Dvorac Peleš



Dvorac Peleš, pored Sinaje, 60 km od Brašova i 135 km od Bukurešta, u veličanstvenom planinskom ambijentu Karpata, predstavlja jednu od najbolje očuvanih kraljevskih palata u Evropi. Dvorac Peleš, izgrađen u neo-klasicističkom stilu, u periodu od 1873. do 1914. godine se nalazi na srednjovekovnom putu između Transilvanije i Vlaške. Velika veličanstvena planinska vila je sagrađena za letnju rezidenciju prvog kralja Rumunije, Carola I Hohenzollerna, spajanjem različitih klasičnih evropskih stilova, većinom po ugledu na italijansku eleganciju i nemačke pojmove o lepoti. Vrednost radova na palati, sprovedenih između 1875. i 1914. godine je procenjena na 16 miliona zlatnih rumunskih leja, što danas čini oko 120 miliona USD. 300 do 400 radnika je radilo na izgradnji Dvorca Peleš.



Dvorac Peleš obuhvata 3200 m2 osnove, sa 170 soba, koje tematski obuhvataju različite kulture sveta i podeljene su po oblastima – kancelarije, biblioteke, skladišta oružja, umetničke galerije, ili po stilovima – firentinski, turski, mavarski, francuski, carski. Sve prostorije dvorca Peleš su izuzetno raskošno uređene i ukrašene do najmanjeg detalja. U Dvoru Peleš postoji 30 kupatila. Postavka čuva jednu od najdragocenijih zbirki umetnosti Istočne i Centralne Evrope, koju čine statue, platna, nameštaj, oklopi, zlato, srebro, vitraž, slonovača, kineski porcelan, tapiserije, tepisi i vitraži ručno slikani u Švajcarskoj. Zbirka oklopa Dvorca Peleš obuhvata preko 4000 delova, u odeljenjima koje čine delovi istočnog i zapadnog rata i ceremonijalni ili lovački predmeti, iz perioda istorije duge više od četiri veka. Na prvom spratu Dvorca Peleš se nalazi zbirka od skoro 2000 slika, koju posetioci mogu razgledati.

"Lastino gnezdo", neobičan dvorac u Krimu, Ukrajina



"Lastino gnezdo" je dvorac, sagradjen krajem 19. veka nedaleko od Jalte, na jugu Krima u Ukrajini. Smešten na samoj litici iznad mora, zamak je postao simbol južne obale Ukrajine, kao i jedna od najposećenijih turističkih lokacija ovog dela nekadašnjeg Sovjetskog Saveza.



















zezasme.

Dublin Castle


Perhaps the main tourist attraction in Dublin and one of its landmarks is Dublin Castle, which is beautifully situated in the heart of old town and today is headquarters of the Irish Government. The first building at the site of today's palace was built as a Norman citadel at the time of King John in 1204. Today, the appearance of Dublin Castle has remained the same as it was designed in the 18th century. The palace is a remarkable piece of medieval architecture combining several styles in construction. It also houses the Chester Beatty Library - which is both a library and art museum that are worth visiting.

Ross Castle


Ross Castle is a fascinating late-medieval palace, which is located in the heart of the Irish Killarney National Park. Natural landscapes of this area are amazingly beautiful - gorgeous mountain heights and numerous crystal clear lakes emphasize the splendour of the castle. The original building along the lake was built in 1400 by the clan O'Donoghue and in 1580 passed into the hands of Mac Carty Mor. In those centuries the castle Ross suffered repeated invasions and attempted seizure of vessels approaching the lake. Today Ross Castle is a typical example of the buildings that were raised by wealthy Irish families in the years of the Middle Ages. It is the kind of house-tower originally surrounded by a moat and defensive wall with watchtowers at each corner.

Doonagore Castle



On the west coast of Ireland, where Aran Islands are located, you can see the ghostly tower of the Doonagore Castle, which dominates the surrounding peaceful area. The medieval Doonagore rises on a small hill right on the Atlantic coast in the Irish county Clare. This castle is more like a small fortress, which consists of a high tower with a courtyard surrounded by a firewall. Even today this tower serves as a navigation point for arriving or departing from the harbour ships.

DVORAC HEARST – Kalifornija, SAD

SAD nikada u istorij nisu posedovale kraljevske porodice, ali su bile bogate vizionarima koji su novcem sticali kraljevski status. Prvi medijski magnat na svetu je san da podigne dvorac koji će postati preteča sve raskoši holivudskih i vila milionera na tlu Amerike.




Nikada nije imao veze sa kraljevima, ali je često gostio vladare sveta i najpoznatije ličnosti – dvorac Hearst je nacionalni spomenik SAD-a i simbol je kraljevske moći bogataša, kiča i snova.
Dvorac se uzdiže na centralnom delu kalifornijske obale, tačno na sredini puta između Los Anđelesa i San Franciska. Podigao ga je 1919. godine novinski magnat Vilijem Randolf Hearst, ekscentrični milioner koji je želeo da stvori sopstvenu bajku i kraljevski imidž. Nakon njegove smrti sredinom prošlog veka dvorac je poklonjen državi otkad postaje stecište turista željnih prizora sjaja bogatstva sa početka dvadesetog veka.




Imanje je dugo godina nosilo naziv Začarano brdo, ali su ga svi najradije nazivali „rančem”. Čuveni milioner je ovde kao mali uživao u kampovanju sa svojim ocem, a zaljubivši se u neverovatan pogled na obalu Pacifika, Hearst odlučuje da podigne imanje koje će obuhvatiti brojne palate, pa čak i prvi najveći zoo-vrt u Americi. Ovo je bilo prvo američko tlo gde su se slobodno „šetali” majmuni, žirafe, antilope, zebre, pa čak i slonovi. Imanje izgledom podseća na primere evropske arhitekture, ali je i svojevrsni muzej koji i danas čuva vrlo vredna umetnička dela. Zdanje dvorca poseduje 56 soba i 61 kupatilo. Imanje prekrivaju sportski tereni, vrtovi, manje palate, pa čak i egzotični Neptunov bazen koji danas smatraju „najlepšim primerom kiča”. Malo je poznato to da je fasada mini-hrama ispred bazena sačinjena od originalnih delova starog rimskog kupatila donetog iz Evrope.




Posetiti dvorac Hearst bila je stvar prestiža tokom dvadesetih i tridesetih godina prošlog veka. Brojne najpoznatije ličnosti dolazile su u posetu dvorcu koristeći privatni avion Hearsta ili njegov privatni voz. Dvorac su redovno posećivali glumci Čarli Čaplin, Keri Grant, Klark Gejbl, Džejms Stjuart, braća Marks, pilot Čarls Lindberg, kao i političari Frenklin Ruzvelt i Vinston Čerčil. Upravo je činjenica da su se holivudske zvezde divile ovoj lepoti i bogatstvu sasvim primerena teoriji da je dvorac bio uzor i preteča sve holivudske raskoši vila koje će početi da se grade u 250 km udaljenom Los Anđelesu.





Turisti plaćaju ulaz 25 dolara pri čemu se obilaze najveće odaje dvorca, drugi sprat, kolibe i kuhinje, ali im je omogućen i večernji obilazak kompleksa koji je tada fantastično osvetljen. Na imanju se nalaze ukupno 4 velike palate i dva grandiozna bazena. Bez daha turiste ostavlja poseta jednoj od najlepših biblioteka na svetu, ali i prvom privatnom bioskopu koji je postao preteča svih kasnijih privatnih filmskih zabava.
Čitavo imanje dizajnirala je žena arhitekta – Džulija Morgan, koja je po želji vlasnika u antičkom stilu oblikovala i brojne skulpture na imanju. Navedene skulputre skicirala je prema sećanju milionera koji je voleo da raskoš koju je video u Evropi prenese i na padine brda San Simeon na kojem se uzdiže dvorac Hearst.





Viljem Randolf Hearst bio je prvi medijski magnat u istoriji sveta. Vodio je veliku novinsku kompaniju, bio je uvaženi mason, a smatraju ga i osnivačem „žute štampe” i tabloida. Posedovao je preko 30 različitih novina i magazina. Bio je senator, guverner, pa čak i gradonačelnik Njujorka, a kao deo medija ostvario je neverovatan politički uticaj u SAD-u. Veći deo života proveo je u ljubavi sa ljubavnicom glumicom Merion Dejvis. Vile koje je posedovao na Beverli Hilsu u Holivudu bile su deo scenografije legendarnih filmskih nastavaka Kum 1, 2 i 3





Dvorac je bio inspiracija za palatu Xanadu koju je u svom filmu Građanin Kejn prikazao i čuveni Orson Vels. Spomenuti film se može smatrati i stilizovanim predstavljanjem delova biografije upravo Vilijema Randolfa Hearsta. Film Građanin Kejn smatra se najboljim američkim filmskim ostvarenjem u istoriji kinematografije. Imanje na kojem se uzdiže dvorac Hearst bilo je mesto gde su Džon Kenedi i njegova supruga Džeki proveli medeni mesec.


Columbo

Otonsko nasleđe



Renesansni dvorac i romanska Crkva sv. Servacija, planinskom predelu grada Kvedlinburga daje poseban izgled. Kvedlingburg je bio naročito značajan u 10. veku u vreme Otonske dinastije. Crkveno blago u najvećoj meri ukazuje na vremena Otonske dinastije.

Nacionalno spomen obeležje



Vartburg u Ajzenahu smatra se najvažnijim nemačkim dvorcem. Taj spomenik govori o istoriji dugoj 1.000 godina. Ova građevina je 1155. godine važila za najlepšu dvorsku arhitekturu severno od Alpa. Tokom obnove dvorca u 19. veku, rekonstruisani su i delovi, koji su tokom istorije nestajali, poput tornja.

Dvorac Maldegem



Dvorac Maldegem je izgrađen 1910. godine za grofovsku porodicu Maldegem po kojima je zgrada i dobila ime. Plemićka porodica Maldegem je iz Belgije, tačnije iz grada u zapadnoj Flandriji, koji nosi ime kao i porodica, Maldegem. Porodica Maldegem je doživela najveći uspon u XVI i XVII veku dok je Flandrija još bila deo španske Kraljevine. Prvi je u tadašnju Tursku Kanjižu stigao grof Artur Maldegem, oficir i doktor prava, ali nije tu i ostao. On se venčao sa Georginom Bajer, kći Ota Bajera i Albertine, rođene Šulpe iz Turske Kanjiže. Otac Artura Maldegema je bio vitez Malteškog reda Karlo Maldegem rodom iz Minstera i bio je učesnik u Napoleonovim ratovima. Kao Napoleonov paž, morao je da Parižanima donese vest o porazu na Vaterlou 18. juna 1815. godine. Grof Artur Maldegem je rođen 1835. godine u Niderštocingenu u Nemačkoj. Nakon venčanja sa Georginom Bajer, živeo je u Požunu,današnjoj Bratislavi. U Požunu im se 1869. godine rodio sin jedinac Artur mlađi, koji je kasnije oženio devojku iz grofovske porodice Bethem, Vilmu, koja mu je rodila četvoro dece. Artur mlađi umire u 34. godini života i za sobom ostavlja suprugu Vilmu sa četvoro dece i roditelje. Nakon sinovljeve smrti, majka Georgina je rešila da se vrati u zavičaj i da tamo sagradi letnjikovac kako bi mogla biti češće sa svojom rodbinom. Georgina je u Turskoj Kanjiži imala nasleđenih, 1880 jutara zemlje, od svoje majke Albertine Šulpe. Počela je izgradnju dvorca 1904. godine, ali nije dočekala njegov završetak izgradnje 1910.godine.



Iako nije bila toliko stara grofica Georgina je umrla 1907. godine. Nakon smrti svekrve Georgine, Vilma Maldegem je sa svoje četvoro dece, Marojom rođenom 1896.godine, blizancima Karlom i Georginom rođenim 1897. i Albertinom rođenom 1901. godine, došla u Tursku Kanjižu da prati završetak izgradnje dvorca. U Turskoj Kanjiži naišla je na pomoć rođaka pa je starateljstvo nad decom prepustila Emilu i Beli Talijanu, koji su joj pomagali i oko završetka dvorca. Od četvoro dece samo je dvoje ostalo da živi u Novom Knjaževcu: Albertina zvana Berta, koja će se kasnije udati za daljeg rođaka svojih staratelja Tibora Talijana, i Karlo koji se po završetku školovanja u Požunu vratio na svoje imanje. Grof Karlo Maldegem je doktorirao političke nauke, ali nije imao većih ambicija. Nije bio oženjen, nije se bavio politikom, bio je dobrodušan i blizak svim ljudima, uživao je u lovu, čitanju i druženju. Nije se posebno ineresovao oko imanja, a imao je proizvodnje povrća, žitarica, gajenje goveda, svinja, konja i šarana u ribnjaku. Proizvod kojim su se Magdelhem dičio je bila crvena paprika, po kojoj je i danas Novi Knjaževac poznat. Nakon Prvog Svetskog Rata posed mu je smanjen na 713 jutara sa kojim je grof bez poteškoća dočekao Drugi Svetski Rat. Grof Maldegem je bio izraziti antifašista i pomagao je Srbima i Mađarima da prežive ratne gladne godine. Iako se dobro znalo na čijoj je strani bio, na kraju Drugog Svetskog Rata je bio zarobljen i stavljen na listu za smrtnu kaznu, ali su ga neki meštani uspeli osloboditi i spasiti streljanja. Albertina je poginula 7. oktobra 1944. na skeli iza dvorca Talijanovih.



Dvorac je opljačkan, a kraj dvorca se na lomači našlo 7.000 knjiga porodične biblioteke Maldegemovih. Razvučen je vredan nameštaj, dregocenosti, porcelan, umetnička dela među kojima su bile i dve Rubensove slike. Sve su to uglavnom uradili isti oni ljudi kojima je grof pomagao za vreme rata dok nisu imali šta da jedu. Nakon oslobođenja grof je da bi preživeo radio svakojake poslove. Nosio je vodu, cepao drva, bio ložač, laćao se raznih fizičkih poslova, samo da bi za uzvrat dobio koru hleba. Grof Karlo Maldegem je 1961. godine odlučio da napusti zemlju i ode u Nemačku kod svojih rođaka. Vratio se pred smrt nakon osam godina da još jednom vidi svoj voljeni Banat, a umro je 1970. godine u Majnhofenu u Nemačkoj i sahranjen je u porodičnoj kapeli u Niderštocingenu. Nakon rata u dvorcu je jedno vreme bila bolnica, pa internat, uprava policije i banka.



Danas se u dvorcu nalazi narodna biblioteka “Branislav Nušić” i deo kikindskog Narodnog muzeja, a zgrada je u izuzetno dobrom stanju. Dvorac je kulturno dobro od velikog značaja. Dvorac je otvoren za posetioce!


lakododoma.

Vladičanski dvor , Vršac



Dvor je izgrađen između 1750. i 1757. godine dok je vladika bio Jovan Georgijević i jedini je ove namene iz perioda baroka. Izgrađen je kao reprezentativni spratni objekat za potrebe banatskih episkopa nakon preseljenja eparhije iz Karansebeša u Vršac. U prizemlju dvora je kapela posvećena Sv. arhangelima Mihajlu i Gavrilu, sa ikonostasom koji je oslikan između 1761. i 1765. godine. Ikonostas spada u retke sačuvane ikonostase iz XVIII veka. U dvoru se nalaze vredne zbirke ikona, portreti najznačajnijih vladika vršačke eparhije i velika biblioteka. Zbirka ikona sakupljena u Banatu obuhvata period od tri veka, pri čemu su najvrednije ikone slikara Zogofa iz prve polovine XVIII veka.



Ikone u zbirci su dela Zogofa Petra, Prvula, Šerbana Popovića, Nedeljka Popovića, Jovana Četirevića Grbovana i nepoznatih majstora. Grupa ikona baroknog razdoblja srpske umetnosti predstavljena je delima slikara iz druge polovine XVIII veka, Teodora Ilića Češljara, Dimitrija Popovića i drugih. Radikalnu adaptaciju, koja je u potpunosti izmenila izgled objekta, izvršio je vladika Gavrilo Zmejanović 1904. godine, kada je izmenjen ulazni deo i rekonstruisan krov. U to vreme je glavna fasada dobila neobarokni i neorenesansni dekorativni program, pilastre i nove prozore, dok osnova zgrade nije bitno izmenjena.



Jednostavna arhitektura baroknog dvorca, sa simetrijom i ritmičnim nizom prozorskih otvora, dopunjena je naglašenim središnjim rizalitom koji u visini atike ima balustradu i posebno izvedeno mansardno krovište ukrašeno raznobojnim crepom. Ograda parka sa bogatom baroknom kombinacijom zidne mase i kovanog gvožđa je autentična. U dvorcu se nalazi sedište banatskog episkopa, a zgrada predstavlja spomenik kulture od izuzetnog značaja. Dvorac nije otvoren za posetioce!


lakododoma.

Očaravajući interijer Sammezzano dvorca



Oko 40 kilometara južno od Firence u Italiji nalazi se dvorac Sammezzano (Castello di Sammezzano) – jedinstvena građevina sa ekstravagantnim interijerom.



Sammezzano dvorac je izgrađen 1605. godine, a redizajniran je između 1853. i 1889. Nakon Drugog svjetskog rata, dvorac se koristio kao luksuzni hotel sve do njegovog zatvaranja u 1990. godini.



Sammezzano dvorac je građen u maurskom stilu. U njemu se nalazi 365 soba, jedna za svaki dan u godini, a svaka soba ima svoje ime i razlikuje se od ostalih. U dvorcu možete pronaći legendarnu Paunovu Sobu s nevjerojatnim bojama i geometrijom, Bijelu sobu ukrašenu marokanskim mozaikom, kao i brojne druge prostorije prepune raznih ukrasa i dizajna.



Nažalost, posjeta dvorcu trenutno nije dozvoljena, osim u rijetkim prilikama. Teško je vjerovati da se od ove nevjerovatne građevine odustalo, te da je izgubila čak i pristup sturuji i vodi, ali ipak za nju još uvijek postoji nada…























pixelizam.

Alnwick Castle, Engleska



Alnwick Castle (Alnwick Dvorac) je srednjovjekovna udtvrda i uporište moćne obitelji Percy, Vojvoda od Northumberlanda, koja se nalazi u istoimenom gradu u Northumberlandu, tradicionalnoj, ceremonijalnoj i administrativnoj grofoviji u sjevernoj Engleskoj.



Prve dijelove dvorca je izgradio istaknuti plemić Ivo de Vesci oko 1096. godine, a njegova svrha je bila da zaštititi sjevernu granicu Engleske od Škota. Dvorac se prvi put spominje 1136. godine kao “veoma jaka utvrda” kada ga je osvojio kralj David I od Škotske. Kasnije je dvorac izdržao nekoliko opsada, a kada je obitelj Vesci nestala, Alnwick je promijenio nekoliko vlasnika sve dok konačno nije došao u posjed obitelji Percy, kasnije poznatih kao Vojvode od Northumberlanda.




Alnwick Castle je obnovljen u ranom 14. stoljeću kada su se dodale još neke strukture koje su uglavnom imale vojnu svrhu. Nakon toga, moćni i utjecajni vlasnik je učestvovao u nekoliko pobuna protiv tadašnjih kraljeva, a jednog je čak uspio i svrgnuti sa trona. Već u 15. stoljeću, dvorac je bio dio niza vojnih kampanja, a tadašnji istoričari su ga opsali kao jedini “praktičan odbrambeni privatni dvorac.” No to ga nije spriječilo da padne u ruke neprijatelja – i to nekoliko puta.



Dvorac je ponovo renoviran u 16. stoljeću kada je vraćen u posjed Vojvoda od Northumberlanda. U 18. stoljeću je opet značajno renoviran, a već u 19. mnoge izmjene iz prethodnog renoviranja su uklonjene kako bi se dvorcu vratio originalni izgled.



Od Drugog svjetskog rata, dio dvorca je korišten kao obrazovna ustanova, a danas, vojvoda i njegova obitelj žive samo u jednom dijelu, dok je ostatak tokom ljeta otvoren za javnost.



Alnwick Dvorac se također koristi i kao osnova za eksterijer i interijer Hogwartsa tokom snimanja Harry Pottera (film) iako je većina izgleda računarski generisana. U njemu su se snimali i Crna Guja, Robin Hood: Prince of Thieves, kao i mnogi drugi poznati filmovi i serije.















pixelizam.

Neuschwanstein, Njemačka



Na vrhu stijene iznad klanca, 5 km istočno od Fussena, nalazi se jedan od najbajkovitijih dvoraca na svijetu – Neuschwanstein, Novi labuđi kamen. Iako je zapovijed kralja Ludwiga II, koji ga je i izgradio, bila da se dvorac sruši nakon njegove smrti, na sreću njegova želja nije ispunjena. Svijet je ipak dobio još jednu nevjerovatnu građevinu, a Walt Disney inspiraciju za Trnoružicin dvorac.



Neuschwanstein je dokaz da se snovi ostvaruju, a ovaj dvorac je nekada bio samo san malog princa Ludwiga. Prema riječima njegovog djeda Ludwiga I, mali princ je već sa šest godina gradio “iznenađujuće dobre građevine” dok se igrao sa komadićima drveta. Dok je odrastao, mladi prijestolonasljednik je dosta učio od svog oca, kralja romantičara Maximilliana II, koji tokom obnavljanja starih rezidencija nije zvao građevinare, već kazališne slikare.



Sve je ovo oblikovalo malog princa Ludwiga koji je uskoro postao zaražen oduševljenjem njegovog oca legendama koje su bile naslikane na zidovima unutar dvoraca, a od mnogih junačkih legendi jedna se posebno izdvajala – Legenda o labuđem vitezu Lohengrinu.



Ludwig je naslijedio krunu sa samo 18 godina, nakon što je njegov otac umro 1864. godine. Mladi kralj je uskoro odlučio da ostvari svoje dječačke snove – da izgradi neke od najljepših dvoraca koje je svijet ikada vidio. Prva građevina koju je osmislio i izgradio bila je Herrenchiemsee, više kompleks zgrada nego dvorac, nakon toga je došla kraljevska palača Linderhof i na kraju Neuschwanstein.



“Kad obojica odavno budemo mrtvi, naše će djelo budućim generacijama još biti svijetao primjer”, jednom je Ludwig napisao svom prijatelju Richardu Wagneru.



Pošto je Neuschwanstein bio dvorac iz njegovih snova, za njega je i odabrao lokaciju iz bajke – u stilu viteških dvoraca, izgradnja Neuschwansteina je planirana na stijenama. Poput svog oca, Ludwig je više vjerovao slikarima od građevinaca, pa je tako uposlio kazališnog slikara Christiana Janku da izradi planove. 5. Septembra 1869. godine, postavljen je kamen temeljac.



Za Ludwiga, Neuschwanstein nije bio njegov dvorac, već bajkoviti dvorac labuđeg viteza Lohengrina. Iako je slikar Jank prvobidno osmislio palaču kao trospratnu gotičku građevinu, Ludwig je vrlo brzo promjenio planove i odlučio da napravi petospratni romantični dovorac, jer je vjerovao da takav više odgovara legendi.











pixelizam.

Château de Chambord, Francuska



Iako je nekada bio tek obična lovačka kabina u šumi, Dvorac Chambord (Château de Chambord) je pretvoren u najveći dvorac iz loirske skupine, šest puta veći od ostalih, sa 440 soba, 84 stepenice, 365 kamina, parkom i šumom od 4563 ha, te 33 km velikih zidova koji ga okružuju.



Izgradnja ovog renesansnog dvorca je započela 1519. godine, a naručio ga je francuski kralj Franjo I, apsolutni vladar Francuske koji je htio (po ko zna koji put) demonstrirati svoju moć tako što će izgraditi ogroman ‘lovački dom’, tačnije veličanstveni dvorac koji će mu služiti kao odmaralište.



Sama arhitektura dvorca, kojeg je djelomično projektirao Leonardo da Vinci koji je tada živio u Francuskoj pod kraljevom zaštitom, nikoga ne ostavlja ravnodušnim, pa čak ni najmoćniji čovjek tog doba – Karlo V., car Svetog Rimskog Carstva nije mogao kriti svoje oduševljenje prilikom posjete Chambordu.



Ovaj netaknuti dragulj koji se krije u sred velike šume i danas oduševljava i ostavlja bez daha sve one koji ga posjete (700.000 turista u 2007. godini). Za turističke posjete je otvoreno čak 80 soba, a tu je i prilika da se popnu na krov i uživaju u fantastičnom pejzažu u kojem je nekada uživao i najmoćniji čovjek Francuske.



















pixelizam.

Kasteel de Haar, Nizozemska



Kasteel de Haar je najveći i najposjećeniji dvorac u Nizozemskoj, a nalazi se u neposrednoj blizini Utrechta, udaljenog pola sata vožnje od Amsterdama. De Haar ima sve što očekujete od dvorca: kule, jarke, velike kapije, viseće mostove i prekrasne parkove i vrtove. Bez ikakve sumnje, Kasteel de Haar je jedan od najluksuznijih dvoraca Evrope.



Ovaj gotički bajkoviti dvorac kakav vidimo danas je izgrađen u periodu od 1892. do 1912. godine, a podignut je na ruševinama starog dvorca iz 15. stoljeća.



Obnova starog dvorca je započela 1892. pod vodstvom poznatog nizozemskog arhitekta dr. PJH Cuypersa koji je slijedio izvorne konture kako bi napravio što sličniju repliku građevine iz 15. stoljeća. Unutrašnjost je obnovio u luksuznom stilu, uveo struju i dvorište pretvorio u veliku dvoranu. Stari dvorac je nekada bio okružen malim selom koje je 1898. srušeno, a na njegovom mjestu je izgrađen park i mnoštvo vrtova.



Posjeta dvorcu je dozovljena, ali unutrašnjost se može posjetiti samo uz pratnju vodiča, od kojeg ćete saznati mnogo više detalja o istoriji, arhitekturi i unutrašnjosti ovog veličanstvenog dvorca.



















pixelizam.

Balmoral, Škotska



Dvorac Balmoral (Balmoral Castle) je škotska rezidencija kraljevske porodice još od kako ga je princ Albert kupio za kraljicu Viktoriju 1852. godine. Nakon smrti kraljice, cijelo Balmoral imanje je pripalo kralju Edwardu VII, a zatim i svakom od njegovih nasljednika. Zbog njegove veličine i ljepote, Viktorija ga je zvala “ovaj divan raj.”



Balmoral se nalazi na sjeveroistoku Škotske, nedaleko od grada Aberdina. Imanje je prvobitno pripadalo Robertu II od Škotske koji je ovdje imao lovački dom, a prvu kuću na imanju izgradio je Sir William Drummond 1390. godine. Nekoliko generacija poslije, jedna po jedna građevina je dodavana sve dok se konačno nije izgradio i toranj koji je upotpunio izgled dvorca. Od tada, Balmoral je promijenio nekoliko vlasnika sve dok konačno nije pripao Sir Robertu Gordonu koji je 1830. godine napravio velike izmjene koje su ostale do današnjeg dana.



Nakon što je princ Albert kupio dvorac za kraljicu Viktoriju 1852. godine, on se značajno i proširio – dodane su još neke strukture, a oko dvorca su uređeni prekrasni vrtovi. Za razliku od većine službenih rezidencija – on nije u vlasništvu Krune, već je i dalje u privatnom vlasništvu nasljednika kralja Edwarda VII.



Imanje, vrtovi i dvorana dvorca su otvoreni za posjetitelje od početka aprila pa sve do kraja jula svake godine. Balmoral Estate danas i dalje služi kao odmaralište za Kraljicu, ali i kao nekretnina čiji je cilj zašta okoliša, kao i doprinos lokalnoj ekonomiji.

















pixelizam.

Hluboká, Češka



Dvorac Hluboká je jedan od najpoznatijih i najljepših dvoraca u Češkoj. Izgrađen je u neogotičkom stilu u gradu Hluboká nad Vltavou, a njegov današnji izgled je inspirisan dvorcem Windsor u Engleskoj. Najstariji prethodnik Hluboká je rani-gotički dvorac izgrađen oko sredine 13. stoljeća. Tokom srednjeg vijeka, stalno je mijenjao vlasnike – čas je pripadao kraljevima, čas aristokratima – a svi su oni dodatno rekonstruisali i mijenjali izgled ove stare srednjovjekovne utvrde.



Oko 1840-tih godina, vladar Johann Adolf II Schwarzenberg je zajedno sa svojom suprugom Eleonorom, Princezom od Lihtenštajna, odlučio da napravi još jednu promjenu na dvorcu, do sada najveću, i da ga rekonstruiše u romantičnom stilu. Eleonori se dopadao gotički dvorac Windsor u Engleskoj, pa je tako on i poslužio kao osnova za novi izgled Hluboká.



Tokom ove rekonstrukcije koja je trajala punih 40 godina i koju je cijelo vrijeme nadgledao arhitekt Franz Beer, stari dvorac je u potpunosti srušen, a tačno na njegovom mjestu je podignut Hluboká kakvog i danas možemo vidjeti. Pored dvorca, uništene su i ostale okolne srednjovjekovne građevine, a na njihovom mjestu je napravljen prekrasan engleski vrt.



Hluboká ima čak 140 sobe, a turisti mogu posjetiti oko 20. Također ima i biblioteku, posebnu umjetničku kolekciju iz 17. stoljeća iz Flandrije, kao i izuzetno rijetku i vrijednu kolekciju oružja. U sklopu dvorca se nalazi i bivša škola jahanja u kojoj se može pronaći galerija Mikoláš Aleša s prekrasnom kolekcijom Bohemijske srednjovjekovne umjetnosti.



























pixelizam.

Alcázar de Segovia, Španija



Alcázar de Segovia (Alcázar od Segovie) je bajkoviti srednjovjekovni dvorac koji se nalazi u starom španjolskom gradu Segovia, nastalom još u 2. stoljeću prije nove ere.



Alcázar je, poput mnogih dvoraca u Španiji, prvobitno izgrađen kao arapska utvrda, a podignut je na ostacima rimskih utvrda. Prvi put je spomenut 1120. godine, oko 32 godine nakon što su kršćani zauzeli grad Segoviu. Dvorac je kasnije služio kao kraljevska palača, državni zatvor, Kraljevski Artiljerijski Koledž i Vojna akademija, a također je bio i inspiracija za Pepeljugin dvorac.



Oblik Alcázara nije bio poznat sve do vladavine kralja Alfonsa VIII (1155-1214), a vjeruje se da je prije njega utvrda bila napravljena uglavnom od drveta. Alfonso je zajedno sa svojom suprugom odlučio da dvorac pretvori u primarnu rezidenciju, a tada su postavljeni i prvi kameni temelji za zidove koji su vidljivi i danas.



Za vrijeme vladavine kralja Ivana II (1405-1454), Alcázaru su dodani tornjevi i istočne kule, a također je proširen i jarak koji ga okružuje. Značajne promjene su se desile i tokom vladavine Filipa II (1558-1598) kada su na tornjevima napravljeni kosi krovovi. Nakon toga, centar španjolske vlasti se preselio u Madrid, a Alcázar je postao državni zatvor. Od 1764. do 1862. godine, dvorac je pripadao Royal Artillery College-u, a 1862. godine u velikom požaru je uništen veći dio strukture. Oko dva desetljeća kasnije, ponovo je obnovljen ali u daleko romantičnijem stilu od svoje prethodne verzije. 1898. godine, nakon restauracije, španjolski vojni arhiv je prebačen u Alcázar, a u njemu se čuva do današnjeg dana.



Alcazar de Segovia je uređen oko dva glavna dvorišta: veće je El Patio de Armas, a manje, el Patio del Reloj. Danas posjetitelji mogu istražiti dvanaest dvorskih soba koje vežu ova dvorišta, a svaka soba je intrigantna mješavina gotike, romanike i maurske arhitekture.







Pored Alcázara, u Segoviji se mogu pronaći brojne značajne istorijske građevine, kao što su stare rimske crkve, samostani i manastiri, gotička katedrala, akvedukt, gradska vrata sv. Andrije…

















pixelizam.