Oskar Nimajer





Oskar Nimajer (port. Oscar Ribeiro de Almeida Niemeyer Soares Filho; rođen 15. decembra 1907.
u Rio de Žaneiru - 4.12.2012.) je brazilski arhitekta koji se smatra jednim od najznačajnijih imena
moderne arhitekture.
Jedan je od osnivača Brazilske škole savremene arhitekture. Bio je pionir u upotrebi prenapregnutog
betona. Po ubeđenju komunista, član je brazilske komunističke partije. Za vreme diktature u Brazilu
živeo je u egzilu u Francuskoj (1965-1982.).
Najpoznatiji Nimajerovi projekti su Zgrada UN u Njujorku, grad Brazilija i muzej Niteroj. Projektovao
ukupno preko 600 građevina širom sveta, a najviše u Brazilu.
Njegova dela se svrstavaju u pet stvaralačko-istorijskih perioda: Pampulja (četvrt Belo Horizontea),
od Pampulje do Brazilije, Brazilija, građevine u inostranstvu (doba egzila) i pozna dela.

Izbor najznačajnijih ostvarenja

Ministarstvo zdravlja (danas palata kulture) u Rio de Žaneiru
(zajedno sa Le Korbizijeom, Lusio Kostom, Horhe Maćado
Moreirom i Alfonso Eduardo Reidijem) (1937-1943.)
Kuća Osvalda Andradea u Sao Paolu (1938.)
Brazilski paviljon na Svetskoj izložbi u Njujorku (1939.)
Plesna dvorana i restoran u Pampulji (1940.)
Nacionalni stadion u Rio de Žaneiru (1941.)
Crkva Sao Francisko u Pampulji (1943.)
Gradski teatar u Belo Horizonteu (1946.)
Veliki paviljon u Sao Paolu (1951.)
Sedište Ujedinjenih nacija (kolaboracija) (1952.)
Zgrada Kopan u Sao Paolu (stambeni blok za 5000 ljudi) (1953.)
Zgrada Kanoas u Rio de Žaneiru (1954.)
Zgrada Interbau u Berlinu (1957.)
Građevine u Braziliji (katedrala, Nacionalni kongres,
Palata Alvorada, Palata Itamarati, Palata Planalto,
Trg tri vlasti, Zgrada Vrhovnog suda) (1957-1964.)
Sedište francuske komunističke partije (1967-1972.)
Zgrada Mondadori kod Milana (1968.)
Univerzitet u Konstantinu (Alžir) (1968.)
Hotel u Rio de Žaneiru (1968.)
Zgrada kulture u Avru (Francuska) (1972.)
Poslovna zgrada Sede Fata u Pjačenci (1977-1979.)
Sambodrom u Rio de Žaneiru (1984)
Panteon slobode i demokratije u Braziliji (1985.)
Memorijal Latinske Amerike u Sao Paolu (1987.)
Muzej savremene umetnosti u Niteroju (1991.)
Muzej Oskara Nimajera u Kuritibi (2002.)
Kazino u Funšalu
Galerija Serpentajn u Londonu (2003.)
Koncertna dvorana u Sao Paolu (2004.)
Auditorijum Ibirapuera u Sao Paolu (2005.)





Kongresna zgrada u Braziliji



Bijenale paviljon u Sao Paolu



Katedrala u Braziliji

wikipedija

Smrt Nimajera - odlazak vizionara


Pikaso među arhitektama, vizionar zaljubljen u talasaste, krivudave linije, tvorac brojniih
građevina-simbola dvadesetog veka, ovim rečima svetski mediji pišu o smrti brazilskog
arhitekte Oskara Nimajera.






Nimajer, rođen 1907. godine u Rio de Žaneiru, beleži karijeru u arhitekturi koja je trajala više od sedam decenija, tokom koje se izgradio u originalnog dizajnera, tvorca kako pravih tako i izuvijanih linija u arhitekturi, izvlačeći maksimum iz tehnologije svog vremena.

Njegova upotreba armiranog betona pri izgradnji talasastih oblika, ovalne strukture i svodovi urezane su u istoriju sveta, postajući njegov zaštitni znak. Osim toga, ucrtao je Brazil na svetsku mapu moderne estetike i postao jedna od brazilskih internaiconalnih ikona, rame uz rame sa fubalerima Peleo i Ronaldom, piscem Paolom Koeljom ili manekenkom Žizel Bundšen.

Među njegovim najreprezentativnijim delima su monumentalne zgrade u Braziliji, prestonici Brazili, počevši od zgrade Nacionalnog Kongresa, predsedničke palate, katedrale i zgrade Ministarstva inostranih poslova. I mnogi drugi brazilski gradovi ponose se njegovim delima kao što su Sambódromo gde se održava deo karnevalske parade u Rio de Žaneiru, oblakoder Kopan u Sao Paolu, muzej podignut u njegovu čast u Kuritibi koji lokalno stanovništvo naziva Okom zbog neobičnog izgleda, kao i Muzej savremene umetnosti u Niteroju koji je poznati i kao “Leteći tanjir”.

Van svoje domovine, projektovao je centralnu zgradu Francuske komunističke partije, džamiju u Alžiru, Sajam i Izložbenu dvoranu Tripolija, zgradu izraelskog Univerziteta u Haifi, a bio je i član tima arhitekata koji su zaslužni za zgradu sedišta Ujedninjenih nacija u Njujorku.

Iako radikalni modernista, njegova ljubav prema uvojcima i talasima bila je suprotna mnogim tadašnjim modernističkim dogmama: Nimajerov dizajn je anti – racionalan, nije funkcionalna i neprijatelj je pravim linijama. Početkom dve hiljaditih, kada je dizajnirao paviljon galerije Seprentin u Kesington parku u Londonu , britanska štampa prozvala ga je Pikasom među arhitektama.



Baš kao pomenuti španski slikar, odan komunizmu od četrdesetih godina prošlog veka, Nimajer je imao važnu ulogu u brazilskoj politici. Podržavao je Luisa Karlosa Prestesa, lidera komunističke partije, i to više puta tokom različitih političkih struktura u zemlji. U izbornim periodima, njegov glas, koji je često ali ne i uvek išao levičarima, značio bi sigurnu pobedu.

Takođe, bio je odgovoran i za usaglašavanje modernog stila u arhitekturi sa urbanim planiranje, naročito pri izgradnji Brazilije, što je kasnije umnogome uticalo na izgradnju Novog Beograda.

Jednom prilikom komzervativni političari ocenili su: “Brazilija je zaista bila osveta komunističkog arhitekte vladajućoj klasi.”



Nakon pada SSSR-a i real-socijalizma u Evropi, Nimajer je postao jedno od vodećih lica i simbolični predsednik Brazilske komunističke partije 1992. godine.

U svojoj zemlji ostaće upamćen kao osoba koja je preoblikovala brazilski vizuelni identitet, ranije povezivan sa džunglama i prirodnim lepotama, u modernu naciju koja želi da bude deo zapadnog sveta. Iako ateista, Nimajer je gradio i crkve, džamije i hramove, uključujući i neka od najpoznatijih svetih mesta Brazila, kao što je katedrala Pamulja u gradu Belo horizonte, koju je smatrao svoijim prvim originalnim doprinosom arhitekturi.



Brazilska štampa objavila je vest o njegovoj smrti oko 22 časa. U ranijim časovima u sredu njegovo zdravstveno stanje se pogoršalo i nije mogao da diše bez pomoći aparata.

Nimajer je hospitalizovan u Riju 2. novembra, kada mu je otkazao bubreg i ustanovljena plućna infekcija. To je bio treći odlazak u bolnicu ove godine. U junu je izgubio svoju jedinu ćerku, Anu Mariju, koja je preminula u 82. godini života. Nadživelo ga je petoro unučadi, trinaestoro praunučadi i četvoro čukunučadi.

Zahvaljujući svom dugom životu, Oskar Nimajer postao je svojevrsna narodna legenda u Brazilu, gde je javnost oduševljavao svojom neprekidnom spremnošću na rad i čestim šalama na račun svoje navodne besmrtnosti. Petnaestog decembra ove godine trebalo je da napuni 105 godina.

Oskar Nimajer za sobom je ostavio više od 600 projekata, od kojih je većina skicirana u radnom prostoru njegove kuće, sa zastakljenim pogledom na plažu Kopakabana i nebo iznad Rija. Prošle godine projektovao je i prisustvovao otvaranju svog Internacionalnog kulturnog centra i Avilu u Španiji. Radio je do poslednjih meseci života, a u jednom od poslednjih intervjua izjavio je kako bi voleo da se oporavi da bi moga da se štp pre vrati poslu.

b92.net
6.11.2012.

Oskar Nimajer



Kasino u Funšalu na Madeiri




Muzej u Braziliji





Muzej savremene umetnosti u Niteroju




Zgrada sedišta Francuske komunističke partije





Zgrade Nacionalnog Kongresa i Nacionalne biblioteke

Le Korbizje




Le Korbizje (fr. Le Corbusier) ili samo Korbizje - pseudonim francuskog arhitekte švajcarskog porekla,
čije je pravo ime bilo Šarl-Eduar Žanre-Gri (fr. Charles-Édouard Jeanneret-Gris). Rođen je 6. oktobra 1887.
u mestu Šo de Fon (fr. La Chaux-de-Fonds) u Švajcarskoj, a umro je 27. avgusta 1965. u Francuskoj.
Le Korbizje je bio arhitekta i urbanista a takođe i slikar, vajar i pisac a poznat je i kao suosnivač purizma.

Biografski podaci

Le Korbizje se rodio u porodici umetnika: njegov otac je bio slikar i graver brojčanika na časovnicima,
a mati muzičarka. Počeo je rano slikati i učiti graverski zanat. Sa četrnaest godina počeo je pohađati
umetničku školu, ali uskoro posvetio arhitekturi. Godine 1902. na međunarodnoj izložbi cizeliranih
časovnika u Torinu njegov rad je nagrađen diplomom.
Od 1906. posvećuje se isključivo arhitekturi, živi skromno, putuje po svetu, a u Italiji proučava tamošnju
arhitekturu. Sledeće godine odlazi u Austriju. Počinje proučavati armiranobetonske konstrukcije da bi
1912. realizovao prve arhitektonske projekte. Tokom Prvog svetskog rata radio je kao učitelj.
Godine 1917. trajno se nastanjuje u Parizu i sa kasnijim dugogodišnjim saradnikom Amadeom
Ozefantom izdaje manifest kubizma koji postaje osnov purizma. Godine 1929. godine postaje
suosnivač časopisa za estetska pitanja.
Godine 1921. sa rođakom Pjerom Žanreom otvara atelje u kome radi do 1965. godine. Od 1923.
gradi zgrade širom sveta (Francuska, Švajcarska, Nemačka, Rusija, Južna Amerika, Alžir... ).
U prisilnoj izolaciji je od 1939, odnosno od početka Drugog svetskog rata. Godine 1941. objavljuje
u Parizu „Atinsku povelju“ a 1944. " Tri ljudska uređenja“. Radi i projektuje od završetka Drugog
svetskog rata pa sve do smrti od infarkta 27. avgusta 1965.





Nacionalni muzej zapadne umetnosti, Tokio



Centar Korbzije, Cirih



Palata pravde, Chandigarh



Zgrada skupstine , Chandigarh, India


Velika dela arhitekture i urbanizma

Ozarenigrad u Marselju
Urbanistički planovi za Sent-Die
Planovi za La Rošel
Plan zgrade OUN
Plan urbanizacije Bogote
Rošanska kapela
Manastir u La Turetu
Stambeni kompleks u Nant-Rezeu
Urbanizacija u Meuksu i Firmini
Strazburški konkurs
Brazilski paviljon univerzitetskog grada
Meandralni grad u Tokiju
Čandigar

Radovi u umetnosti

Više od 400 uljanih slika ili murala
44 skulpture
27 predloga za goblene
litografije i crteži

Frank Gehry




Frenk Oven Geri (eng. Frank Owen Gehry; rođen Ephraim Owen Goldberg, 28. februar 1929.)
je američki arhitekta kanadskog porekla poznat po skulpturalnom pristupu građevinskom
dizajnu. Najpoznatiji je po zgradama sa velikim zakrivljenim površinama često prekrivenim
sjajnim metalima. Njegov najpoznatiji rad i najbolji primer njegovog stila je Gugenhajmov
muzej u Bilbau, Španiji koji je obložen pločama od titanijuma.

Biografija

Godine 1951. završio je studije arhitekture na University of Southern California, a zatim se
zaposlio kod arhitekte Viktora Gruena u Los Anđelesu. Od 1956. do 1957. studirao je
urbanizam na „Graduate School of Design“ na Harvardskom univerzitetu,a od 1957. do 1958.
je radio sa arhitektima Pirom Lukmanom u Los Anđelesu i Andreom Remondreom u Parizu.
Godine 1962. u Los Anđelesu je otvorio svoj arhitektonski biro.

Najznačajnija dela

Milenijum park u Čikagu, SAD
DZ Banka u Berlinu, Nemačka
Američki centar u Parizu, Francuska
Gugenhajmov muzej u Bilbau, Španija
Koncertna dvorana Dizni u Los Anđelesu, Kalifornija
Rokenrol muzej (Experience Music Project) u Sijetlu
Kula Geri u Hanoveru, Nemačka
Kuća koja pleše u Pragu, Češka


Nagrade

Prickerova nagrada za arhitekturu 1989.
Zlatna medalja AIA 1999.
Zlatna medalja RIBA 2000.



The Muzički projekat u Sijetlu




Koncertna hala Dizni



Gugenhajmov muzej u Bilbau




Riblji ples u Kobeu



Unutrašnjost zgrade Piter Luis

Renco Pijano




Renco Pjano (ital. Renzo Piano; Đenova, Italija, 14. septembar 1937.) je italijanski arhitekta.
Obrazovanje je stekao u Milanu. Njegovo najpoznatije delo je muzej Pompidu (poznat i kao Bobur) u Parizu.
Projektovao je muzej „Menil“ u Hjustonu (1986.), aerodrom „Kansaj“ u Osaki (1988) i rekonstruisao
je zgradu Dajmler-Benca u Berlinu, Nemačka. Projektovao je i mnoge fudbalske stadione, mostove,
a dizajnirao je i automobile.

Gradilište Kuće svetskog grada P&C u Kelnu (Nemačka); Arhitekta: Renco Pjano (ital. Renzo Piano);
Završeno u septembru 2005. godine
Dobio je Prickerovu nagradu 1998. godine. Pjano je UNESKO-v ambasador dobre volje.




Internacionalni aerodrom u Osaki, Japan





Najviša zgrada u Evropi, kula Sard u Londonu

Kula Šard u Londonu najviša je nenaseljena zgrada u Evropi.
Ova izuzetno komplikovana konstrukcija danas je postala
jedan od simbola glavnog grada Velike Britanije i samim
tim jedna od atrakcija koja privlači turiste širom sveta.
Izgradnja kule Šard počela je u februaru 2009. godine,
a završena je u martu 2012.Visina 310m.














Centar Pompidu u Parizu

CLEMENS HOLZMEISTER




CLEMENS HOLZMEISTER (1886 – 1983),austrijski arhitekta i scenograf,
bio je uticajan predavač koji je izveo brojne značajne studente, uključujući Holleina,
Holzbauera i Peichla, a takodje je realizovao mnogo objekata tokom svoje karijere.
Učio na Tehničkoj visokoj školi u Beču, 1914-19 asistent M. Ferstela, a od 1919 profesor
u Innsbrucku.Od1924-38 vodi majstorsku školu na akademijama u Beču i Düsseldorfu,
od 1939-48 profesor arhitekture u Istambulu.

Rešavajući monumentalne arhitektonske zadatke nastoji da postigne sintezu tradicionalnih
gradjevinskih oblika i funkcionalističkih težnji. Mirne fasade svojih zgrada diskretno dekoriše
elementima koje preuzima iz klasicističke ornamentike. Mnogi njegovi projekti zasnovani su
na istorijskim prethodnicima, čak i kada je radio pod uticajem ekspresionizma,
kao na Gradskom krematorijumu u Beču (1921.-1923.).
Njegova kuća Eichmann, Beč, Litzelberg, Seewalchen (1926.-1928.) bila je skoro Arkadijanska
u svom odnosu prema prirodi, medjutim, njegove monumentalnije gradjevine, kao što je zgrada
Vlade u Ankari, Turska (1931.-1934.), pokazuju njegovo poimanje tradicije zasnovane na klasicizmu.

Zaslužan je za razvoj zgrade Festspielhaus, Hofstallgasse, Salzburg (1926-60), izgradjene pod
uticajem eminencije Fischera von Erlacha i njegove Kollegienskirche.
Holzmeister je takodje projektovao više crkava, medju kojima su: Maria Hilf, Bregenz-Vorkloster
(1924.- 1931.), Judas Thaddeus in der Krim, Beč (1924.- 1932.), St Adalbert, Berlin (1933) i
evadjelistička crkva, Kitzbühel (1960.-1962.).



Krematorijum u Becu



Pfarrkirche Mariahilf in Bregenz




Volksschule in Marbach a. d. Donau (1914, Erstlingswerk)




Kirche Erpfendorf



Zgrada turskog parlamenta

Zaha Hadid







Zaha Hadid (arapski: زها حديد rođena 31. oktobar, 1950) je britansko-irački
arhitekta dekonstruista.
Rođena je u Bagdadu, a diplomirala je matematiku na Američkom univerzitetu
u Bejrutu. Nakon toga je upisala arhitekturu u Londonu.

Najveći dio njenog posla je konceptualan, ali realizovani su objekti:

Vitra vatrogasna stanica (1993), Njemačka
Rozentalov centar savremene umetnosti (1998), Cincinnati, Ohajo
Hoenheim-sjeverni terminal i parking (2001), Strasbourg, Francuska
Bergisel skijaška skakaonica (2002), Innsbruck, Austrija
Ordrupgaard annexe (2005), Kopenhagen, Danska

Također je radila i projekte enterijera, kao što je Zona za razmišljanje u Milenijumskoj
palati u Londonu. Pobjednik je na mnogim međunarodnim konkursima, a mnogi objekti
za koje je dobila nagrade nisu nikad izgrađeni.

Hadid je postala prva žena dobitnik Prickerove nagrade za arhitekturu.









33-35 Hoxon Square, 2006.






Abu Dabi Performing Art Centar, 2007.





Projekat Beko, Beograd










City Life Milano, 2004. - 2012.

Norman Foster




Norman Robert Foster, Baron Foster od obale Temze
(engl. Norman Foster, Baron Foster of Thames Bank; Mančester, 1. jun 1935)
je engleski arhitekta. Studirao je u Mančesteru i Jejlu.

Ima uspešnu karijeru i veliki broj projekata među kojima su:

Toranj Komerc Banke u Frankfurtu
HSBC toranj i Aerodrom u Hong Kongu
Terminal na aerodromu u Londonu
Wembly Stadium, London
Metro u Bilbaou, Španija
Milenijumski most u Londonu (1999)
Rajhstag u Berlinu (1999)

Foster je drugi britanski arhitekta koji je dobio Stirlingovu nagradu
dva puta. Dobio je i Prickerovu nagradu 1999. godine.




















Millennium Bridge, London, 1996. - 2000.




Hearst Tower, New York City, 2006.






Khan Shatyry Entertainment Center, Kazakhstan, 2006.

Gistav Ajfel




Datum rođenja: 15. decembar 1832.
Mesto rođenja: Dižon (Francuska)
Datum smrti: 27. decembar 1923.
Mesto smrti: Pariz (Francuska)
Gistav Ajfel (fr. Alexandre Gustave Eiffel; Dižon, 15. decembar 1832 — Pariz, 27. decembar 1923),
francuski konstruktor.
Kao inženjer posvetio se radu na metalnim konstrukcijama i to pretežno izgradnji mostova.
Ajfelova kula u Parizu, po kojoj se najviše pročuo, ipak zaostaje za sjajnim rešenjima
njegovih mostovnih konstrukcija.
Za svetsku izložbu u Parizu 1889. godine, Ajfel je konstruisao kulu koja je postala
zaštitni znak Pariza. Ajfelova kula je do 1931. godine bila najveća građevina na svetu
(300,5 m; sa antenom 320,8 m).

Gistav Ajfel je takođe konstruisao u nutrašnjost Kipa slobode i veoma
veliki broj gradjevina i mostova sirom sveta.





Gradnja Ajfelovog Tornja je trajala od 18.06.1887. do...



..marta 1889.






Vijadukt Garabit



Most Maria Pia, Portugalija



Opservatorija u Nici



Palata de Ferro






Saigon Central Post Office

Danijel Libeskind,
najčuveniji arhitekta današnjice





Najčuveniji arhitekta današnjice Danijel Libeskind, koji je trenutno angažovan na izgradnji memorijalnog kompleksa i kule na mestu porušenog Svetskog trgovinskog centra u Njujorku, u ponedeljak dolazi u Beograd. Libeskind će tada predstaviti svoj drugi i jedini projekat na kome još radi - uređenje Luke "Beograd" i dunavskog priobalja.

Od trenutka kad je dobio nagradu na javnom konkursu za izgradnju memorijalnog kompleksa Svetskog trgovinskog centra u Njujorku, porušenog u terorističkom napadu 11. septembra 2001. godine, u Danijela Libeskinda uprte su oči, ne samo stručne, nego i najšire moguće svetske javnosti.

Osim što gradi na mestu koje je za Amerikance veoma značajno, u projektu budućeg Memorijalnog centra u Njujorku ima još simbolike. Libeskind će u njemu da podigne neboder visine od tačno 1776 stopa, što nije slučajno, jer je 1776. godine doneta Američka deklaracija o nezavisnosti. Iako je radio niz velikih projekata, smatra se da će po ovom će ostati upamćen.



Jevrejski muzej u Berlinu

Arhitektonsko iskustvo slavnog američkog arhitekte, jevrejsko-poljskog porekla, izuzetno je raznoliko. Kreće se od izgradnje velikih kulturnih centara i komercijalnih institucija, preko muzeja, koncertnih hala, univerziteta, hotela, pa čak i privatnih kuća.

Smatra se da je u vrh svetske arhitekture Libeskind ušao devedesetih godina prošlog veka, pobedom na konkursu za Jevrejski muzej u Berlinu. Autor je još nekoliko muzeja i memorijala Jevrejima nastradalim u Drugom svetskom ratu, a projektovao je i studentski centar Metrpolitenskog Univerziteta u Londonu, kao i poslovnu zgradu "Huyndai" korporacije u Seulu. Njegovi projekti nikad nisu prošli nezapaženo.




ROM Toronto

Veoma značajno je i iskustvo Libeskinda na revitalizaciji industrijskog priobalja u Singapuru. Za njim su se nizali projekti za Dizeldorf, Milano, Hong Kong, London, Las Vegas, Kopenhagen, Seul, Varšavu, Toronto i mnoge druge gradove.

Pored projektovanja, Danijel Libeskind se bavi i edukacijom. Do sada je održao niz predavanja na univerzitetima širom sveta, gde je nesebično govorio o sebi, idejama i novim pravcima u arhitekturi. Njegovi radovi izlagani su po najpoznatijim svetskim galerijama i muzejima i zato Beograd ima veliku čast što mu Danijel Libeskind nudi novu viziju.


Radujem se dolasku

Danijel Libeskind je više puta izjavljivao da je Beograd veoma važan u njegovom životu, jer je još kao dečak u Poljskoj pratio dešavanja u Jugoslaviji.

- Beograd je veoma lep i veoma evropski grad. Oduvek sam želeo da ga posetim. Deo je mog horizonta. Živeo sam u Poljskoj i znam da Srbija ima interesantnu i tešku istoriju. To je važno mesto na svetu. Ne radi se o malom i velikom, reč je o kulturi - govorio je Libeskind.

( tekst je u potpunosti preuzet iz lista blic od 28.02.2009.)






Muzej umetnosti, Denver.





Jevrejski muzej, San Francisko






Video o arhitekti Danijelu Leberskindu


Najznacajniji projekti:

1989–1999 Jewish Museum Berlin – Berlin, Germany
1995–1998 Felix Nussbaum Haus – Osnabrück, Germany
1997–2001 Imperial War Museum North – Greater Manchester, England
1998–2008 Contemporary Jewish Museum – San Francisco, California, United States
2000–2003 Studio Weil – Majorca, Spain
2000–2006 Extension to the Denver Art Museum, Frederic C. Hamilton Building – Denver, Colorado, United States
2000–2006 Denver Art Museum Residences – Denver, Colorado, United States
2000–2008 Westside Shopping and Leisure Centre – Bern, Switzerland
2001–2003 Danish Jewish Museum – Copenhagen, Denmark
2001–2004 London Metropolitan University Graduate Centre – London, England
2001–2005 The Wohl Centre – Bar-Ilan University, Ramat-Gan, Israel
2002–2007 Michael Lee-Chin Crystal, extension to Royal Ontario Museum and renovation of ten of its existing galleries - Toronto, Ontario, Canada
2003–2005 Tangent, Facade for Hyundai Development Corporation Headquarters – Seoul, South Korea
2004–2005 Memoria e Luce, 9/11 Memorial – Padua, Italy
2004–2007 Glass Courtyard addition to the Jewish Museum Berlin – Berlin, Germany
2004–2008 The Ascent at Roebling's Bridge, residential condominium building – Covington, Kentucky, United States
2005–2009 MGM Mirage's CityCenter, retail and public space on the Las Vegas Strip – Paradise, Nevada
2004–2010 Grand Canal Square, Grand Canal Theatre and Commercial Development – Dublin, Republic of Ireland
2010 Wheel of Conscience monument, M.S. St. Louis Memorial, Pier 21 – Halifax, Canada
2001–2011 Military History Museum – Dresden, Germany
2002–2011 Run Run Shaw Creative Media Centre – Hong Kong
2006–2011 Reflections at Keppel Bay, high-rise and low-rise villa apartment blocks – Keppel Bay, Singapore
2007-2011 Haeundae I Park Marina, skyscraper complex – Busan, South Korea

Jern Ucon




Jern Ucon (dan. Jørn Utzon, Kopenhagen, 9. april 1918- Kopenhagen, 29. novembar 2008)
je bio danski arhitekta.
Godine 1957. pobedio je na konkursu za novu zgradu opere u Sidneju, Australija. Zgrada je
završena tek 1973. godine i jedna je od najprepoznatljivijih zgrada na svetu.

Godine 2003. dobio je Pricerkovu nagradu, najveću nagradu u svetu arhitekture.

Najznacajniji projekti:

Water tower in Svaneke, Bornholm, Denmark, 1949–51
Architect's own house, Hellebæk, Denmark, 1950–52
Middelboe house, Holte, Denmark, 1953–55
Kingo Houses, Helsingør, Denmark 1956–60
Elineberg Housing, Helsingborg, Sweden, 1954–66. (Built by Swedish partners Erik and Henry Andersson.)
Planetstaden housing project in Lund, Sweden, 1956–58. (Built by Swedish partners Erik and Henry Andersson.)
Sydney Opera House, Sydney, Australia, 1956–73
Fredensborg Houses, courtyard housing in Fredensborg, Denmark, 1959–63. (Built by Dansk Samvirke)
Melli Bank, University of Tehran Branch, Tehran, Iran, 1959–60 archnet page (with Hans Munk Hansen)
Hammershøj Care Centre, Helsingør, Denmark, 1962–66. Built by Birger Schmidt.
Bagsværd Church, Bagsværd, Denmark, 1968–76
Espansiva building system, pre-fabricated single family houses, Denmark, 1969
Can Lis, Architect's own house, Majorca, Spain, 1971–73
National Assembly of Kuwait, Kuwait City, Kuwait, 1972–84 (with Jan Utzon)
Paustian Furniture Store, Copenhagen, Denmark, 1985–87
Can Feliz, Majorca, Spain, 1991–94
Skagen Odde Nature Centre, Skagen, Denmark, 1989 (completed by his son Jan Utzon in 1999-2000)[33]
Utzon Center, Aalborg, 2008 (with Kim Utzon)









Opera u Sidneju




Bagsværd Church near Copenhagen (1968-76)




The National Assembly Building in Kuwait (1982)

Alexey Dushkin



Alexey Dushkin ( (24 December 1904 – 8 October 1977 ) je bio
arhiteksa SSSR-a.Projektovaoje, izmedju ostalog poznatu stanicu Metroa
u Moskvi Mayakovskaya i Kropotkinskaya.

Najznacajniji projeki su jos:

1932 Automobile and Road College, Kharkiv
1935 Kropotkinskaya station, Moscow Metro
1938 Ploshchad Revolyutsii station, Moscow Metro
1938 Mayakovskaya station, Moscow Metro
1944 Avtozavodskaya station, Moscow Metro
1947-1953 Red Gates skyscraper (Ministry of rail transport), Moscow
1949 Railway terminal, Simferopol
1950 Railway terminal, Dnepropetrovsk
1951 Railway terminal, Sochi
1952 Novoslobodskaya station, Moscow
1953 Railway terminal, Evpatoria
1953-1957 Detsky Mir department store, Moscow





Stanica metroa Mayakovskaya, Moskva







Metro stanica Kropotkinskaya , Moskva

TOYO ITO - Japan



Toyo Ito je rodjen 1941. u Japanu.
Sedamdesetjednogodišnji japanski arhitekt Toyo Ito dobitnik je Pritzkera, najvažnije nagrade za arhitekturu.
On je šesti arhitekt iz Japana kojemu je dodijeljena ova nagrada, a i prije dvije godine preduhitrila ga je
njegova učenica Kazuyo Sejima (SAANA).
U obrazloženju nagrade vrijedne sto tisuća dolara tako stoji da se njegove građevine, za razliku od mnogih
drugih, “ne nameću, već dopuštaju onima kojima su namijenjene da ih koriste kako njima odgovara”.

Toyo Ito je poznat po svojoj skromnosti pa je u telefonskom intervjuu povodom nagrade govorio, o vlastitoj
- neadekvatnosti: “Svaki put kada dovršim građevinu, postajem bolno svjestan vlastite nemogućnosti i
okrećem vlastitu energiju sljedećem projektu”.

Najpoznatiji radovi ovog arhitekta su: Medijateka Sendai, zatim spiralna White O kuća u Marbelli u Čileu,
dok je 2002. oblikovao glasoviti paviljon Serpentine u Londonu, koji je kritika prozvala jednom od
najrevolucionarnijih građevina svojeg razdoblja (napravio ga je u suradnji s Cecilom Balmondom).

Novi minimalizam

Diplomirao je 1965., svoju je firmu osnovao 1971. godine. Jedan od njegovih najranijih projekata bila
je kuća Bijeli U. Oblikovao ju je za vlastitu sestru, udovicu s malim djetetom, umornu od visokih
tokijskih kuća u kojima je odrastala. Najvažnije joj je bilo da ta kuća bude u dodiru s prirodom,
što je kasnije ostao i trajni znak njegove arhitekture. Vrhunac je Medijateka Sendai.

Organski oblici prozirne staklene građevine, njezin minimalizam i novo čitanje prostora, ispisali su
nova poglavlja arhitekture. Arhitekt je posebno ponosan na ovu građevinu bio 2011. godine, kada je
odoljela potresu, što se moglo vidjeti na brojnim snimkama.

“Pri projektiranju prve kuće, osnovni mi je cilj bilo uništiti stereotipne ideje o muzeju ili o knjižnici”,
rekao je Ito, autor knjige “Snage prirode” koju je objavio Princeton Architectural Press.

jutarnjilist.hr








Medijateka Sendai











Serpentine, gallery, pavilion, London, 2002.











Mala kuca u Cileu











BRUGES PAVILION, Belgija

TOYO ITO



















Tod's Omotesando (2002-04) - Spanija


architecturalmoleskine

TOYO ITO

















TAMA ART UNIVERSITY LIBRARY


architecturalmoleskine

Politehnicki univerzitet, Florida, 2009.

Auditorio de Tenerife

I.M.Pei





Ieoh Ming Pei (rođen 26. travnja 1917. u Guangzhouu, Kina), poznatiji kao I. M. Pei,
je američki arhitekt kineskog porekla, dobitnik Pritzkerove nagrade za arhitekturu,
poznat i kao jedan od poslednjih majstora arhitekture visokog modernizma.
Uglavnom radi sa apstraktnim formama, koristeći kamen, beton, staklo i čelik.
Pei se smatra jednim od najuspješnijih arhitekata 20. stoljeća premda je njegov
rad imao malo utjicaja na arhitektonsku teoriju.





Bilblioteka i muzej Dzona F. Kenedija,Vasington, 1979.




Nemacki istorijski muzej, Berlin, 1993.







Rock and Roll Hall of Fame, Cleveland, Ohio, 1993.






Bank of China Tower, Hong Kong, 1989.