Na tragu Atlantide

Ispod Pirineja, na čijim se vrhovima uvijek bjelasa snijeg, smjestila su se raštrkana naselja čudnih visokih poludrvenih kuća sa neobičnim, uglastim krovovima. Na zidovima mnogih kuća je ispisano - 3 + 4 = 1. Taj apsurdni račun, samo je na prvi pogled nelogičan. On, zapravo, označava da se u Francuskoj nalaze tri provincije, a u Španjolskoj četiri provincije jednog te istog naroda. Naroda Baska!

Baski

Neobičan narod koji svoje korijene nalazi još u vremenu Kromanjonca. Niko, zapravo, ne zna odakle potiče, ko su mu preci, kako je stekao osobenosti, koje danas nauka smatra u najmanju ruku neobičnim. Istraživači drevne prošlosti smatraju da su Baski možda, potomci naroda sa Atlantide!

Zašto?

Sta to ima neobično kod njih? Po čemu se toliko razlikuju od svih drugih naroda ovog podneblja?

Brojne teorije

Svjetske statistike kažu da danas na području Španjolske i Francuske živi oko dva miliona i sedam stotina hiljada Baska, a antropolozi, lingvisti i naučnici drugih profila, koji su ih posljednjih decenija detaljno proučavali, smatraju da su i po jeziku, i po fizičkoj konstrukciji, i po običajima, jedinstveni u svijetu!

Odakle potiču?

To je misterija koja dugo neće biti riješena. Neki antropolozi smatraju da su oni, zapravo, Škoti, koje je tu naselio rimski imperator Julije Cezar. Drugi iznose tvrdnje da oni nisu niko drugi do potomci zagonetnog patrijarha Tubala, Noahovog unuka. Treći nastoje da dokažu kako su oni potomci - Atlantiđana!

Ko je u pravu?

Teško je reći. Pogotovo, što nijedna tvrdnja nije naučno i dokazana. Baš zbog toga su, posljednjih decenija, antropolozi, lingvisti i istoričari primijenili najsavršenije metode istraživanja na području gdje žive pripadnici ovog zagonetnog naroda. Američki antropolog Mor ton Levin, pokušao je pomoću hematologije da utvrdi biološku izolaciju Baska. U saradnji sa naučnim institucijama iz Bijarica, Bordoa i Tuluza, Levin je obavio obimna istraživanja uzoraka krvi Baska. Išao je tako daleko da je uzimao uzorke i od pripadnika ovog naroda što danas nastanjuje dijelove Argentine i Čilea. I testovi su pokazali da je krv Baska odista posebna. Rjeđe kod Baska, nego kod drugih Europljana javlja se krvna grupa "B", a krvna grupa "O" je vrlo česta: 60 odsto slučajeva u poređenjima sa 44 odsto, koliko ima, na primjer, kod Francuza. Zatim, Baski imaju češće nego ostali narodi krv sa negativnim rezus-faktorom. I fizička konstrukcija pripadnika ovog naroda je vrlo uočljiva i karakteristična. Oni su visoki, dugih nogu, a malih stopala. Lubanja im je okrugla sa izraženom izbočinom na zatiljku. Pretežno imaju crne oči, kosu i orlovski nos, što su uočljive karakteristike i jednog drugog ništa manje tajanstvenog naroda - naroda Maja (Maya). Ipak, najizraženija osobina Baskijaca jeste trouglast oblik lica, zbog čega ih danas mnogi i nazivaju - "ljudima sa zečijim licem"!

Korijeni iz Kromanjona

S obzirom da se Baski toliko razlikuju od ostalih etničkih skupina u Europi, istraživanja upućuju na to da se istina o njihovom zagonetnom porijeklu mora potražiti u prastaroj vezi sa ljudima koje su to područje nastanjivali prije više od deset i petnaest hiljada godina. Dakle, u vezi sa - Kromanjoncima?

Kromanjonci!

Ni o njima se sve ne zna. Naprotiv! Njihove slikanje pred kojima su i savremeni umjetnici ostali zadivljeni otkrivene su u mnogim, pećinama Španjolske i južne Francuske. Ipak, najpoznatije su one u španjolskoj Altamiri, svojevrsnoj umjetničkoj galeriji iz praistorije, ali ništa manje nisu fascinantne ni one koje su otkrivene u pećini Font-de-Guame, u Dordonji (Dordognei). Mnogi antropolozi smatraju da su Baski rezultat lokalne evolucije čovjeka iz Kromanjona. Francuski istoričar Eduard Larte otkrio je 1868. godine ljudske kosti u pećinama kod Kromanjona i utvrdio da potiču još iz vremena od prije – 30.000 godina. Kromanjonski čovjek je izrazito visok, imao je usku i dugu lubanju, četverougle očne duplje, izražene jagodice i povelik nos. Ovu teoriju može da potkrijepi i baskijska svakodnevnica. I danas, seoske porodice koriste oruđe i posuđe slično onome iz praistorije. Tako, na primjer, koriste "kaiku", izdubljenu drvenu zdjelu u kojoj kuhaju mlijeko na način kako se to, vjerovatno, činilo prije 10.000 godina: zagrijavaju kamenje na vatri i ubacuju ga u zdjelu sa mlijekom! I lingvisti su dali svoj prilog otkrivanju porijekla Baska. Svi pokušaji da se "euskara" - jezik ovog naroda - usporedi sa bilo kojim europskim jezikom, propali su na samom početku.
Svi nazivi oruđa za sječenje izvedeni su iz dvije riječi koje znače kremen i kamen. Dvije gotovo identične riječi označavaju zemlju i snijeg, a svi nazivi drveća izvedeni su iz riječi: lišaj, trnjak, strnjika - dakle, iz naziva vegetacije, koja je postojala u ovom regionu za vrijeme - ledenog doba!

Preživjeli jezik

Euskara je veoma sličan i nekim kavkaskim (!) jezicima: tako je, na primjer, baskijska riječ "borobil" slična gruzijskoj riječi "borbali" (točak). I deklinacije i gramatika su im veoma slične. Zbog toga lingvista Žorž Dimezil (Georg Dimeziles) kaže: - Čini se da jezik Baska i sjeverni i južni kavkaski jezici, predstavljaju jedine preživjele ogranke neke već odavno nestale jezičke porodice! Da li su u toj jezičkoj porodici bili i Atlanti?! - Dio svojih običaja, znanja i kulture Atlanti su ostavili i u Europi, i u Africi, i u Americi! -smatra istraživač Moris Šatelen. - Sigurno je da su se neka znanja civilizacije Atlantide, koristila među narodima Latinske Amerike, prije svih Maja i Inka, ali i u drevnom Egiptu i Sumeru. Ipak, Baski su najviše zadržali osobina naroda Atlantide! To se najviše iskazuje u njihovom fizičkom izgledu i - jeziku!...U sklopu neobičnosti, koje su vezane za Baske, često se ističe i ova: kako su Baski, čija zemlja leži na veoma tranzitnom putu, uspjeli da sačuvaju svoj tip, jezik i kulturu? Dio odgovora, svakako, leži u baskijskom ratničkom životu. Međutim, sigurno je daleko važnija činjenica da je
stoljećima ženidba sa osobama koje nisu bile baskijskog porijekla predstavljala tabu zbog tradicionalnog vjerovanja da su djeca iz takvih
veza - prokleta! Zbog toga, Baski su se ženili među sobom. Sličan je fenomen karakterističan i za civilizaciju drevnog Egipta. I faraoni su se često ženili u najužem krugu svojih porodica. Drugo, Baski su duboko i trajno vezani za svoju tradiciju i svoj narod. To se i danas može osjetiti ako se na Dan domovine (Aberi Eguna) posjeti njihovo sveto mjesto - Gerniku. Toga dana, ispod prostrane krošnje jednog stoljetnog hrasta, na vjernost svom narodu zaklinju se desetine i desetine hiljada Baska, koji žive u Španjolskoj, Francuskoj, Portugaui, Argentini, Čileu ili u drugim krajevima svijeta. Tako Baski, iz godine u godinu, obnavljaju zakletvu, koju su njihovi preci, Atlantiđani (?), prije mnogih milenijuma kao zavjet ostavili svojoj djeci! Jedan drugi narod, koji je afirmaciju i bljesak svoje fantastične kulture, doživio na drugoj strani Atlantika, Maje, svoje porijeklo, takođe, usko vežu za Atlantiđane.

Zašto?

Ko je bio Kukulkan?

Kada se u stravičnoj eksploziji, i kataklizmi izazvanoj padom Planetoida A, koji je pao u Atlantski okean, ili u lančanoj eksploziji atlantskih vulkana, završila civilizacija koja je stasala na Atlantidi, na sigurnim obalama Amerike započeli su svoju fantastičnu civilizaciju Maje. Uplašeni hirovima mora, koje je zbrisalo njihovu pradomovinu, svoje su monumentalne gradove podizali duboko na kopnu, najčešće u nepristupačnim prašumskim predjelima. Fantstična znanja iz astronomije, graditeljstva, organizacije podario im je zagonetni bog Kukulkan (Kukulcan), koji je došao s mora, bio bijele puti i nosio bradu. Kukulkan je podigao veliki grad Majapan (Mayapan), izvjesno vrijeme vladao njime, a onda zauvijek otišao ostavivši narodu Maja mnoga korisna znanja.
Biskup iz 16. stoljeća Diego de Landa, glavni hroničar španjolskih konkvistadora zabilježio je da mnoge baskijske riječi imaju isto ili slično značenje i kod Maja. "Jedan Baskijac - zapisao je de Landa - mogao se lijepo sporazumjevati sa pripadnicima ovog naroda..." Ali to nije jedina sličnost. Igra loptom kod Baska "jai-alai" sa korpom od vrbovog pruća vezanom za ruku, neodoljivo podsjeća na "pok-a-tok", drevnu igru naroda Maja. Ima i drugih sličnosti, kao što su totemski plesovi, vjerovanje u besmrtnost nesahranjenih tijela, običaj vještačkog istezanja vrata itd.



Izvor:Moja Besherat

[You must be registered and logged in to see this image.]

Poslednji časovi Atlantide



Osmog jula 8498. godine pre Hrista, na Zemlju se velikom brzinom obrušio
i uz temperaturu od 20.000 0 C, eksplodirao jedan asteroid. Katastrofa
je trajala samo dva minuta, a za ta dva minuta poginuli su milioni
ljudi, uništen je biljni i životinjski svet u mnogim regionima naše
planete, a njen lik i klima promenjeni su za sva vremena. Bio je to dan u
kome je potonula legendarna Atlantida, a sa njom je nestala i prva
civilizacija koju je čovek izgradio. "Uzrok te apokaliptične katastrofe
je asteroid iz grupe Adonis, koji je sa svoje trajektorije oko Sunca
dospeo u gravitaciono polje Zemlje" - smatra nemački fizičar Oto Muk
(Otto Muck), iz čije knjige "Sve o Atlantidi" prenosimo najzanimljivije
delove.



Kataklizma je počela na severozapadnom horizontu: iz dubine kosmosa
iznenada se pojavilo nepoznato nebesko telo, koje je najpre ličilo na
sićušnu zvezdu, posle 30 sekundi na kometu, a posle jednog minuta na
blještavi bolid čiji je sjaj bio jači od stotinu Sunaca. Gotovo
položenom trajektorijom telo se obrušilo na Zemlju.



Pir razularene stihije



Iz pravca severozapada asteroid je nečujno doleteo do obala
severnoameričkog kontinenta, u oblasti 330 severne geografske širine,
gde se danas nalazi lučki grad Čarlston u državi Južna Karolina.



Kada je nebesko telo ogromnom brzinom prodrlo u gušće slojeve atmosfere,
temperatura stvorena trenjem naglo se popela na 20.000 0 C i svi oni
koji su videli taj stravični bljesak ostali su zauvek slepi. Užasna
toplota je spalila i u pepeo pretvorila sve što joj se našlo na putu.



Pod dejstvom toplote nebesko telo je, na oko 200 km iznad površine
Zemlje eksplodiralo i raspalo se na stotine usijanih delova koji su se
obrušili na površinu Zemlje kao kakva kiša, šireći smrt i propast.



Dve najveće gromade su pale u reon Atlantika, severoistočno od
Portorika. Razornom silom jednakoj snazi 30.000 hidrogenskih bombi, one
su probile dno okeana. Bilioni tona usijane magme je poletelo iz dubine
Zemlje i pomešalo se sa morskom vodom, pretvarajući je u neizmerne
količine vodene pare koja se dizala i do 30 km u visinu.



Prasak eksplozije čuo se širom sveta. Blještavi sjaj je pretvorio noć u
dan 2.000 km unaokolo. Džinovski talasi, visoki i do 1.000 m valjali su
se sa pučine ka kopnu i uništavali sve pred sobom...



U tom piru razularene stihije potpuno je uništeno legendarno ostrvo
Atlantida.



Platon o Atlantidi



Najveća opsesija Ota Muka je otkrivanje tajne o Atlantidi, kojom se
čovečanstvo već bavi oko 2.400 godina, od onih dana kada je slavni grčki
filozof Platon (427-347, pre nove ere), stavio na dnevni red istorije
to pitanje. Neposredno pre svoje smrti je napisao dva dela "Timaios" i
"Kricias", u kome su po prvi put pomenuti legendarno ostrvo i njegov
tragičan kraj.



Prema Platonu, Atlantida se nalazila u blizini "Herkulesovih stubova" -
kako se ranije nazivao Gibraltarski moreuz. Bila je veća od Male Azije i
Južne Afrike zajedno, odlikovala se plodnošću i davala po dve žetve
godišnje. Platon je pominjao kokosove palme, slonove, krokodile,
pozlaćene hramove i palate, glavni grad u prečniku od 23 km i ljudsku
zajednicu zasnovanu na zakonodavnim normama i visokoj kulturi. Vojska
Atlantide je raspolagala sa 480.000 pešaka, 120.000 konjanika, 160.000
bornih kola, 240.000 mornara.



Platon je prvi pisao o Atlantidi. Sva kasnija dela drugih autora su se
zasnivala na njegovim informacijama. Međutim, Platon je podatke o
Atlantidi čuo od svog rođaka Kricijusa, koji ih je saznao od svog dede, a
ovaj opet od Solona, najvećeg zakonodavca Grčke. Ali i Solon je do tih
podataka došao na osnovu izveštaja starih egipatskih pisaca, koje je
otkrio prilikom svojih putovanja.



Na osnovu dvadesetak stranica Platonovog napisa o Atlantidi, do sada je
objavljeno 25.000 radova o najvećoj katastrofi koja je zadesila našu
planetu. Naučnici i pisci, moreplovci i istrazivači, opsenari i
šarlatani pisali su o Atlantidi.



Tragom potonulih gradova



Da li, osim Platonove Atlantide, postoje bilo kakvi naučni dokazi o
propasti nekog velikog dela kopna ili velikog ostrva u istoriji
čovečanstva?



"Godine 1969. američki pomorski istrazivači su otkrili u kristalno
čistoj vodi, u blizini Bahamskog ostrva Andros, ostatke ogromnih zidova i
stubova, i to upravo na lokaciji koju je američki vidovnjak Edgar Kejsi
( Casey ) još 1929. godine predskazao kao mesto na kome će se ponovo
pojaviti Atlantida" - piše Oto Muk.



Tragovi potopljenih gradova postoje u svim krajevima sveta i to ima
svoje objašnjenje: od poslednjeg ledenog doba ( oko 7.000 godina pre n.
ere ) istopljeni ledeni prekrivač, koji je pokrivao i velike oblasti
Evrope, podigao je novo mora za čitavih 200 metara. Tako je more u nižim
primorskim područjima potopilo čitave civilizacije i njihovo
stanovništvo. Engleska tada još nije bila ostrvo, na mestu Baltičkog
mora nalazilo se kopno, dok je Temza bila pritoka Rajne, a Apeninsko
poluostrvo je bilo zemljouzom povezano sa Severnom Afrikom.



Sve te potopljene oblasti imaju nesto zajedničko: nalaze se u obalskim
područjima kontinenata. Međutim, Atlantida se, prema Platonu, nalazila
daleko u okeanu. "Odatle se - pisao je on - moglo otploviti do drugih
ostrva, a sa ovih i do nasuprot ležećeg kopna".



Ta druga ostrva su najverovatnije Karipska ili Bahamska ostrva, a
"nasuprot lezeće kopno" je severnoamerički kontinent.



Prema tome, Atlantida se nalazila između Evrope i Amerike, gde se danas
nalaze Azurna ostrva. Ona, po svemu sudeći, predstavljaju najviše vrhove
ogromnog podvodnog planinskog lanca koji se od severa proteže prema
jugu kroz Atlantski okean. Taj planinski greben se u oblasti Azura
proširuje u plato čija širina dostiže 500, a dužina 1.000 km. Plato se
danas nalazi na dubini od 3.000 m ispod morske površine, dok su obe
strane Atlatnika duboke po 7.000 m. Oto Muk tvrdi da je taj plato nekada
predstavljao Atlantidu. Kosmička karastrofa bila je uzrok njene
propasti. Za tu tvrdnju on navodi više dokaza.



Dokazi Ota Muka



Kada su 1921. godine izvršena prva vazdušna foto-snimanja Južne
Karoline, otkriveno je više od 3.000 kratera zagonetnog porekla.
Stotinak kratera je imalo prečnike od preko 1,5 km , dok se čitava
oblast, sa centrom oko grada Čarlstona, rasprostirala na oko 156.000 km2
. Zaključak se sam po sebi nametao: reč je o tragovim krhotina nekog
većeg nebeskog tela koje je eksplodiralo nad Zemljom. Dve ogromne jame
na morskom dnu u oblasti Portorika ukazuju na pad dva džinovska dela
asteroida. Prema Mukovim proračunima oba dela imala su prečnike od po
desetak kilometara. Te gromade su napravile ogromnu pukotinu koja se
ubrzo proširila do Atlantide. Rastopljena magma iz utrobe Zemlje bila je
strahovitim erupcijama izbačena u atmosferu, a na njenom mestu je
nastala pukotina u koju je sve do dubine oko 3.000 m potonuo i deo
zemljine kore. To je bio kraj Atlantide, čiju je propast pratilo niz
katastrofa.



Pepeo lave i isparena morska voda stvoroli su crni oblačni pokrivač od
30 km debljine, koji se pod dejstvom pasatskih vetrova premeštao prema
istoku, ka Evropi, Africi, Aziji. U tim oblacima stvarali su se tornada i
uragani. Pepeo i morska so su predstavljali kristalizacione tačke za
apokaliptične kiše i provale oblaka koje su se obrušavale na Zemlju.
Prema Bibliji kiše su trajale 40 dana i 40 noći, dok je voda prekrivala
nizije čitavih 150 dana. Po proračunima Ota Muka te brojke su potpuno
verodostojne.



Mamutska groblja u Sibiru



Istovremeno sa ovim nepogodama, nad planetom se širio ogroman oblak
otrovnih gasova koji su prodirali iz dubine Zemlje. Muk smatra da je
upravo tom pojavom rešio i jednu od najstarijih zagonetki : problem
mamutskih grobova u Sibiru. Tamo, u večito zamrznutom tlu, otkriveni su
ostaci desetina hiljada mamuta i to u takvom stanju kao da su uginuli
juče, a ne pre deset hiljada godina.



Njihove leševe naučnici su detaljno ispitivali. Dijagnoza je bila: nagla
smrt, bez spoljnih povreda izazvana gušenjem. U želucima mamuta
otkriveni su i njihovi poslednji obroci - lišće četinara. Međutim, takvo
drveće ne raste tamo gde su pronađeni mamuti. Ono raste pod mnogo
blažom klimom, u oblastima koje se nalaze i do 3.500 km južnije. Da su
mamuti tamo uginuli, njihovi leševi bi ubrzo istrulili i ostali bi samo
skeleti. Sve to nameće pretpostavku da je gotovo trenutnu promenu klime
prouzrokovalo kosmičko dešavanje.



Muk objašnjava da je sudar Zemlje i asteroida pomerio osu Zemlje za
čitavih 3.500 km. To je izazvalo trenutnu promenu klime. Mamuti, ugušeni
u otrovnom dimu, su i trenutno konzervisani u džinovskom prirodnom
zamrzivaču. Inače, pre katastrofe u tim predelima su rasli četinari i
svo ostalo drveće.



Golfska struja kao dokaz



Činjenica je da Zapadna Evropa ima svoju blagu klimu zahvaljujući moćnoj
okeanskoj reci tople vode. Britanska ostrva imaju srednju godišnju
temperaturu od 100 C, dok Labrador, koji se nalazi na istoj geografskoj
širini, samo na drugoj strani sveta, a ne zapljuskuje ga topla morska
struja, ima srednju godišnju temperaturu od 00 C.



Muk postavlja pitanje: kako se uprkos postojanju Golfske struje moglo
dogoditi da su se u ledenom dobu, koje se završilo oko 7.000 godina pre
n. ere, Skandinavija i velike oblasti Nemačke i Britanskih ostrva
nalazile pod večitim snegom i ledom? Njegov odgovor daje prihvatljivo
objašnjenje: Golfska struja u to vreme nije uopšte ni dopirala do
Evrope. Polazeći iz Meksičkog zaliva ona je na pola puta do Evrope
nailazila na nepremostivu prepreku: 1000 km dugačko i 500 km široko
ostrvo Atlantidu. Topla struja je zapljuskivala njegove zapadne i
jugozapadne delove i odatle se u neprekidnoj cirkulaciji vraćala u
Karipsko more, odakle je opet zaokretala ka Atlantidi.

Tek posle propasti Atlantide put prema Evropi je bio otvoren. Pod
povoljnim dejstvom tople morske struje, ledeni pokrivač na Britanskom
ostrvu počeo je da popušta i da se topi. Taj proces traje već hiljadama
godina i nije završen do danas.

Novi početak čovečanstva



Postoji veći broj ljudi koji smatraju da je Atlantida Platonova
izmišljotina. Slavni filozof je opisivao zlatne krovove i srebrne statue
božanstva Atlantide, a oni ističu: prema najnovijim istraživanjima,
primitivni stanovnici Evrope sve do 4.000 godine pre n. ere nisu
koristili metale.



Kada se povede reč o 70.000 borbenih kola Atlantide, oponenti na to kažu
da su se konji tek oko 1000. godine pre n. ere počeli koristiti u ratne
svrhe. Oni tvrde da su se 8498. godine pre n. ere Evropom kretali
neandertalci koji su koristili samo kosti i kamenje kao alat.



Međutim, Platon ne opisuje samo kulturu Evrope, nego i kulturu
Atlantide. A budući da je ona propala u roku od 24 sata, zajedno sa
svojim stanovnicima, životinjama, kulturnim blagom i kada je užasna
kosmička katastrofa izmenila lik Zemlje, onda se zaista uzaludno traga
za tom izgubljenom civilizacijom.



Verovatno se ništa više ne može dokazati sem činjenice da je čovečanstvo
još jednom moralo da krene sve ispočetka...

Izvor:Astrosvet

Atlantida

[You must be registered and logged in to see this image.]

Atlantida...Mit, legenda ili još nepronadjeno arheološko nalazište? Prvi put se spominje oko 2400 godina pre naše ere, velika, bogata i slavna ostrva Atlantide, nazvana po bogu Atlasu, sa znanjem koje ljudski rod tek treba da otkrije. Nema pisanih tragova Atlantiđana o njima, a celu zbrku i jurnjavu naučnika, pljačkaša grobova i ostalih slave željnih ljudi da otkriju ovaj Osmi kontinent, dugujemo slavnom grčkom državniku i naučniku Solonu (639.-559.pne).

Solon je po svom povratku iz Egipta 561.god.pne zapisao priču koju je čuo od nekog čuvara hrama u Donjem Egiptu, o potonulom carstvu kome je Egipat dugovao pismo i jezik. Ta priča i ne bi bila toliko značajna da je nije jedan filozof (a ko bi drugi zakuvao celu stvar ako ne filozof) objavio u svojim dijalozima. Reč je o Platonu i delima ''Timaeus'' i ''Critias''. U ovim delima on opisuje ranu istoriju Grčke, njen sukob sa Atlantidom i društveno i državno uređenje same Atlantide. On govori da se to desilo pre 9000 godina, znači IX do X veka pne, kada je Atlantida rešila da zarati sa ostatkom sveta. Po Platonu Atina je, naravno, bila na čelu vojske ostatka sveta koja je pobedila Atlantiđane i sprečila je da se raširi po Sredozemlju. Tada je zatutnjao strašan zemljotres koji je potpuno uništio Atlantidu i zbrisao je sa lica zemlje. Naravno, Grcima i ostatku sveta koji se zatekao blizu nije ništa bilo. Sačuvali su ih moćni grčki bogovi, kako da ne. Na drugu stranu to, što u to vreme, koliko traje pisana istorija sveta, nije zabeležen ni jedan katastrofalan događaj koji bi uništio celu jednu civilizaciju, a da pri tom ne pogodi ni jednu drugu u okruženju. Razlog da se sumnja u Platona je i osuda i negiranje čak i njegovog učenika Aristotela. Ne zaboravimo, obojica su bili filozofi.

Nagađanja oko položaja Atlantide su vrlo šarolika

[You must be registered and logged in to see this image.]

Bilo kako bilo, ljudi oduvek nagađaju stvarnu lokaciju Atlantide. Od Sredozemnog mora (Krit, Sicilija, pa čak i Španija) preko Atlantskog okeana (Azorska ostrva, centar Atlantika, Karipsko more) pa do Meksika. Da kažem i to da ima onih koji sumnjaju čak i na Aziju, na prostoru Indonezije. Nebrojano mnogo avanturista je plovilo aktuelnim područjima, ispitivalo sonarima morske dubine, čak je i Žak Kusto sa svojim brodom ''Calipso'' tragao za bilo kakvim materijalnim dokazom o postojanju Atlantide. I uvek bezuspešno. Interesantno je, da kad god se prašina oko nje malo slegne i smanji broj traganja, Atlantida se surovo našali sa nama i podstakne vatru. Tek da nas malo razdrma. Posle II svetskog rata niko nije ni razmišljao o Atlantidi, a onda kao grom iz vedra neba, ruski časopis ''Sputnjik'' objavljuje da je američki brod za okeanografska ispitivanja pronašao na dnu okeana oko 1500 kg čudnih krečnjačkih ploča prečnika 15 cm za koje se dokazalo da su stare oko 12.000 godina, da su napravljeni ljudskom rukom i na površini zemlje. I baš Rusi da otkriju taj podatak, jer su Amerikanci to zaboravili da spomenu. I posle nekoliko godina traganja, opet odustajanja i prihvaćanja da je sve to ipak premalo dokaza da bi se nastavilo dalje. Do sledećeg otkrića i sledeće generacije koja nastavlja putem svojih predaka, i sa ne većim uspehom. Kako stvari stoje, sa moje tačke gledišta, uvek je bilo više dokaza da se ne može dokazati, nego da se može potvrdi postojanje Atlantide.

Sa druge strane, ne mogu a da se ne zapitam, kako je moguće da se u relativno isto vreme, na geografsko dalekim lokacijama pojave takve sličnosti među narodima koji, ne samo da se nisu poznavali nego nisu ni čuli jedan za drugi: astrologija u Srednjoj Americi i Egiptu je bila razvijena i tačna skoro do savršenstva; igra loptom ''pelota'', koju Baskijci igraju od pamtiveka igra se isto kao u Meksiku ( sa tim što dokazi o toj igri u Meksiku postoje i pre Kolumba); u svim narodima sveta postoji priča o potopu koji se desio u takoreći isto vreme – pre 12000 godina. Da ne zaboravimo identične piramide Acteka, Maja, i Egipćana su bile čuda arhitekture u to vreme. Kako se sve to našlo na raspolaganju ljudima u tom ranom stadijumu ljudske civilizacije? Da li je to ipak nasleđe Atlantide ili smo to pak dobili od nekog razvijenijeg oblika društva, ali ne sa zemlje nego iz svemira? Možda i saznamo odgovore, jednog dana. Možda.


medias