekla iz vizantijskog razdoblja nego je mnogo starija. Istina, naziv je dobila po gradu Fesu (Maroko) u kojem je početkom 19. veka masovno proizvođena – počinje priču za Telegraf Niškanovićeva nabrajajući nazive kapa sličnog oblika koje su se nosile na Balkanu mnogo pre nego što su Turci stigli u ove naše krajeve.

[You must be registered and logged in to see this image.]

– U okolini Dubrovnika nosila se šiš-kapica, u Konavlju su se ovakve kape zvale barete, u južnoj Crnoj Gori – pustenjače, u Makedoniji - kapče. U krajevima južno od Dunava i Save nisu imale neki naročiti naziv. Sve pomenute kape bile su sličnog valjkastog izgleda fesu sa “odsečenim”, ravnim vrhom, izrađene od sličnog materijala – priča Vilma.

Tek u 19. veku Srbi skidaju ove kape kako bi se okitili šajkačama.

Naime, kralj (u to vreme još uvek knez) Milan Obrenović želeo je da upravo šajkača zameni kape nalik na fes. Karakteristične kape plave boje kupio je po veoma povoljnoj ceni od Austrougara.

Naime, polovinom 19. veka austrougarska vojska, kao i druge evropske vojske, shvatila je da šarene, nakinđurene uniforme koje su se do tada nosile nisu praktične za poljske uslove, kao i da su lako uočljive neprijateljskim snagama. Zato je austrougarskoj armiji napravljena nova uniforma, čiji je sastavni deo bila i šajkača.

Novine se, međutim, nisu dopale prestolonasledniku Francu Ferdinandu, te su svi sašiveni kompleti, a uz njih i šajkače ubrzo prodati Srbiji i to u četvrt cene! Jeftini, siromašnim Srbima došli su kao bogom dani. Nakon propisa iz 1870. godine šajkača je kao deo tog kompleta postala zvanični deo uniforme, a kasnije i nacionalno obeležje.

Srpska nacionalna kapa dobila je naziv po materijalu od kojeg je izrađena – šajaku. Ovaj materijal se pravi od vune. Najčešće je sivomaslinaste boje (vidna asocijacija na vojsku), ali može biti i plava, ili teget.

Eto, tako su Austrijanci izmislili šajkaču, a Srbi je proslavili…

(Katarina Vuković)

Gernika - Pablo Pikaso

[You must be registered and logged in to see this image.]

Slika velikog španskog slikara Pabla Pikasa premijerno je izložena na Španskom paviljonu u junu 1937. godine na Svetskoj izložbi u Parizu. Platno veličine 3,50 x 7,80 metara jedva je stalo u njegov atelje, a na njemu su prvo ovekovečeni bik i konj, a potom i ostali motivi. Izradi slike prethodilo je na desetine crteža u kojima je osmislio složenu kompoziciju „Gernike“.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Povod za nastanak slike je bilo bombardovanje grada Gernike. Čim je saznao za tragičnu vest, Pablo Pikaso, koji je u to vreme živeo u Parizu, počeo je da radi na svom delu.
26.aprila 1937. odigrao se vazdušni napad na baskijski grad Gerniku, od strane pripadnika Legije Kondor koja je pripadala nemačkim vazduhoplovnim snagama tokom Španskog građanskog rata. Bombardovanje je rezultovalo potpunim materijalnim uništenjem grada i ogromnim brojem ljudskih žrtava. Ubijeno je 1600 ljudi i uništeno je 70% građevina.

[You must be registered and logged in to see this image.]Mada „Gernika“ danas slovi za jedan od najpoznatijih antiratnih simbola, Pikaso nikada nije hteo da govori o ovoj slici. Po izričitoj želji slikara, a zbog uspona generala Franka, „Gernika“ nije smela da se vrati u Španiju sve dok u njoj ne bude uspostavljena demokratija. Čuvena slika bila je tako „u egzilu“, u Muzeju savremene umetnosti u Njujorku, da bi se 1981, šest godina posle Frankove smrti vratila u Španiju. Danas se, čuva u Muzeju kraljice Sofije u Madridu.

Možete pogledati i Gerniku u 3D.




kameleonputnik

Danas u gradskom Muzeju mira možete videti različite interpretacije termina "mir"; kako one iz 1937, tako i one iz 21. veka.
U Gernici postoje obrazovne radionice, konferencije i seminari na temu mira, a svake godine se proglašava dobitnik Gernika nagrade za mir i izmirenje.
Na vrhu grada nalaze se skulpture Henrija Mura i Eduarda Čilide, koje predstavljaju status Gernike kao grada mira.
Ponedeljkom, kad je pazarni dan, zeleni stolovi u gradu prepuni su pasulja, po kojem je ovaj baskijski deo i poznat, praziluka, tikvica, sira i kobasica.
Gernika je obnovljena pre mnogo godina i grad je procvetao: danas je tri puta veći nego 1937. Međutim, lokalno stanovništvo i dalje obeležava taj tužan dan.

[You must be registered and logged in to see this image.]

"PRLJAVA TAJNA" NAJVEĆE RUSKE CARICE: Katarina Velika imala je BIZARAN FETIŠ o kome je pričao ceo njen dvor.

Carica Katarina Velika bila je jedna od najvećih vladarki u istoriji Rusije. Ipak, još i više od ovoga, istorija je pamti po nebrojanim anegdotama vezanim za njen privatni život, a naročito seksualne sklonosti. I dok je priča o tome da je uživala u seksu sa životinjama potpuna glupost koju su plasirali njeni neprijatelji, carica je imala jedan drugi, potpuno bizaran fetiš.

[You must be registered and logged in to see this image.]

Privatni život carice Katarine Velike bio je ispunjen mnogobrojnim ljubavnicima i aferama koje su potresale Rusiju.

Sofija Avgusta Frederika od Anhalt-Zerbsta (kako joj je bilo ime pre primanja pravoslavlja) došla je u Rusiju kao mlada za ekscentričnog budućeg cara Petra III. Brak je okarakterisan kao promašaj usled njenih neverstava, ali je mlada i obrazovana princeza uskoro pridobila političke krugove koje je njen muž odbio od sebe.

Na kraju, car Petar III je ubijen manje od šest meseci po dolasku na tron. Grigorij Orlov, Katarinin tadašnji ljubavnik, bio je vođa zaverenika koji su proklamovali Katarinu kao vladara. Postojala je sumnja da je Katarina umešana u Petrovo ubistvo ali ona nikada nije dokazana.

Carica Katarina Velika bila je jedna od najvećih vladarki u istoriji Rusije. Ipak, još i više od ovoga, istorija je pamti po nebrojanim anegdotama vezanim za njen privatni život, a naročito seksualne sklonosti. I dok je priča o tome da je uživala u seksu sa životinjama potpuna glupost koju su plasirali njeni neprijatelji, carica je imala jedan drugi, potpuno bizaran fetiš.

Naime, na dvoru Katarine Velike postojala je osoba čija je zvanična titula bila "golicač nogu". Njegov ili njen posao je bio upravo to - da golica ili masira caričine noge i tako je nadražuje dok priča sočne, erotske priče ili peva.

Zabeleženo je da je Katarina Velika veoma volela ovu erotsku masažu. "Golicači" su obično birani iz redova dvorskih dama i bila je to veoma privilegovana pozicija zbog bliskog odnosa sa caricom i činjenice da su sa njom provodili neke od najintimnijih trenutaka.

dnevno.rs

Kralj koga je ubio njegov mladi gardist

Kako bi se proslavio kraj rata sa Italijom i prinčevo vjenčanje, u Parizu je organizovan zurnir. Anri II, kralj Francusek je tog dana učestvovao u mnogim dvobojima ali, uprkos umoru koji je osjećao, prihvatio je da se još jednom takmiči i, nažalost, koplje njegovog suparnika Gabrijela Mongomerija probolo mu je oko. Iako mu je medicinska pomoć ukazana odmah, kralj Anri II je poslije nekoliko dana i preminuo. Ironije jeste, ali je njegova smrt išla Nostradamusu na ruku, jer ga je upozorio na to da će ga "jedan mladić pobjediti na bojnom polju".
Anri II je bio oženjen Katarinom Mediči, porijeklom iz Italije - kolijevke renesanse. On se trudio da se poveća popularnost ovog pokreta koji je njegov otac Fransoa I prvi uveo nekoliko godina ranije. Gastronomija i arhitektura su se jakorazvili za vrijeme vladavine Anrija II. Vjeruje se da je na njega u mnogome uticala kraljica, mada je postojala i druga žena u kraljevom životu i koju je volio više od Katarine, lijepa Dian de Poatje. Anri ju je zavolio jos u ranoj mladosti, mada je bila starija od njega 20 godina. Ponudio joj je i dvorac Šenonso na poklon.
Tokom tog fatalnog turnira, godine 1559., nosio je komadić njene odjeće moleći se da osvoji turnir zbog nje. Nije uspio da ispui obećanje. Katarina, ljubomorna zbog njihove veze, prognala je Dianu iz dvorca Šenonso i to odmah poslije kraljeve smrti i sama se tamo nastanila. Diana, pomirena sa sudbinom, ostatak života je provela na očevom imanju u Anetu, u dolini Loare.
Nostradamus, koji je predvidio kraljevu smrt, sačinio je predviđanja i za njegove sinove. Rekao je da će sva tri sina biti na prijestolju, što se i obistinilo. Na žalost, sve ih je sustigla prerana smrt.

Ljubav prema mačkama - Leonardo da Vinči

Smatra se da je Leonardo jako volio životinje: "Doći će vrijeme kada će ljudi poput mene na ubijanje životinja početi da gledaju kao što sada gledaju na ubijanje ljudi."
Prema jednoj priči, kupovao je ptice na lokalnoj tržnici i zatim ih iz kaveza puštao na slobodu. Naročito se divio mačkama, koje se pojavljuju i na mnogim njegovim skicama. Među njegovim rukopisima postoji nekoliko stranica koje su u potpunosti posvećene studijama mačaka, na kojima su istaknute njihove razne karakteristike, položaji i navike. Te skice su živopisne i otkrivaju nam istinsku naklonost koju je osjećao prema toj životinjskoj vrsti.
Od sredine do kraja sedamdesetih godina petnaestog vijeka Leonardo je radio na jednom nizu različitih studija na temu Bogorodice i Hrista, sa mačkom. Isprva se smatralo da na osnovu tih početnih studija nije izradio slike. Međutim, nedavno je otkriveno da je upravo Leonardo autor slike "Bogorodica s mačkom" koja se nalazi u kolekciji industrijalca Karla Naje u italijanskom gradu Savona.

Tajanstvena žena Katerina

"16.jul 1493., došla Katerina."
Ovo je bila Leonardova bilješka o iznenadnoj pojavi jedine žene koja je nešto značila u njegovom životu. Došla je u Milano da posjeti Leonarda, ali se ubrzo, dvije godine poslije, naglo razboljela i umrla. Leonardo je zapisao sve detalje o njenim troškovima koje je on platio, uključujući i troškove njene sahrane. Stoga se vjeruje da je Katerina bila njegova prava majka od koje je bio razdvojen odmalena. U to vrijeme su u radionicu dolazili učenici koji su imali pet i šest godina, i vjeruje se da je ime žene, koja je bila zadužena za sav kućni posao, dao po svojoj staroj majci. Leonardo svakako nije imao srećno djetinjstvo. Iako je imao izvjestan materijalni imetak, imao je tri maćehe i desetinu polubraće i polusestara. Njegova djela su vrlo često iskazivala njegova osjećanja prema majci. Iako su ženski portreti bili hladni i izgledali zlovoljno, na slici Djevice sa Isusom, ženski lik je prepun ljubavi.

Mocart - njegovi čudni maniri

Mocart je imao jednu jako čudnu stranu svoje ličnosti, koje je bila u potpunoj suprotnosti sa njegovim imidžom genijalnog kompozitora, a to je bila njegova djetinjasta opsjednutost opscenim jezikom i opscenim vicevima, čija je glavna tema bila izmet. Pisma koja je slao svojoj majci i sestri, a naročito rođaci Bazili, u ogromnoj mjeri obiluju pominjanjem izmeta. U pismu koje je pisao majci, naveo je: "Draga majko, ljubim ruke... penkalo mi se rascvetalo a zako i guzica (2.maj, 1770.godine), dok u pismu sestri kaže da je "zahvalan iz dubine svoje guzice" (17.februar, 1770). Ovo su samo neki primjeri jezika koji je koristio. Evo šta je napisao svojoj rođaci Ana-Mariji Tekili Mocart u koju je neko vrijeme bio zaljubljen: "Popiškim ti se po nosu, sve da ti curi niz bradu... A sad ti želim laku noć i mokri u postelji koliko god želiš, čvrsto spavaj i pokušaj da poljubiš sopstvenu guzicu. O, kako mi gori guzica!Šta bi to, dođavola, moglo da znači? Možda je stolica? Da, da sigurno je stolica...(5.maj, 1777.godine)
Kompletnu zbirku lascivnih i vulgarnih pisama, u kojima se obilato pominje izmet, prvi je objavio austrijski pisac Štefan Cvajg 1931.godine. Sve do tada ovi vulgarni dijelovi su izostavljani, vjerovatno u pokušaju da se sakrije ovaj grozni manir velikog kompozitora i izmjeni prava slika o njemu. Prvo objavljivanje njegove opsjednutosti izmetom je prouzrokovalo veliki šok i, istovremeno pružilo povoda za bliže proučavnje ličnosti ovog velikog muzičara.

Mocart i carica Marija terezija

Kada je u septembru 1762.godine šestogodišnji Mocart otišao u Beč u okviru svoje prve turneje u ovom gradu, na jednom od prvih nastupa je svirao klavir pred velikom caricom Marijom Terezijom. Laopold, njegov otac je očajnički pokušavao da mu obezbjedi pokroviteljstvo ove važne ličnosti, koja je u Beču bila najveći pristalica umjetnosti, ali su njegovi energični napori imali sasvim suprotan efekat, zgog čega su upropašćene Mocartove šanse da ikada postane muzičar na dvoru u caričinoj službi. Dobar ili loš, uticaj carice Marije Terezije na Mocartov život je u svakom slučaju bio veliki.

Mocartovi drugovi

Mocart je nepustio ovaj svijet grcajući u dugovima, mada je bilo logično da je imao i više nego što mu je potrebno za normalan živo i čini se da je mnogo posuđivao novac iz svakojakih razloga.
Na osnovu preostalih zapisa, možemo da izračunamo da je Mocartov godišnji prihod 1781.godine bio 800 guldena. Ako se uzme da je tadašnji profesor na univerzitetu tada zarađivao nekih 300 guldena, a učitelj u osnovnoj školi 22, takvi znatni prihodi su mu morali biti i više nego dovoljni.Pa ipak, počev od 1788.godine, Mocart je stalno posuđivao novac od svog prijatelja, bogatog trgovca Mihaela Puhberga (1741-1822). Iz pisama se vidi da je Mocart posudio iznos od 1415 guldena. U vrije smrti ukupan iznos njegovih dugovanja je dosegao 3000 guldena - iznos skoro četiri puta veći od njegovih godišnjih primanja.
Jedan od razloga za ovolike dugove bila je Mocartova strast za kockom, koja ga je i uništavala. Zapisi svjedoče da je Mocart bio strastveni igrač bilijara i karata, ali nema dokaza da je igrao u novac. Istina je da su se njegovi troškovi stalno gomilali, računajući i troškove za Konstancino liječenje koja je često pobolijevala zbog uzastopnih porođaja, kao i troškove za dvorske zabave. Postoji i dokaz koji ukazuje na skolonosti luksuznom životu, kao što je bilo iznajmljivanje skupih stanova i kupovina nakita.
Nedavna istraživanja, pak, malo su izmjenila ovu čudnu sliku jednog muzičkog genija. Mocart je, naime, kao pripadnik i poznati mason, ulagao novac u pokušaju da osnuje tajno društvo pod imenom "Grota" (Pećina).Ova teorija je potkrijepljena i činjenicom da je i sam Puhberg, koji je Mocartu pozajmljivao novac, bio mason, iako ne postoje nesumnjivi dokati u tom pogledu. Tako je pravi razlog za Mocartova ogromna dugovanja i dan - danas obavijen velom tajne.

Mocart i sklonost ka mijenjanju stanova

Tokom približno deset godina koje je proveo u Beču, Mocart je čak trinaset puta mijenjao stan, Možda je Mocart na ovaj način davao sebi oduška zbog nemira koje je osjećao zato što nije mogao da putuje onoliko često koliko je želio otkako se nastanio u Beču. Po napuštanju kuće u ulici Grose Šilerštrase, u kojoj je živio oko dvije i po godine, Mocart nikad poslije toga nije boravio u novom stanu duže od godine Dana.
Kada je otišao iz Salcburga nakon svađe sa Nadbiskupom Koloredom, Mocar je živio prvo u pansionu gđe Veber, majke Alojzije, dejvojke koju je nekada želio da oženi.
Tada je Mocart upoznao Konstancu, koja će postati njegova životna saputnica. Četiri mjeseca nakon vjenčanja u avgustu 1782., ovaj par se preselio u stan u ulici Grose Šilerštrase, koja je danas poznata kao "Figarova kuća". U aprilu 1787.godine Mocartovi su se preselili u predgrađe Landštraseu Beču, gdje je najam bio jeftiniji, a u decembru iste godine su se preselili u ulicu Šilerštrase . Zbog finansijskih teškoća,
Mocart je u to doba počeo da traži razne pozajmice od svojih prijatelja.
Neposredno prije smrti, ovak kompozitor se selio tri puta, što nam pokazuje koliko je on u tome zaista uživao.